นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

หมัดนี้ที่มาอย่างกะทันหันจนทุกคนตามไม่ทัน รวมทั้งฮ่อหยุนเฉิงด้วย
ซูฉิงใช้กำลังเพียงหนึ่งในสาม ด้วยเหตุนี้ถังรั่วอิงจึงเจ็บจนสั่นสะท้านจนร้องออกมาอย่างทนไม่ได้ “โอ๊ย!”
“แค่นี้ก็ตื่นแล้วไม่ใช่เหรอ?” ซูฉิงปัดมือและลุกขึ้นยืน
ถังรั่วอิงหน้าดำหน้าแดงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจ้องไปที่ซูฉิงอย่างดุเดือด “ซูฉิง เธอต่อยฉันทำไม!”
ซูฉิงมองลงไปที่ถังรั่วอิงและพูดอย่างประชดประชัน “ถังรั่วอิง ไม่ใช่ว่าสลบไปแล้วเหรอ? ทำไมยังรู้ว่าฉันเป็นคนทำล่ะ?”
ใครก็ตามที่มีสมองอันน้อยนิดก็ยังรู้ว่าคนที่ไม่ได้สติจะไม่รู้สึกถึงอาการเจ็บปวด
ถังรั่วอิงที่โดนหมัดเข้าไปก็ทำท่าเสียใหญ๋โต ซึ่งหมายความว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้หมดสติไปจริงๆ
เมื่อเห็นว่าฮ่อหยุนเฉิงมองดูเธออย่างถี่ถ้วน ถังรั่วอิงก็รีบพูดว่า “พี่เฉิง เมื่อกี้ฉันหมดสติไปเหรอ? จู่ๆ ฉันก็ไม่ได้สติและไม่รู้อะไรเลย จากนั้นพอตื่นมาก็ถูกคุณซูต่อย เจ็บจังเลย!
คุณซู ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ด้วยล่ะคะ
เพื่อช่วยเธอ ฉันออกตามหากลางอากาศหนาวจัดกับพี่ตั้งนาน หิวก็หิวจนฉันแทบไม่ไหว กว่าจะช่วยคุณซูออกมาได้ แล้วเธอกับฉันแบบนี้เหรอ”
ฮ่อหยุนเฉิงพูดไม่ออก ถังรั่วอิงอยู่เคียงข้างเขาและคอยตามหาซูฉิงอยู่ตลอด
เขาไม่นึกเลยว่าการรักษาของซูฉิงจะเป็นการปล่อยหมัดใส่ถังรั่วอิง
เมื่อเห็นท่าทางทำเป็นอ่อนแอของถังรั่วอิง ซูฉิงก็อดไม่ได้ที่จะโต้กลับ “คุณถัง คุณพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะคะ ฉันไปต่อยคุณเมื่อไหร่กัน?
ฉันแค่ช่วยรักษาคุณ ไม่ใช่ว่าตอนนี้ได้สติดีแล้วเหรอคะ? คุณตามฮ่อหยุนเฉิงเพื่อมาช่วยฉัน และตอนนี้ฉันก็ช่วยคุณได้หนึ่งครั้ง ก็เสมอกันแล้วนี่คะ”
หลังจากพูดจบ ซูฉิงก็ไม่สนใจถังรั่วอิงและจับมือยวี๋น่า “ยวี๋น่า เราไปหาคุณอาฉีกัน”
ยวี๋น่าประหลาดใจ “ไม่กลับไปพักผ่อนก่อนเหรอ?”
ซูฉิงที่เพิ่งได้รับการช่วยเหลือจากการติดอยู่ในถ้ำเป็นเวลาสองวัน จนตอนนี้เธอดูซีดเซียว
ซูฉิงส่ายหัว “ฉันอยากเจอคุณอาฉีเร็วที่สุด”
ไม่ว่าจะยังไงซูฉิงก็อยากไปหาคุณอาฉีโดยเร็วที่สุด จะได้ให้เขามารักษาคุณปู่ฮ่อเร็วที่สุด
“ซูฉิง ฉันจะไปกับเธอด้วย” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวด้วยเสียงทุ้ม
ซูฉิงไมทันได้เอ่ยปาก ถังรั่วอิงกลับดึงฮ่อหยุนเฉิงเอาไว้ ก่อนจะกุมหน้าอกเอาไว้ “พี่เฉิงอย่าไปเลยนะ ฉันเจ็บ ฉันถูกคุณซูต่อยจนเจ็บไปหมดเลย”
ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว “ถังถัง เดี๋ยวฉันให้หลินเหยียนเฟิงพาเธอกลับไปก่อน เดี๋ยวรอฉันเจออาจารย์ฉีแล้วจะไปหานะ”
เมื่อเห็นว่าฮ่อหยุนเฉิงยืนกรานที่จะไปตามหาอาจารย์ฉีกับซูฉิง ดวงตาของถังรั่วอิงก็เปล่งประกายไปด้วยความมืดมิด
เธอกอดฮ่อหยุนเฉิงไว้แน่น น้ำตาไหลรินอย่างน่าสงสาร “พี่เฉิง พี่เคยบอกว่าจะปกป้องฉันไปตลอดชีวิตไง พี่เคยบอกว่าพี่จะรักฉันตลอดไป ตอนนี้พี่กลับทิ้งฉัน…”
คำพูดทุกคำเข้าหูของซูฉิง ช่างเสียดแทงหูจริง
ฮ่อหยุนเฉิงเคยบอกกับเธอ
“ซูฉิง ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่ทั้งคน ฉันจะปกป้องเธอเอง”
“ซูฉิง ฉันรักเธอ ฉันจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก”
แต่คำพูดนั้น เขาเองก็พูดกับถังถังด้วย
ซูฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ขับไล่อารมณ์อึดอัดทั้งหมดออกไป และเหลือบมองยวี๋น่าด้านข้าง “ยวี๋น่าเราไปกันเถอะ!”
ซูฉิงดึงยวี๋น่าก่อนจะหันหลังเดินจากไป
ฮ่อหยุนเฉิงที่จ้องมองซูฉิงจากไปอย่างเฉยเมย ก็พูดกับถังรั่วอิงอย่างไม่ใส่ใจ “ถังถัง เชื่อฟังและกลับไปกับผู้ช่วยหลินก่อน”
“พี่เฉิง!” ถังรั่วอิงกำหมัดแน่น
ซูฉิง เป็นเพราะซูฉิงอีกแล้ว!
ทำไมกัน?
ทำไมฮ่อหยุนเฉิงถึงสนใจซูฉิงขนาดนั้น!
ภายใต้สายตาที่หึงหวง ฮ่อหยุนเฉิงไล่ตามซูฉิงไปและพูดเสียงเข้ม “ซูฉิง ฉันจะไปหาอาจารย์ฉีกับเธอด้วย”
ซูฉิงชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับไปมองนิ่งๆ “ไม่จำเป็น คุณอาฉีไม่ชอบเจอคนแปลกหน้า นายกลับไปอยู่กับถังถังของนายเถอะ”
“ซูฉิง ฉันกับถังถัง…” ฮ่อหยุนเฉิงกำลังจะอธิบายแต่ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้ชายกระตือรือร้นมาจากระยะไกล
“ซูฉิง!”
เสียงนี้…
ซูฉิงหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นเฉินจุนเหยียนรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ
“เฉินจุนเหยียน นายมาได้ไง?” ซูฉิงถามด้วยความประหลาดใจ
เฉินจุนเหยียนรีบเข้ามา “ฉันเห็นข่าวถึงรู้ว่าเกิดเรื่องกับเธอ ทำไมเธอโง่แขขนี้ ทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะ?”
ก่อนที่ซูฉิงและยวี๋น่าจะจากไป เขาก็ไม่รู้ว่าซูฉิงจะไปที่ไหน
ต่อมาเมื่อได้เห็นข่าว ถึงได้รู้ว่าเกิดเรื่องของูฉิง เขาจึงรีบมาทันที
ไม่นึกเลยว่าเขาจะช้าไปก้าวหนึ่งจนฮ่อหยุนเฉิงช่วยซูฉิงไว้ได้ก่อน
ซูฉิงคิดไปมาก่อนจะยิ้ม “ฉันไม่อยากทำให้นายเป็นห่วงก็เลยไม่ได้บอก”
หลังจากหยุดสักพัก ซูฉิงก็พูดอีกครั้ง “เฉินจุนเหยียน ฉันไม่เป็นไร ตอนนี้จะไปหาอาจารย์ฉี นายกลับไปก่อนเถอะ”
ดวงตาของเฉินจุนเหยียนจ้องไปที่ใบหน้าของซูฉิง “ซูฉิง ฉันจะไปกับเธอด้วย”
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ซูฉิงจึงพยักหน้า “ไปกันเถอะ!”
ใบหน้าหล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงนิ่งขรึมขึ้นทันที
เมื่อกี้ซูฉิงปฏิเสธเขาเพราะอาจารย์ฉีไม่ชอบเจอคนแปลกหน้า
แต่ตอนนี้เธอกลับให้เฉินจุนเหยียนไปกับเธอ?
ความหมายก็คือเขาเป็นคนแปลกหน้า แต่เฉินจุนเหยียนไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ??
ซูฉิง ยวี๋น่าและเฉินจุนเหยียนเดินไปทางยอดเขายวี่ปี่ด้วยกัน
“ซูฉิง ทำไมเธอถึงโง่มาที่นี่คนเดียว ทำไมไม่บอกฉันให้ฉันมาเป็นเพื่อนล่ะ?” เมื่อนึกถึงซูฉิงเจอกับหิมะถล่มจนเกือบตาย เฉินจุนเหยียนก็เกิดความกลัว
ซูฉิงยังไม่ทันได้พูด ยวี๋น่าก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณซุปเปอร์สตาร์เฉิน ซูฉิงเพิ่งรอดจากอันตรายมา คุณช่วยให้เธออยู่เงียบๆ สักหน่อยได้ไหมคะ”
“ขอโทษนะซูฉิง” เฉินจุนเหยียนอึ้งไปก่อนจะเงียบลง
ยวี๋น่ายังคงคิดถึงเรื่องเมื่อกี้ “ซูฉิง ที่จริงเธอน่าจะให้ฮ่อหยุนเฉิงมาด้วยนะ”
“ทำไม?” ซูฉิงเม้มริมฝีปาก
ยวี๋น่าถอนหายใจเบาๆ “หรือเธอมองไม่ออกว่าเขาห่วงเธอมาก? แล้วก็นะ ความรู้สึกที่ถังรั่วอิงอะไรนั่นมีต่อฮ่อหยุนเฉิงทุกคนต่างรู้ดี นี่ไม่เป็นการผลักฮ่อหยุนเฉิงเข้าอ้อมแขนหล่อนหรือไง?”
ซูฉิงเข้าใจดี แต่เพียงแค่เธอนึกถึงที่ถังรั่วอิงพูดคำพวกนั้น และนึกถึงอาการตื่นตกใจของฮ่อหยุนเฉิงที่ถังรั่วอิงเป็นแบบนั้น ใจซูฉิงเองก็รู้สึกติดขัด
“เธอนี่นะ อย่าหันหลังให้ฮ่อหยุนเฉิงเพียงเพราะโมโหสิ” ยวี๋น่าพูดด้วยความหวังดี
เฉินจุนเหยียนที่อยู่ข้างๆ เริ่มอยู่ไม่นิ่ง “ยวี๋น่าเธอพูดอะไรน่ะ? คนที่ฮ่อหยุนเฉิงชอบคือถังถังนะ เธอก็อย่าเป็นไปกับเขาด้วยสิ”
ยวี๋น่ารู้ว่าเฉินจุนเหยียนชอบซูฉิง แต่ซูฉิงกลับชอบฮ่อหยุนเฉิง ทั้งตอนนี้ยังมีถังรั่วอิงเพิ่มมาด้วยอีกคน…
สำหรับความสัมพันธ์แบบรักสี่เศร้าที่แสนซับซ้อนนี้ ยวี๋น่าทำได้พียงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้