นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

“อะไรนะ?” ฮ่อหยุนเฉิงที่ได้ยินฮ่อเฉียนพูดก็ตกใจก่อนจะก้มมองลงไปที่เตียง
เห็นหน้าอกของท่านผู้เฒ่าฮ่อกระเพื่อมอย่างรุนแรง และเลือดสีแดงเข้มก็เต็มผ้าห่มสีขาว
“คุณปู่เป็นอะไรน่ะ” ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
เมื่อกี้นี้ซูฉิงยังบอกว่าการฝังเข็มราบรื่นดี ทำไมจู่ๆ คุณปู่ถึงอาเจียนเป็นเลือด?
“ซูฉิง เธอทำอะไรคุณปู่น่ะ!” ฮ่อเฉียนชี้ไปที่ชูชิงและตะโกนเสียงดัง “เมื่อกี้คุณปู่ยังดีๆ อยู่เลย แต่หลังจากที่เธอฝังเข็ม คุณปู่ก็อาเจียนเป็นเลือด! เธอคิดจะฆ่าคุณปู่ใช่ไหม!”
ซูฉิงหลุบตาเหลือบมองท่านผู้เฒ่าฮ่อซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ขอฉันดูหน่อย”
“เธอไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องคุณปู่อีกแล้ว!” ฮ่อเฉียนขงสงซูฉิงก่อนจะก่นด่า “ต้องเป็นเพราะเธอคิดไม่ดี ทำคุณปู่ล้มป่วยและกลัวคุณปู่จะฟื้นมาโทษเธอ เธอจึงคิดจะฆ่าคุณปู่!”
“เธอพูดเพ้อเจ้ออะไร?” ซูฉิงหน้านิ่วคิ้วขมวด “คุณปู่ฮ่อสบายดี นี่เธอกำลังแช่งท่านหรือไง?”
“เฉียนเฉียนไม่ได้พูดเพ้อเจ้อ!” แม่ฮ่อเดินเข้ามาล้อมรอบก่อนจะชี้หน้าซูฉิงพร้อมก่นด่า “ตอนเราเข้ามา พ่อเขาก็ยังดีอยู่ แต่พอเธอฝังเข็มเขาก็อาเจียนเป็นเลือด มันไม่ใช่เพราะเธอหรือไง!”
ซูฉิงรู้สึกพูดไม่ออก สองคนนี้มีเหตุผลบ้างได้ไหม?
“หยุดโวยวายได้แล้ว!” ฮ่อหยุนเฉิงลุกขึ้นยืน และเหลือบมองแม่ฮ่อและฮ่อเฉียนด้วยสายตาเย็นชา “ให้คุณปู่อยู่เงียบๆ หน่อยได้ไหม!”
เมื่อสิ้นเสียง เขามองไปที่ซูฉิด้วยดวงตาที่อ่อนลงเล็กน้อย “ซูฉิง เธอมาดูทีว่าเกิดอะไรขึ้น?”
ซูฉิงใจสั่นเล็กน้อย
ในเวลานี้ ฮ่อหยุนเฉิงยังให้เธอดูอาการท่านผู้เฒ่าฮ่อ เขายังคงเชื่อเธอ
ซูฉิงก้าวไปข้างหน้า เอนตัววัดชีพจรท่านผู้เฒ่าฮ่อ
“เป็นยังไงบ้าง?” น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงประหม่าเล็กน้อย
ซูฉิงยิ้มเบาๆ “ไม่เป็นไร นี่เป็นสัญญาณว่าคุณปู่ฮ่ออาการดีขึ้นแล้ว”
เธอจับชีพจรของท่านผู้เฒ่าฮ่อ และชีพจรของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ
ควบคู่ไปกับที่คุณอาฉีเคยบอกกับเธอก่อนหน้านี้ ว่าอาจมีอาเจียนเป็นเลือดหลังจากการฝังเข็ม ซึ่งเป็นสัญญาณของการล้างพิษและการฟื้นตัว
ตอนนี้สถานการณ์ของคุณปู่ฮ่อน่าจะเป็นเช่นนั้น
“เป็นไปได้ยังไง!” แม่ฮ่อขึ้นเสียง “เธอทำให้พ่อเขาอาเจียนเป็นเลือด แต่ตอนนี้จะมาพูดว่าไม่เป็นอะไรแบบสบายๆ อย่างนั้นเนี่ยนะ? หากเขาเป็นอะไรไปเธอจะชดใช้ไหวเหรอ?!”
“คุณหญิงฮ่อ โปรดอย่าดูหมิ่นคนดีสิคะ หากพวกคุณไม่เชื่อก็สามารถเชิญหมอหนีมาดูได้ค่ะ” ซูฉิงกล่าวอย่างเย็นชา
แม่ฮ่อสั่งพ่อบ้านหลี่ “ยังไม่รีบไปเชิญหมอหนีมาอีก!”
ไม่นาน หมอหนีก็ตามพ่อบ้านหลี่เข้ามาในห้องผู้ป่วย
“หมอหนี คุณมาทันเวลาพอดี” ฮ่อเฉียนรีบแย่งพูดก่อน “ซูฉิงทำคุณปู่อาเจียนเป็นเลือด คุณรีบดูเขาเร็วเข้า”
“อาเจียนเป็นเลือด?” หมอหนีดันแว่นตาลวดทองขึ้นและมองที่ฮ่อหยุนเฉิงด้วยแววตาสงสัย
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้า “รบกวนดูคุณปู่ทีครับ”
เพราะยังไงเมื่อกี้ท่านผู้เฒ่าฮ่อก็อาเจียนเป็นเลือด
มีหมอยืนยันเพิ่มอีก 1 คน จะได้สบายใจขึ้น
เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงพูดอย่างนั้น หมอหนีก็ก้าวไปข้างหน้าและตรวจท่านผู้เฒ่าฮ่ออย่างละเอียด
ท่าทีของเขาค่อยๆ เปลี่ยนจากตึงเครียดเป็นผ่อนคลาย
หลังจากการตรวจสอบอย่างละเอียด หมอหนีลุกขึ้นยืนและกล่าวด้วยความเคารพต่อฮ่อหยุนเฉิง “ประธานฮ่อ อาการของคุณท่านฮ่อดีขึ้นกว่าตอนเช้าที่ผมตรวจ ต้องเป็นเพราะที่คุณซูฝังเข็มให้เมื่อกี้นี้แน่ครับ”
อาการตึงเครียดในใจของฮ่อหยุนเฉิงก็คลายออกทันที
อาการของคุณปู่ดีขึ้นอย่างที่ซูชิงบอกไว้…
“หมอหนี จะเป็นไปได้ยังไงคะ!” ฮ่อเฉียนเสียงหลง “เมื่อกี้คุณปู่เพิ่งอาเจียนเป็นเลือด อาการของเขาน่าจะหนักขึ้นสิถึงจะถูก…”
“ทำไม เธอไม่อยากให้อาการของคุณปู่ดีขึ้น?” ริมฝีปากของฮ่อหยุนเฉิงโค้งก่อนจะพูดขัดจังหวะฮ่อเฉียนอย่างใจร้อน ทั้งยังมองด้วยสายตาที่เย็นชา
“พี่คะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ก็แค่..” ฮ่อเฉียนกัดริมฝีปากอย่างไม่ได้ดั่งใจ และในใจก็มีแต่ความไม่พอใจ
ทั้งๆ ที่ซูฉิงไม่ได้เป็นอะไรเลย เธอจะรักษาท่านผู้เฒ่าฮ่อได้ไงกัน?
ตอนนี้ ฮ่อหยุนเฉิงก็ปฏิบัติต่อซูฉิงต่างไปจากเดิมมากขึ้น
ซูฉิง เธอก็เป็นแค่คนบ้านนอก กล้าดียังไง!
“เอาล่ะ ตอนนี้พิสูจน์แล้วว่าการฝังเข็มของฉันได้ผล คุณปู่ฮ่อสบายดี ฉันไปได้หรือยัง?” ซูฉิงเหลือบมองฮ่อเฉียนและแม่ฮ่อเบาๆก่อรจะเก็บของแล้วหันหลังเดินออกจากห้อง
ฮ่อหยุนเฉิงก้าวเท้ายาว “ซูฉิง ฉันจะไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก” ซูฉิงส่ายหัวและปฏิเสธ
เธอมองเวลา เกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว เธอต้องรีบไปงานเลี้ยงวันเกิดของเฉินจุนเหยียน
“เธอจะไปไหน?” ฮ่อหยุนเฉิงยืนกรานที่จะไปส่งซูฉิง
ซูฉิงขมวดคิ้ว ขณะกำลังจะปฏิเสธอีกครั้ง โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น เป็นสายของเฉินจุนเหยียน
ซูฉิงรับโทรศัพท์ ภายใต้ดวงตาที่เยือกเย็นของฮ่อหยุนเฉิง “เฉินจุนเหยียน โทรมามีเรื่องอะไร?”
“ซูฉิง ยังจำที่เธอสัญญากับฉันคืนนี้…” เสียงน่าดึงดูดของเฉิงจุนเหยียนดังมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์
ซูฉิงพยักหน้า “ฉันจำได้ วันนี้เป็นวันเกิดของนาย ไม่ต้องห่วง ฉันกำลังจะไปบ้านนาย”
“ฉันรอเธอตรงประตูโรงพยาบาล” เฉินจุนเหยียนกล่าว
ซูฉิงตกใจ “นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ในโรงพยาบาล?”
เสียงหัวเราะของเฉินจุนเหยียนดังขึ้นจากโทรศัพท์ “เธอไม่ได้บอกว่าเธอต้องฝังเข็มให้ท่านผู้เฒ่าฮ่อหรือไง?”
ซูฉิงทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “เอาล่ะ…ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เธอเพียงแค่พูดกับเฉินจุนเหยียนแบบไม่คิดอะไร แต่ไม่คิดว่าเขาจะจำได้แม่นขนาดนี้
ซูฉิงวางสายโทรศัพท์ ถึงได้เห็นริมฝีปากบางๆ ของฮ่อหยุนเฉิงเม้มแน่นและสีหน้าก็ดูไม่ดี
“ฮ่อหยุนเฉิง ฉันนัดกับเฉินจุนเหยียนไว้ ไปก่อนนะ” ซูฉิงเมินบรรยากาศเย็นยะเยือกของชายตรงหน้า และหันหลังเดินเข้าไปในลิฟต์
เธอกดปุ่มไปชั้นหนึ่ง และประตูลิฟต์ก็ปิดลงอย่างช้าๆ
ขณะที่ประตูกำลังจะปิด มือใหญ่ก็เข้ามาขวางประตูลิฟต์ไว้
จากนั้นฮ่อหยุนเฉิงก็ก้าวเข้ามา
ซูฉิงรู้สึกประหลาดใจ ทำไมฮ่อหยุนเฉิงยังตามเธอมา?
ในเวลานี้ มีเพียงสองคนที่อยู่ในลิฟต์
ดวงตาที่ลึกล้ำของฮ่อหยุนเฉิงจ้องไปที่ใบหน้าของซูฉิง ทว่าซูฉิงหันหน้าหนีและไม่มองเขา
บรรยากาศเริ่มน่าอึดอัด
เห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคอยเลี่ยงเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงก็ทรุดลง ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย “ซูฉิง ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเฉินจุนเหยียนคืออะไรกันแน่?”
ซูฉิงก้าวถอยหลังและพูดอย่างเย็นชา “ยังไงก็ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบที่นายจินตนาการหรอก”
“แล้วมันคืออะไร?” ฮ่อหยุนเฉิงค่อยๆ เข้าหาหาและถามด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำ
ซูฉิงก้าวถอยหลังอีกก้าว แต่กลับพบว่าเธอชิดมุมและไม่มีทางให้ไปแล้ว