นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

ซูฉิงยังคงไม่เร่งรีบและสงบเช่นเดิม
มีส่วนโค้งงอที่ดูเป็นดั่งน้ำแข็ง ต่อสู้กับกลุ่มลูกน้องของเฉินห้าวตงโดยถือแท่งเหล็กไว้ในมือทั้งสองข้างและโบกมือราวกับดาบคมสองเล่ม
ตราบใดที่ท่อเหล็กของเธอกระทบกับใครสักคน ก็สามารถได้ยินเสียงกระดูกแตกได้อย่างชัดเจนทันที
การเคลื่อนไหวของซูฉิงนั้นแม่นยำและโหดเหี้ยม และไม่เคยแสดงความเมตตาใดๆแม้แต่น้อย
ถ้าเธอเป็นคนใจอ่อน เธอก็จะกลายเป็นคนที่นอนอยู่บนพื้นแทน
ในเวลาเพียงเจ็ดแปดนาที ลูกน้องของเฉินห้าวตงก็ล้มลงกับพื้น กอดแขนและเข่าไว้ แล้วก็ส่งเสียงคร่ำครวญ วันนี้พวกเขาช่างดูไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง!
ซูฉิงวางท่อเหล็ก ยกมุมริมฝีปากของเธอ มองเฉินห้าวตงอย่างเฉยเมย ริมฝีปากสีแดงของเธอยกขึ้นเล็กน้อย “คุณเฉิน ทำไมเราไม่คุยเรื่องธุรกิจกันล่ะ”
“ธุรกิจ?” เฉินห้าวตงตกใจ
ซูฉิงพยักหน้า “บอกฉันมา คนที่คุณกำลังติดต่อด้วยคือใคร เขาสัญญาอะไรกับคุณ และฉันจะจ่ายเป็นสองเท่าของเขา”
“เหอะ” เฉินห้าวตงสูดหายใจอย่างเย็นชา ในใจคิดว่าซูฉิงสามารถต่อสู้ได้จริงๆ
และเขาก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สามารถโจมตีได้อย่างประณีตและโหดเหี้ยมขนาดนี้มาก่อน
เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดใจของอู๋ชิงหร่าน เฉินห้าวตงก็ปฏิเสธอย่างเย็นชาว่า “แม้ว่าฉัน เฉินอี้เตา จะเดินทางสายนี้ แต่เราให้ความสำคัญกับศีลธรรมมากที่สุด ฉันจะไม่ขายชื่อเสียงของฉันเพื่อผลประโยชน์เพียงเล็กน้อย”
ซูฉิงเม้มริมฝีปากด้วยความผิดหวังเล็กน้อย “งั้นคุณเฉิน คุณวางแผนที่จะไม่ร่วมมือ?”
“ร่วมมือ?”
เฉินห้าวตงก้าวถอยหลัง เดินออกไปนอกตรอก แล้วพูดเยาะเย้ยว่า “คุณซู คุณประเมินฉันต่ำเกินไป เฉินอี้เตา! ทำไมฉันจะไม่สามารถออมมือได้ละ แค่พาพวกขยะนี้มาเท่านั้น?”
“เนื่องจากคุณหนูซูแข็งแกร่งมาก ฉันจะดูว่าวันนี้พาคนมากกว่า 300 คนมาที่นี่ได้ไหม เธอจะเอาชนะพวกเขาทั้งหมดได้ไหม”
ทันทีที่เขาพูดจบ ผู้คนหลายสิบคนก็หลั่งไหลเข้ามาในตรอกในตรอกแคบๆ
ซูฉิงเยาะเย้ย “คุณเฉินยังคงพูดอยู่เสมอว่าเขาไม่ต้องการเป็นคนร้ายที่น่ารังเกียจ แต่นี่เป็นวิธีการที่ไร้ความปรานี ”
“เธอไม่จำเป็นต้องยั่วโมโหฉันด้วยคำพูดของเธอ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตายที่นี่วันนี้!”
ราวกับว่าซูฉิงถูกตัดสินประหารชีวิตแล้ว เฉินห้าวตงหยิบไฟแช็กออกมาแล้วจุดบุหรี่ พิงกำแพง หายใจเข้าลึก ๆ และหายใจออกพ้นควันบาง ๆ และตะโกนกับคนใช้ของเขาว่า “ให้เวลาพวกแกหมดบุหรี่ม้วนนี้ ถ้ายังไม่สามารถจัดการกับผู้หญิงคนนี้ได้ ก็ไม่ต้องกลับไปกับฉัน!”
ผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านี้บีบท่อเหล็กในมือของพวกเขาและวิ่งเข้าจะตีซูฉิงโดยไม่พูดอะไรสักคำ
สถานที่นี้แคบไปแล้ว และตอนนี้คนเหล่านี้ก็เพิ่มเป็นสองเท่าของก่อนหน้านี้ และซูฉิงก็ถูกรายล้อมไปด้วยพวกเขา
เมื่อมองไปที่ฝูงชนที่เดินเข้ามาใกล้เธอ ซูฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
เฉินห้าวตงคิดจะจัดกการเธอด้วยฝูงชน ไม่ว่าเธอจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็ยากที่เธอจะจัดการกับคน 300 คนได้
ชายชุดดำทีละคนๆก็เริ่มโจมตีซูฉิง เธอทนไม่ได้ที่จะคิดเรื่องนี้ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงต่อสู้กลับเท่านั้น
ในอีกด้านหนึ่งก็มีคนมากขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อซูฉิงเอาชนะหนึ่งคน ผู้คนจำนวนมากก็พุ่งเข้ามาหาเธอในทันที
เมื่อเวลาผ่านไปซูฉิงก็ไม่สามารถยับยั้งได้
ข้อมือของเธอชา แต่ซูฉิงก็ยังกำท่อเหล็กไว้แน่นและไม่เคยปล่อยมือ
เธอต้องต่อสู้เพื่อทางออก!
ซูฉิงหยิบท่อเหล็กในมือของเธอและทิ้งมันกระแทกคู่ต่อสู้ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของอีกฝ่ายแตกเป็นเสี่ยงๆ และเสียงกรีดร้องอันน่าสมเพชของอีกฝั่งก็ก้องอยู่ในหูของเธอ
เธอไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว
ซูฉิงยังคงเสียเปรียบ และเธอก็เริ่มเหนื่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนหลายสิบคน แขนขาของเธอ… ได้รับบาดเจ็บทั้งหมดโดยไม่มีข้อยกเว้น
หลังจากที่เธอจัดการคลื่นลูกหนึ่งเสร็จ ผู้คนอีกระลอกก็ยังคงรายล้อมเข้ามาอย่างต่อเนื่อง…
……
ฮ่อหยุนเฉิงอยู่ที่ประเทศ M เป็นเวลาสองวัน แต่เขาก็ไม่พบกะลาสีเรือ
เขากังวลเกี่ยวกับซูฉิง เขาจึงรีบกลับไปที่เมือง A ก่อนเวลา
ฮ่อหยุนเฉิงต้องการให้ซูฉิงแปลกใจ ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่บริษัทโดยตรงและไปที่แผนกเลขานุการเพื่อไปหาซูฉิง
อย่างไรก็ตาม ซูฉิงไม่ได้อยู่ในที่นั่งของเธอ
“ซูฉิงอยู่ที่ไหน?” ฮ่อหยุนเฉิงถามเพื่อนร่วมงานที่นั่งข้างซูฉิง
“คุณฮ่อ
คุณหนูซูเลิกงานแล้ว เธอบอกว่าเธอดูเหมือนจะไปโรงพยาบาลเพื่อพบท่านผู้เฒ่าฮ่อ” เพื่อนร่วมงานลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและตอบด้วยความเคารพอย่างยิ่ง
“อื้ม” ฮ่อหยุนเฉิงตอบเบา ๆ แล้วขับรถไปโรงพยาบาล
เขาดันเปิดประตูวอร์ดไป แต่ก็ไม่เห็นซูฉิง
มีเพียงพ่อบ้านหลี่เท่านั้นที่ดูแลท่านผูเฒ่าฮ่อหน้าเตียงในโรงพยาบาล
“ลุงหลี่ ปู่ของฉันเป็นยังไงบ้าง?” ฮ่อหยุนเฉิงก้าวไปข้างหน้าและถามด้วยความเป็นห่วง
ลุงหลี่ยืนขึ้นและกล่าวด้วยความเคารพ “นายน้อย คุณกลับมาแล้วหรือ? ท่านผู้เฒ่าฮ่อสบายดี คุณหนูซูมาฝังเข็มให้ท่านแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างคงที่แล้ว”
ฮ่อหยุนเฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “งั้นก็ดี”
ฮ่อหยุนเฉิงโน้มตัวและจับมือท่านผู้เฒ่าฮ่อ “คุณปู่ คุณปู่ต้องหายป่วยโดยเร็วที่สุดนะครับ”
“นายน้อยไม่ต้องกังวล มีคุณหนูซูอยู่ที่นี่ ท่านผู้เฒ่าฮ่อจะต้องฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน” พ่อบ้านหลี่ตบไหล่ฮ่อหยุนเฉิงและปลอบเขา
“แน่นอน!” ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้า
“ว่าแต่ ซูฉิงอยู่ที่ไหน?” ฮ่อหยุนเฉิงถามอีกครั้ง
“คุณหนูซูกลับไปหลังจากตรวจดูท่านผู้เฒ่าฮ่อเสร็จครับ” พ่อบ้านหลี่มองดูเวลาแล้วตอบว่า “เกือบชั่วโมงแล้วทีเธอออกไป”
“โอเคครับ เข้าใจแล้ว” ฮ่อหยุนเฉิงพูดอย่างเคร่งขรึม
หลังจากไปเยี่ยมท่านผู้เฒ่าฮ่อแล้วฮ่อหยุนเฉิงก็เดินออกจากประตูโรงพยาบาลไป
ตามที่พ่อบ้านหลี่บอก ซูฉิงน่าจะกลับไปที่เมืองใหม่สุ่ยเยว่แล้ว
ไม่นานฮ่อหยุนเฉิงก็มาถึงเมืองใหม่สุ่ยเยว่
เปิดประตูเข้าไป แต่ก็ไม่เจอซูฉิง
“แม่หวาง ซูฉิงอยู่ที่ไหนครับ? ฮ่อหยุนเฉิงถามแม่หวางที่กำลังทำความสะอาดในครัวอยู่
แม่หวางเงยหน้าขึ้น “คุณฮ่อ กลับมาแล้วเหรอคะ?”
“อืม” ฮ่อหยุนเฉิงถามอีกครั้ง “ซูฉิงกลับมาหรือยังครับ?”
“คุหนูซู? ยังนะคะ” แม่หวางมองไปรอบๆ และพูด
การแสดงออกของฮ่อหยุนเฉิงหยุดนิ่ง ซูฉิงบอกพ่อบ้านหลี่ว่าจะกลับบ้าน แล้วทำไมเขาไม่กลับมา
เขาไปที่อื่นงั้นหรือ?
ฮ่อหยุนเฉิงโทรไปที่โทรศัพท์มือถือของซูฉิง แต่ก็มีเสียงว่า “ขอโทษคะ หมายเลขที่คุณโทรออกถูกปิด”
ปิดเครื่อง…
หรือจะไปที่สตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนต์?
ฮ่อหยุนเฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วโทรหาเฉินจุนเหยียนอีกครั้ง
ทันทีที่มีการเชื่อมต่อสายฮ่อหยุนเฉิงถามอย่างใจร้อน “เฉินจุนเหยียนคุณเห็นซูฉิงหรือไม่?”
เฉินจุนเหยียน ที่ปลายสายของโทรศัพท์ตกใจ แล้วพูดว่า “ไม่นะ”
เฉินจุนเหยียนไม่ได้พบซูฉิงมาหลายวันแล้วตั้งแต่งานเลี้ยงอาหารค่ำในวันนั้น
ทำไมฮ่อหยุนเฉิงถึงโทรมาถามว่าเขาเห็นซูฉิงหรือไม่?
เฉินจุนเหยียนถามอย่างกระตือรือร้น “ซูฉิงเป็นอะไรไป? เธอไม่อยู่กับนายเหรอ?”
“ไม่มีอะไร” ฮ่อหยุนเฉิงวางสายอย่างเย็นชา
ไม่อยู่ที่บริษัท ไม่อยู่ที่โรงพยาบาล ไม่อยู่ที่สตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์ ไม่อยู่บ้าน และโทรศัพท์ถูกปิด…
ซูฉิงหายไปไหน?
ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกไม่สบายใจ
ความรู้สึกนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยมีมาก่อน