นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 439 อย่าทำให้ฉันผิดหวังเป็นอันขาด
“ผู้ช่วย?” ซูซานทวนเบาๆ มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “ในเมื่อคุณอู๋มั่นใจมาก ฉันจะรอข่าวดีของคุณ แต่อย่าทำให้ฉันผิดหวังเป็นอันขาด”
“นั่นแน่นอน”
อู๋ชิงหร่านแสดงรอยยิ้มอย่างมั่นใจ ผู้หญิงสองคนมองหน้ากัน หยุดหัวข้อนี้โดยปริยาย หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบเชิงสัญลักษณ์ บางสิ่งทำได้เฉพาะในความมืด ที่มองไม่เห็นแม้แสงสว่าง
……
หลังจากความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในวันที่หลินหนานออกจากโรงพยาบาล ชีวิตของยวี๋น่าก็สงบลงมาก แม้แต่บัญชีโซเชียลของเธอก็ตามมาด้วยแฟน ๆ ของหลินหนาน แต่ช่องแสดงความคิดเห็นก็เต็มไปด้วยสองเสียงที่แตกต่างกัน ตอนแรกยวี๋น่ายังคงกังวลใจอยู่มาก แต่เธอก็ค่อยๆเรียนรู้ที่จะไม่มองสิ่งเหล่านั้นเพื่อทำให้ตัวเองรำคาญใจ
ตอนนี้ชีวิตประจำวันของเธอคือการดูแลร่างกายของเธอด้วยความอุ่นใจและสร้างความสัมพันธ์ของเธอกับ หลินหนาน ยวี๋น่าได้เข้าใจอย่างชัดเจน เนื่องจากเธอบอกว่าเธอต้องการแต่งงานกับหลินหนานจึงเป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะรักษาความสัมพันธ์ในปัจจุบันและหยุดก้าวไปข้างหน้า ไม่ช้าก็เร็ว ปัญหาจะเกิดขึ้น
หลังจากพักผ่อนอยู่ที่บ้านมานานกว่าครึ่งเดือน ในที่สุดร่างของหลินหนานก็ผ่อนคลายขึ้น แม้ว่าเขาจะยังไม่สามารถกลับไปหาแสดงละครต่างๆให้จบได้ แต่บทประพันธ์ที่ยังไม่เสร็จได้รับการซ้อมที่บ้านนับครั้งไม่ถ้วน รวมทั้งบทบาทนางเอกล้วนเป็นของยวี๋น่า
หลินหนานยังได้เตรียมแผนมาระยะหนึ่งแล้ว
“น่าน่า ยาผมหมดแล้ว คุณไปโรงพยาบาลเพื่อสั่งจ่ายยาให้ผมได้ไหม” หลังจากที่หลินหนานออกจากโรงพยาบาล เขาต้องกินยาเป็นประจำเพื่อทำให้การทำงานของอวัยวะภายในมีเสถียรภาพ
เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ยวี๋น่าก็ตอบอย่างมั่นใจ “ได้สิ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
ตอนนี้สี่โมงเย็น และหมอเลิกงานตอนห้าโมงเย็น
เมื่อเห็นว่ายวี๋น่าออกไปและไม่มีทางกลับมา หลินหนานจึงวิ่งเข้าไปในห้องรับฝากของด้วยความกะตือรือล้น หยิบของที่เขาเตรียมไว้มาเป็นเวลานานแล้วเริ่มจัดการ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงหลินหนานก็โทรหายวี๋น่าอีกครั้งเมื่อเธอกำลังตั้งกำแพง “น่าน่าเมื่อคุณกลับมาแล้วคุณสามารถออกไปอีกรอบนึงได้ไหม?
ซื้อพุดดิ้งมะม่วงสองกล่องและเค้กแบล็คฟอเรสต์น้ำตาลน้อยหนึ่งชิ้น ผมค่อนข้างชอบทานหวาน”
“ได้สิ แต่ตอนนี้ฉันกำลังไปรับยาจากโรงพยาบาล และร้านเค้กยังอยู่ทางทิศตะวันตกของเมือง ฉันอาจจะกลับหลังหนึ่งทุ่ม คุณรอได้ไหม?”
“ได้ได้ คุณไม่ต้องรีบนะ ผมไม่รีบ!” หลินหนานรู้สึกดีใจหน้าบาน และเห็นด้วยเมื่อได้ยินดังนี้ ทั้งหมดที่เขาต้องการคือให้ยวี๋น่ากลับช้า ยิ่งช้าก็ยิ่งดี
ยวี๋น่าถือโทรศัพท์ไว้ มองหน้าจอแล้วขมวดคิ้ว ทำไมวันนี้หลินหนานถึงแปลกจัง ชั่งเถอะ ไปซื้อยาและซื้อขนมกันก่อนค่อยว่ากัน
ตอนที่เธอกลับถึงบ้านก็สองทุ่มแล้ว ในที่สุดคุณพ่อหลินก็คุยกับแม่หลินได้ และเพื่อให้ลูกสองคนพัฒนาความสัมพันธ์ คู่สามีภรรยาสูงวัยจึงกลับไปบ้านเกิดก่อน
“ฉันกลับมาแล้วค่ะ” ยวี๋น่าเปิดประตูและพูดคำหนึ่ง เธอหันศีรษะและเห็นว่าห้องมืด เธอหันศีรษะไปทางซ้ายโดยไม่รู้ตัว พบว่ามีการวางเทียนสองเล่มไว้บนโต๊ะอาหาร โดยแต่ละอันมีไวน์แดงหนึ่งแก้ว และแจกันแก้วที่มีดอกพุดหลายดอกวางอยู่ที่มุมโต๊ะ
หลินหนานกำลังยุ่งอยู่ในครัว และเมื่อเขาได้ยินเสียง เขาก็รีบปิดไฟ วางสเต๊กทอดลงบนโต๊ะอาหาร แล้วพูดกับยวี๋น่าว่า “น่าน่า คุณกลับมาแล้ว ล้างมือแล้วกินข้าวกัน ”
ยวี๋น่ารู้สึกสับสนเล็กน้อย และค่อยๆ ก้าวช้าๆ โดยจิตใต้สำนึก เมื่อเห็นช่อดอกไม้และเทียนบนโต๊ะอาหาร เธอก็ไม่รู้สึกแปลกใจเลย เธอเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า “คุณทำอะไร?… วันนี้วันอะไรเหรอคะ?”
หลินหนานยิ้มและเลื่อนเก้าอี้ให้เธอ หลังจากยวี๋น่านั่งลงแล้วเขาก็เดินไปอีกด้านหนึ่งแล้วนั่งลง เขาพูดกับยวี๋น่า: “ตั้งแต่ผมกลับมาจากโรงพยาบาล คุณก็ดูแลผมมาตลอด ที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ก็ด้วย ผมเห็นว่าคุณลำบากมามากและคุณก็ยังท้องอยู่ ดังนั้น วันนี้ผมเลยทำอาหารให้คุณทาน ลองสเต๊กทอดของผมดูเป็นยังไงบ้าง?”
ขณะที่เขาพูด เขาก็ยื่นจานสเต๊กที่เพิ่งหั่นให้ยวี๋น่า และเอาส่วนของผู้หญิงคนนั้นไปทั้งหมด
ยวี๋น่ารู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เธอรู้ว่าหลินหนานเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบ และเธอ… ดูเหมือนจะชอบเขา
“…อร่อยค่ะ คุณทำตั้งมากมายขนาดนี้ ลำบากมากแน่ๆ?” ยวี๋น่ากัดสเต๊กและเคี้ยวอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ และเธอก็พยักหน้าเพื่อแสดงว่าเธอชอบการทำอาหารของหลินหนาน นอกจากสเต๊กแล้วยังมีมันฝรั่งทอดและแฮมบนโต๊ะพร้อมครีมซุปเห็ดอีกสองถ้วย
หลินหนานส่ายหัว “ตราบใดที่ผมทำอาหารให้คุณ ผมไม่คิดว่ามันเป็นงานหนัก น่าน่า ผมรู้ว่าช่วงนี้คุณลำบากมาก… แต่อย่ากังวล ตราบใดที่ผมอยู่ตรงนี้ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณต้องทนทุกข์ทรมาน”
“คุณ…” ยวี๋น่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง วางตะเกียบลงและเผชิญหน้ากับหลินหนาน เธอลังเลในขณะที่กำลังจะพูดอะไร เธอเห็นหลินหนานยืนขึ้นและพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มว่า “น่าน่า รอผมแป๊บนึง เดี๋ยวผมกลับมา!”
ยวี๋น่ามองเขาวิ่งเข้าไปในห้องหนังสือโดยไม่รู้ว่าทำไม หลังจากนั้นไม่กี่นาทีหลินหนานก็ออกมาพร้อมกับช่อกุหลาบแดงขนาดใหญ่พร้อมกล่องใส่แหวนไว้ตรงกลางช่อดอกไม้
ยวี๋น่าตกตะลึงและไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเธอก็เต้นเร็วมาก ตุ๊บ ตุ๊บ เสียงเหมือนกลองสำหรับเธอ
หลินหนานถือช่อดอกไม้ไว้ข้างหน้าเธออย่างเคร่งขรึม คุกเข่าลงข้างหนึ่ง เปิดกล่องใส่แหวนด้วยมือข้างหนึ่ง เผชิญหน้ากับยวี๋น่าและพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
“น่าน่า ผมรู้ว่าคุณอาจจะยังรับผมได้ไม่เต็มที่ แต่ผมอยากดูแลเธอไปตลอดชีวิตจริงๆ และผมก็หวังว่าคุณจะแต่งงานกับผม ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ผมรอได้นะ คุณให้โอกาสผมดูแลคุณและลูกให้ดีได้ไหม?”
“แต่งงานกับผมนะ?”
บางทีอาจเป็นเพราะแสงเทียน ดวงตาของหลินหนานจึงสดใสในเวลานี้ และการแสดงออกของเขาดูจริงจังมาก
ยวี๋น่ายืนอยู่ตรงจุดนั้น ดวงตาของเธอจ้องไปที่ช่อกุหลาบแดงช่อใหญ่และกล่องแหวนที่อยู่ตรงกลาง และในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จับจ้องไปที่ใบหน้าของหลินหนาน ผู้ชายคนนี้… จริงใจกับเธอ เธอรับรู้ได้
ถ้าอย่างนั้นก็แต่งงานกันเถอะ
ทันทีที่ความคิดผุดขึ้นในหัวของเธอ ยวี๋น่าก็พยักหน้าและตอบด้วยรอยยิ้มจริงจังว่า “ตกลง ฉันจะแต่งงานกับคุณ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้หลินหนานก็ดีใจมาก ที่จริงแล้ว วันนี้เขาไม่มีความหวังมากนัก แต่การได้ยินยวี๋น่าตอบตกลง ทำให้เขาประหลาดใจ
เขาแทบรอไม่ไหวที่จะหยิบแหวนออกมาสวมนิ้วนางของยวี๋น่าอย่างดีใจเหมือนเด็กโง่ เขายังยัดช่อกุหลาบให้ผู้หญิงคนนั้น กางแขนออกแล้วก้าวไปข้างหน้าสองก้าว อยากจะกอดยวี๋น่า แต่จู่ ๆ เขาก็เดินไปข้างหน้าเธอ เธอตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ตรงไหน ยวี๋น่าอดหัวเราะไม่ได้ เธอวางดอกกุหลาบไว้ข้าง ๆ และกอดหลินหนานแน่น
