นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 452 การแข่งขันออกแบบครั้งยิ่งใหญ่ (๑)
การกระทำของคามิลถูกอู๋ชิงหร่านจับตามองอยู่อย่างไม่วางตา
เธอส่งสายตาสงสัยมองไปยังคามิลพลาแกล้งเอ่ยถามอีกฝ่าย “มีอะไรหรือเปล่า? งานนี้มันเป็นความลับเหรอ？”
เมื่อคามิลทำการล็อกลิ้นชักเรียบร้อยแล้ว มือบางก็ทดลองเปิดดูเมื่อพบว่าเปิดไม่ออกแล้วเธอจึงปล่อยมือออกจากลิ้นชักนั้น หญิงสาวถอนหายใจออกมาพลางส่งสายตารู้สึกผิดไปยังอู๋ชิงหร่าน
“ขอโทษด้วยนะ พอดีแบบร่างเมื่อกี้ลีโอเพิ่งเอามาให้ฉันเมื่อวาน เหมือนกับว่ามันจะเป็นแบบร่างที่เธอจะส่งเข้าร่วมการแข่งขันออกแบบ และก่อนที่การแข่งขันจะเริ่มอย่างเป็นทางการก็ไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลให้ใครรู้ได้ ฉันขอโทษจริงๆนะ แต่เมื่อกี้เธอคงเห็นมันไปบ้างแล้วสินะ เธออย่าไปพูดให้ใครต่อใครฟังได้ไหม? ไม่อย่างนั้นฉันต้องโดนดุและโดนไล่ออกแน่ๆ ”
คามิลจ้องมองอู๋ชิงหร่านและพนมสองมือขึ้นมาไหว้อย่างขอร้อง มองดูแล้วสายตาและท่าทางของคามิลก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย
ที่จริงแล้วอู๋ชิงหร่านก็มีแผนการที่ขบคิดไว้ในใจ แต่พอเห็นท่าทางน่าสงสารของคามิลแล้ว เธอก็อดที่จะพยักหน้าเออออตามคำขอของอีกฝ่ายไม่ได้
“เธอวางใจเถอะ！ฉันไม่เอามันไปพูดหรอก ถ้าฉันเดินจากที่นี่ไปแล้วฉันก็จะลืมเรื่องนี้ไปด้วย！”
“ดีมากเลย ขอบคุณนะ！”
ใบหน้าที่น่าสงสารของคามิลในสักครู่เผยรอยยิ้มกว้างออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำกล่าวของอู๋ชิงหร่าน และในขณะนั้นเองคามิลก็มีสายเรียกเข้าโทรเข้ามาทันที หญิงสาวกดรับได้เพียงไม่นานก็ต้องมีเรื่องให้ปลีกตัวออกไป “ฮัลโหล ได้ค่ะ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้”
“ฉันจะต้องลงไปใต้ตึกเพื่อรับพัสดุ คุณจะไปกับฉันไหม?” คามิลลุกขึ้นยืนและเอ่ยถามอู๋ชิงหร่านอย่างสุภาพ
อู๋ชิงหร่านส่ายหัวปฎิเสธและตอบกลับไปว่า “ไม่ดีกว่า เธอลงไปเอาพัสดุก่อนก็ได้ ฉันว่าจะไปเข้าห้องน้ำพอดี”
หลังจากที่คามิลเดินออกไปแล้ว อู๋ชิงหร่านก็กลับมาที่โต๊ะของอีกฝ่ายและพยายามค้นหากุญแจลิ้นชัก ในที่สุดเธอก็พบกุญแจลิ้นชักที่ถูกวางไว้ใต้แผ่นรองเม้าส์ เธอสอดส่องสายตามองทางซ้ายและขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนเธอจึงหยิบกุญแจขึ้นมาและค่อยๆไขลิ้นชักที่ถูกล็อกอยู่ให้เปิดออก และเมื่อลิ้นชักถูกเปิดออกเธอจึงรีบหยิบเอาแบบร่างชุดนั้นใส่ลงในกระเป๋าถือของเธออย่างรวดเร็ว
เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จตามแผน เธอจึงล็อกกุญแจลิ้นชักลงและนำกุญแจดอกนั้นกลับไปวางไว้ที่เดิม เธอจัดผมและเสื้อผ้าของตนเองให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยและค่อยๆปลีกตัวหนีออกจากห้องออกแบบทันที
หลังจากที่อู๋ชิงหร่านออกไปได้ประมาณห้านาที คามิลก็กลับมายังโต๊ะของเธอ เมื่อเธอมองเห็นเก้าอี้ข้างโต๊ะปราศจากร่างของอู๋ชิงหร่านเธอก็เผยยิ้มออกมาทันที หลังจากที่หญิงสาวนั่งลง สิ่งแรกที่เธอทำก็คือการเปิดลิ้นชักเพื่อดูว่าแบบร่างนั้นยังคงอยู่ในสภาพเดิมหรือไม่
เป็นดังคาดแบบร่างที่ถูกวางไว้ในลิ้นชักหายไปแล้ว หญิงสาวเผยรอยยิ้มกว้างออกมาและตั้งอกตั้งใจทำงานต่อไปอย่างสบายใจ
ภารกิจที่ได้รับมอบหมายสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี！
หลังจากที่อู๋ชิงหร่านออกมาจากห้องทำงานลีโอแล้วเธอก็นึกถึงเรื่องราวดีๆที่เพิ่งเกิดขึ้น ใบหน้าหวานยิ้มกริ้มออกมาอย่างมีความสุขเป็นอย่างมาก
“ซูฉิง ไม่ว่ายังไงแกก็จะต้องพ่ายแพ้ให้กับฉัน”
เธอรีบตรงดิ่งมายังห้องทำงานของซูซาน และเมื่อเห็นว่าซูซานกำลังนั่งตั้งใจทำงานอยู่นั้น อู๋ชิงหร่านก็รีบหยิบเอาแบบร่างจากในกระเป๋ายื่นมาตรงหน้าหญิงสาวอีกคน “แบบร่างชุดที่คามิลเคยพูดกับฉันเมื่อครั้งที่แล้ว ตอนนี้ฉันขโมยมันมาได้แล้ว เธอลองดูแล้วลองแก้ไขมันดูนะ ”
ซูซานมีอาการตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเมื่อเห็นแบบร่างชุดอันสวยงามนั้น เธอส่งสายตาคาดไม่ถึงไปมองยังอู๋ชิงหร่าน หญิงสาวแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าอู๋ชิงหร่านจะสามารถเข้าไปขโมยผลงานสำหรับการแข่งขันออกแบบของห้องเสื้อลีโอมาได้
ซูซานเผยสายตาแห่งความดีใจออกมาเพียงชั่วครู่ และเธอจึงนำเอาแบบร่างนั้นเก็บลงไว้ในตู้ลิ้นชักของตนเองอย่างว่องไว
เมื่ออู๋ชิงหร่านเห็นท่าทางของซูซาน ใบหน้าหวานก็เผยรอยยิ้มแห่งชัยชนะออกมาทันที “ในเมื่อของที่เธอต้องการฉันก็หามาให้เธอได้แล้ว เพราะฉะนั้นเธอจะต้องลงมือช่วยฉันตามที่เราตกลงกันไว้ให้มากที่สุด”
ซูซานพยักหน้ารับคำ เพียงแค่แบบร่างของลีโอมาอยู่ในมือเธอ เรื่องต่างๆมันก็จะไม่ใช่ปัญหายากอะไรอีกต่อไป
“พี่อู๋ไม่ต้องเป็นห่วง รอฟังข่าวดีได้เลย”
เมื่ออู๋ชิงหร่านเดินทางกลับไปแล้ว ซูซานจึงหยิบเอาแบบร่างชุดที่ซูฉิงออกแบบขึ้นมาดูอย่างละเอียดอีกครั้ง สไตล์การออกแบบชุดของซูฉิงนั้นทำให้ลีโอเป็นที่แปลกใหม่และน่าจับตามองสำหรับทุกคนในแวดวงแฟชั่น
ซูซานใช้เวลาทั้งหมดหนึ่งวันในการแก้แบบร่างนั้นให้เสร็จสมบูรณ์ เธอพยายามใส่สไตล์ความเป็นเธอลงไปในผลงานการออกแบบของซูฉิง และในตอนนี้เธอก็ตั้งหน้าตั้งตารอเพียงการแข่งขันออกแบบครั้งยิ่งใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นเท่านั้น
ภายในงานแข่งขันออกแบบ
เมื่อการแข่งขันออกแบบชุดแฟชั่นถูกเปิดตัวอย่างเป็นทางการ ภายในงานประกอบไปด้วยเหล่านางแบบและเหล่าดีไซเนอร์มากหน้าหลายตาที่พากันมาร่วมการแข่งขัน และเมื่อการแข่งขันดำเนินมาจนถึงช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดก็คือช่วงประกาศรางวัลผู้ชนะการแข่งขัน กรรมการผู้ทรงคุณวุฒิในด้านการออกแบบชุดท่านหนึ่งได้ขึ้นมาประกาศผลการแข่งขันต่อหน้ามวลมหาประชาชนมากมาย เสียงประกาศรางวัลผู้ชนะดังสนั่นไปทั่วทุกสารทิศ “ผู้ที่ได้รางวัลชนะเลิศการแข่งขันในครั้งนี้ได้แก่…ห้องเสื้อลีโอ!”
“หยุดก่อน!” ซูซานปรากฏตัวต่อหน้ามวลมหาประชาชนและตะโกนแทรกขึ้นหลังจากกรรมการประกาศผู้ชนะการแข่งขัน หญิงสาวในชุดสวยเดินขึ้นมายืนอยู่ท่ามกลางความมึนงงของทุกคน “ฉันขอฟ้อง ห้องเสื้อลีโอขโมยผลงานของฉันมาเข้าร่วมการแข่งขัน!”
เหล่าบรรดาประชาชนที่นั่งอยู่ข้างล่างเวทีตามพากันซุบซิบ รวมถึงคณะกรรมการที่ทรงคุณวุฒิต่างพากันมองสบสายตาไปมา และในขณะนั้นเองซูซานได้หยิบเอาแบบร่างที่เพิ่งถูกประกาศรางวัลชนะเลิศขึ้นมา
เมื่อเหล่ากรรมการเห็นแบบร่างในมือซูซาน สีหน้าของเหล่ากรรมการก็มีอาการตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อซูซานได้เห็นท่าทางตื่นตระหนกนั้นหญิงสาวก็พึงพอใจจนเผยรอยยิ้มกว้างออกมา
เธอเชื่อมั่นว่าครั้งนี้ตนเองนั้นสามารถล้มห้องเสื้อลีโอได้!
“ซูซาน คุณกลับไปที่ทีมคุณก่อนเถอะนะ” เสียงตะโกนจากกรรมการท่านหนึ่งดังขึ้นมา แต่เธอก็ไม่รับรู้ถึงความผิดปกติใดๆ เธอพลิกตัวกลับไปยืนกลางเวทีและจ้องไปยังร่างของซูฉิงด้วยความเคียดแค้น
และไม่นานหญิงสาวก็เริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ ไม่มีเสียงโห่ร้องหรือเสียงตะโกนด่าถอซูฉิงดังออกมา สิ่งนี้ทำให้เธอเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก
จนเมื่อการเปิดตัวชุดที่ได้รับชัยชนะวันนี้ได้เริ่มขึ้น ซูซานก็หน้าซีดเผือดทันทีเมื่อเห็นมัน
การเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่และอลังการของห้องเสื้อลีโอกำลังเริ่มขึ้นโดยมีเหล่าบรรดานางแบบพากันเดินโชว์ชุดคนละหนึ่งรอบ และไหนจะยังชุดสวยงามอีกหลายๆชุดที่ถูกเผยออกมาให้ทุกคนได้เชยชมความสวยงาม แต่ในบรรดาชุดสวยเหล่านั้นกลับไม่พบชุดสีแดงที่เธอกล่าวถึงว่าถูกซูฉิงขโมยแบบไปแต่อย่างใด
มันเกิดอะไรขึ้น?
เธอขมวดคิ้วมึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อตัวเอง พลันสายตาเหลือบไปเห็นซูฉิงที่ยืนอยู่ไม่ไกลและกำลังส่งยิ้มมายังเธอ
ซูซานสอดส่องสายตาพยายามมองชุดต่างๆที่ถูกนำมาให้เหล่าบรรดาคนรักงานแฟชั่นเชยชม ชุดทุกชุดถูกออกแบบมาได้อย่างสวยงามและถูกแขวนไว้ด้วยป้ายแบรนด์ขอห้องเสื้อลีโอทุกตัว เธอเหลือบไปเห็นชุดกระโปรงยาวสีฟ้าน้ำทะเลที่ดูสวยงามและน่าสวมใส่ ชุดนั้นมันเปล่งประกายระยิบระยับสวยงามจนยากจะหยุดมองได้
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?
ซูซานรู้สึกหายใจไม่ออก เธอรู้สึกว่าสิ่งต่างๆไม่ได้ดำเนินไปตามแผนที่เธอวางไว้ และในเวลานี้เธอตระหนักได้แล้วว่าทุกอย่างมันผิดพลาดไปจากความคิดของเธอทั้งหมด
