นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 447 งานวันเกิด
“โอเค อย่างนั้นก็ดีเลยค่ะ” อู๋ชิงหร่านพยักหน้าอย่างตื่นเต้น และเมื่อเธอลืมตา สายตาก็ประกายไปด้วยความภูมิใจ ซูฉิงหนอซูฉิง ถึงเธอจะเข้มงวดแค่ไหน แต่อะไรที่ต้องรู้ก็ต้องรู้อยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
พรุ่งนี้ไปบอกข่าวนี้กับซูซาน ถึงตอนนั้นก็มีอะไรสนุกๆ ดูแล้ว
วิลล่า
ซูฉิงเหลือบมองโทรศัพท์ คือตำแหน่งที่มิเชลส่งมา เธอมองฮ่อหยุนเฉิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ และเอ่ยเตือน “เมื่อกี้มิเชลส่งข้อความมาหาฉันว่าพรุ่งนี้ให้ไปงานวันเกิดของเธอตอนสองทุ่มน่ะ เหมือนว่าสถานที่นี้น่าจะเป็นวิลล่าเล็กๆ แถบชานเมือง ฉันเคยไปกับเธอแค่ครั้งเดียว”
ฮ่อหยุนเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าถ้าเขาตกลง ซูฉิงต้องหึงหวงแน่ ดังนั้นหาเรื่องให้ตัวน้อยลงดีกว่า
“โอ้” เขาพยักหน้า “งานคืนพรุ่งนี้… ฉันไม่ค่อยอยากไป แล้วก็ไม่รู้จักคุณมิเชลเท่าไรด้วย เธอไปเองดีกว่าไหม?”
ซูฉิงมองไปที่ฮ่อหยุนเฉิงก่อนจะเผยรอยยิ้ม เธอคิดว่าเธอรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงคิดอะไรอยู่
แม้ว่าตอนเจอมิเชลต้องปวดหัวแน่ แต่อย่างนั้นก็ดี
“โอเค ถ้างั้นฉันกลับดึกหน่อยนะ ถึงตอนนั้นเดี๋ยวจะโทรหา”
สองทุ่ม งานเลี้ยงวันเกิดมิเชล
เพื่อให้ลูกสาวมีความสุข เดอโกลจึงจัดงานเลี้ยงวันเกิดนี้ยิ่งใหญ่มาก ทุกคนที่ติดต่อกับตระกูลของมิเชลตั้งแต่เด็กและมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอก็จะได้รับเชิญให้มา แต่เมื่อมิเชลเห็นก็เฉยๆ และทักทายสั้นๆ จากนั้นก็มองไปทางประตู
เธอกำลังรอฮ่อหยุนเฉิง
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ซูฉิงก็มาถึงวิลล่าในย่านชานเมือง เมื่อเธอเข้ามา ดวงตาของมิเชลก็สว่างไสว แต่นอกจากซูฉิงแล้วก็ไม่เห็นใครเลย
【ฮ่อหยุนเฉิงไม่มาเหรอ…】
ในใจผู้หญิงผิดหวังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และรอยยิ้มในดวงตาของเธอก็หายไปอย่างรวดเร็ว และหลุบตาลงด้วยความโกรธ
ซูฉิงเห็นมิเชลได้ในแวบเดียว เมื่อเห็นว่าเธอดูมืดมนก็ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปราวกับไม่รู้อะไรเลย และยื่นถุงของขวัญในมือให้อีกคน “เป็นอะไรหรือเปล่า? วันนี้วันเกิดนะ ทำไมดูไม่มีความสุขเลย? อะ นี่ของขวัญวันเกิดนะ”
มิเชลที่ได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น ก่อนจะเห็นซูฉิงยืนอยู่ตรงหน้า และยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น สายตาหันไปมองที่ถุงของขวัญในมืออีกคน จะไม่ให้รับก็ไม่ได้
“ขอบคุณนะ ฉันชอบของที่เธอให้มาเสมอแหละ ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก” เธอร่าเริงและยิ้ม แต่กลับปิดบังความในใจของตัวเองไว้
โจเซฟคนที่เป็นเพื่อนที่ดีกับมิเชลเสมอมา หยิบแชมเปญสองแก้วจากถาดที่บริกรถืออยู่และเดินผ่านฝูงชนเข้าไป ว่าจะเข้าไปดื่มกับมิเชล แต่ไม่ไกลกลับเจอซูฉิงที่อยู่ข้างๆ
โจเซฟตาตั้งขึ้นทันที
เขาสาบานว่าตัวเขาไม่เคยเห็นสาวสวยอ่อนโยนขนาดนี้มาก่อน ความรู้สึกที่โดนคิวปิดยิงเข้าที่หัวใจนั้น เขาได้ตระหนักก็ในวันนี้จริงๆ
【เอ๋? หญิงงามคนนี้ไม่มีแฟนอยู่ข้างๆ นี่】
โจเซฟครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กระตุกรอยยิ้มและเดินเข้าไปพร้อมกับแชมเปญ มิเชลที่เงยหน้าเห็นเขาก็ไม่ได้พูดอะไร ซูฉิงรู้สึกงงงวยนึกว่ามาหามิเชลเลยจะลุกเดินออกไป
“คุณคนสวยครับ” ใครจะไปรู้ ทันทีที่ซูฉิงหันไปก็ถูกโจเซฟเรียกเอาไว้ เขายื่นมือจะส่งแก้วในมือขวาให้ซูฉิง
“ไม่รู้ว่าผมจะมีเกียรติที่จะขอให้คุณเต้นรำได้ไหมครับ?”
“ฉันเหรอคะ?” ซูฉิงชี้เข้าหาตัวเองอย่างแปลกใจ มิเชลมองซูฉิงก่อนจะมองโจเซฟ และขณะกำลังจะเอ่ยปากก็ต้องกลืนคำพูดลงไป
ช่างเถอะ ถือเป็นเรื่องส่วนตัวเธอแล้วกัน
【ก็แค่เต้นรำ คงไม่มีอะไรหรอก】
ซูฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และเมื่อเธอเห็นสายตาของโจเซฟ เธอก็รู้สึกว่าเธอไม่ควรปฏิเสธ ยิ่งเป็นนอกประเทศแล้วคงไม่มีอะไรมากหรอก
เธอพยักหน้า “ได้ค่ะ แต่ฉันเต้นไม่เก่งนะคะ หวังว่าจะไม่ทำคุณลำบากนะคะ”
โจเซฟที่เห็นซูฉิงพยักหน้าก็ยิ้มออก และกล่าวอย่างสุภาพว่า “ไม่เป็นไรครับ แค่ได้เต้นรำกับผู้หญิงสวยแบบนี้ก็ถือเป็นเกียรติของผมแล้วครับ”
ซูฉิงเดินตามโจเซฟไปที่ใจกลางห้องโถง เมื่อดนตรีเริ่มขึ้น ซูฉิงวางมือบนไหล่ของโจเซฟและเต้นรำไปกับเสียงเพลง โจเซฟโอบรอบเอวของซูฉิงและแสดงท่าทางที่ใกล้ชิดมาก เขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของซูฉิงและเอ่ยชมเธอ
“ไม่คิดเลยว่าคุณจะสวยและเต้นได้เก่งขนาดนี้ เมื่อกี้คุณถ่อมตัวจริงๆ นะ”
“ก็แค่เล็กน้อยน่ะค่ะ” ซูฉิงยิ้ม และจากนั้นก็ไม่ได้พุดถึงเรื่องอื่น และคิดแต่รีบๆ เต้นกับโจเซฟให้เสร็จเท่านั้นพอ
แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คือมีนักข่าวจากจีนเดินทางมาทำงานด้วย และบังเอิญเห็นฉากที่ซูฉิงเต้นรำกับผู้ชายคนหนึ่ง จึงถ่ายรูปตัดต่อและลงเน็ตอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ขึ้นการค้นหายอดฮิต
ฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่บ้านรอซูฉิงกลับมา ก็เช็คมือถือไปเรื่อย จนไปเห็นการค้นหายอดฮิตถึงการเต้นรำของซูฉิงกับเจ้าชายโจเซฟ หลังจากคลิกเข้าไปก็เห็นภาพ ก่อนจะมีหน้านิ่ง โดยเฉพาะระยะห่างของโจเซฟที่มีต่อซูฉิง มันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจมาก
นั่นเธอกำลังทำอะไรน่ะ!
หลังจากวางโทรศัพท์แล้ว ฮ่อหยุนเฉิงก็ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า เขายืนขึ้นและสวมเสื้อโค้ตเพื่อออกไปข้างนอก เขาต้องการจะไปดูว่าเป็นชายหน้าไหน!
งานเลี้ยงใกล้จะสิ้นสุดแล้ว ซูฉิงเต็นรำกับโจเซฟเสร็จนานแล้วและกลับไปพัก แต่ว่าโจเซฟก็ยังคอยถามคำถามเธออยู่ด้านหลัง แม้ว่าซูฉิงจะรู้สึกไม่สบายใจ แต่เธอก็ยังตอบอย่างสุภาพ
จนซูฉิงเห็นมิเชลและบอกว่าขอตัวไปก่อน โจเซฟจึงพูดอย่างอดไม่ได้ “ดีใจที่วันนี้ได้รู้จักคุณนะครับ คุณให้เบอร์ติดต่อผมได้ไหม หรือจะเป็นช่องทางอื่นก็ได้ครับ ต่อไปเราจะได้คุยกันได้ไงครับ”
ในเวลานั้น ซูฉิงก็ได้เดินออกจากประตูไปแล้ว
เธอหันมองโจเซฟที่กำลังตั้งหน้าตั้งตารอ ยิ้มอย่างสุภาพแล้วกล่าวขอโทษ “ขอโทษนะคะ ที่จริงแล้วที่มาฝรั่งเศสครั้งนี้แค่มาทำงานน่ะค่ะ ส่วนช่องทางติดต่อนั้น…ฉันไม่ค่อยชินเท่าไร คงไม่จำเป็นหรอกมั้งคะ? ขอโทษด้วยนะคะ”
โจเซฟที่เห็นและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็ได้ยินเสียง “ซูฉิง!” ดังมาจากไม่ไกล
เป็นฮ่อหยุนเฉิงที่เดินมาอย่างรวดเร็ว
เขาเห็นชายคนนั้นที่อยู่ในรูปกำลังคุยกับซูฉิงตั้งแต่ไกล ใจก็หึงหวงขึ้นมา
