นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 497 ใจเต้น
“มีอะไรหรอ”
จินจิ่นหรานที่เห็นหลิวเสี่ยวหนิงมีสีหน้าไม่ปกติ ก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ขณะเดียวกันก็มองไปรอบๆ น่าจะไม่มีพวกนักข่าวตามมาหรอกนะ
“ไม่มีอะไร ชินแล้วล่ะ”หลิวเสี่ยวหนิงยิ้ม
แต่ความรู้สึกนั้นเหมือนถูกตาม กลับอยู่ในความคิดของเธอตลอด หลิวเสี่ยวหนิงเม้มปาก คิดในใจว่าบางทีตนอาจจะคิดไปเอง
เพราะที่นี่มียามคอยเฝ้าดีมาก และที่นี่มีการทำบัตรสมาชิก พวกนักข่าวน่าจะตามเข้าไปไม่ได้
แต่ว่าความรู้สึกหิวทำให้หลิวเสี่ยวหนิงไม่อยากจะคิดเรื่องนี้แล้ว ถ้าหากถูกเปิดเผยก็แค่ออกมาอธิบายก็จบแล้ว ถึงยังไงเธอกับจินจิ้นหรานก็บริสุทธิ์ใจ ก็ไม่ได้มีการเข้าใจผิดกัน
พอเข้าไปในร้านอาหาร หลิวเสี่ยวหนิงสนใจการตกแต่งของร้าน สมกับเป็นที่มีคนแนะนำมาไม่น้อย รู้สึกไม่เลวเลยๆ ทีเดียว
พนักงานได้พาทั้งสองไปที่ห้องอาหารที่จองไว้ กำแพงที่ผนังขนาดใหญ่เชื่อมต่อกับพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำด้านนอก และปลาสวยงามว่ายไปมาอย่างอิสระ
อีกฝั่งก็มองเห็นวิวยามค่ำคืน สภาพแวดล้อมอย่างนี้ทำให้หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกว่าตัวผ่อนคลายลงไปมาก
เธอเล่นกับปลาในน้ำ ก็เผยรอยยิ้มออกมา
“ดูสิว่าอยากกินอะไร ” จินจิ่นหรานส่งเมนูไปตรงหน้า แล้วยิ้มพูด
“งั้นฉันไม่ได้เกรงใจแล้วนะ “หลิวเสี่ยวหนิงยิ้มกว่าออกมา แล้วพ่นลมหายใจออกมา:”ที่นี่สวยจริงๆ เลย”
“เธอชอบก็ดีแล้ว “จินจิ่นหรานตอบ
ทั้งสองที่คุยกันไปเรื่อยๆ บรรยากาศที่ไม่มีความประหม่า ทำให้ทั้งสองรู้สึกผ่อนคลายมาก
ที่จริงแล้วหลิวเสี่ยวหนิงชอบเวลาที่อยู่กับจินจิ่นหรานมาก จินจิ่นหรานเป็นสุภาพบุรุษ รู้จักรักษาระยะห่างเวลาอยู่กับเธอ ทำให้รู้สึกสนิทใจ หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกว่าพวกเขาเหมือนกับเพื่อนที่รู้จักกันมานานแล้ว แม้จะจ้องตากันก็ไม่ทำให้รู้สึกอะไร
บนโต๊ะอาหารที่ตอนนี้เต็มเป็นด้วยอาหารที่นำมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว หลิวเสี่ยวหนิงมองอาหารที่ตกแต่งอย่างสวยงามบนโต๊ะอาหาร แม้จะหิวมาก แต่ก็ไม่กล้าที่จะเริ่มกิน
“ทำไมหรอ ไม่ชอบหรอ”
จินจิ่นหรานมองท่าทางของหลิวเสี่ยวหนิงก็อดที่จะถามไม่ได้ ที่จริงแล้วเขานั้นสั่งอาหารที่หลิวเสี่ยวหนิงชอบกิน แต่ตอนนี้เธอกินได้ไม่เท่าไหร่
พอได้ยินอย่างนั้นหลิวเสี่ยวหนิงงก็โบกมือปฏิเสธ เธอกระแอมลำคอ แล้วยิ้มพูด:”ไม่ใช่นะ เพียงแค่……”
จินจิ่นหรานมองเธอที่มีท่าทางร้อนตัว
“ที่ที่สวยงามอย่างนี้ ฉันคิดว่าฉันควรจะกินอย่างมีมารยาทนิดนึง “หลิวเสี่ยวหนิงเม้มปากพูด
ใครจะรู้ว่าจินจิ่นหรานจะระเบิดหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะดังเข้าหูหลิวเสี่ยวหนิง
“นายหัวเราะอะไร “หลิวเสี่ยวหนิงยู่ปากถาม
จินจิ่นหรานลูบหน้าตัวเอง แล้วมองหลิวเสี่ยวหนิงอย่างอ่อนโยน:”หัวเราะที่เธอน่ารักไง”
หลิวเสี่ยวหนิงที่ถือส้อมอยู่ก็หยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นสบตากับจินจิ่นหราน
“ยังจะมัวอึ้งอยู่อีก ลองชิมอันนี้ดูสิ อร่อยมาก”จินจิ่นหรานเหมือนจะส่ายหน้าออกมาอย่างเอ็นดู แล้วคีบอาหารให้หลิวเสี่ยวหนิง
หลิวเสี่ยวหนิงที่อึ้งอยู่ก็ดึงสติกลับมา ชิมอาหารที่จินจิ่นหรานคีบให้ ตาวาวขึ้นพยักหน้าชม จนลืมแล้วว่าตัวเองจะพูดอะไร
“อิ่มมากเลย อาหารของร้านนี้ไม่เลวเลย “หลิวเสี่ยวหนิงพ่นลมหายใจออกมา
“ถ้าเธอชอบละก็ พวกเราจะมากินบ่อยๆ ก็ได้นะ “จินจิ่นหรานที่รินน้ำให้กับหลิวเสี่ยวหนิงพร้อมพูด
“ว๊าว ถ้าหากมากินบ่อยๆ ละก็ ฉันจะไม่อ้วนเป็นหมูเลยรึไง ฉันต้องรักษาหุ่นนะ นายอย่ามาคิดรังแกฉันนะ”หลิวเสี่ยวหนิงคิ้วขมวดพูด
“เอาละ ช่วงนี้ฉันรู้จักร้านอาหารอร่อยๆ อยู่หลายร้าน ถ้าเธอไปไม่ได้ละก็ ฉันก็จะถ่ายรูปให้เธอดูเอง”แววตาของจินจิ่นหรานที่ฉายแวววับออกมา
หลิวเสี่ยวหนิงที่ได้ยินอย่างนั้นก็เหมือนกับแมวที่ถูกหยียบหาง แล้วจ้องไปที่จินจิ่นหราน :”ได้เลย ถ้านายกล้าทำให้ฉันหิว ฉันก็จะบล็อกนายเลย”
“ผิดไปแล้วๆ ฉันจะต้องพาเธอไปกินด้วย” จินจิ่นหรานที่ามองเห็นหลิวเสี่ยวหนิงเริ่มโกรธ ก็รู้จักว่าเธอน่ารักอย่างบอกไม่ถูก แล้วก็รีบพูดขอโทษ
หลิวเสี่ยวหนิงมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง ทันใดนั้นก็ถูกสถานที่แห่งหนึ่งดึงดูดสายตา :”เอ๊ะ ที่นั่นคืออะไรหรอ”
จินจิ่นหรานมองตามมือของหลิวเสี่ยวหนิงชี้ไปพร้อมพูดอธิบายว่า :”ที่นั่นเป็นทะเลสาบเทียม เป็นที่พึ่งก่อสร้างเสร็จใหม่ๆ สามารถลงไปนั่งเรือชมวิวได้ อยากไปมั้ย”
หลิวเสี่ยวหนิงทำตาครุ่นคิด แล้วพยักหน้า:”อยากไป อยากออกกำลังย่อยอาหารสักหน่อย”
จินจิ่นหรานพยักหน้า จากนั้นทั้งสองก็ลุกขึ้นจากห้องอาหาร แล้วเดินไปทางทะเลสาบเทียม
แม้จะเป็นต้นฤดูใบไม้ร่วง แต่อุณหภูมิยังไม่ลด ยังคงอากาศร้อนอยู่ ตอนกลางคืนมีลมพัดหน้าทำให้รู้สึกเย็นสบายมาก หลิวเสี่ยวหนิงลงไปนั่งบนเรืออย่างระมัดระวัง เรือก็โคลงเคลงไปมาบนผิวน้ำ
“ระวัง!”
จินจิ่นหรานเห็นหลิวเสี่ยวหนิงยืนไม่นิ่ง เลยยื่นมือเข้าไปโอบที่เอวของเธอเพื่อยึดตัวไว้
ท่าทางอย่างนี้ทำให้หลิวเสี่ยวหนิงตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา ตอนที่ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมาระยะห่างก็อยู่ไม่ไกล หลิวเสี่ยวหนิงมองตาของจินจิ่นหรานที่สะท้อนเงาตัวเองออกมาอย่างชัดเจน
ท่าทางนี้……..เหมือนกับคู่รักกันเลย
จินจิ่นหรานที่ดึงสติกลับมาได้ก่อน ก็ปล่อยหลิวเสี่ยวหนิง ระหว่างทั้งสองคนก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ อยากบอกไม่ถูก
“ขอบคุณนะ” หลิวเสี่ยวหนิงหน้าร้อนผ่าว รีบสูดลมหายใจเข้าปอด พยักหน้ายิ้ม แล้วหันกลับไปมองวิวนิวทะเลสาบ
เรือลอยอยู่ในริมทะเลสาบ หลิวเสี่ยวหนิงเหลือบตาลงมองทะเลสาบพร้อมกับใช้มือสัมผัสกับผิวน้ำ
นิ้วมือที่สัมผัสกับน้ำที่มีอุณหภูมิเย็น หลิวเสี่ยวหนิงก็รู้สึกอึ้งเล็กน้อย และไม่ได้สนใจสายตาของจินจิ่นหรานที่เอาแต่มองเธอตลอด
“เสี่ยวหนิง “จินจิ่นหรานเรียกชื่อของเธอ หลิวเสี่ยวหนิงเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงเรียก ก็เห็นจินจิ่นหรานชี้ไปบนท้องฟ้า
หลิวเสี่ยวหนิงเงยหน้าขึ้นมองตามก็เห็นท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดาว เป็นภาพที่สวยงามมากจนทำให้เธอไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง
หลิวเสี่ยวหนิงคิดว่าชีวิตของตัวเองลำบากมามาก จนบางครั้งก็ลืมเวลาจนเธอไม่มีเวลาผ่อนคลาย
“สวยมากจริงๆ เลย อยู่ในเมื่อไม่ได้เห็นดาวมากขนาดนี้เลย”
หลิวเสี่ยวหนิงหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป แต่พบว่ากล้องไม่สามารถถ่ายรูปดาวออกมาได้
“น่าเสียดายจัง โทรศัพท์ถ่ายออกมาไม่ได้ ไม่งั้นกลับไปจะได้เอาให้พวกเขาได้ดู”
หลิวเสี่ยวหนิงหันกลับมายิ้ม “ขอบคุณนายนะ จินจิ่นหราน”
“เสี่ยวหนิง “จินจิ่นหรานที่เรียกชื่อหลิวเสี่ยวหนิงอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงเบาหวิวราวกับแสงสว่างของดวงดาวส่องมาถึงใจของหลิวเสี่ยวหนิง
ทันใดนั้นหลิวเสี่ยวหนิงเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ก็รู้สึกใจเต้นแรง
“ฉัน……..”จินจิ่นหรานที่มองหน้าผู้หญิงน่ารักที่อยู่ตรงหน้าจังหวะเต้นของหัวใจก็เต้นแรง
อย่างไรก็ตามตอนที่จินจิ่นหรานจะสารภาพความในใจ ทันใดเรือก็โคลงเคลงขึ้นมา
