นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 530 อยากมัดเธอไว้ข้างกาย
ตามที่ฮ่อหยุนเฉิงคาดไว้ หลังจากคนไม่กี่คนที่ลอยอยู่ในทะเลอยู่นาน เจ้าหน้าที่กู้ภัยก็เข้ามาพาพวกเขาไป
เวลานี้ท้องฟ้าสดใสแล้ว ซูฉิงมองไปที่ชายฝั่งที่ค่อยๆ ใกล้เข้ามา พวกเขาทั้งหมดเป็นคนบนเรือสำราญและดูเหมือนว่าพวกเขาส่วนใหญ่ได้รับการกู้ภัยแล้ว
หลังจากที่ฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงได้ขึ้นฝั่ง เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่รออยู่ก็ส่งผ้าเช็ดตัวและน้ำให้ทั้งสอง
“ประธานฮ่อ”
ในขณะนั้นเองแพทย์หญิงที่รักษาซูฉิงก่อนหน้านี้ก็รีบร้อนเข้ามา เธอมองไปที่ฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงที่เปียกโชกด้วยสีหน้าย่ำแย่
“ไม่เป็นไร ให้คนพวกนั้นช่วยค้นหาและช่วยเหลือคนอื่น ๆ บนเรือสำราญ”
ฮ่อหยุนเฉิงส่งเรื่องต่อ ซูฉิงที่อยู่ข้าง ๆ กลับกำลังค้นหาตัวโจเซฟ
และในขณะนั้นเอง ชายหนุ่มที่ซูฉิงได้ช่วยชีวิตไว้ตอนอยู่กลางทะเลก็เข้ามา เขายืนอยู่ข้างหน้าซูฉิง บังสายตาของเธอเอาไว้
“ขอบคุณนะครับ” เขามีท่าทีเขินเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปเกาแก้ม
“ไม่เป็นไรค่ะ” ซูฉิงมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขา เขาหน้าตาหล่อเหลา และรู้สึกว่า…
เหมือนว่าจะเป็นที่นิยมในวงการบันเทิงได้
“ผม…ผมชื่อกู้เหิง ขอรู้ชื่อคุณได้ไหมครับ?” แก้มของกู้เหิงแต่งแต้มไปด้วยสีแดง เขาเฉหน้าหนีไม่ค่อยกล้าสบตาซูฉิง
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ซูฉิงก็ตกตะลึง เธอคิดว่าน้องชายคนนี้มาเพื่อขอบคุณเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีอะไรแปลกๆ
ไม่ได้รับคำตอบจากซูฉิงในทันที กู้เหิงจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อมองซูฉิง กลับเห็นซูฉิงกำลังยิ้มหันมาทางนี้ มองไปที่ชายคนนั้นที่เดินเข้ามา
“เรียกฉันว่าคุณหญิงฮ่อก็ได้ค่ะ” ซูฉิงกะพริบตาและจับมือของฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองกู้เหิง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ซูฉิงที่เห็นก็จูงมือพาอีกคนจากไป
เมื่อเห็นว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่พูด ซูฉิงจึงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก “หึงเหรอ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น คิ้วของเขาก็เลิกขึ้นเบา ๆ และทันใดนั้นฮ่อหยุนเฉิงก็กอดซูฉิงเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะฝังศีรษะของเขาไว้ที่คอของเธอและพูดพึมพำ “อยากจะมัดเธอไว้ข้างกายฉันจริงๆ”
“คุณฮ่อไม่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองเหรอ?” ซูฉิงดันฮ่อหยุนเฉิงออกและหัวเราะเบา ๆ
ฮ่อหยุนเฉิงเป็นห่วงว่าซูฉิงจะไม่สบาย พอคิดว่าจะพากลับโรงแรม แต่กลับไม่พูดอะไร และก่อนจะที่จะเดินจากไป ซูฉิงที่หันไปก็ชะงักฝีเท้า
“หยุนเฉิง เมื่อกี้นายเห็นโจเซฟไหม?”
ซูฉิงเป็นกังวลเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงตัวตนของโจเซฟ เขาว่ายน้ำไม่เป็นอีก อาจเป็นเรื่องยากที่จะเอาชีวิตรอดจากพายุใหญ่เมื่อคืนนี้
ฮ่อหยุนเฉิงที่เห็นจึงให้คนไปถามทีมกู้ภัยทันที แต่ก็ไม่เจอโจเซฟอยู่ที่นั่น
เมื่อได้ยินคำตอบจากทีมกู้ภัย หัวใจของซูฉิงก็ดิ่งลง ถ้าเกิดโจเซฟมีอันเป็นไป เกรงว่าจะไม่ง่ายแล้ว
เมื่อเห็นซูฉิงเป็นกังวล ฮ่อหยุนเฉิงจึงสั่งให้คนร่วมมือกับทีมกู้ภัย ซูฉิงที่กังวลเล็กน้อยดังนั้นเธอจึงรอที่นี่
โชคดีที่ใช้เวลาไม่นานก่อนที่ข่าวจะมาจากทีมกู้ภัยจะเจอตัวโจเซฟ
ซูฉิงที่เห็นก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบ แต่สถานการณ์ของโจเซฟไม่ดีนัก
“ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในอาการโคม่ามาระยะหนึ่งแล้ว และยังสำลักน้ำมาก และตอนนี้เรากำลังพาเขาไปโรงพยาบาลค่ะ”
โจเซฟนอนอยู่บนเปล และพยาบาลที่อยู่ข้างๆ พูดกับซูฉิง
ซูฉิงมองไปที่ใบหน้าซีดของโจเซฟ มือที่อยู่ข้างลำตัวก็กระชับแน่น
หลังจากพาโจเซฟไปโรงพยาบาลแล้ว ฮ่อหยุนเฉิงจึงพาซูฉิงกลับไปที่โรงแรม ในระหว่างนั้นซูฉิงก็จามหลายครั้ง
หลังจากอาบน้ำแล้ว ซูฉิงก็ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มและดูโทรศัพท์ของเธอ มีอีเมลจากบริษัทส่งมา เธอจึงก็ตอบไปเพียงสั้นๆ
ในขณะนั้นเองประตูห้องน้ำเปิดออก และฮ่อหยุนเฉิงก็ออกมาพร้อมไอน้ำ
ซูฉิงหันไปเห็นรูปร่างสวยงามของฮ่อหยุนเฉิง เธอจึงอดอ้าปากค้างไม่ได้ ก่อนจะเบนสายตาหนี
ฮ่อหยุนเฉิงยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะขึ้นเตียงกอดซูฉิงไว้ในอ้อมแขน และก้มศีรษะจูบหน้าผากของเธอ
“หยุนเฉิง นายลองพูดทีว่าทำไมฉันโชคร้ายจัง ไปทะเลทีไรเจออันตรายทุกครั้งเลย” หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ซูฉิงก็หมดความสนใจในการเล่นทะเล
“หรือต่อไปฉันต้องนอนดูทีวีในโรงแรมอย่างเดียว?”
เมื่อฟังเสียงพึมพำของซูฉิง ร่องรอยของความเจ้าเล่ห์ก็ฉายแวบผ่านดวงตาของฮ่อหยุนเฉิง เขาเอื้อมมือไปโอบเอวเรียวของซูฉิง เพื่อให้เธอเอนกายพิงแผ่นอกตัวเอง
“เรายังทำอย่างอื่นได้นะ”
ใบหน้าของซูฉิงเปลี่ยนเป็นสีแดง เดิมทีเธอจะกันไปเลี่ยงฮ่อหยุนเฉิง แต่เพราะกะจังหวะไม่ดี ร่างกายจึงเอียงและเกือบจะล้มลงบนเตียง
จากนั้นการเคลื่อนไหวกลับทำฮ่อหยุนเฉิงใจกระตุก เขาเหยียดมือออกเพื่อกุมใบหน้าซูฉิง และกดเธอลงบนเตียง
“ใจร้อนขนาดนั้นเลย?”
ฮ่อหยุนเฉิงจงใจทำท่าทางเจ้าชู้ใส่ซูฉิง ก่อนจะเห็นใบหูเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ฮ่อหยุนเฉิง คนบ้า” ซูฉิงพองแก้มก่อนจะหันหน้าหนี
สุดท้ายใครจะไปคิดว่าชายคนนี้แสดงท่าทีไร้เดียงสาราวกับไม่เข้าใจว่าทำไมซูฉิงถึงพูดแบบนี้ “ฉันแค่อยากนวดให้เอง ไม่ได้บอกว่าไม่สบายตัวหรอกเหรอ ฉันจะบ้าไปได้ยังไงกัน?”
“นาย!” ซูฉิงพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันมองท่าทางที่พอใจของฮ่อหยุนเฉิง
“หรือเธอต้องการทำอย่างอื่น?” ฮ่อหยุนเฉิงค่อย ๆ เอนตัวลง บรรยากาศคลุมเครือห่อหุ้มซูฉิง
เขาหลุบสายตาลงมองไปที่ริมฝีปากสีแดงของซูฉิง
ซูฉิงไม่ขัดขืน เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วเริ่มจูบฮ่อหยุนเฉิง
มือของซูฉิงบีบเข้าที่แขนของฮ่อหยุนเฉิง แต่กลับรู้สึกว่าร่างกายของเขาตึงขึ้นมาในทันที
คิ้วของซูฉิงขยับเล็กน้อย เธอเอื้อมมือไปกุมใบหน้าฮ่อหยุนเฉิง ก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาของเขา “เป็นอะไรไป?”
“ไม่มีอะไรหรอก” ฮ่อหยุนเฉิงก้มศีรษะลงจูบลำคอของซูฉิง แต่ซูฉิงกลับหันไปเห็นบาดแผลที่ปลายแขนของฮ่อหยุนเฉิงโดยบังเอิญ
ซูฉิงมีท่าทีนิ่งไป ก่อนจะเธอพูดอยู่ตรงแผ่นอกของฮ่อหยุนเฉิง
“นายบาดเจ็บเหรอ?”
ฮ่อหยุนเฉิงที่เห็นว่าซ่อนไม่ได้ เขายืดตัวขึ้น และพูดเสียงเรียบ “บาดเจ็บเล็กน้อยน่ะ ฉันจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ”
แต่ซูฉิงไม่เชื่อสิ่งที่ฮ่อหยุนเฉิงพูด เธอดึงแขนฮ่อหยุนเฉิงไปเพื่อตรวจสอบ
ความยาวประมาณครึ่งฝ่ามือ เหมือนโดนของมีคมกรีดที่หลังแขน ถึงแม้จะไม่มีเลือดแต่ก็ดูไม่ค่อยดีนัก
“นายจัดการยังไงเนี่ย?” ซูฉิงขมวดคิ้ว
เมื่อเห็นว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่พูด ซูฉิงก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “อย่าบอกนะว่าแค่ทำความสะอาดน่ะ?”
“ฉันให้ฉู่เหยาฆ่าเชื้อแล้ว” ฮ่อหยุนเฉิงตอบอย่างเชื่อฟัง
ฉู่เหยา คือหมอที่มากับเขาในครั้งนี้
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าของซูฉิงก็มืดมนทันที
