นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 538 ไม่ยอมรับคำขอโทษ
หลิวเสี่ยวหนิงนั่งยองๆ อยู่ใต้ต้นไม้เพียงลำพังเป็นเวลานาน มองดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่กระพริบอยู่ตลอดเวลา และในที่สุดเธอก็เช็ดคาบน้ำตาบนใบหน้าของเธอ และกำลังจะลุกขึ้น ขณะนั้นเองผู้จัดการก็เดินเข้ามาพอดี
“ใจเย็นขึ้นบ้างหรือยัง?”
ผู้จัดการกอดอกและมองไปที่ใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิง
เธอตามเฉินจุนเหยียนที่พาหลิวเสี่ยวหนิงออกมา แต่เธอยืนห่างออกไปและเห็นเพียงการสนทนาระหว่างทั้งสองคน แต่เธอก็ไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดเลยแม้แต่น้อย
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอเองก็ไม่อยากได้ยินเรื่องของพวกเขา อันที่จริง เธอรู้บางอย่างดี แต่หลิวเสี่ยวหนิงไม่ได้บอกเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่อยากถามให้มากเกินไป
เธอจะไม่จู้จี้กับหลิวเสี่ยวหนิงมากนัก เพราะนี่เป็นเพียงศิลปินคนหนึ่งที่อยู่ในมือของเธอเท่านั้น
“ขอโทษค่ะ” หลิวเสี่ยวหนิงพูดเบาๆ
“คำว่าขอโทษไม่ต้องพูดกับฉันหรอก ตอนนี้ผู้กำกับกำลังรอเธออยู่ทางโน้น”
ผู้จัดการหันกลับไปโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากนัก “หลิวเสี่ยวหนิง ฉันไม่อยากยุ่งเรื่องบางอย่าง แต่ฉันบอกได้อย่างหนึ่งว่า คุณเป็นคนสาธารณะ เป็นนักแสดงที่ต้องเผชิญหน้ากับกล้องนับไม่ถ้วนในทุกๆวัน. .”
เสียงฝีเท้าของหลิวเสี่ยวหนิงหยุดชั่วคราว จากนั้นเขาก็ยิ้มอีกครั้ง “ฉันรู้แล้วค่ะ ยังไงซะฉันก็ต้องทำงานในอุตสาหกรรมนี้ไปอีกนาน”
มือที่กำลังจะปิดโทรศัพท์ยังลังเลในขณะนี้ หลิวเสี่ยวหนิงเม้มริมฝีปากของเธอ และในที่สุดก็ปิดโทรศัพท์ไปอย่างสมบูรณ์
หลังจากกลับมาที่กองถ่าย ผู้จัดการก็ได้พาหลิวเสี่ยวหนิงไปขอโทษทีมงานทีละคนๆ และใช้ข้ออ้างที่ว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยสบายเพื่อแก้สถานการณ์ไปก่อน
แม้ว่าผู้กำกับจะไม่พอใจเล็กน้อย แต่หลิวเสี่ยวหนิงเป็นคนที่สตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์กำลังสนับสนุนอยู่ และถ้ามีปัญหากันก็ไม่เป็นผลดีต่อทั้งสองฝ่าย
หลังจากที่ช่างแต่งหน้าถูกขอให้แต่งหน้าเธออีกครั้ง โฆษณาของหลิวเสี่ยวหนิงและเฉินจุนเหยียนก็ยังคงถ่ายทำต่อไป
หลังจากถ่ายเพิ่มเติมอีกสองสามภาพ การถ่ายทำโฆษณาที่นี่ก็จบลงด้วยดี
หลิวเสี่ยวหนิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยัดขนมปังอย่างไม่เลือก และเตรียมที่จะตามผู้จัดการไปที่รถพี่เลี้ยงไปยังสถานที่ถ่ายทำต่อไป
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะขึ้นรถ คนขับก็ก้าวลงจากที่นั่งคนขับ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?” หลิวเสี่ยวหนิงจิบน้ำและเกือบจะสำลักเพราะเธอกินเร็วเกินไป
“ดูเหมือนมีบางอย่างผิดปกติกับรถขับ และมันก็สตาร์ทไม่ติด” คนขับส่ายหัวแล้วพูด
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวเสี่ยวหนิงก็ดูเขินอาย “แล้วจะทำอย่างไรดี? ฉันต้องกลับไปที่สตูดิโอด้วย”
ผู้จัดการลูบคางไปมา ทันใดนั้นก็ปรบมือขึ้นมา “ไปนั่งรถของเฉินจุนเหยียน ยังไงซะเธอสองคนก็จะต้องกลับไปที่สตูดิโอด้วยกันอยู่แล้ว”
“รถคันเดียวกัน?” ใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิงเริ่มมีท่าทีแปลกๆ “คุณไม่กลัวที่จะถูกปาปารัสซี่ถ่ายรูปแล้วบอกว่าเราสองคนอยู่ในรถคันเดียวกันเหรอ?”
“เธอสองคนอยู่ในบริษัทเดียวกันอยู่แล้ว และเธอจะแน่ใจได้อย่างไรว่าไม่มีปาปารัสซี่อยู่ใกล้ๆนี้ กำลังถ่ายรูปรถของเธอที่พังอยู่”
ผู้จัดการตบไหล่หลิวเสี่ยวหนิงและส่งข้อความวีแชทถึงผู้จัดการของเฉินจุนเหยียน
หลิวเสี่ยวหนิงทำหน้าบึ้ง และในวินาทีจากนั้นเธอก็เห็นผู้จัดการของเฉินจุนเหยียนมารับเธอ
หลิวเสี่ยวหนิงเดิมต้องการใช้โทรศัพท์มือถือของเขาเพื่อโพสต์วีแชทเพื่อบ่น แต่พอมองไปที่หน้าจอสีดำอันเงียบสงบในมือของเธอ ดวงตาของเธอก็สั่นไหวทันที
“ยังไม่ไปอีก? จะยืนโพสต์อยู่ตรงนี้เหรอ?” เขาเอื้อมมือไปจิ้มหน้าผากของหลิวเสี่ยวหนิง และผู้จัดการก็เปิดปากของเขาและดึงสติของหลิวเสี่ยวหนิงกลับมา
เธอตอบกลับไปแบบส่งๆครั้งหนึ่ง แล้วหลิวเสี่ยวหนิงก็รีบวิ่งตามเข้าไป
ในขณะที่หลิวเสี่ยวหนิงกำลังเข้าไปในรถพี่เลี้ยงของเฉินจุนเหยียน ก็มีคนๆหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน
จินจิ่นหรานเห็นรถพี่เลี้ยงของหลิวเสี่ยวหนิงและรีบเดินไปทันที แต่มีเพียงคนขับเท่านั้นที่ยืนอยู่ตรงนั้น
“เสี่ยวหนิงล่ะ?” จินจิ่นหรานมองเข้าไปในรถของพี่เลี้ยง แต่ก็ไม่พบใคร
“คุณคือ…” คนขับตกใจกับจินจิ่นหรานที่จู่ๆ ก็เดินโผ่เข้ามา ตอนแรกเขาสงสัยว่านี่เป็นแฟนคลับหรือเปล่า แต่เขารู้สึกเสมอว่าเคยเห็นใบหน้านี้ที่ไหนสักแห่ง
จินจิ่นหรานกำลังจะอ้าปาก แต่ต้องหยุดไปชั่วขณะ เมื่อเขาต้องการจะพูดว่าเป็นแฟนของเธอ แต่ทันใดนั้น คนขับก็จำเขาขึ้นได้
“คุณคือจินจิ่นหราน? แฟนของเสี่ยวหนิงใช่ไหม” คนขับตบหน้าผากของตัวเองและในที่สุดก็จำได้
“เธอยังถ่ายโฆษณาอยู่หรือเปล่าครับ?” จินจิ่นหรานโค้งมุมริมฝีปากของเขาและถามเบาๆ
“ไม่นะ เธอเพิ่งไปเมื่อกี้” คนขับส่ายหัว
“ไปคนเดียวเหรอครับ?” จินจิ่นหรานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม รถพี่เลี้ยงของหลิวเสี่ยวหนิงยังคงอยู่ที่นี่ ต่อให้เลิกงานแล้วเธอก็ต้องนั่งรถกลับสิ
คนขับตบตัวรถและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “เปล่า รถคันนี้เสีย ฉันมารอรถลาก เธอนั่งรถของใครบางคนที่มาจากบริษัทเดียวกันไปโน้นแล้วล่ะ”
จินจิ่นหรานตกตะลึงไปครู่หนึ่ง สีหน้าของเขาดูแปลกไปเล็กน้อย
เขาถอยหลังไปสองก้าว เขากัดฟันมองลงไปที่ข้อความโต้ตอบในมือที่ไม่มีการตอบกลับใดๆ
……
ฉากคราวนี้ถ่ายในบาร์ เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ระหว่างหลิวเสี่ยวหนิงและเฉินจุนเหยียนเกินในบาร์ แม้ว่าจะมีองค์ประกอบบางอย่างที่ต้องการเปิดเผย แต่ในท้ายที่สุดก็มีคำอธิบายที่สมเหตุสมผลสำหรับเรื่องนั้น
ตอนนี้หลิวเสี่ยวหนิงและเฉินจุนเหยียนคือคนที่ได้รับการสนับสนุนจากเจ้าของบริษัท ดังนั้นสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์ก็ยินดีที่จะชดเชยด้วยความพยายามดังกล่าว
“แค่ทำตามสคริปต์ก็โอเคแล้ว”
ผู้กำกับทำท่าทางสั่งให้ทุกคนเตรียมตัว แล้วกล้องก็เตรียมพร้อม ส่วนหลิวเสี่ยวหนิงก็นั่งตรงข้ามกับเฉินจุนเหยียนและอดไม่ได้ที่จะยกแก้มขึ้นเล็กน้อย
“ไม่คิดเลยว่าจะมีฉากสวีทอื่นด้วย”
หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกว่าช่วงสองสามวันที่ผ่านมามีแต่เรื่องยุ่งๆ และแม้แต่ไวน์ที่ใช้เป็นพร็อพก็ยังเต็มไปด้วยน้ำ และมันก็ไม่มีรสชาติเลย
“ขอโทษนะ”
เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เฉินจุนเหยียนก็รู้สึกอึดอัด
“ฉันไม่ยอมรับคำขอโทษจากคุณ” หลิวเสี่ยวหนิงหัวเราะเบา ๆ และพูดเบา ๆ ในสถานที่ที่กล้องมองไม่เห็น
“และตอนนี้เรากำลังถ่ายทำกันอยู่ คุณต้องพูดประโยคในบท ไม่ใช่ขอโทษ”
ดวงตาของเฉินจุนเหยียนขยับเล็กน้อย เขายื่นมือออก ลูบแก้มของหลิวเสี่ยวหนิงเบา ๆ และจูบริมฝีปากของเธอทีละน้อย
ในเวลานี้ กล้องซูมเข้าเพื่อจับภาพดวงตาของหลิวเสี่ยวหนิง เธอชะงักครู่หนึ่งแล้วค่อยๆหลับตาลง
การกระทำแบบเดียวกับวันนั้น แต่สภาพจิตใจต่างกัน
“ผลัก!”
ผู้กำกับตะโกนออกไปที่ด้านหน้าของจอภาพ และหลิวเสี่ยวหนิงก็เอื้อมมือแล้วผลักเฉินจุนเหยียนออกไป พร้อมเช็ดริมฝีปากของเธอเองอย่างแรง
“คุณเมาแล้ว” หลิวเสี่ยวหนิงกล่าวคำในบท
เฉินจุนเหยียนไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่เอื้อมมือเพื่อดึงหลิวเสี่ยวหนิงแต่ถูกหลิวเสี่ยวหนิงดันออกและจากไปโดยปราศจากความคิดถึงใดๆ
“คัท! ผ่าน!” ผู้กำกับออกคำสั่ง หลิวเสี่ยวหนิงรีบเดินไปที่จอภาพเพื่อดูการแสดงของเธอในตอนนี้ แต่ไม่พบข้อผิดพลาดใดๆ
มีการถ่ายทำคลิปอีกสองสามคลิป และถูกเลื่อนออกไปจนดึกดื่นก่อนที่ทีมงานจะตัดสินเลิกกอง
“เร็วเข้ารีบโพสต์บนเว่ยป๋อ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ทำธุรกิจมาระยะหนึ่งแล้ว” ผู้จัดการพูดพรางสวมเสื้อคลุมไหล่ให้หลิวเสี่ยวหนิง
“อ่ะ…” หลิวเสี่ยวหนิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “โทรศัพท์ไม่มีแบต กลับไปคุยกันเถอะ”
“โทรศัพท์ของเธอแบตหมดงั้นเหรอ?ไม่ใช่ว่ามีพาวเวอร์แบงค์มาให้ทุกวันหรอกเหรอ? ”
ผู้จัดการล้อเลียน ทำให้หลิวเสี่ยวหนิงมองออกไปอย่างเลิ่กลั่ก
