นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 543 เป้าหมายที่น่าสนใจยิ่งกว่าฮ่อหยุนเฉิง
“ฉันเกลียดการติดต่อกับคนฉลาดอย่างคุณที่สุด”
ตู้เจ๋อหรานกระแอมในลำคอ แต่สีหน้าของเขาดูแปลกไปเล็กน้อย
ถ้าตั้งใจฟังดูแล้ว ปลายเสียงของเขาฟังดูจะรู้สึกว่ามันสั่นสะท้านบ้างเล็กน้อย แต่ตอนที่ซูฉิงยังคงรู้สึกแปลกใจ เธอไม่ได้สนใจรายละเอียดนี้เลย
“คุณมาหาฉันด้วยความเสี่ยงครั้งใหญ่เช่นนี้ ก็เพื่อคนของคุณงั้นเหรอ?”
ฮ่อหยุนเฉิงถามดูเหมือนรู้ทัน คนที่เขาจับได้ส่วนใหญ่เป็นพนักงานพาร์ทไทม์ ไม่มีนัยสำคัญอะไรโดยสิ้นเชิง
ตู้เจ๋อหรานวางมือดันบนขอบโต๊ะและพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ฉันไม่สนว่าคนเหล่านั้นจะอยู่หรือตาย ฉันแค่หวังว่าคุณจะส่งหนึ่งในนั้นให้แก่ฉัน”
“โอ้?” ฮ่อหยุนเฉิงหัวเราะเบา ๆ
“ในเมื่อคุณรู้แล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก ขอเพียงคุณปล่อยเขาไป ฉันจะบอกคุณในหลายๆสิ่งที่คุณอยากรู้” ตู้เจ๋อหรานกล่าว
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮ่อหยุนเฉิงก็ยังคงนิ่งอยู่ และใบหน้าของเขาดูจะเหนื่อยเล็กน้อย “ในเมื่อคุณรู้จักฉัน คุณก็น่าจะรู้ว่าไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้อะไร”
นี่ไม่ใช่สำนวนของฮ่อหยุนเฉิง เขามีเครือข่ายข่าวกรองที่ทรงพลังมาก ซึ่งเพียงพอที่จะตรวจสอบข้อมูลที่เป็นความลับมาก
ตู้เจ๋อหรานตกตะลึงชั่วครู่ ข้อนิ้วที่วางบนโต๊ะของเขาก็กลายเป็นสีขาวจางๆ เนื่องจากแรงที่บีบแน่น
ซูฉิงเห็นฉากนี้ในดวงตาของเธอ แต่ใบหน้าของเธอยังคงนิ่งเฉยได้
“แล้วคุณต้องการอะไร?” ตู้เจ๋อหรานกระชับเสียงของเขาอีกครั้ง
“คุณคิดว่าฉันมีเหตุผลใด ที่จะต้องตกลงกับคุณหรือไม่? ฉันสามารถจับคุณและมอบให้ตำรวจได้ นี่เป็นผลดีทั้งสองด้าน แทนที่จะคุยถึงความร่วมมือที่ไร้ประโยชน์กับคุณที่นี่” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างเงียบ ๆ
สีหน้าของตู้เจ๋อหรานจู่ๆ ก็โกรธจัด เขายืดตัวขึ้นเล็กน้อย ราวกับว่าเขาต้องการเอาชนะฮ่อหยุนเฉิงด้วยออร่าของเขา
“ฮ่อหยุนเฉิง อย่าให้มันมากเกินไป ที่นี่มีแต่คนของฉันทั้งหมด มันขึ้นอยู่กับฉันที่จะตัดสินใจว่าคุณจะได้ออกไปแบบครบ32หรือไม่”
“คุณกำลังขู่ฉันงั้นเหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงยักคิ้วขึ้น
เมื่อเห็นเช่นนี้ ตู้เจ๋อหรานก็เพ่งสายตาไปที่ใบหน้าของซูฉิง ราวกับว่าเขาต้องการหาข้อบกพร่องในตัวเธอ
แต่อย่างไรก็ตามนั่นก็ทำให้เขาผิดหวัง การแสดงออกของซูฉิงนั้นช่างเฉยเมย ราวกับว่าการสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสองไม่เกี่ยวข้องกับเธอ
“ธุรกิจของเราเป็นแบบนี้มาตลอด เป็นแบบนี้คงไม่ดีมากหรอกมั้ง?” ตู้เจ๋อหรานสูดหายใจเข้าลึก ๆ และสงบสติอารมณ์ลง
ฮ่อหยุนเฉิงยิ้มโดยไม่พูดอะไร ตั้งตารอสิ่งที่ตู้เจ๋อหรานจะพูด
“คุณบอกมาเถอะว่าคุณต้องการอะไร?” ตู้เจ๋อหรานไม่กล้าเสี่ยง เพราะตอนนี้เขาไม่สามรถทำอะไรให้มันใหญ่โตเกินไป แล้วอีกทั้งยัง…
ตู้เจ๋อหรานยับยั้งการแสดงออกของเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะแสร้งทำเป็นสงบซะมากกว่า
“ถ้าคุณต้องการให้ฉันปล่อยเฟิงรั่วเหยียน ก็ได้ แต่ต้องมีของแลกเปลี่ยน” หลังจากนั้นไม่นาน ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างแผ่วเบา
“คุณต้องการอะไร?” ดวงตาของตู้เจ๋อหรานเปลี่ยนไป
……
ในบ้านพัก เฟิงรั่วเหยียนมองลงไปที่รอยแผลเป็นที่ข้อมือ ราวกับว่าเห็นสิ่งที่น่าสนใจบางอย่างเข้าแล้ว และเขาก็ถูปลายนิ้วของเขาไปมา
ตู้เจ๋อหรานยืนอยู่ต่อหน้าเฟิงรั่วเหยียน รูปลักษณ์ของเขาดูแตกต่างไปจากตอนที่เขาเจอฮ่อหยุนเฉิง แม้ว่าเขาจะไม่ได้มองไปที่เฟิงรั่วเหยียน แต่ร่างกายของเขาก็สั่นเทาเล็กน้อย แสดงความกลัวต่อคนที่อยู่ข้างหน้าเขา
“คุณให้สิ่งนั้นแก่เขาแล้วเหรอ?”
หลังจากนั้นไม่นานเฟิงรั่วเหยียน ก็เงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
ร่างกายของตู้เจ๋อหรานสั่นเทาอย่างกะทันหัน “นายน้อย ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยท่าน…”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ตู้เจ๋อหรานจะพูดจบ เขาก็ถูกเฟิงรั่วเหยียนเตะออกไป
ตู้เจ๋อหรานชนเข้ากับโต๊ะกาแฟและแม้ว่าเขาจะเจ็บปวดมาก แต่เขาก็ไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมา
“ไอ้โง่ ฉันต้องการให้แกช่วยฉันงั้นเหรอ?” แม้ว่าเฟิงรั่วเหยียนจะพูดแบบนี้ แต่สีหน้าของเขาก็ยังกำลังยิ้ม ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวสั่นในใจขึ้นมาทันที
ตู้เจ๋อหรานดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างและใบหน้าของเขาก็ดูน่าเกลียดมาก
“เขาจงใจปล่อยข่าวออกไป แต่แกดันติดกับซะได้” เฟิงรั่วเหยียนกำข้อมือแน่นและยิ้มมุมปาก
“ฉันไม่อยากจะทนอีกต่อไปแล้ว”
“นายน้อย…” ตู้เจ๋อหรานอ้าปากสั่นเหมือนตะแกรง
เฟิงรั่วเหยียนได้เพิกเฉยต่อตู้เจ๋อหรานไปโดยสิ้นเชิงแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเขายังมีประโยชน์ในตอนนี้ ขคงเอาเขาลงไปแช่ฟอร์มาลินแล้ว
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฟิงรั่วเหยียนก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และสีหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึมเล็กน้อย
กว่าเขาจะฝังยานั้นเขาไปในร่างกายของฮ่อหยุนเฉิงได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ตอนแรกเขาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อฝังอันตรายที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของเขา แต่ตู้เจ๋อหรานดันได้มอบยาถอนพิษให้ไปโดยตรง
หน้าผากของเฟิงรั่วเหยียนสั่นด้วยความโกรธ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยังปรากฎให้เห็น
เพราะเขาพบเป้าหมายที่น่าสนใจมากกว่าฮ่อหยุนเฉิงแล้ว
……
ในอีกด้านหนึ่ง ร่างกายของซูฉิงเริ่มสั่นเล็กน้อย และเธอก็เอื้อมมือไปเช็ดแขน อากาศเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน และเธอก็คิดว่าอาจเป็นเพราะเธอใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น
เมื่อมองขึ้นไปที่ฮ่อหยุนเฉิงในห้อง การแสดงออกของซูฉิงก็กลายเป็นกังวลมากขึ้นเล็กน้อย
แม้ว่าพวกเขาจะได้รับยาถอนพิษจากตู้เจ๋อหราน แต่แม้แต่ฉู่เหยาก็ไม่มั่นใจอย่างเต็มที่ว่าเขาจะสามารถพัฒนายาแก้พิษได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงฉีดสิ่งที่ให้กับฮ่อหยุนเฉิงชั่วคราวเพื่อควบคุมมันไว้ก่อน
หลังจากการฉีดยา ฮ่อหยุนเฉิงก็เดินออกไปและเห็นความกังวลบนใบหน้าของซูฉิง เขาเอื้อมมือออกไปและกอดเธอไว้
“นายรู้สึกอย่างไรบ้าง? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” ซูฉิงถามอย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไร” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างสบายใจ ลูบผมยาวๆของเธอ
ซูฉิงยังคงกังวลเล็กน้อย กำลังคิดว่าจะหาโอกาสถามฉู่เหยาดู
แต่ในวินาทีต่อมา ฮ่อหยุนเฉิงก็กล่าวว่า “เราควรซื้อตั๋วกลับในวันพรุ่งนี้”
“รีบกลับกันเถอะ ฉันไม่อยากมาที่นี่อีกแล้ว”
ซูฉิงส่ายหัว สิ่งที่เธอพบในช่วงพักร้อนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นมากกว่าเมื่อก่อนมาก และทั้งหมดก็น่าตื่นเต้น ซูฉิงรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธอไม่สามารถทนต่อการกระตุ้นดังกล่าวได้อีกต่อไป
ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้พูดอะไรเมื่อเห็นสิ่งนี้ และเขาก็มองลงไปที่ซูฉิง
อย่างไรก็ตาม ในโรงพยาบาลเดียวกัน หลิวเสี่ยวหนิงเองก็ไม่สามารถยิ้มออกมาได้เลย
เธอยืนอยู่ที่ประตูห้องผู้ป่วยและมองไปที่จินจิ่นหรานบนเตียงในห้องของโรงพยาบาล ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เธอไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปดูเขาเลย
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ
ดวงตาของหลิวเสี่ยวหนิงเป็นสีแดง เธอหันกลับมาและต้องการจะจากไป และเธอก็ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับคนอื่นแม้แต่คนเดียว
ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธอได้รับการดูแลอย่างดี แต่ก็ไม่ยากที่จะเห็นความคล้ายคลึงที่คล้ายกับจินจิ่นหรานจากคิ้วและตาของเธอ เธอถือใบเสร็จมากมายไว้ในมือ และดวงตาของเธอก็ตกลงมาที่ใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิง
“เธอคือ… หลิวเสี่ยวหนิงใช่ไหม?”
เธอถามด้วยการเดา และมองดูการแสดงออกที่แข็งทื่อของหลิวเสี่ยวหนิง และคิดว่าเธอคิดถูก
“ทำไมถึงไม่เข้าไปละ?”
เซวียโหรวรู้โดยธรรมชาติว่าหลิวเสี่ยวหนิงเป็นใคร อย่างไรก็ตามลูกชายของเธอพูดถึงชื่อนี้ให้เธอฟังเกือบทุกวัน
“ฉัน…ฉัน…” หลิวเสี่ยวหนิงกัดริมฝีปากของเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียว
“งานยุ่งหรือเปล่า? ฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นดารา” เซวียโหรวเปิดประตูของห้องผู้ป่วย “สวยมากจริงๆ เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นลูกชายของฉันชอบใครสักคนมากขนาดนี้”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลิวเสี่ยวหนิงก็ร้องไห้ออกมาทันที เธอยืนอยู่ที่นั่น สะอึกสะอื้นและพูดว่า
“ขอโทษนะคะ”
