นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 548 เขายังไม่ได้สติ
“เธอพูดอะไรนะ?”
ซูฉิงกำลังสับสน เมื่อมองไปที่การแสดงออกของหลิวเสี่ยวหนิงเธออดไม่ได้ที่จะถาม
หลิวเสี่ยวหนิงก้มศีรษะลง ทำให้ดูหมดสภาพ ดวงตาของเธอแดงก่ำ และเสียงของเธอก็แหบแห้ง
“ตอนนี้เขาก็คงจะปวดหัวแบบนี้สินะ… มันปวดมากจริงๆ พี่ฉิง ทำไมฉันถึงรู้สึกปวดขนาดนี้…”
ดูเหมือนเธอจะต้องการเอื้อมมือออกไปและกอดซูฉิง แต่ในท้ายที่สุดเธอก็สะบัดมือของซูฉิงและนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง
ดวงตาของซูฉิงกะพริบราวกับว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่หลิวเสี่ยวหนิงพูด
เธอหันไปมองเฉินจุนเหยียนและผู้จัดการของเธอที่ประตู ขณะที่เธอกำลังจะพูดบางอย่าง เฉินจุนเหยียนก็สามารถเข้าใจได้ทันทีแล้วหันศีรษะไปพูดอะไรบางอย่างกับผู้จัดการ
เมื่อมองไปที่สภาพของหลิวเสี่ยวหนิงในตอนนี้ ผู้จัดการทำได้เพียงแต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และถอยตัวออกไปกับเฉินจุนเหยียน
“ผมจะรอคุณอยู่ที่ชั้นล่างนะ” เฉินจุนเหยียนพูดกับซูฉิง
ซูฉิงพยักหน้า หันศีรษะและจ้องไปที่ใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิงอีกครั้ง
ก็เห็นหลิวเสี่ยวหนิงจ้องมองที่ประตูที่กำลังปิดอยู่ และในที่สุดมุมปากของเขาก็เปิดรอยยิ้มที่ขมขื่น
“อ่อนโยนจังเลยค่ะ…”
ซูฉิงนั่งข้างหลิวเสี่ยวหนิงและเหลือบมองดูเวลาบนโทรศัพท์ของเธอ “ใช่จินจิ่นหรานหรือเปล่า?”
หลิวเสี่ยวหนิงไม่ตอบ เธอมองไปที่ขวดเหล้าที่อยู่บนโต๊ะกาแฟและนิ่งเงียบ
“คุณได้ไปเยี่ยมจินจิ่นหรานมาบ้างไหม ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?”
แม้ว่าซูฉิงจะเห็นข่าวอุบัติเหตุทางรถยนต์ของจินจิ่นหราน แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก เพียงแค่มองสภาพในตอนนี้ของหลิวเสี่ยวหนิง ในใจลึกๆก็คาดเดาไปต่างๆนาๆในใจของเธอ
“ฉัน… ฉันไปหาเขาแล้ว แต่เขายังอยู่ในอาการโคม่า” หลิวเสี่ยวหนิงพูดอย่างลังเล
การแสดงออกของเธอทำให้ซูฉิงสงสัย “แล้วยังไงล่ะ? เธออยากจะทำอะไรเหรอ ดื่มจนเมามากขนาดนี้แล้วยังจะขาดงานอีก?”
ซูฉิงนั่งตัวตรงโดยกอดอก และดวงตาที่พินิจพิเคราะห์ของเธอก็ตกลงมาบนใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิง
เธอหยุดครู่หนึ่งและพูดต่อด้วยความไม่พอใจ “อย่าบอกนะว่าเธอกำลังจะสร้างละครคู่รักโรแมนติกและรู้สึกลึกซึ้งถึงความเจ็บปวดของเขา”
ร่างกายของหลิวเสี่ยวหนิงชะงัก ราวกับว่าซูฉิงแทงเข้าไปในเรื่องบางอย่างที่อยู่ในใจของเธอ
เมื่อเห็นเช่นนี้ ใบหน้าของซูฉิงก็แปลกขึ้น “หลิวเสี่ยวหนิง นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ? อยู่ที่นี่…”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่คำพูดของซูฉิงจะจบลง หลิวเสี่ยวหนิงก็โผเข้าไปในอ้อมแขนของเธอและโอบแขนของเขาไว้รอบเอวของซูฉิง
“พี่ฉิง ฉันมันคนโง่ ทำไมฉันถึงเป็นคนแบบนี้… ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกับจินจิ่นหรานเลิกกัน เขาก็คงไม่เกิดอุบัติเหตุ…”
หลิวเสี่ยวหนิงพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น บางทีอาจเป็นเพราะวันนี้เธอร้องไห้มามากเกินไป เธอรู้สึกว่าตาของเธอเจ็บมาก และแม้แต่น้ำตาก็ไม่สามารถไหลได้อีกต่อไป
“ที่เธอพูดหมายความว่าอย่างไร?” ซูฉิงรู้สึกว่าปริมาณข้อมูลในคำพูดของหลิวเสี่ยวหนิงมีมากเกินไป และแม้แต่เธอก็ไม่ตอบสนองทันที
เธอเอื้อมมือออกไปและตบหลังหลิวเสี่ยวหนิง และพูดปลอบว่า “จริงๆแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างเธอกับจินจิ่นหรานกันแน่?”
ทันใดนั้น ซูฉิงรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น
“ฉันโกหกเขา”
หลิวเสี่ยวหนิงสูดหายใจ สีหน้าดูเจ็บปวดมาก
“เห็นได้ชัดว่าฉันไม่ได้ชอบเขา…”
“แล้วทำไมเธอถึงตอบรับคำสารภาพของเขาล่ะ เธออยู่ด้วยกันมานานแล้ว หลิวเสี่ยวหนิง ทางที่ดีเธอควรจะอธิบายให้ฉันฟังอย่างชัดเจนนะ”
ซูฉิงมองไปที่หลิวเสี่ยวหนิงอย่างไม่เชื่อ เธอคิดเสมอว่าหลิวเสี่ยวหนิงและจินจิ่นหรานรักกัน ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“นั่นสิ ฉันไม่ชอบเขา ทำไมฉันถึงได้ตอบรับคำสารภาพของเขานะ…”
หลิวเสี่ยวหนิงปิดหน้าของเธอ ไหล่บางๆของเธอสั่น เธอดูเปราะบางและทำอะไรไม่ถูก
“พี่ฉิง ฉันชอบเฉินจุนเหยียน ฉันชอบมานานแล้ว”
ความประหลาดใจแวบเข้ามาในดวงตาของเธอ แต่ในขณะเดียวกัน ซูฉิงก็พบสิ่งที่เธอรู้สึกผิดมาตลอด
เธอเข้าใจอารมณ์ของหลิวเสี่ยวหนิง ไม่น่าแปลกใจที่เธอแสดงออกลึกซึ้งเมื่อเผชิญกับคำสารภาพของจินจิ่นหราน
ซูฉิงถอนหายใจ มองดูสีหน้าของหลิวเสี่ยวหนิงอย่างไม่มีความสุขเล็กน้อย “เธออยู่ด้วยกันกับจินจิ่นเหยียนเพียงเพื่อกระตุ้นเฉินจุนเหยียน?”
ความคิดของเขาทั้งหมดคาดเดาได้ในครั้งเดียว หลิวเสี่ยวหนิงพยักหน้าเบา ๆ
“เรื่องที่เธอชอบเขา เฉินจุนเหยียนรู้ไหม?” แม้ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่หลิวเสี่ยวหนิงคิดเรื่องนี้ ซูฉิงจึงเอ่ยปากถาม
“เขารู้” เมื่อนึกถึงฉากสารภาพตอนนั้น ใจของหลิวเสี่ยวหนิงไม่ได้เศร้าหรือว่าโกรธ แต่ไม่แยแสและช่วยอะไรไม่ได้ที่เธอไม่ได้สังเกต
“เฉินจุนเหยียนบอกว่าฉันเหมือนน้องสาวของเขา เขา…”
หลิวเสี่ยวหนิงละสายตาจากใบหน้าของซูฉิงอย่างระงับอารมณ์
“เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“หลิวเสี่ยวหนิง ฉันไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธอ แล้วเหตุการณ์ที่บาร์ล่ะ” คำถามของซูฉิงทำให้หลิวเสี่ยวหนิงสำลักเล็กน้อย และมือบนตักของเธอรัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
“มันเป็นความผิดของฉันเอง” หลิวเสี่ยวหนิงพูดเบาๆ “ฉันทำร้ายจินจิ่นหราน”
เสียงเตือนทางโทรศัพท์ดังขึ้น และซูฉิงก็เหลือบมองลง แล้วพูดช้าๆ ว่า “ในเมื่อเธอไม่ชอบจิน จิ่นหราน แล้วตอนนี้เธอทำอะไรอยู่ ฉันได้ยินมาว่าเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เพราะหลบหลีรถที่เมาแล้วขับมาผิดเลน มีความเกี่ยวข้องกับเธอด้วยเหรอ?”
“ฉันไม่สนใจข้อความของเขา เขากำลังตามหาฉันอยู่” หลิวเสี่ยวหนิงหันหน้าหนี จ้องมองไปที่พื้นเงียบๆ
“หลิวเสี่ยวหนิง มองมาที่ฉัน”
ทันใดนั้น ซูฉิงก็พูดอย่างจริงจัง ดึงความสนใจของหลิวเสี่ยวหนิงกลับมา
“เธอเลิกกับจินจิ่นหรานไปแล้ว แล้วเธอก็ไปหาเขา ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วนะ”
ซูฉิงกล่าวไว้อย่างชัดเจน ทีละคำ
“ถ้าเป็นแบบนั้นจะเสียใจทำไม”
“ฉันแค่รู้สึกผิด ถ้าเขาไม่เอาแต่ดูโทรศัพท์ เขาอาจจะหลบหลีกได้…” หลิวเสี่ยวหนิงกล่าว แต่น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงและอ่อนลง และในที่สุดเขาก็สูญเสียความมั่นใจ
“มันเป็นความรู้สึกละอายใจจริงเหรอ?” ซูฉิงเอนหลังพิงโซฟา “ทำไมฉันไม่เห็นความรู้สึกผิดในการแสดงออกของเธอเลย?”
หลิวเสี่ยวหนิงชะงักอยู่กับที่ราวกับว่าเขาถูกสะกดไว้
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ ซูฉิงกล่าวต่อ “เธอถามฉันว่าทำไมเธอถึงเจ็บปวดขนาดนี้ เธอเจ็บปวดเพราะอาการเมาค้างหรือเพราะ…”
พูดแล้วชี้ไปที่หัวใจของหลิวเสี่ยวหนิง
“ตรงนี้ล่ะเจ็บไหม?”
หลิวเสี่ยวหนิงอ้าปากค้าง แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้
“ถามหัวใจของเธอดูสิ ว่าแท้จริงแล้วเธอแคร์เรื่องอะไรกันแน่” ซูฉิงถอนหายใจ บางสิ่งบางอย่างคนเผชิญอาจจะมองไม่ออก แต่คนรอบข้างอาจจะมองออก
เธอขยับฝ่ามือไปที่หน้าอกเล็กน้อย รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่แผ่วเบาใต้ผิวหนัง
เมื่อนึกถึงคนๆ นั้น มันก็ค่อยๆรุนแรงและเจ็บปวดมากขึ้น
“ถ้าคุณไม่ชอบจินจิ่นหรานจริงๆ ก็แค่ไปเยี่ยมและดูแลเหมือนเพื่อน ไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างที่เขาเป็นในตอนนี้”
ขณะพูด ซูฉิงก็ลุกขึ้นยืน
“เธอตัดสินใจได้แล้วหรือยัง? ถ้าเธอตัดสินใจแล้ว ก็แค่เก็บของและไปที่กองถ่าย ฉันใช้กำลังคนและทรัพยากรมากมายเพื่อสนับสนุนเธอ ไม่ใช่เพื่อให้เธอมาหยุดงานทุกวันๆ” ซูฉิงพูดด้วยความเกลียดชังเล็กน้อย
