นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 583 ทิ้งปมปัญหาเอาไว้
เมื่อหลินหนานลืมตาตื่นขึ้น ก็พบว่าเป็นเฉินซินอ้ายจริงๆ ที่นอนอยู่ข้างเขา
เมื่อเห็นว่าพวกเขานอนเปลือยกายกันทั้งคู่ เขาก็รีบห่อร่างกายตนเองดัวยผ้าห่มแล้วจ้องมองไปที่เฉินซินอ้าย” เมื่อคืนนี้เธอทำอะไรฉัน”
เฉินซินอ้านตื่นขึ้นมามองเขาอย่างงุนงง จากนั้นก็ค่อยๆฟื้นสติกลับมาเป็นปกติ
ครู่หนึ่งเธอก็ปิดหน้าแล้วร้องไห้ “เมื่อคืนคุณเมามาก ฉันจะไปส่งคุณกลับบ้าน แต่คุณตะโกนจนอาเจียน ฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณอาเจียนออกมาขณะที่อยู่บนรถได้ ก็เลยเลือกโรงแรมที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อให้คุณอาเจียนเสร็จค่อยส่งกลับบ้าน แต่คุณกลับลากฉันไปที่เตียง…”
เฉินซินอ้านไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่หลินหนานก็นึกออกขึ้นมาได้
เขาจำได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่เขาก็ไม่มีความประทับใจเลยแม้แต่น้อย
เขาจำได้เพียงว่าเขาดื่มจนฟุบลงบนโต๊ะแล้วก็หมดสติไป และความทรงจำของเขาเมื่อคืนนี้ก็ว่างเปล่าจำอะไรไม่ได้อีกเลย
เมื่อเห็นเฉินซินอ้ายร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย อีกทั้งยังไม่มีทางตัดสินว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงหรือไม่
“คุณคิดว่าต่อต้านไม่ได้เหรอ? คุณก็รู้อยู่ว่ายวี๋น่าเขา—”
พูดถึงตรงนี้แล้วหลินหนานก็ไม่รู้จะทำอย่างไร นอกจากนี้ เขายังรู้สึกผิดต่อยวี๋น่าตอนนี้เธอท้องแล้ว ถ้าเธอรู้เรื่องนี้ เธอคงจะต้องใจสลายแน่นอน
เฉินซินอ้ายค่อยๆหยุดร้องไห้ เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ ราวกับว่าเธอความพยายามอย่างมาก “ฉันรู้ว่าตอนนี้ยวี๋น่ากำลังท้องอยู่ และฉันรู้ว่าสิ่งนี้ต้องทำร้ายเธออย่างรุนแรง คุณไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร แค่แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ถึงยังไงคุณก็ไม่ชอบฉันอยู่ดี แม้ว่าจะมีอะไรก็เหมือนไม่มีอะไรเลย”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินซินอ้าย สิ่งนี้ทำให้หัวใจของหลินหนานสับสนมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เพียงแต่เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบ ๆ และออกจากโรงแรมทันที
แต่เขาไม่รู้ว่าสายที่โทรมาเมื่อครู่นี้เป็นสายจากยวี๋น่า
เฉินซินอ้ายมองดูหลินหนานออกจากห้องพักในโรงแรม แล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่บนใบหน้าของเธอด้วยรอยยิ้มที่พอใจในดวงตาของเธอ
เพียงแค่ยวี๋น่าเริ่มสร้างปัญหา หลินหนานก็จะเป็นของเธอไม่ช้าก็เร็ว เธอไม่เชื่อหรอก ผู้หญิงคนไหนจะรับได้ที่สามีของเธอนอนเตียงเดียวกับผู้หญิงคนอื่น?
สิบนาทีที่แล้ว
เฉินซินอ้ายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเสียงขอยวี๋น่าก็ดังขึ้นมา: “ฮัลโหล หลินหนานคุณอยู่ที่ไหน? ทำไมคุณถึงหายไปทั้งคืน?”
ยวี๋น่าใช้เวลาทั้งคืนเพื่อรอหลินหนานกลับบ้าน ถ้าหลินหนานมีอะไรเขาจะบอกเธอล่วงหน้า เมื่อคืนนี้เขากลับไม่ได้โทรเลย จนถึงตอนนี้ยวี๋น่าจะไม่กังวลได้อย่างไร ?
เมื่อเฉินซินอ้ายพอได้ยินว่าคือยวี๋น่า เธอก็ฟื้นขึ้นมาทันที แต่เธอจงใจแกล้งทำเป็นเหนื่อยมาก น้ำเสียงของเธอเหมือนท่าทางขี้เกียจ แสร้งทำเป็นอ่อนเพลียฟังไม่ออกแม้แต่น้อย อย่างจงใจที่จะโอ้อวด
“พี่ยวี๋เหรอคะ… เมื่อคืนนี้หลินหนานเขาเหนื่อยมากและผล็อยหลับไป เอ่อ… ถ้าพี่มีเรื่องอะไรบอกฉันได้นะคะ”
เมื่อยวี๋น่าได้ยินเสียงเฉินซินอ้าย เธอก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากของเธอเม้มลงโดยไม่รู้ตัว และหลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็พูดว่า “คุณเฉิน ทำไมคุณถึงอยู่กับหลินหนานได้ล่ะ?”
“อ่อ…” เฉินซินอ้ายตอบอย่างเกียจคร้านและเหลือบมองหลินหนานที่ยังหลับอยู่โดยไม่รู้ตัว ในเวลานี้ ชายผู้นั้นพลิกตัวและพ่นลมหายใจโดยไม่รู้ตัว ยวี๋น่าได้ยินอย่างชัดเจน ดวงตาของเขาหรี่ลงทันที
ถูกใจพอดิบพอดี
เฉินซินอ้ายยิ้มแล้วลุกขึ้นจากเตียงเบา ๆ แล้วพูดกับยวี๋น่าอย่างนุ่มนวลว่า “พี่ยวี๋ พี่ก็ได้ยินแล้ว ว่าเมื่อคืนนี้หลินหนานอยู่กับฉัน และฉันก็ดูแลเขา ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้วก็วางก่อนนะคะ ถ้าเขาตื่นแล้วฉันจะบอกเขาให้เอง”
หลังจากยวี๋น่าวางสายได้ไม่นาน หลินหนานก็ตื่นขึ้น และเหตุการณ์ก็เกิดขึ้น
อย่างที่ทุกคนรู้กันว่ามีนักข่าวที่เฉินซินอ้ายเป็นคนจัดหามารออยู่ข้างนอกโรงแรมมานานแล้ว จุดประสงค์คือ เพื่อถ่ายรูปข่าวที่เธอกับหลินหนานออกจากโรงแรมทีละคน
เธอไม่อยากเชื่อเลย เธอไม่สามารถเทียบกับผู้หญิงคนนั้นได้เลย!
สองนาทีหลังจากที่หลินหนานออกจากโรงแรม เฉินซินอ้ายก็ปรากฏตัวขึ้นนอกประตูโรงแรมและแสร้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะลดหมวกลงและรีบออกไป
ไม่นานหลังจากที่เธอจากไป เฉินซินอ้ายก็ได้รับข้อความ
“คุณเฉิน ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ”
เมื่อเห็นข้อความ เฉินซินอ้ายก็ยิ้มออกมา เดินไปที่ถนนทางด้านซ้าย ขึ้นรถแล้วจากไป
หลังจากที่หลินหนานออกจากโรงแรมก็มีสภาพที่เหมือนไร้วิญญาณ แต่สิ่งแรกที่เขาคิดคือยวี๋น่า เขาไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน เธอเป็นคงกังวลมาก
หลินหนานส่ายหัว ตัดสินใจว่าจะไม่คิดถึงเรื่องของเฉินซินอ้าย แล้วรีบกลับบ้าน สิ่งแรกที่เขาเห็นคือยวี๋น่า ซึ่งดวงตาของเขาว่างเปล่าและไร้วิญญาณ
เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ พยายามยิ้ม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบที่สุดว่า “น่าน่า ผมกลับมาแล้ว”
ยวี๋น่ากะพริบตาช้าๆ เธอได้ยินเสียงของหลินหนานและเงยหน้าขึ้นเพื่อมองดูคนอื่น แต่เธอจำได้เสมอถึงสิ่งที่เฉินซินอ้ายพูด พวกเขาอยู่ด้วยกันทั้งคืน และหลินหนานยังคงหลับอยู่…
แล้วพวกเขาทำอะไรกัน?
อารมณ์ของยวี๋น่าเศร้าลงอย่างสมบูรณ์ และในที่สุดเธอก็หลับตาลงเบาๆ พยักหน้าและพูดว่า “อ่อ คุณกลับมาแล้ว”
หลินหนานตระหนักดีถึงการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของยวี๋น่า หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้น แต่เขารีบหยุดความคิดในตอนนี้ เดินไปที่ด้านข้างของยวี๋น่าอย่างรวดเร็ว และลงนั่งข้างเธอ
“เป็นอะไรไป น่าน่า เป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าเหมือน…ไม่ค่อยมีความสุขเลย”
ตอนนี้ยวี๋น่าไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา ดวงตาของเธอก็แดงเล็กน้อย เธอค่อยๆ หันไปมองที่หลินหนานและในท้ายที่สุดเธอก็หลีกเลี่ยงมือของชาย อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องการ
ในตอนนี้ไม่อยากแตะต้องหลินหนานอีก
เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เฉินซินอ้ายพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่ แต่เหตุการณ์นี้ทำให้เธอมีปมปัญหานี้อยู่เสมอ
“ฉัน… ฉันสบายดี ในเมื่อคุณกลับมาแล้วก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะ เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับ ฉันก็จะกลับไปนอนก่อนเหมือนกัน”
เนื่องจากการตั้งครรภ์ของยวี๋น่า ทั้งสองจึงได้นอนแยกห้องนอนกันเป็นเวลานานแล้ว หลังจากที่ยวี๋น่าพูดเช่นนี้ เธอก็ขึ้นไปบนห้องนอนโดยทิ้งหลินหนานไว้บนโซฟาเพียงลำพัง ด้วยความงุนงงเล็กน้อย เมื่อนึกถึงเรื่องของเฉินซินอ้ายเมื่อเช้านี้ ก็ปวดหัวขึ้นมาอีก
ใกล้เที่ยงซูฉิงมาที่บ้านหลิน เพื่อมาพบยวี๋น่า
“น่าน่า ช่วงนี้บริษัทยุ่งนิดหน่อย ฉันเลยไม่มีเวลามาหาเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกยังไงบ้าง มีอะไรผิดปกติกับเธอหรือเปล่า?”
เมื่อซูฉิงเห็นยวี๋น่าเธอก็ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร เธอยังห่วงใยพี่สาวที่แสนดีของเธอ เพียงแต่ว่ายวี๋น่าดูไม่ค่อยดีนักถึงแม้ว่าจะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ แต่รอยยิ้มก็ยังจางๆอยู่ และเธอก็ดูเหม่อลอย
ซูฉิงเห็นความผิดปกติในทันที เธอจับแขนของยวี๋น่าอย่างกังวล และถามเสียงเบาว่า “เป็นอะไรไป? เกิดอะไรขึ้น?หลินหนานทำให้เธอไม่สบายหรือเปล่า?”
