นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 593 ฉันผิดอะไรที่ชอบหยุนเฉิง
เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันในดวงตาของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ซูฉิงกระพริบตา “บ่ายวันนี้นายไปสังสรรค์กันมาเหรอ?”
เสียงของเธอแผ่วเบาจนไม่มีใครได้ยินอะไรเลย
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้าและตอบว่าใช่
“กับใคร?” ซูฉิงถามอีกครั้ง
“ประธานกวนของบริษัทหนานเยว่ มีใครพูดอะไรกับเธอหรือเปล่า?” ฮ่อหยุนเฉิงอดไม่ได้ที่จะพูดเมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของซูฉิง
“แล้วนายได้ไปพบใครอีก นอกจากประธานกวน?” ซูฉิงบีบโทรศัพท์ในมือ พยายามทำให้น้ำเสียงของเธอดูเรียบๆ ที่สุด
“เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฮ่อหยุนเฉิงก็ยื่นมือออกมาแล้วกดไหล่ของซูฉิง: “สรุปแล้วมีใครมาพูดอะไรเธอกันแน่? ”
ซูฉิงหันหน้าจอโทรศัพท์ไปที่ฮ่อหยุนเฉิงโดยเผยให้เห็นภาพด้านบน
ทันทีที่เขาเห็นภาพ ผิวของฮ่อหยุนเฉิงก็ทรุดโทรมลงทันที
ภาพนี้มีเพียงสองคน คนหนึ่งคือฮ่อหยุนเฉิงแต่อีกคนคือสวีหว่านเอ๋อร์ที่ควรถูกขังอยู่ในบ้านสวี
และนี่ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ซูฉิงโกรธ แต่สิ่งที่ทำให้เธอเหลือเชื่อจริงๆ คือฮ่อหยุนเฉิงและสวีหว่านเอ๋อร์กำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน
เสื้อผ้าของสวีหว่านเอ๋อร์นั้นเลอะเทอะ และสามารถจินตนาการได้ว่าภาพถ่ายนั้นต้องการสื่อถึงอะไร
“คนในนั้น…”
“เป็นไปไม่ได้!”
ซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงพูดเกือบจะพร้อมกัน และเมื่อได้ยินคำพูดของฮ่อหยุนเฉิง มุมของริมฝีปากของซูฉิงก็รัดแน่น
ซูฉิงไม่คิดว่าเธอจะเบลอจนมังไม่ออก ว่าคนในภาพคือฮ่อหยุนเฉิง
แต่เธอเชื่อว่าฮ่อหยุนเฉิงจะไม่ทำอย่างนั้น มันจะต้องมีอะไรเข้าใจผิด
“วันนี้ฉันไม่ได้…”
ทันใดนั้น ฮ่อหยุนเฉิงก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาจำสิ่งแปลก ๆ บางอย่างได้
ในเวลานี้เขาโทรหาผู้ช่วยโดยตรง
“ใครเข้ามาในห้องรับรองของฉันบ้าง?” ฮ่อหยุนเฉิงตรงไปที่ประเด็น
ผู้ช่วยที่ฟังอยู่ปลายสายของโทรศัพท์หยุดนิ่งครู่หนึ่ง: “ไม่มีใครนะครับประธานฮ่อ ผมดูข้างนอกอยู่ตลอดเลยครับ”
“รีบเอาไฟล์กล้องวงจรปิดของโรงแรมส่งมาให้ฉันเดี๋ยวนี้”
เมื่อฮ่อหยุนเฉิงพูดจบ ข้อความอื่นก็ถูกส่งมาจากหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยบนโทรศัพท์มือถือของซูฉิง
“ขอโทษนะพี่หยุนเฉิง ฉันไม่ได้ต้องการทำลายความสัมพันธ์ของคุณและพี่ซูฉิงเลย ฉันแค่คิดว่ามันเป็นเพียงความฝันเท่านั้น”
ซูฉิงบีบมือของเธอแน่น เล็บของเธอฝังอยู่ในฝ่ามือของเธอ เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และกดหมายเลขโดยตรงโดยไม่พูดอะไร
กริ่งดังอยู่นานก่อนที่เสียงจะดังขึ้น
ซูฉิงสามารถได้ยินได้ทันทีว่าเป็นเสียงของสวีหว่านเอ๋อร์
“พี่หยุนเฉิง” เสียงของสวีหว่านเอ๋อร์นั้นนุ่มนวลมาก แต่ก็ไม่ยากที่จะได้ยินความแปลกใจเล็กน้อยในนั้น “คุณ ทำไมคุณถึงโทรหาฉันได้? ”
“สวีหว่านเอ๋อร์ เธอหมายความว่าอย่างไร?” ซูฉิงกล่าวอย่างเย็นชา
เมื่อได้ยินว่าเป็นเสียงของซูฉิง สวีหว่านเอ๋อร์ก็ตื่นตระหนกเพียงเพื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์และใช้เวลานานในการสงบสติอารมณ์
แล้วเสียงของสวีหว่านเอ๋อร์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ซูฉิง ทำไมเป็นเธอ?”
“สวีหว่านเอ๋อร์ ไม่ใช่พี่หยุนเฉิงของเธอ ผิดหวังรึเปล่าล่ะ?” การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของซูฉิง
เธอไม่คิดว่าสวีหว่านเอ๋อร์จะให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับเธอในวันนี้
“งั้นก็แปลว่าเธอเห็นภาพนั้นแล้ว” สวีหว่านเอ๋อร์กล่าวเบาๆ
“สวีหว่านเอ๋อร์ เธอนี่โง่จริงๆหรือแกล้งทำเป็นโง่กันแน่ หมายเลขนี้ไม่ได้มาจากฮ่อหยุนเฉิงเลย คุณส่งรูปมาให้ฉันโดยตั้งใจ”
ตอนนี้ซูฉิงสามารถนึกถึงใบหน้าของสวีหว่านเอ๋อร์ได้ แต่มันทำให้เธอหัวเราะด้วยความโกรธ
เธอคิดว่าสวีหว่านเอ๋อร์ไม่มีความสามารถจริงๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอกำลังประเมินเธอต่ำไป
“ฉันขอโทษ ซูฉิง ฉันขอโทษ แกล้งทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน โอเคไหม?” เสียงของสวีหว่านเอ๋อร์อ้อนวอนเล็กน้อย
“สวีหว่านเอ๋อร์ฉันให้โอกาสเธอแล้วนะ” ซูฉิงปฏิเสธโดยไม่ลังเล เดิมทีเธอคิดว่าหลังจากที่ครอบครัวสวี ส่งสวีหว่านเอ๋อร์ไปต่างประเทศจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว
แต่ตอนนี้เธอมีความกล้าหาญมากขึ้นและกล้าที่จะยั่วยุเธอเช่นนี้
“สวีหว่านเอ๋อร์ เหตุการณ์ที่งานเลี้ยงในเวลานั้นมันยังเป็นบทเรียนใหเธอไม่เพียงพออีกงั้นหรือ?”
ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ตกอยู่ในความเงียบ และซูฉิงก็จ้องมองไปที่ใบหน้าที่น่าเกลียดของฮ่อหยุนเฉิงด้วย
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีถัดมาสวีหว่านเอ๋อร์กรีดร้อง “ซูฉิง นี่หรือว่าเธออยากจะบังคับฉันให้ถึงที่สุดจริงๆ? ฉันผิดอะไรที่ฉันชอบหยุนเฉิง!”
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอก็หัวเราะเบาๆ ด้วยน้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อย
“แต่ไม่ว่าอย่างไหร่ เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ซูฉิง แบบนี้ก็แปลว่าฉันชนะเธอแล้วสินะ?”
สวีหว่านเอ๋อร์วางสายโทรศัพท์โดยตรง ทั้งที่ซูฉิงยังไม่ทันที่จะตอบอะไร
เส้นเลือดบนหน้าผากของซูฉิงยืดออก แต่เธอรู้ว่าสวีหว่านเอ๋อร์พูดสิ่งเหล่านี้โดยเจตนา แต่ความโกรธในหัวใจของเธอก็ยังยากที่จะระงับลงได้
เขายกมือขึ้น ทุบโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ แล้วโยนมันใส่บนผนังทันที
เธอต้องยอมรับว่าการกระทำของสวีหว่านเอ๋อร์ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจ
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงที่ยืนอยู่ด้านข้างดูมืดมนมาก เขาเอื้อมมือไปกอดซูฉิงไว้ในอ้อมแขนของเขา แต่ซูฉิงเอื้อมมือออกไปและดันหน้าอกของเขาออก
“เรื่องเป็นยังไงกันแน่?”
“นายไม่เชื่อฉันเหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว
“ฉันเชื่อนาย แต่ภาพนั้นมันเกิดอะไรขึ้น? ฉันต้องการที่จะรู้”
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมการแสดงของฮ่อหยุนเฉิงในโรงแรมจึงแปลกในวันนี้ และดูเหมือนซูฉิงจะคิดอะไรบางอย่างออก
“ข้อความนั้นถูกส่งถึงฉันโดยสวีหว่านเอ๋อร์ด้วยโทรศัพท์มือถือของนาย?”
คิ้วของฮ่อหยุนเฉิงเกือบจะย่นติดกันแล้ว เขาไม่เคยคิดว่าวันนี้เขาจะถูกหลอก
“วันนี้ฉันไม่ได้เจอสวีหว่านเอ๋อร์และไม่รู้ว่าภาพนี้มาจากไหน”
ฮ่อหยุนเฉิงอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้กับซูฉิงอย่างรอบคอบ
เขาจำได้เพียงว่าหลังจากคุยกับคุณกวนแล้ว คุณกวนก็เมามากจนเข้าห้องพักผ่อน และอ่อหยุนเฉิงก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยและนอนพักไป จนถึงเวลาที่ตื่นแล้วไปรับซูฉิง
“งั้นนายก็เผลอหลับไปในห้องที่ถูกเตรียมไว้แล้วอย่างนั้นเหรอ?” ซูฉิงฟัง และพบความแปลกประหลาดในนั้น
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้า ในเวลานี้ ผู้ช่วยได้ส่งภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงแรมมาแล้ว อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือผู้ช่วยอยู่ที่ประตูห้องของฮ่อหยุนเฉิงเสมอ และไม่มีใครเข้ามาในห้องของเขาจริงๆ
“แล้วสวีหว่านเอ๋อร์ถ่ายรูปมาได้อย่างไร?”
ซูฉิงขมวดคิ้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เธอมองขึ้นไปที่ฮ่อหยุนเฉิงและอ่านคำตอบจากอีกฝ่าย
ฮ่อหยุนเฉิงรีบส่งคนไปตรวจสอบดูประธานกวนทันที
เขามองไปที่ซูฉิงที่อยู่ข้างหน้าเขาและพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันจะไม่ทำสิ่งเหล่านี้อย่างแน่นอน”
ซูฉิงเม้มริมฝีปากแล้วผลักฮ่อหยุนเฉิงเข้าไปในห้องน้ำ
“ล้างตัวให้สะอาด! ถ้าล้างไม่สะอาดก็อย่าออกมานะ!”
เมื่อเธอคิดว่าสวีหว่านเอ๋อร์อาจจะนอนอยู่ข้างๆ ฮ่อหยุนเฉิงในเวลานั้น เธอก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
เมื่อหันมองที่พื้นก็เห็นความยุ่งเหยิงบนพื้น และการเยาะเย้ยก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของซูฉิง
