นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 569 รีบมีหลานชายให้ฉันหน่อย
ใบหน้าของซูฉิงดูไม่แยแส เธอเหลือบมองฮ่อเฉียน เอาแขนกอดและพูดด้วยรอยยิ้มเบา ๆ :
“โอ้ น้องฮ่อเฉียน เราไม่ได้เจอกันนาน พอเตอฉัน เธอก็ทนไม่ได้ที่จะมอบให้ของขวัญชิ้นใหญ่แก่ฉันเหรอ”
การแสดงออกของฮ่อเฉียนเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว เธอต้องการจะลุกขึ้น แต่เธอไม่คิดว่าซูฉิงจะเหยียบมุมเสื้อผ้าเธออยู่ เมื่อเธอพยายามอย่างหนัก เธอก็สะดุดอีกครั้ง
คางของเธอกระแทกกับพื้นอย่างแรง ความเจ็บปวดทำให้ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง
ซูฉิงขมวดคิ้วและยิ้มให้ฮ่อเฉียน ซึ่งอายมาก
เมื่อเห็นสิ่งนี้ สวีหว่านเอ๋อร์ที่ด้านข้างเอื้อมมือออกไปสนับสนุนฮ่อเฉียนทันทีและมองขึ้นไปที่ซูฉิง: “ซูฉิง คุณทำเช่นนี้ได้อย่างไร? มันมากเกินไปแล้วนะ”
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น ดวงตาของเธอก็กวาดไปทั่วใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิง และเธอพูดอย่างจริงจังว่า “ยังไงซะเสี่ยวเฉียนเป็นน้องของหยุนเฉิง คุณจะปฏิบัติกับเธอแบบนี้ได้อย่างไร?”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ใจดีเช่นนี้ ซูฉิงก็แทบจะอดหัวเราะไม่ได้ แต่เธอก็กระพริบตาอย่างไร้เดียงสาและหันไปมองฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ข้างๆ เธอ
“ทำอย่างไรดีละหยุนเฉิง? สิ่งที่ฉันทำตอนนี้มันมากเกินไปแล้วจริง ๆ เหรอ?”
เมื่อเขาเลียนแบบน้ำเสียงของสวีหว่านเอ๋อร์ มันละเอียดอ่อนและดูเสแสร้งเป็นพิเศษซึ่งทำให้ผู้คนขนลุก
ฮ่อหยุนเฉิงเดิมไม่ต้องการให้ซูฉิงใส่ใจฮ่อเฉียนหรือสวีหว่านเอ๋อร์ แต่เพียงแค่เห็นเธอมีช่วงเวลาที่ดีเช่นนี้ เขาก็ทำได้เพียงให้อภัยอย่างช่วยไม่ได้
จริงๆฮ่อหยุนเฉิงต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาเหลือบไปที่ซูฉิงที่กระพริบตาปริบๆ ฮ่อหยุนเฉิงจึงไม่ได้พูดอะไร แล้วออกไปรับโทรศัพท์
ทันทีที่ฮ่อหยุนเฉิงจากไป รัศมีของฮ่อเฉียนก็เย่อหยิ่งมากขึ้น เขาสะบัดมือของสวีหว่านเอ๋อร์ที่จับเขาไว้โดยตรงและยกฝ่ามือขึ้นเพื่อตบหน้าซูฉิง
ซูฉิงไม่ได้เปลี่ยนการแสดงออกของเธอ แต่เธอก็บีบข้อมือฮ่อเฉียนอย่างรวดเร็ว ไม่นานทั้งสองก็เข้ามาใกล้กันมากขึ้น
“ฮ่อเฉียน ตราบใดที่เธอไม่มายั่วโมโหฉัน ฉันจะไม่กวนใจเธอ แต่ถ้าเธอยังกัดไม่ปล่อยแบบนี้ อย่าโทษฉันที่ทำตัวหยาบคาย”
ฮ่อเฉียนตกใจกับใบหน้าของซูฉิง เธอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ข้อศอกของเธอชนเข้ากับสวีหว่านเอ๋อร์ข้างๆเธอ
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฉิงก็ยื่นมือออกเพื่อปล่อยฮ่อเฉียน เธอมองลงไปที่เล็บของเธอและพูดอย่างเฉยเมย “แต่ละคนเอาแต่เรียกพี่หยุนเฉิงๆ คุณอายุเท่าไหร่และยังทำตัวเป็นเด็กๆอีก?”
ประโยคนี้กระทบหน้าสวีหว่านเอ๋อร์ ใบหน้าของสวีหว่านเอ๋อร์ดูซีด เธอกัดริมฝีปากล่างและพูดกับซูฉิง
“ซูฉิง อย่าให้มันมากเกินไปนะ!”
ซูฉิงหัวเราะและเงยหน้าขึ้นมองสวีหว่านเอ๋อร์
“มากเกินไปเหรอ ? ที่แท้สิ่งนี้เรียกว่ามากเกินไป? ฉันเพิ่งรู้นะเนี้ย”
เมื่อพูดอย่างนั้น ซูฉิงก็เพิกเฉยต่อปฏิกิริยาของฮ่อเฉียนกับสวีหว่านเอ๋อร์และตบไหล่กับทั้งสองคน ทิ้งเพียงประโยคที่เย็นชาไว้
“จะทำอะไรก็ได้ แต่ขอแค่มายุ่งกับฉัน ฉันจะเล่นไปกับพวกเธอเอง”
“นังคนไร้ยางอายคนนี้ คิดจริงๆ เหรอว่ามันแข็งแกร่ง ถึงได้หยิ่งผยองที่นี่!”
ฮ่อเฉียนสาปแช่งอย่างหนัก และมองไปที่แผ่นหลังของซูฉิง
เมื่อสวีหว่านเอ๋อร์ได้ยินสิ่งนี้เธอก็กลอกตาอย่างเงียบ ๆ
เธอทำทุกอย่าได้เพียงลับหลัง ทำไมเธอถึงไม่กล้าพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าซูฉิงในตอนนี้?
แค่คิดว่าซูฉิงมองดูการแสดงออกของเธอในตอนนี้ สวีหว่านเอ๋อร์ก็รู้สึกโกรธในหัวใจของเธอ เธอแทบจะกรี๊ดออกมาได้แล้ว
แขวนที่วางอยู่ข้างกำแน่นอย่างแรง และเล็บของเธอเกือบจะฝังอยู่ในฝ่ามือของเธออยู่แล้ว
“ซูฉิง…ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
เมื่อซูฉิงขึ้นไปชั้นบน ฮ่อหยุนเฉิงกำลังรออยู่ที่มุมห้อง เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฉิงก็ก้าวไปข้างหน้าและกอดเอวของฮ่อหยุนเฉิง
“น่ารำคาญจริงๆ พอฉันกลับมา ฉันนึกว่าจะได้เจอคุณปู่ซะอีก”
มีความหนาวเย็นในดวงตาของฮ่อหยุนเฉิง เหตุผลที่เขาลังเลที่จะกลับมาที่บ้านของตระฮ่อส่วนใหญ่เป็นเพราะแม่และฮ่อเฉียน
แม้ว่าฮ่อหยุนเฉิงจะไม่กลัวคนสองคนนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะเห็นแก่คุณปู่เท่านั้นเอง
แม้ว่าคุณปู่จะไม่ชอบแม่และฮ่อเฉียน แต่พวกเขาก็เป็นสมาชิกของครอบครัวฮ่อด้วย
ตราบใดที่พวกเขาไม่ทำอะไรที่อุกอาจเกินไป ครอบครัวฮ่อจะปกป้องพวกเขาเสมอ
ฮ่อหยุนเฉิงเอื้อมมือออกไปและกอดซูฉิง เข้าไปในห้อง ซูฉิงโอบรอบคอของฮ่อหยุนเฉิงอย่างเกียจคร้าน จู่ๆ ก็ดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ เงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า
“หยุนเฉิง เมื่อกี้ฉันดูดุไปหน่อยหรือเปล่า?”
เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์ที่น่าสมเพชของสวีหว่านเอ๋อร์ ซูฉิงก็รู้สึกว่าขนลุกทั่วร่างกายของเธอ
เธอวางนิ้วบนฝ่ามืออีกข้างหนึ่ง และการแสดงออกของเธอก็กลายเป็นที่น่าเอ็นดูทันที “หยุนเฉิง นายกลับมา มันเหนื่อยจริงๆ”
มันเป็นสิ่งที่สวีหว่านเอ๋อร์พูดเมื่อกี้ ฮ่อหยุนเฉิงมองดูและขมวดคิ้วเล็กน้อย
“หยุดเล่นได้แล้ว” ฮ่อหยุนเฉิงดุเบาๆ
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฉิงจงใจบิดเอวของเธอและเดินไปหาฮ่อหยุนเฉิง เอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเบา ๆ “พี่หยุนเฉิงจะไม่รู้สึกแย่ใช่ไหมคะ?”
ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงเปล่งความมืดออกมา เขาเอื้อมมือออกไปและบีบคางของซูฉิง และเข้ามาใกล้ๆ “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ”
มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากของเขา ซูฉิงอยู่ใกล้หูของฮ่อหยุนเฉิง ลมหายใจอุ่น ๆ ระบายออกมาทางการคอเคลียของเขา และคำพูดก็คลุมเครือและช้า
“พี่หยุนเฉิง”
คอของฮ่อหยุนเฉิงขยับ เขาเหยียดมือออกและกดซูฉิงลงเตียง โดยจับแขนทั้งสองข้างของซูฉิง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ซูฉิง…….”
เสียงของเขาต่ำและแหบแห้ง มีกลิ่นอายของราคะ ซึ่งทำให้หัวใจของซูฉิงเต้นแรงมาก
เธอเอื้อมมือไปเกี่ยวคอของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงยกร่างกายส่วนบนของเธอและริมฝีปากสีแดงของเธอก็เช็ดลงที่มุมปากของฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงเอียงศีรษะและจูบซูฉิง ทั้งสองอ้อยอิ่งอยู่ระหว่างริมฝีปากและฟัน และอุณหภูมิรอบตัวพวกเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอกประตู
“หยุนเฉิง ทำไมแกไม่มาหาฉันเมื่อแกกลับมาพร้อมกับเสี่ยวฉิง? แกคิดว่าชายชราคนนี้น่ารำคาญเหรอ?”
ประตูถูกผลักเปิดทันที และคนสองคนที่จูบกันก็ตัวแข็งทื่อในทันใด ซูฉิงผลักฮ่อหยุนเฉิงออกไปโดยไม่รู้ตัว แก้มของเธอแดงก่ำ และเธอก็ฝังใบหน้าของเธอไว้ในอกของฮ่อหยุนเฉิงอย่างเขินอาย
แต่เขาไม่คิดว่าจะมีฉากแบบนี้อยู่ในบ้าน และท่านผู้เฒ่าฮ่อก็ยืนอยู่ที่ประตู
ฮ่อหยุนเฉิงยืดตัวขึ้นและจับซูฉิงไว้ในอ้อมแขนของเขา เมื่อเขาหันไปหาท่านผู้เฒ่าฮ่อเขาก็รู้สึกเย็นชาเล็กน้อย
“คุณปู่ ครั้งต่อไปคุณจะเข้ามาช่วยเคาะประตูได้ไหม?”
ท่านผู้เฒ่าฮ่อปิดปากและไอเบาๆ เพียงได้ยินฮ่อหยุนเฉิงพูดแบบนี้ ก็คิดจะกอบกู้หน้ากลับคืนมา
เขายืดเอวขึ้นแล้วลูบคอแล้วพูดว่า “อะไรนะ ไม่ใช่เรื่องน่าอายเลย ฉันเข้าผิดห้อง พวกแกทำต่อเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน มีหลานชายจั้มมั้มให้ฉันหน่อยล่ะ ได้ยินไหมเสี่งฉิง?
ซูฉิงที่ขี้อายเล็กน้อยถูกเรียกชื่อของเธออีกครั้ง และเธอก็ตกตะลึงมาก
