นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 564 ทำให้ผมเซอร์ไพรส์ได้เสมอ
ซูฉิงรู้สึกสงสัยเล็กน้อยที่ฮ่อหยุนเฉิงเสนอให้เล่นหินเสี่ยงโชคเพราะอาจารย์เฉิน
“อันที่จริง ผมเห็นการสนทนาของคุณ” ฮ่อหยุนเฉิงบอกความจริง แต่การแสดงออกของเขาดูบอบบางเล็กน้อย “ฉันนึกไม่ถึงว่าคุณจะรู้จักเขา”
ตอนแรกเมื่อฮ่อหยุนเฉิงเห็นการสนทนาของซูฉิง เขาไม่ได้คิดในทิศทางเหล่านั้น แต่ตอนนี้ที่ซูฉิงพูดออกมา เขาก็นึกถึงความเป็นไปได้นี้ทันที
ฮ่อหยุนเฉิงไม่คาดคิดจริงๆว่าซูฉิงจะรู้จักอาจารย์เฉิน
และอาจารย์เฉินที่พวกเขากำลังพูดถึงนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าบ้านปัจจุบันของตระกูลเฉิน ปู่ของเฉินเจียว ที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นหินเสี่ยงโชคอันดับหนึ่ง และเป็นคนที่นำตระกูลเฉินมาถึงจุดนี้
“เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มันวิเศษมากที่อาจารย์เฉินและฉันรู้จักกัน”
ซูฉิงนึกอยู่ครู่หนึ่ง มีรอยยิ้มที่ทำอะไรไม่ถูกบนริมฝีปากของเขา
ยังไงซะเขาก็เป็นปู่ที่ยอดเยี่ยมของเธอ เธอเคยเห็นอาจารย์เฉิน ตอนที่เธอจำได้ อาจารย์เฉินก็ขอให้เธอเลือกหินด้วย คราวนั้นซูฉิงหยิบขึ้นมาโดยบังเอิญ โชคดีที่เขาผ่าออกมาได้ของที่ไม่เลวเลย อาจารย์เฉินได้รับการเรียกร้องให้ยอมรับเธอเป็นลูกศิษย์ของเขา
หลังจากนั้นซูฉิงก็ถูกปู่ของเธอพาไปอาศัยอยู่ในชนบท ซูฉิงบังเอิญหยิบหยกชั้นดีที่งานแสดงสินค้าออนไลน์ของเฉิงบี เกือบจะทำให้อาจารย์เฉินตามหาเธอด้วยความโกรธ
คราวนี้เมื่อซูฉิงช่วยฮ่อหยุนเฉิงให้เล่นหินเสี่ยงโชค เธอถามอาจารย์เฉิงอย่างเงียบ ๆ ว่าจะเลือกหินอย่างไร แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะนำเฉินเจียวไปหนึ่งก้าว
เฉพาะเมื่ออาจารย์เฉินรู้ว่าซูฉิงกำลังเดิมพันกับเฉินเจียว เขาบอกกับเธอว่ามีสมบัติล้ำค่าอยู่ในหิน
ในตอนแรกซูฉิงรู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหินที่ร่วงหล่นจากเถ้าถ่าน แต่อาจารย์เฉินกล่าวว่าเขาให้คนตรวจแล้ว ซูฉิงจึงเชื่อ
แต่การทิ้งสมบัติไว้ที่มุมห้อง ฉันเกรงว่ามีเพียงอาจารย์เฉินเท่านั้นที่ทำได้
“ดังนั้นหินก้อนนั้นจึงถูกเลือกโดยอาจารย์เฉิน?” ฮ่อหยุนเฉิงฟัง แต่เขายังงงงวยอยู่เล็กน้อย สุดท้ายแล้วเฉินเจียวก็เป็นหลานสาวของอาจารย์เฉิน แม้ว่าอาจารย์เฉินจะชอบซูฉิงก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนี้
“ใช่ อาจารย์เฉินจงใจให้ฉันชนะเฉิงเจียว” ซูฉิงกล่าวอย่างจริงจัง
“อาจารย์เฉินกล่าวว่า พรสวรรค์ของเฉินเจียวนั้นสูงมาก แต่ด้วยเหตุนี้ เธอจึงหยิ่งยโสเกินไป อาจารย์เฉินกังวลว่าสิ่งนี้จะทำลายเธอ ดังนั้นให้ฉันเตือนสักหน่อย”
ซูฉิงแค่มือสมัครเล่นที่เดิมพันกับเฉินเจียว แม้ว่าซูฉิงจะโชคดี แต่ก็จะทำให้ความเชื่อมั่นในตนเองของเฉินเจียวลดลง
ชัดเจนว่ามีสิ่งที่ดีกว่า สำหรับคนอย่างเธอที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะชนะ การแพ้มันอาจจะยากที่จะยอมรับ
เพียงแต่ว่าซูฉิงไม่มีความรู้สึกชอบเฉินเจียว
ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าของอาจารย์เฉิน เธอคงจะไร้ความปรานีต่อเฉินเจียวไปแล้ว
“คุณทำให้ผมเซอร์ไพรส์ได้เสมอเลยนะ” ฮ่อหยุนเฉิงมองลงไปที่ซูฉิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความคิดถึง
ซูฉิงเม้มริมฝีปากและยิ้ม แล้วเอาแขนโอบคอของฮ่อหยุนเฉิงให้ชิดขึ้นอีกเล็กน้อย: “ดังนั้น คุณต้องทำดีกับฉันให้มากขึ้น แบบนี้ฉันจะได้ไม่หนีไปกับคนอื่น”
คำพูดล้อเล่นเหล่านี้ที่พูดออกมา แต่กลับไม่ต้องการให้ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงขยับแม้แต่น้อย แขนที่โอบรอบเอวเพิ่มแรงขึ้นเล็กน้อย ดึงระยะห่างระหว่างคนทั้งสองคนน้อยลง
“คุณอยากหนีไปกับใครล่ะ”
ฮ่อหยุนเฉิงอยู่ใกล้กับหูของซูฉิง เสียงของเขานุ่มนวล แต่กลับทำให้คนรู้สึกว่าเต็มไปด้วยภัยคุกคาม
ชูฉิงเอียงศีรษะและแตะริมฝีปากของฮ่อหยุนเฉิงด้วยปลายนิ้วเย็นเฉียบ แต่เมื่อเธอกำลังจะอ้าปากและยังไม่ได้พูดอะไร จูบของฮ่อหยุนเฉิงก็ประทับลงบนปากของเธอ
จูบนี้แสดงความเป็นเจ้าของเป็นอย่างมาก เกือบจะกลืนกินซูฉิงเข้าไปในตัวของเขา
ซูฉิงหรี่ตา ยื่นมือออกและผลักหน้าอกของฮ่อหยุนเฉิง
“อยู่ในรถนะ” แม้ว่าระหว่างเบาะหลังกับคนขับจะมีแผ่นกั้น ซูฉิงก็ยังคงอายเล็กน้อย
ฮ่อหยุนเฉิงชอบเธอมากขึ้นด้วยท่าทีที่มีเสน่ห์แบบนี้ของเธอ: “มันเป็นความผิดของคุณเอง”
เมื่อพูดอย่างนั้น ฮ่อหยุนเฉิงก็ซุกแก้มของเขาไว้ที่ต้นคอของซูฉิง ขาพึมพำด้วยความอาลัยอาวรณ์: “ฉันรักเธอ…”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูฉิงก็กอดฮ่อหยุนเฉิง: “ฉันก็รักคุณเช่นกันค่ะ”
ท่ามกลางความอบอุ่นของทั้งสองคน โทรศัพท์ของซูฉิงก็ดังขึ้น เธอหันกลับมาและเห็นว่าเป็นผู้จัดการของหลิวเสี่ยวหนิงที่โทรมา
การที่ผู้จัดการของหลิวเสี่วหนิงโทรมาในตอนนี้คงไม่มีเหตุผลอื่น นอกจากสิ่งที่เกิดขึ้นในลานจอดรถ
“คุณพูดว่าอะไรนะ?” ซูฉิงหน้าเสีย “ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”
“กลับมาที่บริษัทแล้ว” ผู้จัดการรีบบอก
“โอเค พวกคุณจะรอฉันอยู่ที่นั่นนะ ฉันจะรีบกลับไปทันที” หลังจากพูดอีกสองสามคำ ซูฉิงก็วางสาย
เมื่อเห็นดังนี้ฮ่อหยุนเฉิงก็จ้องมองไป
ซูฉิงบอกฮ่อหยุนเฉิงเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับหลิวเสี่ยวหนิง
“เดี๋ยวผมจะช่วยคุณตรวจสอบ” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างใจเย็น
“รบกวนด้วยนะคะ” ซูฉิงพยักหน้า ขมวดคิ้ว เธอคิดว่ามันเป็นแค่ภาพถ่ายปาปารัสซี่ธรรมดาๆ เธอไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น
……
ซูฉิงรีบกลับไปที่สตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์ในทันที เนื่องจากพวกเขานัดเธอล่วงหน้า ดังนั้นหลิวเสี่ยวหนิงและผู้จัดการของเธอกำลังรออยู่ในห้องทำงานของซูฉิง
ทันทีที่เธอเข้าประตูไป เธอมองตรงไปที่หลิวเสี่ยวหนิง: “คุณได้รับบาดเจ็บอะไรไหม?”
“ไม่ ฉันวิ่งหนีได้ทัน และพวกเขากลัวจะถูกจำได้ จึงไม่ได้ไล่ตาม” หลิวเสี่ยวหนิงส่ายหัว แต่เมื่อเขานึกถึงภาพในขณะนั้น ก็ทำให้เขายังคงรู้สึกหวาดกลัว
ซูฉิงตบโต๊ะเบา ๆ ด้วยมือของเธอ ด้วยท่าทางที่เคร่งขรึมบนใบหน้า: “มีเรื่องแบบนี้ตามที่ฉันคิดเอาไว้จริงๆ”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูฉิงก็อดที่จะเยาะเย้ยในใจอย่างช่วยไม่ได้
ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้บริหารอยู่เบื้องหลังมานานเกินไป จึงไม่ได้สังเกตว่ามีปัญหาดังกล่าวเกิดขึ้นในบริษัท
ตอนนี้ซูฉิงอยากรู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้
อย่างไรก็ตาม ในร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลจากสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์ สวีหว่านเอ๋อร์มองภาพในมือของเธอ และแสดงออกด้วยความไม่พอใจ
“มีแค่พวกนี้เหรอ?”
เธอวางรูปถ่ายไว้บนโต๊ะและจิบกาแฟที่อยู่ในมือ
“มันไม่ง่ายสำหรับฉันเลยนะ ที่จะแอบเข้าไปสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์ เพื่อถ่ายภาพพวกนี้” คนที่นั่งตรงข้าม สวีหว่านเอ๋อร์เป็นปาปารัสซี่ที่แอบเข้าไปในบริษัทสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์
“คุณไม่ได้บอกว่ามีคนของคุณอยู่ในสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์หรอกเหรอ? แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาบอกกับฉันว่าเป็นเรื่องยากล่ะ?”
ในสายตาของสวีหว่านเอ๋อร์มีท่าทางประชดประชันเล็กน้อย “ถ้าคุณทำเรื่องนี้ได้แบบนี้ล่ะก็ ฉันก็คงทำได้แค่หักเงินเท่านั้นแหละ”
“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง!”
ปาปารัสซี่ตบโต๊ะ ราวกับรู้สึกว่ามีคนกำลังมองมาที่เขา และเขาก็ลดเสียงลงอย่างรวดเร็ว “คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”
“ฉันแค่อยากได้อะไรที่น่าพอใจก็แค่นั้น ในเมื่อฉันให้เงินคุณไปแล้ว คุณควรเข้าใจว่ามันไม่ใช่แค่ทำอะไรชุ่ยๆ เข้าใจไหม?”
ขณะที่สวีหว่านเอ๋อร์พูด เธอสวมแว่นกันแดดที่หยิบมาจากด้านข้าง
“ฉันให้เวลาคุณอีกสามวัน ถ้ายังไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันไม่พอใจละก็ อย่ามาโทษฉันละกัน”
เธอออกจากร้านกาแฟพร้อมกับกระเป๋าในมือ
ปาปารัสซี่ที่นั่งอยู่ก็กัดฟันและกำมืออยู่บนโต๊ะ
