นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 591 ล้อเล่นเฉยๆ
ความไม่พอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูฉิง เธอมองลงไปที่คนตรงหน้าและพูดพร้อมกับกอดอกว่า “ทำไมถึงเป็นคุณ?”
โจเซฟหมุนข้อมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองซูฉิง: “ฉันแค่อยากจะล้อเล่นก็บเธอหน่อยเฉยๆ ใครจะไปรู้ว่าเธอจะมือหนักอย่างนี้”
เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็เอื้อมมือไปทางซูฉิง “จบแล้ว ฉันจะไม่มีอาการเกิดขึ้นมาใช่ไหม ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ คุณต้องรับผิดชอบฉันนะ”
ซูฉิงเม้มปากอย่างช่วยไม่ได้: “แล้วใครให้คุณตามฉันมา?”
และถ้าไม่ใช่เพราะเสียงพูดของโจเซฟ ซูฉิงคงอัดเขาอย่าางรุนแรงไปชุดใหญ่แล้ว
“ทำไมคุณถึงได้เฉยเมยกับฉันขนาดนี้ ฉันเสียใจมากเลยนะเนี้ย” โจเซฟพูดอย่างน่าสงสาร
“บอกมา สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้น?” ซูฉิงหารถของเธอเจอแล้วและพรางเอ่ยปากถามโจเซฟ
“ตอนนี้คุณมีเวลาไหม?” โจเซฟถามด้วยรอยยิ้ม
ซูฉิงขมวดคิ้วและเธอก็มองมาที่เขา รอดูว่าเขาจะพูดอะไรต่อไป
และก็เห็นโจเซฟหัวเราะออกมา และไม่รู้ว่าเขาไปเอาดอกกุหลาบจากที่ไหน แล้วยื่นให้ซูฉิง
“คุณผู้หญิงคนสวย ฉันสงสัยว่าฉันพอจะมีเกียรติพอที่จะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อหรือไม่?”
เมื่อมองไปที่ดอกกุหลาบตรงหน้า ซูฉิงก็ไม่เอื้อมมือไปหยิบมัน เธอกำลังจะปฏิเสธ แต่เธอก็ได้ยินเสียงที่ฟังดูหดหู่ของโจเซฟ
“ฉันกำลังจะไปจากเมือง A”
นี่เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดสำหรับซูฉิง เธอหยุดการเปิดประตูรถชั่วคราว “คุณจะกลับประเทศแล้วเหรอ?”
ดวงตาของโจเซฟเป็นประกายเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เข้าใกล้ซูฉิง: “ไปทานข้าวกับฉันเถอะ ในฐานะเพื่อนก็ยังดี”
การแสดงออกของซูฉิงลังเลเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรตอบรับโจเซฟไหม
เมื่อเห็นการพิจารณาของซูฉิงอย่างรวดเร็ว โจเซฟก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “คุณดูสิ ตั้งแต่ฉันมาถึงเมือง A ฉันยังไม่มีโอกาสที่จะเลี้ยงข้าวคุณสักครั้งเลย หรือว่าคุณอยากให้ฉันจากไปด้วยความเสียใจ ”
“ฉันรู้ว่าคุณกังวลว่าฮ่อหยุนเฉิงจะเข้าใจผิด ถ้าอย่างนั้นคุณก็โทรหาเขาและแจ้งให้เขาทราบก่อนก็ได้”
โจเซฟกล่าวอย่างจริงใจว่า “ฉันไม่ขออะไรอย่างอื่น แต่นี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของฉันจริงๆ”
ซูฉิงขมวดคิ้ว อันที่จริง เธอต้องการบอกฮ่อหยุนเฉิงในตอนนี้ แต่เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าดูเหมือนว่าเขาจะมีงานปาร์ตี้คืนนี้ ไม่รู้ว่าจะเห็นข้อความของเธอไหม
เมื่อคิดเช่นนี้ ซูฉิงก็ส่งข้อความถึงฮ่อหยุนเฉิง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองโจเซฟ
“โอเค ฉันไปทานข้าวกับคุณ แค่เพื่อนฐานะเพื่อนเท่านั้น”
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ซูฉิงรู้สึกว่าโจเซฟเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง
มุมปากของโจเซฟเปิดส่วนโค้งขนาดใหญ่ เขายืนคำนับอย่างสุภาพให้ซูฉิง แล้วพูดว่า “เชิญครับ คุณผู้หญิงซูฉิง”
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของซูฉิงก็ดังขึ้น และมันก็เป็นข้อความจากฮ่อหยุนเฉิง
ตอนแรกก็คิดว่าฮ่อหยุนเฉิงจะถามเธอว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนหรือเปล่าหรือไม่ก็คัดค้านไม่อยากให้เธอออกไปทานข้าวกับโจเซฟ แต่สิ่งที่ซูฉิงคิดไม่ถึงก็คือ ฮ่อหยุนเฉิงตอบมาเพียงคำเดียว
“โอเค”
ซูฉิงรู้สึกงงงวยเล็กน้อย แต่โจเซฟยังคงเร่งเร้าเธอ ดังนั้นซูฉิงจึงต้องออกไปกับเขา
โจเซฟพาซูฉิงไปที่ร้านอาหารตะวันตกและจองที่นั่งไว้ล่วงหน้าแล้ว ซูฉิงมองไปที่โจเซฟซึ่งนั่งตรงข้ามเธอและยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“คุณดูค่อนข้างแน่ใจมากนะ ว่าฉันจะมาทานอาหารเย็นกับคุณ”
ซูฉิงรู้จักร้านอาหารแห่งนี้และรู้ว่าที่นี่ต้องจองล่วงหน้าสามชั่วโมง
“เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ใจร้ายขนาดนั้นไง” โจเซฟยิ้ม
ซูฉิงจิบน้ำในถ้วยและหาเรื่องที่จะพูดคุย “ในอนาคตคุณจะกลับมาอีกไหม?”
โจเซฟกระพริบตา หันหน้าและมองไปที่ซูฉิง ดวงตาที่ชัดเจนของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง “อะไรนะ นี่คุณไม่อยากห่างจากฉันใช่หรือเปล่า?”
ซูฉิงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่เงยหน้าขึ้นมองโจเซฟ ซึ่งรู้สึกว่าเขาน่าเบื่อและหัวเราะแห้งๆไปครั้งหนึ่ง
“เรื่องของอนาคต ฉันไม่รู้หรอก”
ทั้งสองคุยกันแบบสบาย ๆ แต่ดูเหมือนว่าซูฉิงจะสนใจข้อความนั้นที่ส่งมาจากฮ่อหยุนเฉิง
ตามปกตินิสัยของฮ่อหยุนเฉิง เขาจะพูดแบบนี้ได้อย่างไร?
ในขณะที่ซูฉิงไม่ได้คิดอะไร โทรศัพท์ก็ดังขึ้นทันที และมันเป็นสายของฮ่อหยุนเฉิง
โจเซฟก็เห็นการโทรของซูฉิงในทันที และมีสายตาที่คลุมเครือในดวงตาของเขา แต่เขายังคงโบกมือให้ซูฉิงรับสาย
“เธออยู่ที่ไหน?”
เสียงของฮ่อหยุนเฉิงมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์ และมันก็ฟังดูเบาเล็กน้อย
ซูฉิงบอกไปว่าอยู่ร้านอาหาร แต่โจเซฟที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็อดไม่ได้เมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาเอนตัวมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงอยู่กับฉันแล้ว
ซูฉิงจ้องไปที่โจเซฟ แต่เขาก็ยกมือขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ฉันจะไปรับเธอ” ฮ่อหยุนเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
ซูฉิงตอบตกลงและฮ่อหยุนเฉิงก็วางสายไป
“คุณทำเกินไปแล้ว ไม่อยากกินข้าวกับฉันให้เสร็จก่อนหรือยังไงกันนะ?” โจเซฟพูดจากหัวใจสีหน้าเจ็บปวด
“ในเมื่อคุณเองก็รู้อยู่แล้ว ก็ไม่น่าชวนฉันออกมากินข้าวเลย”
“พอเถอะ ฉันตั้งตารอที่จะทานอาหารกับคุณมานานแล้ว” โจเซฟพูดด้วยน้ำเสียงที่มืดมน
“งั้นก็รีบกินเร็วเข้า รักษาเวลาครั้งสุดท้ายนี้เถอะ” ซูฉิงยิ้มอย่างนุ่มนวล
โจเซฟเม้มริมฝีปากของเขา แต่ไม่ได้เลือกที่จะกินต่อ แต่เขาหันหน้าไปมองที่ซูฉิง
“ฉิง ถ้าคนที่คุณพบครั้งแรกคือฉัน? ตอนนี้จะมีอะไรที่เปลี่ยนไปไหม?”
มีความคาดหวังเล็กน้อยในน้ำเสียงของเขา และซูฉิงที่ฟังอยู่ ก็เช็ดริมฝีปากของเธอด้วยผ้าเช็ดหน้าที่ด้านข้างแล้วหัวเราะเบา ๆ
“ไม่เปลี่ยน”
เธอพูดอย่างไม่ลังเลเลย
โจเซฟมองที่ซูฉิงด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง ราวกับว่าเขาได้รับความเสียหายอย่างใหญ่หลวง
“คุณไม่ลังเลเลยสักนิดจริงๆเหรอ”
ซูฉิงโค้งมุมปากของเธอ ถ้าคนที่เธอพบก่อนคือโจเซฟ…
แต่ทว่าบนโลกนี้ ไม่มีคำว่า ถ้า
โจเซฟที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมองไปที่การแสดงออกของซูฉิงและยกคางขึ้น “ฮ่อหยุนเฉิงของคุณมานั่นแล้ว”
เมื่อซูฉิงได้ยินสิ่งนี้ เธอรีบหันศีรษะและก็ได้เห็นฮ่อหยุนเฉิงกำลังเดินเข้ามาหาจริงๆ
เธอหัวเราะเบา ๆ และลุกขึ้นไปหาเขาอีกครั้ง แต่โจเซฟ นั่งอยู่ที่นั่นไม่ขยับแม้แต่น้อย เขามองที่ด้านหลังของซูฉิงที่กำลังจะจากไปและพูดช้าๆว่า
“ซูฉิง มันจะไม่เปลี่ยนไปจริงๆเหรอ?”
ซูฉิงหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม “โจเซฟ สุดท้ายฉันจะรักใคร มันก็ไม่ได้เป็นเพราะว่าฉันเจอใครก่อนเป็นคนแรก แต่เป็นเพราะคนๆ นั้นต้องเป็นฮ่อหยุนเฉิงคนนี่คนเดียวเท่านั้น”
โจเซฟอ้าปาก กลืนสิ่งที่เขาต้องการจะพูด และมองดูซูฉิงอย่างอ่อนโยน “ฉันขอให้คุณมีความสุขนะ”
ซูฉิงโค้งมุมปากของเธอ “เดินทางปลอดภัย”
ทันทีที่เธอพูดจบ แขนที่แข็งแรงก็โอบแขนเธอไว้
“ดูเหมือนพวกเธอจะทานอาหารกันสนุกน่าดูนะ”
ฮ่อหยุนเฉิงพูดที่หูของซูฉิง เสียงของเขามีแอลกอฮอล์อยู่เล็กน้อย เสียงแหบและต่ำมาก
“ฉันอุตส่าห์รายงานให้นายรู้แล้ว แต่นายกลับตอบฉันมาแค่ โอเค เองไม่ใช่เหรอ? ฉันก็ไม่รู้เหมื่อนกันว่าเมื่อไหร่ที่นายใจดีขนาดนี้”
ซูฉิงพูดอย่างประชดประชัน แต่เมื่อเธอพูดจบ ฮ่อหยุนเฉิงก็ขมวดคิ้วอย่างรุนแรง
“เธอพูดว่าอะไรนะ ฉันตอบเธอแล้วอย่างงั้นเหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงถาม
แม้ว่าเธอจะกะพริบตาเล็กน้อยอย่างงุนงง แต่ซูฉิงก็เปิดข้อความของโทรศัพท์มือถือของเธอให้เขาดู “ดูสิ นายตอบฉันด้วยคำว่า โอเค”
เมื่อมองขึ้นไป การแสดงออกของอ่อหยุนเฉิงก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
