นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 599 คำขอโทษที่เป็นคำตอบสุดท้าย
“อะไรนะ เธออยากเป็นนักแสดงงั้นเหรอ?”
ฮ่อหยุนเฉิงจูบคิ้วของซูฉิงอย่างนุ่มนวล ซูฉิงฟังและจ้องมองฮ่อหยุนเฉิงอย่างเจ้าเล่ห์
เธอบีบคางของฮ่อหยุนเฉิงและมองไปทางซ้ายและขวา“เมื่อเทียบกับฉันจะเป็นนักแสดง ฉันอยากจะให้นายเซ็นสัญญากับบริษัทของเรา หน้าตาแบบนี้ไม่ได้แสดงหนังช่างน่าเสียดายจริงๆ”
รูปลักษณ์ของฮ่อหยุนเฉิงนั้นไม่จำเป็นต้องพูดเลย ดีกว่าดาราไอดอลบางคนในวงการบันเทิงที่พึ่งพารูปลักษณ์ในการหากินเสียอีก ไม่งั้นฮ่อหยุนเฉิงคงจะไม่กลายเป็นบุคคลที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ในเมือง A ต้องการจะแต่งงานด้วยแบบนี้
ฮ่อหยุนเฉิงไม่พูดอะไร เมื่อเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของซูฉิง เขาก็เอื้อมมือออกไปและอุ้มเธอขึ้นมาเบา ๆ แล้วกลับไปที่ห้องนอนเพื่อพักผ่อน
และก็เป็นอีกคืนที่แสนมีเสน่ห์
……
ที่บ้านตระกูลหลิน
การนินทาของเฉินซินอ้ายและหลินหนานนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ยวี๋น่ารู้สึกทนไม่ได้และเศร้ามาก เธอแอบเยาะเย้ยตัวเอง และกลับไปที่บ้านของตระกูลยวี๋
เมื่อเธอมาที่บ้านตระกูลยวี๋ ขณะที่ยวี๋น่ากำลังจะเอื้อมมือออกไปกดกริ่ง เธอก็นึกอะไรขึ้นมาในใจได้บางอย่าง
พอกลับกลับมาบ้านแบบนี้ ก็กลัวว่าแม่จะถามอะไรมากมายอีก
เธอส่ายหัว โบกมือไม่ให้คิดมาก แล้วกดกริ่งประตู
ประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เธอเข้าไปในประตู หยี๋นาก็เห็นแม่บ้านเป็นคนแรก
“คุณหนู…” แม่บ้านอดใจไม่ได้ที่จะรายงาน เขาจริงตะโกนไปที่ห้อง “คุณผู้หญิงคะ คุณหนูกลับมาแล้วค่ะ”
ยวี๋น่ายิ้มอย่างขมขื่น และทันทีที่เธอเข้าไปในประตู เธอก็พบว่าแม่ของเธอกำลังรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ
“ลูกกลับมาได้ยังไง?”
เสียงยาวของแม่ยวี๋ทำให้ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข และในวินาทีต่อมา ใบหน้าของเธอก็หดหู่อีกครั้ง “เกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกถึงผอมจัง”
เธอรู้สึกลำบากใจมาก เธอเดินเข้าไปจับมือยวี๋น่าและเธอก็ยืนนิ่งอยู่นานสองนาน “โอ้ นี่เพิ่งจะผ่านไปกี่วันเอง ถึงได้ผมลงไปเยอะขนาดนี้”
“แม่คะ ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ”
ยวี๋น่าเดาไว้นานแล้วว่าแม่จะเป็นแบบนี้ และน้ำเสียงของเธอก็อ่อนลง
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้!” แม่ยวี๋อุทาน “ลูกดูซีดเซียวมาก บอกแม่มาสิ ช่วงที่อยู่กับครอบครัวหลินมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า พวกเขาปฏิบัติต่อลูกกันยังไง?”
เมื่อพูดถึงตระกูลหลิน อารมณ์ของยวี๋น่าก็หงุดหงิดมากขึ้น เธอจับมือของเธอ “อย่าถามอีกเลยค่ะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆค่ะ”
เมื่อเห็นยวี๋น่าเป็นแบบนี้ แม่ยวี๋ก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและถอนหายใจเบา ๆ “กลับบ้านมาก็ดีแล้ว ”
สำหรับครอบครัวอย่างครอบครัวหลินนั่น แม่ยวี๋รู้ว่าถ้าเธอแต่งงานไปจะมีอะไรเกิดขึ้นมากมาย เมื่อเห็นยวี๋น่าผอมลง เธอก็ยิ่งรู้สึกเป็นทุกข์มากขึ้นไปอีก
“อาหารเย็นพร้อมหรือยัง?”
เธอหันไปมองแม่บ้านที่คอยอยู่ข้างๆเธอ ตอนนี้ยวี่น่ากลับบ้านแล้ว เธอจึงอยากจะชดเชยให้เธอ
“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะคุณผู้หญิง พอคุณหนูกลับมา ฉันก็บอกให้เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ”
แม่ยวี๋พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจับมือยวี๋น่าและเริ่มพูดคุย
“ไม่ต้องแล้วค่ะแม่ ฉันกินไม่ลง”
ยวี๋น่ารู้ถึงความตั้งใจของแม่ยวี๋ แต่ตอนนี้มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น เธอจึงไม่สามารถทานอาหารได้ลงเลยจริงๆ
“เด็กดี แม่รู้ว่าตอนนี้ลูกอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นลูกต้องกินอะไรสักนิดนะ”
น้ำเสียงของแม่ยวี๋อ่อนโยนมาก เมื่อเห็นหน้ายวี๋น่าซีด หัวใจของเธอก็เจ็บเหมือนถูกบีบ “ถึงแม้ว่าลูกจะไม่กิน แต่ลูกในท้องของลูกควรกินนะ ตอนนี้เขาคงหิวมากแล้ว”
ยวี๋น่าค่อยๆ หายใจออก มองดูอาหารรสเลิศบนโต๊ะ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจที่อยากจะกินมันเลยสักนิด
ในทางกลับกัน หลินหนานยุ่งอยู่ทุกที่ในบริษัท เขาเพิ่งทำงานเสร็จ และทันทีที่เขาออกมา เขาก็หายวี๋น่าไม่เจอแล้ว
บนใบหน้าของหลินหนานเต็มไปด้วยเหงื่อสองสามหยด ปากของเขาหอบเล็กน้อย และดวงตาของเขาก็กวาดไปรอบๆ โดยไม่เห็นตัวของยวี๋น่าเลย
เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหายวี๋น่าทันที
ใครจะรู้ว่าหลังจากโทรออก โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไป
หลินหนานมองไปที่หน้าจอที่มืดมิด ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นมืดมน แต่ทว่าหัวใจของเขาดูเหมือนจะถูกบีบรัดเอาไว้ และตอนนี้เขาแค่อยากรู้ว่ายวี๋น่าอยู่ที่ไหน
เขาโทรหายวี๋น่าหลายครั้งติดต่อกัน และทุกครั้งอีกฝ่ายก็วางสายไปหลังจากต่อสายได้เพียงสองวินาที และในที่สุดเธอก็ปิดโทรศัพท์
หลินหนานรุ้สึกปวดหัว และทางเลือกสุดท้าย เขาจึงต้องโทรหาแม่ของเธอ
“ฮัลโหล”
ปลายสายของโทรศัพท์มีเสียงเย็นชาดังออกมา และหลินหนานก็กลืนน้ำลาย “คุณป้าครับ นี่ฉันเอง”
เมื่อแม่ยวี๋ได้ยินเสียงของหลินหนาน ใบหน้าเล็กๆ ที่ผอมบางของยวี๋น่าก็ปรากฏขึ้นในใจของเธอ
“เธอโทรมาทำไม?”
น้ำเสียงของเธอสูงขึ้นเล็กน้อย ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังไม่พอใจ
หลินหนานมีความเข้าใจที่เฉียบแหลมเมื่อได้ยินสิ่งผิดปกติในน้ำเสียงของแม่ยวี๋ “คุณป้า ยวี๋น่าอยู่กับคุณใช่ไหมครับ?”
“ไม่อยู่ ไม่มีอะไรฉันจะวางสายแล้วนะ”
ยวี๋น่านั่งตรงข้ามกับแม่ของเธอ แม่มองไปที่ใบหน้าที่ท้อแท้ของลูกสาว เธอรู้สึกไม่ดีกับหลินหนานเลย
เมื่อได้ยินเสียงแม่ยวี๋ หัวใจของหลินหนานก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็รู้ว่ายวี๋น่าอยู่ที่ไหน
“ยวี๋น่า เธอโกรธเหรอครับ?”
หลินหนานถามอย่างระมัดระวัง แม่ยายก็มักจะคิดถึงลูกสาวของเธอเท่านั้น หากมีอะไรเกิดขึ้นกับยวี๋น่า เธอต้องมุ่งตรงไปที่ยวี๋น่าอย่างแน่นอน
“เธอไม่รู้หรือว่ายวี๋น่าโกรธหรือเปล่า?”
แม่ยวี๋โกรธเมื่อได้ยินดังนั้น ลูกสาวของเธอไม่ได้มีชีวิตที่ดีในครอบครัวหลิน และแม้แต่หลินหนานก็ไม่สนใจเธอ “ถ้าเธออารมณ์ดี เธอจะวิ่งกลับมาหาพ่อแม่ของเธอคนเดียวเหรอ?”
คิดไม่ถึง พอแม่ยวี๋หัวร้อน เธอก็พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา
“ผมรู้ครับ ว่าผมผิดไปแล้ว”
หลินหนานค่อยๆอ่อนลง และยังมีการสะอื้นอยู่บ้าง
“ในเมื่อเธอรู้แล้วว่าเธอทำอะไรผิด ทำไมถึงเพิ่งจะโทรหาฉันตอนนี้ แล้วยังยังไม่สำนึกเลย”
แม่ยวี๋เริ่มวิจารณ์หลินหนานและน้ำเสียงของเธอก็ดูดุเดือดเล็กน้อย “ฉันให้ลูกสาวของฉันแต่งงานกับเธอ แล้วก็ไม่บังคับให้เข้าไปบ้านของเธอ แต่เธอนี่มันได้เรื่องจริงๆ ให้คนท้องโตกลับบ้านเพียงลำพัง ”
“ผม…ผมผิดเองครับ”
หลินหนานทำได้แค่ขอโทษแม่ยวี๋ ในขณะที่จัดเครื่องบินส่วนตัว และตอนนี้เขาก็ทำได้แค่ปล่อยงานของเขาทางนี้
แม่ยวี๋เห็นดวงตาของยวี๋น่า เธอก็ถอนหายใจเล็กน้อยแล้ววางสายไป
ในเวลานี้ หัวใจของยวี๋น่านั้นซับซ้อนอย่างคลุมเครือ และเธอก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับหลินหนานอย่างไรในชั่วขณะหนึ่ง
ในไม่ช้าหลินหนานก็รีบกลับไปที่เมือง C โดยเครื่องบินส่วนตัวและผลักงานทั้งหมดออกก่อน
เขาเอาเครื่องบินส่วนตัวลงจอดตรงลานบ้านของบ้านตระกูลยวี๋ ทำให้เกิดลมพัดแรงและหญ้าก็โดนทับโดยเครื่องบิน
เมื่อเห็นเช่นนี้ แม่บ้านก็ไม่กล้าแสดงสีหน้าไม่ดีกับหลินหนานได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยอมแพ้และเปิดประตูให้เขา
หลินหนานถอนหายใจด้วยความโล่งอก สักพัก เขาก็ไม่รู้จะอธิบายให้ยวี๋น่าฟังอย่างไร
ใครจะไปรู้ เมื่อเขากำลังเตรียมใจ เขาก็มีแววตาที่คุ้นเคยและชัดเจนในวินาทีต่อจากนนั้น
ยวี๋น่าตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง แต่ช่วงเวลาที่เธอเห็นหลินหนาน หัวใจของเธอก็เต้นแรงมาก
หลินหนานสังเกตเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดของเธอได้อย่างรวดเร็ว และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทุกข์ใจ เขาก้าวไปข้างหน้า และต้องการจับมือที่เรียวยาวและอ่อนโยนของยวี๋น่า แต่แล้วยวี๋น่าก็ได้หลบไป
