วันรุ่งขึ้น ซูฉิงกดเอวที่เจ็บของตนและตัดสินใจในใจว่าจะไม่พูดถึงคำว่า “ลูก” ต่อหน้าฮ่อหยุนเฉิงอีกในอนาคต
เมื่อนึกถึงนัดหมายกับเย่ซีวันนี้ ซูฉิงจึงรีบจัดการงานต่างให้เหมาะสม แล้วโทรหาเย่ซีทันเมื่อถึงเวลานัดหมาย
สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือเย่ซีมาถึงชั้นล่างของบริษัทสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์เรียบร้อยแล้วตอนที่เขารับโทรศัพท์
ซูฉิงเห็นดังนั้นจึงรีบลงไปรับเย่ซีด้วยตนเอง ก็เห็นเย่ซียืนอยู่อย่างเรียบร้อยที่หน้าประตูบริษัท เมื่อเห็นซูฉิงเดินออกมาก็กะพริบตาด้วยความประหลาดใจ
“คุณอยู่ในบริษัทสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์จริงๆ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูฉิงก็แสดงสีหน้าหมดหนทาง “คุณมาถึงที่นี่ก่อนเวลา แล้วยังสงสัยอยู่อีกเหรอว่าฉันเป็นคนของบริษัทหรือเปล่า?”
เย่ซีเกาแก้มอย่างขัดเขินเล็กน้อยแล้วแย้มรอยยิ้มออกมา
ซูฉิงไม่รอช้า พาเย่ซีเข้าไปในบริษัทสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์ทันที
ระหว่างทางมีคนทักทายซูฉิง เย่ซีเดิมตามไปด้านข้างเธอ สายตาที่อยากรู้อยากเห็นของเธอก็ตกลงที่บนใบหน้าของซูฉิงตั้งแต่ต้นจนจบ
“มีอะไรจะถามมั้ย?”
หลังจากที่ซูฉิงพาเย่ซีไปที่ลิฟต์ก็เปิดปากถามขึ้น
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ตอนนี้เป็นความจริงเหรอ?”
“ทำไมกัน มีอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่จริง?” ซูชิงมองเย่ซีอย่างประหลาดใจ เมื่อใจนึกถึงสาวน้อยคนนี้ ในสมองคงกำลังคิดอะไรแปลกๆอยู่แน่
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย คุณทั้งสวยทั้งยังเด็กขนาดนี้ ถึงกับเป็นเจ้าของบริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่จริง”
ซูฉิงหัวเราะเสียงเบา ในดวงตาฉายแววเจ้าเล่ห์ขึ้นมาสองสามส่วน “หรือฉันจะเป็นคนรักของประธานบริษัท?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แก้มของเย่ซีก็แดงระเรื่อ เธอรีบโบกไม้โบกมือให้ซูฉิง ศีรษtส่ายเหมือนกลองแดง
“ไม่ไม่ไม่ ฉันไม่ได้พูดอย่างนี้ ฉันแค่คิดว่าคุณช่างร้ายกาจจริงๆ เมื่อไหร่ฉันถึงจะได้เป็นเหมือนคุณ”
เสียง ติ๊ง ดังขึ้น ลิฟต์มาถึงชั้นที่เป็นเป้าหมายแล้ว มองดูประตูลิฟต์ที่เปิดออกอย่างช้าๆ ซูฉิงยิ้มพลางพูดเสียงเบาว่า “อีกไม่นานเธอก็จะได้เป็น”
เนื่องจากบริษัทสตาร์เอ็นเตอร์เทนเมนท์มุ่งเน้นที่ด้านนักแสดงเป็นหลัก จึงมีคนในแผนกดนตรีไม่มากนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแผนกดนตรีของบริษัทไม่แข็งแกร่ง
เมื่อเทียบกับแผนกนักแสดงแล้ว แผนกดนตรีนั้นเงียบเป็นพิเศษ เย่ซีมองดูอย่างสงสัยไปตลอดทั้งทาง เห็นห้องดนตรีและสตูดิโอมากมาย และเห็นนักร้องที่คุ้นตาเล็กน้อยไม่กี่คน
เย่ซีเดินตามซูฉิง จนกระทั่งซูฉิงหยุดฝีเท้าอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง เย่ซีเงยหน้าขึ้นและเห็นคำว่า “ผู้อำนวยการฝ่ายดนตรี” เขียนไว้
ชูฉิงเคาะประตูอย่างมีมารยาท ก่อนจะเดินเข้าไป
เย่ซีที่อยู่ด้านหลังเหลือบตาขึ้น เห็นออร์แกนอิเล็กทรอนิกส์ขนาดใหญ่ ข้างๆ นั้นมีอุปกรณ์ทำดนตรีมากมาย ที่นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่สำนักงาน แต่เป็นสตูดิโอเพลง
การตกแต่งยังมีสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองอย่างมาก ผนังด้านหนึ่ง มีตุ๊กตาที่มีรูปร่างแปลก ๆ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าประหลาดใจจริงๆ สำหรับYe Xi คือมีกล่องกระดาษแข็งติดกับผนังตุ๊กตานี้ ที่มีถ้วยรางวัลมากมายอยู่ข้างใน
มีแม้กระทั่งรางวัลใหญ่ของงานดนตรีบางเวที
เย่ซี เม้มริมฝีปาก มีใครเอาถ้วยรางวัลที่มีทองคำสูงขนาดนี้ใส่ในกล่องกระดาษแข็งอย่างลวกๆบ้าง?
“ตื่นๆๆ ไม่ต้องนอนแล้ว”
ชูฉิงใข้สองมือกอดอก มองไปที่คนที่นอนอยู่บนเก้าอี้นวดตรงหน้าเธอ แล้วพูดอย่างช้าๆ
เย่ซีฟังพลางส่งสายตามองลอดไปจากด้านหลังซูฉิงอย่างเงียบ ๆ จ้องมองไปที่คนคนหนึ่งที่กำลังนอนอยู่บนเก้าอี้นวดขนาดใหญ่ ใช้หนังสือคลุมใบหน้าเอาไว้
มีตัวอักษรโดดเด่นสองสามตัวเขียนอยู่บนปกหนังสือ
“ฉีเหมินตุ้นเจี่ยและลอตเตอรี่”
จู่ๆ เย่ซีก็รู้สึกว่าตนได้เข้ามายังที่ที่ไม่ค่อยถูกต้องสักเท่าไหร่
เมื่อเห็นว่าคนบนเก้าอี้นวดไม่ตอบสนอง ซูชิงก็ส่ายหัวและหันไปมองที่เย่ซี “ปิดหูของเธอ”
แม้เย่ซีจะไม่รู้เหตุผล แต่ยังฟังคำพูดของซูฉิงและปิดหูของตนเองอย่างเชื่อฟัง
ก็เห็นว่าซูฉิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและค้นหาแอปพลิเคชันสำหรับเล่นเพลง ขณะที่เย่ซีกำลังสงสัย เสียงอึกทึกก็ดังมาจากโทรศัพท์มือถือของซูฉิง
ขณะที่ซูฉิงกำลังเล่นเพลง เย่ซีอุดหูอยู่จึงได้ยินไม่ชัดเจนนัก แต่พบว่าเพลงนี้ดูเหมือนเล่นวนซ้ำอยู่แค่สองคำ
ไม่มีเงิน
เป็นผลให้ในวินาทีต่อมา เย่ซีเห็นคนที่เดิมทีนอนอยู่บนเก้าอี้นวดกลุกขึ้นอย่างมึนงง หนังสือบนใบหน้าของเขาจึงตกลงไปที่พื้น
ผมของกวนจิงซิงค่อนข้างยุ่งเหยิง เขาเหลือบสายตามองขึ้นไปที่ซูฉิง ในดวงตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
“ตื่นแล้วเหรอ?” ซูฉิงกดปุ่มหยุด ทำให้เสียงเพลงที่ดังรบกวนหายไปในที่สุด
“เธอบีบบังคับใช้แรงงานอย่างไร้ความปรานี รู้มั้ยว่าเมื่อวานฉันต้องฟันฝ่านานแค่ไหนเพื่อทำสองเพลงนั้นให้เธอ แล้ววันนี้ยังต้องรีบเข้าบริษัทอีก”
เสียงของกวนจิงซิงค่อนข้างแหบ เขาขยี้ผมที่ยุ่งเหยิงอย่างลวกๆ อดไม่ได้ที่จะพ่นลมออกทางจมูก พริบตาต่อมาเขาก็หันไปมองข้างๆ เห็นเย่ซีที่ยังอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหนและยังคงปิดหูอยู่
ชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าของกวนจิงซิงก็ว่างเปล่า เขาชี้ไปที่เย่ซี แล้วพูดกับซูฉิงว่า “นี่เป็นรูปปั้นที่เธอซื้อมาใหม่เหรอ?”
เมื่อซูฉิงมองเย่ซีตามทิศทางของมือกวนจิงซิง ก็ดึงมือของเธอออกจากใบหู โบกมือไปมาที่ตรงหน้าเธอ
เด็กดีๆ เป็นอะไรไปนะ?
ทันใดนั้นเย่ซีก็มีปฏิกิริยาขึ้นมา เธอขยี้อย่างงงงัน จ้องเขม็งไปที่กวนจิงซิง จากนั้นเย่ซีก็ถอยกลับไปด้าหลังหนึ่งก้าว เสียงของเธอเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
“คุณ คุณคือกวนจิงซิง!”
เวลานี้เย่ซีตื่นตะลึงจนพูดไม่ออกจริงๆ เธอไม่คิดเลยจริงๆว่าจะได้เจอคนผู้นี้ที่นี่
กวนจิงซิงคือใคร? ก็เป็นคนที่สามารถพูดได้ว่าที่โด่งดังที่สุดในวงการเพลง ณ ตอนนี้
เพลงดังแล้ว นักร้องดังยิ่งกว่า
เกือบจะทุกถนน รวมถึงตรอกซอกซอยของเมือง A 0tสามารถได้ยินเพลงของเขาทุกๆ สองก้าว และเขาได้รับรางวัลมากมายนับไม่ถ้วน
เวลานี้เย่ซีจึงเข้าใจแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะมีคนวางถ้วยรางวัลไว้ในกล่องกระดาษ เพราะคนคนนั้นคือกวนจิงซิง ซึ่งเป็นตำนานที่เคยกวาดรางวัลทั้งหมดด้วยซิงเกิลเดียว
ทว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือกวนจิงซิง ไม่ได้มีเพียงความสามารถ แต่ยังมีรูปลักษณ์ที่ได้เปรียบเป็นอย่างยิ่ง
พิธีกรรายหนึ่งถึงกับพูดติดตลกในรายการว่าแค่กวนจิงซิงคนเดียวก็สามารถตอบสนองทุกความต้องการของวงการบันเทิงทั้งสาม ทั้งเพลง ภาพยนตร์และโทรทัศน์
สำหรับเย่ซีแล้ว กวนจิงซิงสามารถเรียกได้ว่าเป็นไอดอลของเธอ
ถามว่า เมื่อจู่ๆ ไอดอลในความฝันมาปรากฏตัวต่อหน้าตนเอง จะรู้สึกอย่างไร?
เย่ซีรู้สึกว่าตนเองยังไม่ทันโผเข้าไปก็ถูกยั้งไว้เสียแล้ว
“ว้าว รู้จักฉันด้วย”
ท่าทางของกวนจิงซิงนั้นกลับเฉยเมยมาก เพียงแค่หันไปมองซูฉิง
“พูดมาเถอะเจ้านาย ตอนบ่ายจะพาฉันไปเจอใคร”
ซูฉิงหันศีรษะเอื้อมมือออกไปดึงเย่ซี “นี่คือคนที่ฉันต้องการพาคุณไปเจอ”
อย่างไรก็ตามเย่ซีมองไปทางกวนจิงซิงด้วยท่าทางสับสน
กวนจิงซิงจับแก้ม พูดอย่างเชื่องช้าว่า “เจ้านาย นี่เธอกำลังขอให้ฉันจัดแฟนมีตติ้งส่วนตัวเหรอ? เธอไปหาญาติคนนี้มาจากไหน? น้องสาวเธอเหรอ?”
