เทพสงครามพิทักษ์โลก – บทที่ 14 วันผ่าตัด

“สวัสดีครับคุณหยาง ผมคือผู้อำนวยการของโรงพยาบาลตี้อีตงไห่ หลินมู่ครับ !”
หลินมู่พูดด้วยความเคารพ
หยางเฟิงพยักหน้าแล้วพูดว่า : “อืม ไม่รู้ว่าพวกคุณวางแผนไว้อย่างไร เกี่ยวกับการรักษาอาการป่วยของลูกสาวผม ?”
“คุณหยาง โรงพยาบาลของเราได้เรียกทีมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุดมาเป็นทีมที่ปรึกษา จากนั้นจะให้ผมเป็นผู้ลงมือผ่าตัดด้วยตนเองครับ”
หลินมู่เป็นแพทย์ศัลยกรรมหัวใจ
เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ในอ้อมแขนของหยางเฟิงในตอนนี้ รู้สึกได้ถึงความปลอดภัยอย่างยื่ง
ตลอดห้าปีที่ผ่านมา เย่เมิ่งเหยียนต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก
แต่หลังจากที่หยางเฟิงกลับมา ในที่สุดเย่เมิ่งเหยียนก็มีความหวังแล้ว
“อย่ามาขวางทางฉัน โรงพยาบาลของพวกแกมีสิทธิ์อะไรมาขวางไม่ให้ฉันเข้ามารักษา ?”
“ฉันจะบอกพวกคุณแกนะ ฉันเป็นคนของตระกูลเย่ พวกแกกล้าขวางฉัน ฉันจะไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่ !”
ตอนนี้เอง มีเสียงดังเอะอะโวยวายขึ้นตรงทางเดิน
หยางเฟิงขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างไม่พอใจ : “วันนี้เป็นวันที่ลูกสาวของฉันผ่าตัด ใครกล้าเข้ามาเอะอะโวยวาย ?”
เสือขาวรีบก้าวออกมาทันทีแล้วพูดว่า : “ท่านแม่ทัพ จะให้ผมออกไปดูไหมครับ ?”
หยางเฟิงโกรธจนหน้าเขียว : “ช่างเถอะ ฉันจะไปดูเอง ฉันเองก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่า ใครกล้าเอะอะโวยวายในวันผ่าตัดของลูกสาวฉัน ?”
พูดพลาง หยางเฟิงก็หันไปหาเย่เมิ่งเหยียนแล้วพูดว่า : “เมิ่งเหยียน คุณรอผมอยู่ที่นี่นะ ผมจะไปไล่พวกแมลงวันที่มาก่อความวุ่นวายออกไป”
“อืม !”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้า
จากนั้น หยางเฟิงก็ดินออกไปพร้อมเสือขาว
หลังจากมาถึงโถงทางเดิน หยางเฟิงก็เห็นพลทหารสองนายยืนขวางทางคนกลุ่มหนึ่งอยู่
คนพวกนี้ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับหยางเฟิง หนึ่งในนั้นก็คืออารองของเย่เมิ่งเหยียน นายท่านรองตระกูลเย่ เย่กวง
“พลทหารอย่างพวกแกกล้ามาขวางทางฉันหรือ ฉันจะบอกพวกแกให้นะ ฉันเป็นคนของตระกูลเย่ พวกแกขวางทางฉัน ก็เท่ากับรนหาที่ตาย ยังไม่รีบไสหัวไปอีก !” เย่กวงมีสีหน้าไม่พอใจ
ในเวลาเดียวกันนี้ ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยท่าทีหยิ่งยโส : “พ่อครับ อย่าเสียเวลาพูดกับพวกเขาอีกเลย ตระกูลเย่ของเราสนิทสนมกับผู้บัญชาการเขตรักษาการณ์ตงไห่ไม่ใช่หรือ ? โทรศัพท์ไปหาเขาสิครับ ให้พลทหารพวกนี้รีบไสหัวไป !”
ชายหนุ่มคนนี้ก็คือเย่ชิว ลูกชายของเย่กวง
“ใครกัน ? กล้ามาเอะอะโวยวาย รบกวนการผ่าตัดของลูกสาวฉันที่นี่ !”
หยางเฟิงเดินออกมา แล้วพูดด้วยสีหน้าดุดัน
“หยางเฟิง ไอ้สวะ ทำไมแกมาอยู่ที่นี่ได้ ?”
เมื่อเห็นหยางเฟิง เย่กวงก็มีสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นจึงจ้องมองด้วยสายตาดูถูก
หยางเฟิงมองเย่กวงแล้วแสยะยิ้ม : “ผมก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณนี่เอง ยังไม่ทันจะครบเจ็ดวัน คุณก็ทนรอที่จะรนหาที่ตายไม่ไหวแล้วหรือ ?”
“พ่อครับ หมอนี่คือใคร ?” เย่ชิวจ้องมองหยางเฟิงแล้วเอ่ยถาม
วันที่จัดในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของนายท่านเย่ เย่ชิวเกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย จึงไม่ได้พบกับหยางเฟิง
เย่กวงพูดเยาะเย้ย : “ลูกรัก พ่อจะแนะนำให้ลูกรู้จัก นี่คือลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลเย่เรา เป็นสามีของเย่เมิ่งเหยียน ชื่อหยางเฟิง”
ได้ยินดังนั้น เย่ชิวก็ส่งเสียงฟึดฟัดแสดงความดูถูก แล้วพูดว่า : “ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็ไอ้สวะที่แต่งงานเสร็จแล้วหนีหายไปนั่นเอง ! สวะอย่างแกมาทำอะไรที่นี่ ?”
“โอหัง กล้าดีอย่างไรพูดกับท่านแม่ทัพแบบนี้ !”
เสือขาวก้าวเข้ามาอย่างอดไม่ได้ แล้วตะคอกด้วยความโกรธ
เย่ชิวหันมองเสือขาว แล้วพูดอย่างยโส : “อย่าคิดว่าแกเป็นทหารแล้วฉันจะกลัวแกนะ จะบอกแกให้ว่า ฉันคือคนของตระกูลเย่ คุ้นเคยกับพวกแกดี เชื่อไหมว่าฉันแค่ต่อสายโทรศัพท์ ไม่กี่นาทีก็ทำให้พวกแกตกงานได้แล้ว ?”
ในฐานะที่เขาเป็นลูกเศรษฐีที่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในตระกูลเย่ จึงไม่มีความรู้เกี่ยวกับยศของข้าราชการทหารใด ๆ เลย !
จึงไม่รู้ว่า ผู้บัญชาการเขตรักษาการณ์ตงไห่ ไม่มีความสำคัญใด ๆ ในสายตาของเสือขาวเลยสักนิด !
อีกทั้ง ฐานะของหยางเฟิง ข้าราชการขั้นสูงและผู้ที่มีอำนาจที่แท้จริงของตงไห่ในตอนนี้ มีใครที่จะไม่รู้จักบ้าง ?