เทพสงครามพิทักษ์โลก – บทที่ 42

หยางเฟิงมองหลันซินและพูดว่า “แม่ไม่ต้องกังวลผมไม่ให้แม่ไปนอนในห้องใต้ดินแน่นอน ไปกันเถอะ!”
“ไป ไปไหน？”
หลันซินจ้องไปที่หยางเฟิงอย่างไม่พอใจและพูดว่า: “หยางเฟิงแกบอกว่าจะเตรียมคฤหาสน์หรูให้พวกเราไม่ใช่เหรอ นี่ผ่านมาตั้งหลายวันแล้ว ไหนคฤหาสน์หรูที่แกว่า？”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลันซินเต็มไปด้วยความโกรธ
ถ้าไม่ใช่เพราะความไร้ประโยชน์ของหยางเฟิงเขาคงไม่ต้องมาอยู่ในบ้านตระกูลหลันอย่างไร้ยางอาย
หยางเฟิงยิ้มและพูดว่า “แม่ครับ วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อรับแม่ไปอยู่คฤหาสน์หรู ผมลืมบอกแม่ว่าผมใช้เงิน 1 พันล้านหยวนเพื่อซื้อคฤหาสน์หลังแรกในตงไห่ วิลล่าหยุนติ่ง!”
ได้ยินสิ่งนี้
ทันใดนั้น
บรรยากาศเงียบสงบ
ทุกคนมอง หยางเฟิงด้วยความตะลึงงัน
ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
ราวกับกลายเป็นรูปปั้น
ฮ่าๆๆๆ!
ผ่านไปครู่หนึ่ง ตระกูลหลันก็มีปฏิกิริยาตอบสนองและทุกคนก็หัวเราะ
หลันจื่อหัวเราะออกนอกหน้า: “หยางเฟิงฉันได้ยินผิดหรือเปล่า？แกใช้เงินหนึ่งพันล้านซื้อวิลล่าหยุนติ่ง แกคิดว่าตัวเองเป็นแม่ทัพเทพมรณะจริงๆหรือ?”
หลันเฟิงกลอกตาความเย้ยหยันที่สายตาไม่สามารถพูดออกมาได้ เขาหัวเราะและพูดว่า: “ตลกจริงๆ หยางเฟิงแกเป็นประสาทหรือไม่ ฉันเคยพูดไปนานแล้ว สมองของแกไม่ปกติ ดูจากตอนนี้น่าจะจริง พูดจาเหลวไหลทั้งวัน บ้า!”
หลันเจิ้นชี้นิ้วไปที่ หลันซินและด่าทอด้วยความโกรธ: “หลันซินดูสิ! ดูลูกเขยของแก! ครอบครัวของแกเป็นบ้ากันไปหมดแล้ว! รีบไสหัวไป! อย่าสร้างความอับอายให้ตระกูลหลันของฉัน ไปไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”
“พวกท่านหัวเราะกันพอหรือยัง”
เมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ยของตระกูลหลัน ใบหน้าหยางเฟิงไร้ความรู้สึก
“หยางเฟิง แกพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไง แกคิดว่าตัวเองเป็นคนใหญ่คนโต เป็นแม่ทัพเทพมรณะหรือ?” หลันจื่อเยาะเย้ย
หยางเฟิงอย่างเฉยชา : “แน่นอน เดิมทีผมเห็นแก่ความเป็นญาติของทุกท่าน จึงอยากจะให้โอกาสทุกท่านอีกท่าน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกท่านทุกคนหมดทางจะช่วยเหลือแล้วจิรงๆ”
เดิมทีหากตระกูลหลันกลับใจ หยางเฟิงยินดีที่จะให้โอกาสพวกเขาอีกครั้ง ทำให้ตระกูลหลันกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในตงไห่หรือแม้แต่เลื่อนขึ้นเป็นตระกูลที่สูงส่ง!
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นแล้ว
คนกลุ่มหนึ่งที่โง่เหมือนหมู
ต่อให้ตระกูลหลันกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่ง ก็ยังเป็นตัวตลก!
“ให้โอกาสพวกเรา หยางเฟิง แกกินยาผิดหรือเปล่า”
“หยางเฟิง แกรีบไสหัวกลับโรงพยาบาลบ้า อย่าออกมาพูดจาบ้าๆ แบบนี้”
“หากว่าแม่ทัพเทพมรณะรู้ว่าแกกำลังอ้างชื่อเสียงของท่าน ฉันว่าแกคงตายแน่”
คนตระกูลหลันไม่มีใครเชื่อคำพูดของหยางเฟิงเลย
แต่ละคนสีหน้ายิ่งดูถูกเหยียดหยามมากขึ้นไปอีก!
หยางเฟิง ไอ้ตัวตลก!
หยางเฟิงส่ายหัว ขี้เกียจพูดไร้สาระกับคนตระกูลหลันคนงี่เง่ากลุ่มหนึ่ง หากพูดมากกว่านี้ก็มีแต่ปลืองน้ำลายตัวเอง
หยางเฟิงมองหลันซินและคนอื่นๆแล้วพูดว่า “พ่อแม่ เราไปกันเถอะ!”
“หยางเฟิง ไอ้สารเลว แกต้องการให้เราทั้งครอบครัวไปนอนข้างถนน ถึงจะพอใจใช่ไหม?”
หลันซินโกรธจนขาสั่น
ถ้าหยางเฟิงซื้อวิลล่าธรรมดาเธออาจจะเชื่อก็ได้
แต่หยางเฟิงบอกว่าเขาใช้เงินพันล้านซื้อวิลล่าหยุนติ่ง แกคิดว่าฉันเป็นคนโง่เหรอ?
“แกสามารถซื้อวิลล่าหยุนติ่ง？ ฉันคิดว่าแกบ้าไปแล้ว แม้ชาติหน้าแกก็ไม่มีปัญญาซื้อ ถ้าจะไปแกก็ไปคนเดียว ถึงจะตายฉันก็จะตายที่นี่!” หลันซินพูดด้วยความโกรธอย่างที่สุด
หยางเฟิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แม่ไม่เชื่อผมเหรอ?”
หลันซินยิ้มอย่างโกรธเคือง: “หยางเฟิง จะให้ฉันเชื่อแก ชาติหน้าเถอะ! หากรู้แต่แรกว่าแกชอบคุยโวโอ้อวด ฉันควรจะให้เมิ่งเหนียนหย่ากับแก เพื่อไม่ให้ครอบครัวของเราถูกหัวคนอื่นหัวเราะเยาะทุกวี่วัน ”
“แม่ แม่เลิกโวยวายได้แล้ว เรารีบไปกันเถอะ นี่ไม่ใช่บ้านของเรา!” เย่เมิ่งเหยียนพูดเกลี้ยกล่อม
“ไม่ไป ฉันไม่ไป ถ้าตายฉันก็จะตายที่นี่!”
หลันซินนอนอยู่บนพื้นแล้วด่าทออย่างหยาบคาย