เทพสงครามพิทักษ์โลก – บทที่ 57

หยางเฟิงหัวเราะเยาะอย่างเกียจคร้านจะสนใจเย่ลั่ว
เมื่อเห็นท่าทางเมินเฉยของหยางเฟิง อารมณ์ของเย่ลั่วก็ระเบิดทันที
“ตายซะ!”
เย่ลั่วแผดเสียง จากนั้นจึงกำหมัดแน่นแล้วเหวี่ยงเข้าใส่หยางเฟิง
“ไม่เจียมตัว!”
หยางเฟิงส่ายหน้า แล้วถีบตอบโต้กลับไป
ตุ้บ!
เย่ลั่วลอยกระเด็นลงไปนอนกองบนพื้น
หยางเฟิงเดินเข้าไปแล้วก้มหน้าลงมองเขา
“แกคิดจะทำอะไร”
เย่ลั่วเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว
“รังแกผู้หญิงของฉัน ฉันจะทำให้แกกลายเป็นขันที”
หยางเฟิงกระทืบเท้าลงไปอย่างแรง
“อ๊ากกก!”
เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นราวกับแทบจะขาดใจ
เมื่อคนในที่นั้นเห็นเช่นนี้ต่างรู้สึกขนหัวลุก
โดยเฉพาะสองพ่อลูกเย่กวงกับเย่ชิวที่สีหน้าหมองหม่น
เย่ลั่วกลายเป็นหมันไปแล้วหรือ
พวกเขาจบเห่แน่
เย่ลั่วร้องโหยหวนราวจะขาดใจ “แกกล้าทำให้ฉันเป็นหมันเหรอ ตระกูลเย่แห่งเมืองเอกไม่มีทางปล่อยแกไปแน่!”
หยางเฟิงยิ้มอย่างอำมหิต
จากนั้นเขาจึงจ้องเขม็งไปที่เย่ลั่วอย่างเย็นชา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงใสกังวาน
“จำเอาไว้ ห้ามดูถูกผู้หญิงของฉัน!”
เมื่อกล่าวจบ เท้าของหยางเฟิงก็ออกแรงเหยียบลงไปอีกครั้ง
อ๊ากก!
เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นอีก เย่ลั่วเจ็บจนหมดสติไปในที่สุด
“หยางเฟิง ครอบครัวแกไม่รอดแน่!” เย่กวงตะคอกใส่หยางเฟิง
“พวกแกจะออกไปได้หรือยัง ถ้ายังไม่ยอมไป อย่ามาว่าฉันก็แล้วกัน รปภ.!”
หยางเฟิงมองไปที่เย่กวงแล้วตะโกนไล่
สิ้นเสียง รปภ.สิบกว่าคนก็วิ่งเข้ามา แล้วหิ้วตัวเย่กวงกับเย่ชิวสองพ่อลูกออกไปทันที
เมื่อเหตุการณ์เป็นดังนั้น สีหน้าของเย่กวงกับเย่ชิวก็ย่ำแย่และออกไปอย่างไม่เต็มใจ
สุดท้าย เย่กวงจึงชี้ไปที่หยางเฟิงและคนอื่นๆ “หยางเฟิง เย่ไห่ พวกแกรอฉันได้เลย แค้นครั้งนี้ฉันจะต้องมาเอาคืนแน่ไม่ช้าก็เร็ว”
พูดจบ คนทั้งสองก็แบกเย่ลั่วที่หมดสติอยู่ออกไปด้วยสภาพน่าอนาถ
เย่ไห่เดินเข้ามาแล้วกล่าวด้วยสีหน้ากังวล “หยางเฟิง ลูกทำร้ายเย่ลั่วแบบนั้น ตระกูลเย่เมืองเอกจะต้องไม่ปล่อยเราไปแน่”
หยางเฟิงหัวเราะเบาๆ “พ่อไม่ต้องห่วง ถ้าคนจากตระกูลเย่เมืองเอกกล้ามา ผมจะทุบพวกมันให้แหลก!”
ตระกูลเย่เมืองเอกอะไรกัน?
ในสายตาของหยางเฟิง พวกนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับมดตัวหนึ่ง
เย่ไห่ถอนใจเบาๆ
เมื่อเหตุการณ์ดำเนินมาถึงตอนนี้ เขาเองก็ไม่รู้จะต้องทำอย่างไรเช่นกัน ได้แต่หวังว่าหยางเฟิงจะมีวิธีในการรับมือได้จริงๆ
ตระกูลเย่แห่งเมืองเอก นับเป็นกลุ่มคนที่มีอำนาจยิ่งใหญ่มาก
……
“พ่อ ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงดี”
หลังจากออกจากเฟิงเมิ่งกรุ๊ปมาแล้ว เย่ชิวก็กัดฟันถาม
เย่กวงถอนใจเบาๆ แล้วกล่าวว่า “เฮ้อ ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงได้ หยางเฟิงทำเย่ลั่วเป็นหมันไปแล้ว ตระกูลเย่แห่งเมืองเอกไม่มีทางปล่อยพวกเราสองคนไปแน่ๆ”
ทันใดนั้น ดวงตาของเย่ชิวก็เป็นประกายขึ้นมา “พ่อ ผมมีวิธีที่จะจัดการหยางเฟิงแล้ว……”
หลังจากนั้น เขาก็เข้าไปกระซิบข้างหูเย่กวง
……
ณ เมืองเอก
ตระกูลเย่
เวลานี้ บรรยากาศในห้องโถงของตระกูลเย่เงียบสงัด
เย่ห้าวนั่งอยู่บนตำแหน่งประธานด้วยสีหน้าดูไม่ได้
เย่หมิงที่นั่งอยู่ด้านล่างมีสีหน้าหม่นหมอง
สองพ่อลูกเย่กวงกับเย่ชิวนั่งตัวสั่นคุกเข่าอยู่กลางห้องโถง
“ว่ามาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกของฉันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้”
เย่หมิงลุกขึ้นแล้วตวาดถามด้วยสีหน้าถมึงทึง
ก่อนหน้านี้ไม่นาน สองพ่อลูกเย่กวงกับเย่ชิวแบกเย่ลั่วกลับมายังตระกูลเย่
เย่ลั่วหลับใหลไม่ได้สติ ร่างกายท่อนล่างปรากฏรอยเลือดซึมออกมา
นี่ทำให้ตระกูลเย่โมโหจัด
จากนั้นรีบตามหมอที่ฝีมือดีที่สุดมาทำการรักษาทันที
ในเวลาเดียวกัน สองพ่อลูกเย่กวงก็นั่งคุกเข่าอยู่กลางห้องโถงพร้อมยอมรับผิด
ใบหน้าของเย่กวงมีน้ำตานองหน้า “เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับพวกเราทั้งหมด เย่ลั่วถูกลูกเขยของพี่ชายผมทำร้ายจนเป็นแบบนี้ พวกเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วย”
เย่หมิงแผดเสียงลั่น “เหลวไหล แค่ลูกเขยเพียงคนเดียวจะกล้าลงมือทำร้ายลูกชายของเราได้ยังไง”