หากไม่ฆ่าหยางเฟิงทิ้ง เขาคงจะดับไฟแค้นในใจของเขาไม่ได้แน่ ！
หยางเฟิงก้มมองจ้าวช่าวหลงไปแวบหนึ่ง พูดอย่างเรียบเฉยว่า “ยังมีใจจะพูดอีก ดูๆไปนายคงยังได้บทเรียนไม่มากพอ！”
ทันทีที่สิ้นเสียง
ก็เห็นเพียงขาของหยางเฟิง เหยียบไปยังแขนอีกข้างของจ้าวช่าวหลงอย่างไร้เมตตาในทันที
“ไม่นะ！”
เมื่อเห็นภาพนี้ จ้าวหานก็รีบตะโกนร้องเสียงดัง
แต่หยางเฟิงกลับไม่ได้สนใจคำพูดของจ้าวหาน ออกแรงเหยียบลงไปในทันที
อ๊าก！
ได้ยินแค่เสียงกรีดร้อง
มืออีกข้างของจ้าวช่าวหลง ก็ถูกเหยียบจนหักในทันทีเช่นกัน
เขาเจ็บแปลบไปทั้งร่าง และร่างกายก็ชักเกร็งกระตุก
ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถจะบรรยายได้แบบนี้ ทำให้เขาเป็นลมล้มพับไปในทันที
“หยางเฟิง ฉันจะแลกชีวิตกับแก！”
เมื่อเห็นหยางเฟิงทำร้ายจ้าวช่าวหลงจนแขนและขาหักไปทั้งสองข้าง ก็ทำเอาจ้าวหานโกรธเคืองอย่างมาก！
นี่เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขา
ปกติตัวเองก็แทบไม่แตะต้องเลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้กลับถูกหยางเฟิงทำร้ายซะขนาดนี้ เขาจะทนรับมันได้ยังไงกัน?
“อย่าคิดว่าแกเป็นเจ้าพันธมิตรบู๊อะไรนั้น ？ก็จะมากำแหงได้แบบนี้！ฉันจะบอกอะไรให้ตระกูลจ้าวของเราไม่ใช่จะมารังแกกันได้ง่ายๆนะ！”
คำรามเสียงดัง
อารมณ์ของจ้าวหานก็เดือดดาลขึ้นมา
หยางเฟิงขมวดคิ้วและพูดว่า“แดนปรมาจารย์？”
ไม่คิดว่าจ้าวหานผู้ดูแลปกครองของตระกูลจ้าวในตอนนี้จะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์
“ฮ่าๆๆๆ！”
จ้าวหานหัวเราะอย่างชั่วร้าย นัยน์ตาจ้องเขม็งมองไปยังหยางเฟิง กัดฟันกร่อนแล้วพูดว่า“เป็นยังไง ? กลัวหรือยัง ? วันนี้ เป็นวันตายของแก！”
ได้ยินดังนั้น
หยางเฟิงก็ยิ้มเยาะอย่างดูถูก
ผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์ ไม่รู้ว่าเขาฆ่าตายไปแล้วกี่คน！
ไม่รู้ว่าจ้าวหานคนนี้ไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน?
“ตายซะเถอะ！”
จ้าวหานพุ่งตัวเข้าหาหยางเฟิงด้วยใบหน้าที่ดุร้าย
ใบหน้าหยางเฟิงไร้ความรู้สึกใดๆ ตวัดขาสวนกลับไปในทันที
แกร๊ก！
ได้ยินเพียงเสียงที่ดังขึ้น
ขาทั้งสองข้างของจ้าวหาน ก็หักในทันที
อ๊าก！
เสียงที่ดังราวกับหมูโดนเชือด
ปัง！
ดังก้องกังวาน
จากนั้น ขาทั้งสองข้างของจ้าวหานก็คุกเข่าลงกับพื้น
“อ๊ากขาของฉัน！”
จ้าวหานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
ขาของเขา เป็นเหมือนกับจ้าวช่าวหลง ถูกหยางเฟิงทำร้ายจนหัก
พ่อลูกสองคนคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหยางเฟิงด้วยอาการเจ็บปวด
ใบหน้าของจ้าวช่าวหลงดูตกใจอย่างมาก
สายตาที่มองไปยังหยางเฟิงก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เขาไม่คิดว่า หยางเฟิงจะกล้าหักขาของพ่อตัวเองด้วย
นี่มันผู้แข็งแกร่งแดนปรมาจารย์นะ！
ทันใดนั้น เขาก็ไม่กล้าส่งเสียงเอะอะอะไรอีก
ก้มหน้าลง ราวกับสุนัขจนตรอก！
จ้าวหานเงยหน้าขึ้น ดวงตาจ้องเขม็งมองหยางเฟิง กัดฟันกร่อนและพูดว่า“หยางเฟิง แกตายแน่ แกกล้าหักขาของฉัน พ่อฉันไม่ปล่อยแกไปแน่ ”
“ฮ่าๆๆๆ！”
และแล้วหยางเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่น
เขาพูดด้วยใบหน้าหยอกล้อว่า“พวกแกนี่สมเป็นพ่อลูกกันจริงๆ แม้แต่คำพูดก็ยังถอดแบบเหมือนกันเป๊ะ สู้ไม่ได้ก็ร้องหาแต่พ่อ……”
หืม ?
ได้ยินดังนั้น
ใบหน้าจ้าวหานเต็มไปด้วยความประหลาดใจ หันมองไปยังหันจ้าวช่าวหลง
เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ จ้าวช่าวหลงก็ก้มหน้าลง รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก
หยางเฟิงยกเก้าอี้มา นั่งลงตรงหน้าจ้าวหานกับจ้าวช่าวหลงพูดเสียงเรียบว่า“แกจะโทรตามพ่อมาไม่ใช่เหรอ ? รีบๆโทรสิ ！”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้
ชั่วขณะหนึ่ง จ้าวหานก็ไม่รู้ว่าควรโทร หรือไม่โทรดี
“ทำไมไม่โทรเหรอ？”
หยางเฟิงพูดด้วยแววตาที่มีไอสังหารคุกรุ่น“ หากแกไม่โทร งั้นฉันก็จะหักแขนแกด้วย ให้แกเป็นเหมือนลูกชายแก ”
“ฉันโทร！ฉันโทร！”
ได้ยินดังนี้
จ้าวหานก็รีบตะโกนบอก ไม่กล้าที่จะลังเลอีก
ลูกชายตัวเองมีสภาพยังไง เขาเองเห็นมันกับตา
เขาไม่ต้องการ ให้ตัวเองต้องกลายเป็นคนพิการที่เสียทั้งแขนและขาไปแบบนี้
ในตอนนี้จ้าวหานแน่ใจแล้วว่า หยางเฟิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นคนที่เหี้ยมโหดอย่างมาก！
