บทที่ 286
เย่เมิ่งเหยียนส่ายหัวและพูดว่า “ไม่! ฉันไม่เคยเห็นเขาในบริษัทมาก่อน!”
ตอนนี้เฟิงเมิ่งกรุ๊ปมีพนักงานหลายหมื่นคน
ในฐานะประธานบริษัทเย่เมิ่งเหยียนไม่ได้พบกับพนักงานทุกคน
ยิ่งไปกว่านั้นหวางชงเป็นเพียงผู้จัดการแผนกเล็กๆ เท่านั้น!
ในเฟิงเมิ่งกรุ๊ปไม่ใช่แม้แต่ผู้รับผิดชอบระดับกลาง
มากที่สุดก็แค่พ่อบ้านตัวเล็กๆ!
เย่เมิ่งเหยียนมีเรื่องจัดการทั้งวัน เธอจะมีเวลาไปพบพนักงานตัวเล็ก ๆ ได้ยังไง!
เธอหันศีรษะมองไปที่หวางชงอย่างสงสัย แล้วถามว่า “หวางชงคุณเคยเห็นฉันในบริษัทด้วยเหรอ?”
ฮะ?
เมื่อได้ฟังคำพูดของเย่เมิ่งเหยียน
หวางชงตกตะลึงครู่หนึ่ง
เขาเหลือบมองเย่เมิ่งเหยียนและถามว่า “อะไรนะ เธอทำงานที่เฟิงเมิ่งกรุ๊ปด้วยเหรอ”
ได้ยินแบบนี้
สายตาของทุกคนหันไปทางเย่เมิ่งเหยียน
ไม่มีใครคิดว่าเย่เมิ่งเหยียนจะทำงานอยู่ในเฟิงเมิ่งกรุ๊ปด้วย
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ แต่ฉันไม่เคยเห็นคุณในบริษัทมาก่อนนะ!”
หวางชงพูดด้วยท่าทางเหยียดหยาม: “เธอไม่เห็นฉันในบริษัทเป็นเรื่องปกติ! ฉันเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัท พนักงานธรรมดาจะพบฉันได้ยังไง?”
จากมุมมองของหวางชงแม้ว่าเย่เมิ่งเหยียนจะไปทำงานที่เฟิงเมิ่งกรุ๊ป ก็อาจเป็นแค่พนักงานตัวเล็ก ๆ ที่ไม่น่าพูดถึง!
คราวนี้เย่เมิ่งเหยียนรู้สึกหงุดหงิดแล้ว
ในฐานะประธาน เธอไม่คู่ควรที่จะได้พบหวางชงงั้นเหรอ?
ณ ขณะนี้
หลินน่าพูดอย่างเยาะเย้ย: “เย่เมิ่งเหยียนเธอทำงานเป็นคนทำความสะอาดในเฟิงเมิ่งกรุ๊ปเหรอ?หวางชงเป็นผู้จัดการแผนก เป็นคนที่เธอสามารถพบได้ ง่ายเป็นเหมือนว่าเล่นเหรอ?”
ได้ยินแบบนี้นี้
ทุกคนส่งเสียงบี๊บ!
ที่แท้เย่เมิ่งเหยียนเป็นเพียงคนทำความสะอาดห้องน้ำ!
ขณะนี้
เพื่อนทุกคนมองเย่เมิ่งเหยียนด้วยสายตาที่รังเกียจและดูถูก!
หวางชงยิ้มอ่อน ๆ “เมิ่งเหยียนตอนนี้ฉันเป็นผู้บริหารของเฟิงเมิ่งกรุ๊ป ถ้ามีโอกาสฉันจะช่วยเธอแน่นอนนะ”
เมื่อนึกถึงเย่เมิ่งเหยียนก็ทำงานเฟิงเมิ่งกรุ๊ปด้วย
ถ้าเช่นนั้น เขาจะได้จีบง่ายกว่าเดิมไม่ใช่เหรอ?
ตราบใดที่เขาบังคับและล่อลวงเธอ รับประกันได้โอบกอดเย่เมิ่งเหยียนแน่นอน!
ขณะนี้
หวางชงคิดอะไรไปมาก!
เย่เมิ่งเหยียนตะลึง!
ประธานต้องการความช่วยเหลือจากหวางชง?
เธอไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
ทันใดนั้น
หยางเฟิงหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆ!”
เขาทนไม่ไหวแล้ว
หวางชงไอ้เสแสร้งนี้ตลกมากเลย!
ถ้าเขาทนอีกต่อไป เขาอาจจะต้องทนทุกข์ทรมานจนมีอาการบาดเจ็บภายในแน่นอน
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของหยางเฟิงหวางชงถามด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “แกหัวเราะอะไร”
เขากำลังอวดเพื่อนอยู่ หยางเฟิงกล้ามาหาเรื่อง ให้อภัยไม่ได้!
หยางเฟิงมองไปที่หวางชงและพูดเยาะเย้ยว่า: “ฉันหัวเราะเยาะคนที่สมควรถูกหัวเราะเยาะ! คนเช่นแกคู่ควรที่จะทำงานในเฟิงเมิ่งกรุ๊ปเหรอ? ฉันจะตรวจสอบว่าคนตาบอดคนไหนที่ได้รับการว่าจ้างให้แกทำงาน ในบริษัท!”
“แก…” หวางชงโกรธจัดในทันที
แค่ลูกเขยขยะก็กล้าหัวเราะเยาะตัวเองเหรอ?
เหลือทนจริงๆ!
หวางชงพ่นลมเย็นชา “ไม่รู้ว่าตอนนี้แกทำงานอยู่ที่ไหน”
หยางเฟิงตอบอย่างเฉยเมย : “ฉันเหรอ ไม่ได้ทำงานวันๆอยู่บ้านดูแลลูกๆ…”
“โอ้ เป็นชายที่ให้เมียเลี้ยงนี่เอง!” ก่อนที่หยางเฟิงจะพูดจบหวางชงพูดด้วยท่าทางดูถูกเหยียดหยาม: “ให้เมียเลี้ยง ยังอยู่ได้สบายใจขนาดนี้ ขายหน้าผู้ชายพวกเราหมด!”
“ใช่! แกที่ให้เมียเลี้ยงกล้าที่จะหัวเราะเยาะหวางชงมันเป็นเรื่องตลกชัดๆ!”
“แกรู้รู้ไหมว่าเงินเดือนประจำปีของหวางชงคือหลักล้าน และแกล่ะ! แค่ลูกเขยที่อาศัยบ้านเมีย!”
“ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะฆ่าตัวตายไปตั้งนานแล้ว จะได้ไม่ทำให้ผู้ชายเราอับอาย!”
ในเวลานี้
ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์หยางเฟิงกันหมด
