เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 346
หยางเฟิงก็หัวเราะพูด “แม่ แม่จะให้ฉันให้เงินแม่หนึ่งพันล้าน ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้……”
“จริงเหรอ?”
ได้ยินแบบนี้ หลันซินก็ดีใจมาก
“แต่ว่า……”
แต่ไม่รอหลันซินมีความสุขเสร็จ หยางเฟิงเอ่ยปากพูดต่อ “แต่ฉันไม่มีเงินน่ะสิ!”
หลันซินก็โมโหทันที “แกพูดไปเรื่อย! แกไม่มีเงิน แกไปโกหกผีเถอะ!”
หยางเฟิงโบกมือสองข้าง พูดอย่างหมดหนทาง “ฉันไม่มีเงินจริงๆ ตัวฉันเองเป็นแค่เขยแต่งเข้าของตระกูลเย่! ยังต้องพึ่งพาเมิ่งเหยียนอยู่เลย ฉันจะไปมีเงินหนึ่งล้านให้แม่ได้ที่ไหน? ถ้าฉันมีหนึ่งล้าน ฉันจะแต่งเข้าทำไมล่ะ?”
“แก แก แก……”
ได้ยินคำพูดนี้
หลันซินเข้าใจทันทีว่าเธอถูกหยางเฟิงหลอก
“คิคิ!”
เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ข้างๆหลุดหัวเราะออกมา
ตอนแรกเธอคิดว่า หยางเฟิงจะให้เงินหลันซินจริงๆ
คิดไม่ถึง สุดท้ายคือหลอกหลันซิน!
แม่คนนี้ของตัวเอง ได้เจอกับหยางเฟิงคือได้เจอคู่ต่อสู้ที่แท้จริงแล้ว!
ไม่รู้ว่าทำไม
เมื่อเห็นหลันซินถูกหลอก เย่เมิ่งเหยียนก็มีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก
“หยางเฟิง แก……”
ขณะที่หลันซินกำลังจะโวยวาย
ทันใดนั้นเธอก็เห็นการ์ดเชิญสีแดงใบหนึ่งบนโต๊ะ
เธอเอาไปดูแล้วถามด้วยความสงสัย “นี่คืออะไร?”
หยางเฟิงพูดเบาๆ “นี่คือการ์ดเชิญที่ตระกูลเหอในเมืองกาสิโนส่งมา!”
หลันซินถามด้วยความสงสัย “ตระกูลเหอคืออะไร?”
สำหรับแม่บ้านที่ไม่รู้อะไรอย่างหลันซินแล้ว
ตระกูลเหออะไรพวกนี้
เธอไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ
ก็เหมือนที่เขาไม่รู้ว่า ที่หยางเฟิงช่วยเย่เมิ่งเหยียนก่อตั้งเฟิงเมิ่งกรุ๊ป หมายความว่ายังไงนั่นแหละ!
เย่เมิ่งเหยียนที่อยู่ข้างๆกลับตกใจ เธอพูดด้วยความตกใจ “อะไรนะ? การ์ดเชิญจากตระกูลเหอ!”
หลัยซินมองไปที่เย่เมิ่งเหยียน ถามด้วยความสงสัย “ลูกรู้จักตระกูลเหอนี้เหรอ?”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้า พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ตระกูลเหอเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองกาสิโนโดยเฉพาะเหอเซิ่งหงผู้นำตระกูล ยิ่งถูกเรียกว่าเป็นเจ้าพนัน!”
ตาของหลันซินก็สว่างขึ้น รีบถามว่า “เจ้าพนันเหรอ? งั้นแสดงว่ารวยมากใช่มั้ย?”
เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าแล้วพูด “เจ้าพนันควบคุม 90% ของวงการพนัน แม่ว่าเขารวยไหมล่ะ?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
หลันซินตื่นเต้นทันที!
“คิดไม่ถึงว่าเจ้าพนันนี้จะรวยขนาดนี้ มันดีมากจริงๆ!”
“แม่!” เย่เมิ่งเหยียนหมดคำพูด
เจ้าพนันรวยแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ?
แม่ดีใจขนาดนั้นทำไม?
หลันซินจ้องไปที่หยางเฟิงทันทีแล้วถามว่า “หยางเฟิง เจ้าพนันส่งการ์ดเชิญให้นายทำไม?”
หยางเฟิงพูดอย่างเบื่อหน่าย “ไม่มีอะไร! เจ้าพนันอยากเชิญฉันไปทานอาหารเย็นที่บ้านเขาคืนนี้……”
“อะไรนะ? เชิญนายไปทานอาหารเย็น!”
ไม่รอให้หยางเฟิงพูดจบ
จู่ๆหลันซินก็กรี๊ดขึ้นมา
หยางเฟิงตกใจหมด
ฉันแม่ง……
โชคดีที่ตัวเองหัวใจดี ไม่อย่างนั้นคงถูกหลันซินทำให้ตกใจตายไปแล้ว
ปฏิกิริยาหลันซินเปลี่ยนไป 180 องศาทันที
เห็นแค่เธอทำหน้ายิ้มประจบประแจง “หยางเฟิง ลูกเขยที่ดีของฉัน! นายว่าตอนเย็นพาฉันไปงานเลี้ยงอาหารเย็นที่ตระกูลเหอด้วยดีไหม?”
นี่เป็นครั้งแรกที่หลันซินพูดกับตัวเองอย่างอ่อนโยนแบบนี้
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะขนลุกไปทั้งตัว
“แค่ก แค่ก!”
เขาไอไปทีหนึ่งแล้วพูด “ฉันพาแม่ไป ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ว่า……”
“ลูกเขยที่ดีของฉัน ฉันรู้อยู่แล้ว นายจะตอบตกลงกับฉัน!”
หลันซินตะโกนอย่างมีความสุข
ตอนแรกหยางเฟิงยังอยากจะพูดประโยคครึ่งหลังด้วย
แต่เมื่อเห็นท่าทางมีความสุขของหลันซิน จู่ๆก็พูดไม่ออกไปเลย
เย่เมิ่งเหยียนรีบหยุดเธอแล้วพูดว่า “ไม่ได้! แม่ ตระกูลเหอเชิญแค่หยางเฟิงคนเดียว แม่จะตามไปทำไม?”
เย่เมิ่งเหยียนรู้ดีที่สุดว่าแม่ของตัวเองเป็นยังไง
