เทพสงครามพิทักษ์โลก – บทที่ 414

เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 414
ช่างไม่เหมือนผู้หญิงมีชาติตระกูล ภรรยาที่อ่อนโยนเลยสักนิด แต่กลับเหมือนแม่เสือที่โดนแตะต้องสิ่งต้องห้าม!

หลันฮ๋าวทำอย่างนี้

ไม่เพียงเป็นการทำลายชื่อเสียงของตระกูลหลัน

ยังเป็นการทำลายชื่อเสียงของตระกูลเย่ไปด้วย

กระทั่ง…กำลังยั่วยุ ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับหยางเฟิงไม่ลงรอยกัน!

เห็นดังนั้น

หลันฮ๋าวพยายามลุกขึ้นยืน

แล้วคุกเข่าลงอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

เลือดสีสด สาดกระเซ็น!

เขาโขกศีรษะตนเองกับพื้นอย่างแรงจนศีรษะเต็มไปด้วยเลือด!

เขาน้ำหูน้ำตาไหลพร้อมกล่าวว่า : “พี่สาว ได้โปรดยกโทษให้ผมเถอะครับ! ผมไม่รู้จริงๆว่าเป็นพี่ ถ้ารู้ว่าเป็นพี่ ผมไม่มีทางกล้าดูหมิ่นพี่แน่!”

สีหน้าของเย่เมิ่งเหยียน สับสนยิ่งขึ้นไปอีก

เห็นท่าทางของหลันฮ๋าวที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญอ้อนวอน

ทันใดนั้น ความสนใจของเย่เมิ่งเหยียนก็พลันมลายหายไป

นี่คือคนของตระกูลหลัน?

ใช้อำนาจข่มเหงคนอื่น!

รังแกคนที่อ่อนแอกว่า!

ต่อหน้าคนที่อ่อนแอกว่าตน ก็ดุร้ายน่ากลัว!

แต่ต่อหน้าตัวเธอ กลับเหมือนหมาที่กระดิกหางเพื่อประจบประแจง!

หัวใจของเย่เมิ่งเหยียน ในตอนนี้ราวกับได้รับบาดเจ็บ เธอรู้สึกปวดหนึบในใจ เธอหันไปกล่าวกับหยางเฟิงว่า : “คุณคะ ฉันให้คุณจัดดการได้เลยค่ะ ฉันจะไม่ยุ่งแล้ว!”

หลังจากความโกรธเกรี้ยวผ่านไป ก็เหลือเป็นความผิดหวังอย่างสุดซึ้ง

เย่เมิ่งเหยียนสิ้นหวังกับตระกูลหลันอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ตระกูลอย่างนี้ ไม่สามารถรักษาให้หายได้เสียแล้ว!

เธอไม่อยากยุ่งแล้ว!

แล้วเธอก็ไม่มีแรงจะจัดการแล้ว!

ทั้งหมดนี่ส่งให้หยางเฟิงไปจัดการแล้วกัน!

หยางเฟิงกุมมือเย่เมิ่งเหยียนเอาไว้ กล่าวยิ้มๆว่า : “ได้สิที่รัก สามีของคุณจะจัดการทั้งหมดนี่ให้เอง!”

ในตอนนี้

หัวใจของเย่เมิ่งเหยียนที่ถูกทิ่มแทงให้เจ็บปวด ก็สงบลงทันใด

มีหยางเฟิงอยู่ ดูเหมือนว่าเธอจะมีพลังล้นเหลือไม่มีหมด และไม่มีปัญหาใดจะมาเอาชนะเธอได้

ขณะเดียวกัน หยางเฟิงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลันฮ๋าว

ครู่เดียว

สีหน้าของเขา แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาเสียเหลือเกิน

สองตาของหยางเฟิงจ้องเขม็งไปที่หลันฮ๋าว ร่างเขาเปล่งประกายท่วงท่าสง่างามอันทรงพลัง

ท่วงท่านี้ กดให้หลันฮ๋าวมีสีหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ

เหงื่อขนาดใหญ่เท่าเม็ดถั่วหยดลงมาจากหน้าผากของเขา

หลันฮ๋าวรู้สึกว่าตนเองกำลังจะหายใจไม่ออก

ราวกับว่าในวินาทีถัดไป เขาจะต้องขาดใจตาย

เขาตื่นตระหนกตกใจ

คนตรงหน้าเขานี้มันเป็นใครกันแน่?

ทำไมมีออร่าทรงพลังที่น่ากลัวเช่นนี้?

หยางเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ : “กลับไปบอกตระกูลหลันซะนะ ว่าฉันหยางเฟิง จะไปคิดบัญชีกับพวกมัน!”

“อะไรนะ? คุณคือหยางเฟิง! คุณคือราชาตงไห่!!!”

ได้ยินดังนั้น

หลันฮ๋าวเงยหน้าขึ้น มองหยางเฟิงด้วยท่าทางเหลือเชื่อ

หยางเฟิงเป็นใคร?

หลันฮ๋าวรู้ชัดแจ้งแล้ว!

นี่คือเขยแต่งเข้าของตระกูลเย่!

นี่คือชายที่รู้จักกันในชื่อราชาตงไห่!

ตนเองทำให้ราชาตงไห่ขุ่นเคืองอย่างเหลือเชื่อ!

พระเจ้า!

วันนี้เขาจบเห่แน่แล้ว!!!

ชั่วครู่เดียว

หัวใจของหลันฮ๋าวราวกับผงขี้เถ่า

เขารู้

ต่อให้หยางเฟิงไม่ฆ่าเขา

เมื่อกลับไปที่ตระกูลหลัน

ตระกูลหลันก็จะรู้ว่าเขาไปทำให้หยางเฟิงขุ่นเคือง พวกนั้นไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่!

หยางเฟิงขี้คร้านจะมองหน้าหลันฮ๋าวแม้เพียงแว็บเดียว เขากล่าวเสียงเย็น : “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก หรือต้องให้ฉันฆ่าแกฮะ?”

“ครับๆๆ! ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ!”

หลันฮ๋าวรีบพาคนของตน ออกไปแบบปัสสาวะแทบราด

มองเบื้องหลังของหลันฮ๋าวที่รีบออกไป

หยางเฟิงหรี่ตา

หลันฮ๋าวเป็นแค่บทบาทเล็กๆ

ฆ่าเขาไป ก็สกปรกมือตนเองเปล่าๆ!

ให้เขากลับไปบอกตระกูลหลัน

แล้วให้ตระกูลหลันได้รู้

เขาหยางเฟิง กลับมาแล้ว!

ขณะเดียวกัน หยางเฟิงก็มองไปรอบๆบ้านของโจวซู่เอ๋อร์

นี่คือห้องเล็กๆขนาดไม่ถึงสามสิบตารางเมตร

ภายในห้องรกมากทีเดียว

สิ่งของมากมาย ก็ถูกหลันฮ๋าวและพวกทำลายป่นปี้ กองระเกะระกะอยู่ตามพื้น!

โจวเสี่ยวเฉ่าขดตัวอยู่ที่พื้น ปากก็พูดพึมพำกับตัวเอง : “อย่าทำฉัน! อย่าทำฉัน…”

เย่เมิ่งเหยียนย่อตัวนั่งลง ถามด้วยความเป็นห่วง : “เสี่ยวเฉ่า ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”