เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 430
หลันจื่อจะรับผิดชอบขายความน่าสงสาร
และทางด้านหลันเฟิงจะคอยช่วยพูดอยู่ข้างๆ
สองแนวทางดำเนินไปพร้อมกัน!
หากไม่เชื่อ หลันเฟิงก็จะไม่ยอมแพ้!
พอคำพูดนี้จบลง
บอดี้การ์ดจำนวนมากก็คุมตัวหลันฮ๋าวเข้ามา
ตุบ!
หลังจากคุมตัวเข้ามาแล้ว บอดี้การ์ดก็ใช้เท้าเตะไปบนขาของหลันฮ๋าว เพื่อให้เขาคุกเข่าลง!
หลันฮ๋าวในเวลานี้ ดวงตาไร้ซึ่งจิตวิญญาณ สีหน้าสิ้นหวัง
หลันเฟิงจ้องเขม็งมองหลันฮ๋าว แล้วคำรามด้วยความโมโหว่า: “หลันฮ๋าว ไอ้สัตว์นรก ยังไม่รีบสารภาพความผิดของตัวเองอีก!”
หลันฮ๋าวเงยหน้าขึ้นมองหลันเฟิง
ในดวงตาทั้งคู่ แสดงความต่อสู้ดิ้นรนเล็กน้อย
เพียงแต่อย่างเร็ว เขาก็ยอมรับชะตากรรม
ในมือของหลันเฟิงยังกุมชีวิตครอบครัวของเขาเอาไว้ด้วย
ถึงตัวเองจะต่อต้านอย่างไร มันก็เปล่าประโยชน์!
“ใช่แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างนี้คือฉันเป็นคนทำลับหลังคุณหนู……”
หลันฮ๋าวนำคำพูดที่สองพ่อลูกได้สอนมา เล่าให้หลันซินฟังรอบหนึ่ง
ดวงตาของหลันเฟิงเป็นประกายแวววาวหลังจากแผนการสำเร็จ
เขามั่นใจมาก่อนหน้านี้แล้วว่า
นอกจากหลันฮ๋าวจะยอมรับโทษ ก็ไม่มีทางหนีทางไหนโดยสิ้นเชิง!
“หลันฮ๋าว คาดไม่ถึงว่าแกจะทำเรื่องชั่วช้าลับหลังฉันมากมายขนาดนี้ อีกทั้งยังทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูสิว่าวันนี้ฉันจะฆ่าแกตายไหม!”
ทันใดนั้น
หลันจื่อก็ลุกขึ้น
แล้วดึงหลันฮ๋าวขึ้นมา
แต่หลันฮ๋าวก็เหมือนกับหุ่นกระบอกตัวหนึ่ง
เผชิญหน้ากับการดึงของหลันจื่อ และไม่มีการต่อต้านแต่อย่างใด
ไม่นาน
บนใบหน้า บนลำตัวของหลันฮ๋าว ก็ถูกหลันจื่อทำร้ายจนเกิดบาดแผลที่มีเลือดออกซิบๆ!
ตุบ!
หลังจากทำร้ายหลันฮ๋าวแล้ว
หลันจื่อก็คุกเข่าลงตรงหน้าของหลันซิน แล้วกล่าวอย่างเคียดแค้นว่า: “คุณอา ล้วนเป็นไอ้สาระเลวหลันฮ๋าวคนนี้ที่ทำร้ายฉัน! คุณจะต้องช่วยฉันนะ ไม่เช่นนั้นฉันต้องตายแน่ๆ เลย!”
บนใบหน้าของหลันซินปรากฏความลังเลใจ
หลังจากลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง
หลันซินจึงค่อยๆ เอ่ยปากว่า: “หลันจื่อ เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าฉันไม่ยอมช่วยคุณนะ แต่ตอนนี้หยางเฟิงกำลังปีกกล้าขาแข็ง ถึงแม้จะเป็นฉัน บางครั้งก็จนปัญญาที่จะหยุดยั้งเขาเอาไว้ได้…….”
ถึงแม้จะไม่อยากยอมรับ
แต่หยางเฟิงในตอนนี้ ยิ่งออกห่างจากการควบคุมของหลันซินไปเรื่อยๆ
บางครั้ง
หยางเฟิงก็ระเบิดการเผด็จการออกมา
ทำให้ภายในใจของหลันซิน อดไม่ได้ที่จะหวาดผวา
ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญอย่างมาก
เธอก็ไม่อยากที่จะปะทะกับหยางเฟิงแต่อย่างใด!
เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้
หลันเฟิงจึงยิ้มด้วยสีหน้าที่เอาใจแล้วกล่าวว่า: “น้องสาว นี่คุณพูดอะไรกัน? หยางเฟิงเป็นลูกเขยของคุณ เขาจะกล้าไม่ฟังคำพูดของคุณหรือ? อีกทั้งหลันจื่อก็ได้รับการปิดบังความจริงจากหลันฮ๋าว เรื่องราวทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ คุณพูดขอร้องต่อหน้าหยางเฟิง แค่นี้ก็พอแล้ว”
“ถึงแม้หยางเฟิงจะไม่ฟังคำพูดของคุณ แต่เขาก็รักเมิ่งเหยียนขนาดนั้น และเมิ่งเหยียนก็เป็นลูกสาวของคุณ หรือว่าเขาจะกล้าไม่ฟังคำพูดของเมิ่งเหยียนล่ะ?”
“คุณควบคุมหยางเฟิงไม่ได้ แล้วยังควบคุมลูกสาวของตัวเองไม่ได้ด้วยหรือ?”
ได้ยินเช่นนี้
หลันซินก็กลอกตาไปมา
เธอรู้สึกว่ามีเหตุผล
ถึงแม่หยางเฟิงจะมาฟังคำพูดของตนเอง แต่ก็ต้องฟังคำพูดของเย่เมิ่งเหยียน
ถึงเวลานั้น ตนเองไปบอกกับเย่เมิ่งเหยียน
ด้วยนิสัยของเย่เมิ่งเหยียนแล้ว
เพียงแค่ตนเองแสร้งทำเป็นร้องห่มร้องไห้
รับรองได้ว่าเธอจะต้องเชื่อฟังอย่างแน่นอน!
ยิ่งไปกว่านั้น
ถึงอย่างไร หลันจื่อก็เป็นหลานสาวของตนเอง
จะทนเห็นเธอตายไปต่อหน้าได้อย่างไร?
คิดถึงตรงนี้แล้ว
หลันจื่อจึงกล่าวอย่างจนใจว่า: “เอาละ! ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็รับปากพวกคุณว่าจะพยายามอย่างสุดความสามารถ ที่จะช่วยเหลือพวกคุณ!”
ทันใดหลันเฟิงกับหลันจื่อก็สบตากัน
ระหว่างที่คนทั้งสองมองตากัน
ก็เห็นได้ถึงความลำพองใจในดวงตาของฝ่ายตรงข้าม
หลันจื่อกล่าวขอบคุณทันที: “ต้องขอบคุณคุณอาอย่างมากเลยนะคะ!”
หลันเฟิงก็กล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มว่า: “น้องสาว หลังจากเรื่องนี้ผ่านพ้นไปแล้ว ฉันจะส่งค่าตอบแทนให้หนึ่งร้อยล้าน เพื่อเป็นการขอบคุณที่ครั้งนี้คุณทำให้หลันจื่อหลุดพ้นจากอันตราย!”
หนึ่งร้อยล้าน?
ได้ยินเช่นนี้
บนใบหน้าของหลันซินก็แสดงความโลภอย่างไม่อาจปิดบังได้
เธอหัวเราะอย่างมีความสุขทันที แล้วกล่าวอย่างมั่นใจว่า: “พี่ชาย นี่เป็นเรื่องเล็กน้อย! มีฉันออกหน้า ไอ้สวะหยางเฟิงจะต้องถูกฉันควบคุมได้อย่างแน่นอน! เตรียมเงินของคุณให้พร้อม ทุกสิ่งทุกอย่างปล่อยให้ฉันจัดการก็พอ!”
