เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 428
ได้ฟังคำพูดของหยางเฟิง
โจวซู่เอ๋อร์ก็ชำเลืองมองโจวเสี่ยวเฉ่า บนหน้าปรากฏความรักใคร่เอ็นดู
เธอรู้ว่าหยางเฟิงพูดถูก
เธอไม่คิดเพื่อตนเอง ก็จะต้องคิดเพื่อลูกสาวของตนเอง
คงจะไม่สามารถมองลูกสาวของตัวเองหิวตายได้ใช่ไหม?
คิดเช่นนี้แล้ว
โจวซู่เอ๋อร์จึงกัดฟันแล้วกล่าวว่า: “โอเค ฉันตอบรับพวกคุณ!”
“โอ้ว ดีมากเลย!”
เมื่อเห็นโจวซู่เอ๋อร์ตอบรับ
เย่เมิ่งเหยียนก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาด้วยความดีใจ
“เอาละ ฉันจะไปจัดการขึ้นตอนการออกจากโรงพยาบาลให้พวกคุณก่อน อีกสักครู่พวกเราก็จะกลับตระกูลเย่!”
พูดจบ หยางเฟิงก็ออกไป
เห็นภาพด้านหลังหยางเฟิงออกไป
โจวซู่เอ๋อร์ก็แสดงสีหน้าอันซาบซึ้งในบุญคุณ
เธอรู้ว่า หยางเฟิงจงใจที่จะพูดเช่นนี้
เพื่อที่จะสามารถช่วยเหลือตนเองได้
ภายในใจของโจวซู่เอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ
ชั่วชีวิตของตนเองได้สะสมบุญกุศลอะไรกัน?
คาดไม่ถึงว่าจะได้พบเจอคนดีๆ เช่นนี้อย่างหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียน!
เธอปฏิญาณภายในใจว่า
หลังจากที่จนเองได้ไปอยู่ที่ตระกูลเย่ จะตั้งใจทำงาน เพื่อตอบแทนหยางเฟิงกับเย่เมิ่งเหยียนอย่างแน่นอน!
ในเวลาเดียวกันนี้
ณ วิลล่าหยุนติ่ง
นับตั้งแต่หลันซินได้เงินหนึ่งพันล้านกลับมาจากเมืองกาสิโน คนก็ล่องลอยโดยสิ้นเชิง
ตอนนี้เธอก็กินดื่มเที่ยวเล่นสนุกสนานทุกวัน
จากนั้น ก็ไปหาบรรดาพี่น้องเพื่ออวดความมั่งคั่ง
โดยเฉพาะช่วงนี้ หลันซินกำลังหลงใหลการเต้นแอโรบิกตรงสนาม
ถึงขั้นเหมาสนามหนึ่ง
แล้วพากลุ่มมนุษย์ป้ามนุษย์ลุงมาเต้นแอโรบิก
คล้ายกับว่ากลายเป็นราชาแห่งการเต้นแอโรบิกไปแล้ว
เย่ไห่เตือนเธอหลายครั้งหลายหนแล้ว
แต่หลันซินกลับไม่สนใจโดยสิ้นเชิง
เย่ไห่เห็นว่าคำพูดของตนเองไม่มีประโยชน์ เช่นนั้นก็เลยไม่สนใจแล้ว
แต่การเต้นแอโรบิกก็ดีกว่าการเล่นพนัน
หลันซินไม่ไปทำให้ตัวเองเดือดร้อนก็พอแล้ว
เวลานี้
หลันซินนอนเอนกายอยู่บนโซฟา
ข้างตัวมีคนรับใช้คอยปรนนิบัติอยู่หลายคน
เธอมองเครื่องประดับกองใหญ่ แล้วกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มว่า: “ฉันบอกพี่ชายแล้วนี่ ว่าทุกคนล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน คุณจะมาเกรงใจทำไม? เข้ามาหาฉันที่นี่ ยังต้องเอาของขวัญมากมายขนาดนี้มาอีก!”
เมื่อเห็นหลันซินมีสีหน้าโลภในทรัพย์สินเงินทอง
ภายในใจหลันเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะเหยียดหยาม
ในขณะเดียวกัน ภายในใจของเขาก็กำลังมีเลือดหยด
ครั้งนี้ เพื่อให้หลันซินช่วยขอร้อง
เขาใช้เงินกว่าสิบล้าน เพื่อซื้ออัญมณีและของล้ำค่ามากมายให้กับหลันซิน!
เป็นการเลือดออกมากที่เห็นได้ยากจริงๆ!
เห็นหลันซินยิ้มอย่างลำพองใจ หลันเฟิงจึงยิ้มอย่างเสแสร้งแล้วกล่าวว่า: “น้องสาว คุณพูดอะไรกัน? ฉันแสดงความเคารพต่อคุณ ไม่ใช่เรื่องที่สมควรเหรอ? ถ้าหากไม่ใช่คุณ วันนี้จะมีตระกูลหลันของฉันได้อย่างไร?”
ได้ยินคำพูดของหลันเฟิง
ภายในใจของหลันเฟิงก็มีความสุขอย่างมาก
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยอง ในดวงตาของเต็มไปด้วยความอิ่มอกอิ่มใจ ท่าทางหยิ่งยโสโอหัง
ถ้าไม่ใช่เธอหลันซิน
ไหนเลยตระกูลหลันจะรุ่งเรืองเช่นตอนนี้!
“ฮ่าๆๆ!”
ทันใด
หลันซินหัวเราะอย่างลำพองใจ และใช้เสียงสูงกล่าวว่า: “เข้ามา! ยังไม่รีบมาเสิร์ฟชาอีก!”
หลันเฟิงและคนอื่นๆ อดไม่ได้ที่จะแอบด่าในใจว่า
มาตั้งนานแล้ว กระทั่งน้ำชาสักอึกก็ยังไม่ได้ดื่ม
หลันซินคนนี้ขี้งกเสียจริง!
หลันซินจิบชาอึกหนึ่ง แล้วกล่าวอย่างรู้ทันคนว่า: “พี่ชาย คุณไม่มีธุระก็คงไม่มา ครั้งนี้มาหาฉัน จะต้องมีเรื่องอะไรอย่างแน่นอนเลยใช่ไหม?”
เธอพูดจบ ก็กล่าวด้วยสีหน้าที่ระวังตัวว่า: “ฉันขอบอกเอาไว้ล่วงหน้าเลยนะ เรื่องยืมเงินไม่ต้องคุย เพราะตัวฉันเองก็ยังขาดเงินอยู่”
ได้ยินเช่นนี้
มุมปากของหลันเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกเล็กน้อย
หลันซินได้เงินหนึ่งพันล้านกลับมาจากเมืองกาสิโน
ในช่วงเวลาอันใกล้นี้ เธออวดความมั่งคั่งในแวดวงเพื่อนฝูงอย่างเมามันทุกวัน
ทุกคนไม่ได้ตาบอดนะ ใครจะมองไม่ออกเล่า?
เพียงแต่หลันเฟิงก็ไม่ได้เปิดโปง เขากล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบสอพลอว่า: “น้องสาว คุณพูดตลกแล้ว ฉันจะยืมเงินคุณได้อย่างไร”
“ไม่ได้ยืมเงิน ก็ดี!”
หลันซินโล่งอก
สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือมาหาตนเองเพื่อยืมเงิน
เงินก็คือชีวิตจิตใจของเธอ!
ถึงแม้จะเป็นพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง ก็อย่าแม้แต่จะคิดที่จะแบ่งเงินของตนเองไป!
