เทพสงครามพิทักษ์โลก – บทที่ 446

เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 446
หลันจื่อกล่าวประณามอย่างหมดความอดทน : “บอกให้พูดก็พูดสิ มาอ้ำๆอึ้งอยู่ทำไม? สมเป็นผู้ชายไหม?”

ได้ยินดังนั้น

โจวห้าวน้อยเนื้อต่ำใจจนน้ำตาแทบไหล

ในเวลานี้ เขาอยู่ในตระกูลหลันพูดได้ว่าเป็นทุกข์จากการถูกกดขี่

ไม่ว่าจะพูดจะทำอะไร ต้องระมัดระวังทุกอย่าง

หากไม่ทันระวัง ก็จะโดนหลันเฟิงสั่งสอน

ตอนนี้

ในที่สุดโจวห้าวก็ได้สัมผัสด้วยตนเอง

ความรู้สึกของหยางเฟิงที่เป็นลูกเขยแต่งเข้าตระกูลเย่ในปีนั้นแล้ว

นับว่าแทบไม่ใช่คนเลยทีเดียว!

เขาสูดหายใจเข้าลึก พูดพร้อมสั่นหงึกๆ : “พ่อครับ กิจการของตระกูลหลันของเราในพื้นที่สีเทาของตงไห่ ถูกหม่าตงกวาดล้างหมดเลยครับ…”

“แกว่าไงนะ?”

ไม่รอให้โจวห้าวพูดจบ

หลันเฟิงถลึงตาโตทันใด!

โจวห้าวกล่าวว่า : “วันนี้จู่ๆหม่าตงก็พาคนเข้ามา กวาดล้างกิจการทั้งหมดของเราในพื้นที่สีเทา! กาสิโนทั้งหมด ธนาคารไพรเวท บาร์ ไนท์คลับ ถูกปิดลงทั้งหมดเลยครับ!”

เอื่อก!

ได้ยินคำดังกล่าว

หลันเฟิงกระอักเลือดออกมา

“พ่อคะ!”

หลันจื่อพยุงตัวหลันเฟิงไว้ ตะโกนลั่น

หลันเฟิงเหม่อมองท้องฟ้าถอนหายใจยาว : “พระเจ้า…หยางเฟิงไอ้สัตว์นรกนั่น มันจะฆ่าทั้งตระกูลหลันของเราแล้ว!”

ปัจจุบันนี้

กิจการในพื้นที่สีเทา ตระกูลหลันครอบครองทรัพยากรอยู่เก้าสิบเปอร์เซ็นต์

แล้ววันนี้โดนกวาดล้างทั้งหมด ตระกูลหลันเสียหายมหาศาล!

ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายนี้ไป

ตระกูลหลันจะยังรักษาตำแหน่งตระกูลชั้นหนึ่งในตงไห่ได้หรือไม่นั้น ไม่แน่นอนเลย!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้

เอื่อก!

หลันเฟิงควบคุมตนเองไม่อยู่ กระอักเลือดออกมาอีก

เมื่อเห็นสภาพน่าเวทนาของหลันเฟิง ในใจของโจวห้าวก็รู้สึกดีใจ!

ต่อให้ตระกูลหลันเสียหายมากมายมหาศาลแค่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

กลับกัน

ถ้าหมาแก่หลันเฟิงตัวนี้โกรธตายไป

ก็นับว่าหยางเฟิงได้ชำระความโกรธเกลียดแทนตนแล้ว!

เพียะ!

ไม่รอให่โจวห้าวมีปฏิกิริยากลับมา

ฝ่ามือของหลันจื่อ ฟาดลงบนใบหน้าเขาอย่างแรงทันใด

“คุณมันไอ้เศษสวะ! หม่าตงมันลงมือ ทำไมคุณไม่สู้กลับ?” หลันจื่อด่าว่ายกใหญ่

กิจการในพื้นที่สีเทาสูญเสียไปทั้งหมด

สิ่งนี้ทำให้หลันจื่อโกรธเคือง

เธอไม่กล้าด่าว่าหยางเฟิง ได้แต่เอาความโกรธเคืองมาลงกับโจวห้าว

ในใจของหลันจื่อ

เป็นเพราะโจวห้าวไร้ความสามารถ ถึงทำให้เกิดผลเช่นนี้

ถ้าโจวห้าวเป็นได้อย่างหยางเฟิง

ตัวเธอคงได้เป็นเหมือนเย่เมิ่งเหยียน กลายเป็นท่านประธานของเฟิงเมิ่งกรุ๊ป พอใจกับสายตาเทิดทูนบูชาของคนมากมายมหาศาล

คิดถึงตรงนี่

หลันจื่ออยากจะฆ่าโจวห้าวเสียเหลือเกิน ผู้ชายไร้ค่านี่!

โจวห้าวกุมหน้าไว้ พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจและระมัดระวังว่า : “ผมจะเอาอะไรไปสู้กลับ? ไม่ต้องพูดถึงที่หม่าตงเป็นเจ้าพ่อใต้ดินแห่งตงไห่ ยิ่งไปกว่านั้นคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังเขาคือหยางเฟิง ถ้าผมสู้กลับไป ไม่เท่ากับเอาไข่ไปชนกับหินหรือ?”

โจวห้าวรู้ดี

หลันจื่อกำลังพุ่งความอารมณ์เสียใส่เขา

ใช้ตัวเขาเป็นกระบอกสูบลมล้วนๆ

คิดได้ดังนี้

ความขุ่นเคืองในหัวใจของเขากำลังทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ!

“อย่ามาแก้ตัว คุณนี่มันขยะไร้ค่าจริงๆ!”

“ถ้าคุณเป็นได้สักครึ่งหนึ่งของหยางเฟิง ฉันคงไม่ต้องโดนแดกดันดูถูกไปกับคุณด้วย!”

“คุณไปตายซะ! ไปตายซะ!”

หลันจื่อไม่ฟังคำอธิบายของโจวห้าวเลย

ทั้งข่วนทั้งทุบตีโจวห้าว

“พอแล้ว!”

เห็นหลันจื่อเสียสติไปแล้ว

หลันเฟิงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว

โจวห้าวในตอนนี้ ถูกหลันจื่อข่วนจนใบหน้ามีเลือดซิบ น่าเวทนาจนทนดูไม่ได้

โจวห้าวกำหมัดแน่น

กล่าวคำสาบานเงียบๆในใจ——

สักวัน กูจะมาแก้แค้น!

หลันจื่อไม่แม้แต่จะชายตาแลโจวห้าว หันไปพูดกับหลันเฟิงว่า “พ่อ จะมาห้ามหนูทำไมคะ? เป็นเพราะเศษขยะไร้ความสามารถ ถึงทำให้ตระกูลหลันของเราเสียหายมหาศาลขนาดนี้!”

ต้องพูดเลยว่า หลันจื่อก็เป็นคนประหลาดคนหนึ่ง

ตระกูลหลันเสียหายมหาศาล แต่กลับโทษว่าเป็นความผิดของโจวห้าว

ตระกูลหลัน

ทั้งตระกูล!