เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 457
ไม่ใช่เพื่อขอเงินก็คือขอชีวิต
ถ้าหากขอเงิน ก็ยังพูดง่าย
ถ้าหากขอชีวิตละก็ เช่นนั้นวันนี้เขาก็คงจะจบเห่แล้ว!
ขณะที่โจวห้าวกำลังหวาดกลัวอย่างสุดขีด
ก็มีเสียงหยอกล้อเสียงหนึ่งดังขึ้น
“หึหึ! โจวห้าว คาดไม่ถึงจริงๆ ว่า คุณจะร่ำรวยขนาดนี้!”
เมื่อได้ยินเสียง
โจวห้าวก็เงยหน้าขึ้นมอง
หลังจากเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและดึงดูสายตา
ใบหน้าของเขา ก็กลายเป็นซีดเผือดขึ้นมา
“หยางเฟิง!”
โจวห้าวเรียกชื่อด้วยความตกใจ
เขาคาดไม่ถึงเลยว่า
คนที่จับตนเองมา จะเป็นหยางเฟิง!
หยางเฟิงยิ้มเยาะแล้วกล่าวว่า: “โจวห้าว เป็นอย่างไรบ้าง? พวกเราได้เจอกันอีกแล้วนะ?”
หยางเฟิงก็คาดไม่ถึงว่า
โจวห้าวจะไม่ได้เรื่องเช่นนี้
ตนเองยังไม่ทันได้พูดจา
ก็ตกใจจนคุกเข่าขอให้ยกโทษให้เสียแล้ว!
หยางเฟิงหัวเราะเยาะอย่างเหยียดหยามแล้วกล่าวว่า: “โจวห้าว เมื่อก่อนคุณมักจะชอบเยาะเย้ยถากถางฉันอยู่เสมอไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมตอนนี้พอคุณเห็นฉัน แล้วทำท่าทีเหมือนกับหวาดผวาอย่างนั้นละ?”
ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง
บนใบหน้าโจวห้าวก็แสดงความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที
เขาในอดีต เย่อหยิ่งต่อหยางเฟิงอย่างมากจริงๆ
ถึงอย่างไรในเวลานั้น หยางเฟิงก็เป็นเพียงแค่ลูกเขยคนหนึ่งของตระกูลเย่
แต่เขาคือคุณชายของตระกูลโจว
ฉะนั้นในทุกครั้งที่พบหน้าหยางเฟิง
ก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยถากถาง
แต่คาดไม่ถึงว่า ตอนนี้ฮวงจุ้ยสับเปลี่ยนหมุนเวียน
คาดไม่ถึงว่าหยางเฟิงจะเปลี่ยนเป็นเจ๋งขนาดนี้
บัดนี้ ถึงแม้จะเพิ่มความกล้าหาญให้โจวห้าวอีก
เขาก็ไม่กล้าเยาะเย้ยหยางเฟิงอีก
โจวห้าวกัดฟันแล้วกล่าวว่า: “หยางเฟิง ถึงแม้เมื่อก่อนฉันจะเคยทำให้คุณไม่พอใจ คุณก็ไม่จำเป็นที่จะต้อง ส่งคนไปจับฉันมาเลยนี่?”
“ฮ่าๆๆ!”
หยางเฟิงหัวเราะขึ้นมา
เสียงหัวเราะดังมาก คล้ายกับเป็นโรคติดต่อ หม่าตง หนิวต้าลี่และคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างๆ เขาก็หัวเราะตามขึ้นมา
“เศษสวะอย่างคุณ คู่ควรที่ฉันจะคิดบัญชีย้อนหลังกับคุณเหรอ? จะบอกคุณให้นะ ที่จับคุณมาในครั้งนี้ คือมีเรื่องอื่น คุณก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ!” หยางเฟิงหยุดรอยยิ้ม และปรากฏความเยือกเย็น
ได้ยินเช่นนี้
โจวห้าวก็ใจสั่น
เขารู้ว่า ที่หยางเฟิงพูดหมายถึงอะไร
เพียงแต่ เขายังคงกล่าวอย่างปากแข็งว่า: “หยางเฟิง ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่!”
“ดูท่า คุณคงจะไม่เห็นโลงไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ!”
เมื่อเห็นว่าโจวห้าวจะตายอยู่แล้วยังปากแข็งอีก
หยางเฟิงจึงปรบมือ
หนิวต้าลี่จึงพาหลันฮ๋าวเดินเข้ามา
“หลันฮ๋าว ทำไมถึงเป็นแก? ทำไมแกถึงยังไม่ตายอีกล่ะ?”
เมื่อเห็นหลันฮ๋าว
โจวห้าวก็ตกใจจนหน้าถอดสี!
หลันฮ๋าวจ้องมองโจวห้าว แสยะยิ้มแล้วกล่าวว่า: “โจวห้าว ทำไมที่ฉันไม่ตาย คุณผิดหวังมากเลยเหรอ?”
“ไม่ใช่! ไม่ใช่!”
โจวห้าวรีบส่ายหน้า
เขารู้ว่า
หยางเฟิงไม่ได้ฆ่าหลันฮ๋าว
ครอบครัวของหลันฮ๋าวจะต้องถูกหยางเฟิงช่วยไปอย่างแน่นอน
และหลันฮ๋าว ก็คงจะสารภาพทุกสิ่งทุกอย่างแล้วอย่างแน่นอน
ชั่วพริบตา
ความรู้สึกสิ้นหวัง ก็แพร่กระจายไปทั่วหัวใจของเขา
หยางเฟิงมองโจวห้าว อมยิ้มแล้วกล่าวว่า: “โจวห้าว หลันฮ๋าวสารภาพทุกสิ่งทุกอย่างหมดแล้ว ตอนนี้คุณรู้แล้วหรือยังว่าทำไมฉันถึงได้จับตัวคุณมา?”
โจวห้าวก้มหน้า ไม่พูดจาเลยสักคำ
เวลานี้
ดวงตาหยางเฟิงที่ราวกับคบเพลิง จ้องมองจนเขารู้สึกหวาดกลัวในหัวใจ
ภาพเงาของหยางเฟิง สูงใหญ่ แข็งแรงบึกบึนเช่นนี้
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด
เมื่อเห็นหยางเฟิงที่สูงส่ง โจวห้างก็มีความรู้สึกหดหู่ใจ
ต่างก็เป็นลูกเขยเหมือนกัน เพราะเหตุใดคนอื่นถึงประสบความสำเร็จเช่นนี้
หยางเฟิงหยิบกระดาษปึกหนึ่งออกมา แล้วโยนไปบนตัวของโจวห้าว
“โจวห้าว ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นหลักฐานการกระทำความผิดของคุณ! ตามหลักฐานการทำความผิดเหล่านี้ ฉันก็สามารถส่งคุณไปลงโทษตามกฎหมายได้เลย! กระทั่งทั้งตระกูลโจว ก็จะต้องถูกถอนรากถอนโคนเพราะคุณด้วย!”
โจวห้าวใจสั่น
เขายื่นมือออกไป หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งด้วยมือที่สั่นระริก
หลังจากเห็นเนื้อหาด้านบนแล้ว
สีหน้าของเขาก็ซีดเผือดราวกับกระดาษ
ทั้งตัวสั่นสะท้านไม่หยุด
และปัสสาวะราดออกมาในรวดเดียว!
