เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 478
เธอได้ส่งลูกสาวไปรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว
เชื่อว่าใช้เวลาอีกไม่นาน ลูกสาวก็จะหายดีแล้ว
แต่ก่อนหน้านั้น
เธอต้องทำงานที่ตระกูลเย่ อย่างสุดความสามารถ!
มาตอบแทนบุญคุณของหยางเฟิงด้วยวิธีนี้!
เมื่อเห็นว่าโจวซู่เอ๋อร์ไม่ขัดขืน
หลันซินตัดสินใจทำเกินกว่าเดิมอีก
เพราะ
โจวซู่เอ๋อร์เป็นคนที่หลันซินเกลียดมากถึงที่สุด
คนไร้ประโยชน์หยางเฟิงนั่นคือคนที่พาเธอมา
สำหรับหญิงชราคนนี้
เป็นครั้งแรกที่หยางเฟิง ดุด่าตัวเอง!
สิ่งนี้ทำให้หลันซินมองยังไงก็ไม่ชอบหน้าโจวซู่เอ๋อร์!
เธอตำหนิว่า “ใครให้แกยืนไว้? คุกเข่าลง! แกคุกเข่าลงที่ไม้ถูพื้น ถ้าถูพื้นไม่สะอาด ดูซิว่าฉันจะตีแกตายไหม!”
โจวซู่เอ๋อร์หันหัวกลับ กัดริมฝีปากอย่างดื้อรั้นแล้วพูดว่า “คุณให้ฉันถูพื้นได้ แต่คุณจะให้ฉันคุกเข่าลงไม่ได้!”
ถึงแม้ตัวเองจะเป็นคนรับใช้คนหนึ่ง
แต่เธอก็มีศักดิ์ศรี
หลันซินให้เธอคุกเข่าลง
นี่เป็นการดูถูกเธออย่างมาก!
เห็นโจวซู่เอ๋อร์กล้าต่อเถียง
หลันซินก็โมโหขึ้นมา
เธอกระโดดขึ้นจากโซฟาทั้งคน ตะโกนเสียงดัง “ตายละ! ตายละ!”
“เธอมันคนต่ำต้อยคนหนึ่ง ก็กล้าเถียงกับฉันเหรอ?”
“คิดว่ามีคนไร้ประโยชน์อย่างหยางเฟิงคอยหนุนหลัง เธอก็กล้าอวดดีแล้วใช่ไหม?”
“ฉันจะบอกให้แก แกก็เป็นแค่คนต่ำต้อย!”
“เป็นขี้ข้าของตระกูลเย่ฉัน!”
ขี้ข้าคนหนึ่ง ก็ต่อเถียงกับเจ้านายท ดูซิว่าวันนี้ฉันจะตีแกตายไหม!”
พูดแบบนี้เสร็จ
หลันซินวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เพี้ยะ!
เสียงดังคมชัด
บนหน้าของโจวซู่เอ๋อร์ มีรอยนิ้วมือห้านิ้วแดงๆปรากฏขึ้นมาทันที
หลังจากตบเสร็จ
หลันซินมองโจวซู่เอ๋อร์อย่างหยิ่งผยอง ภาคภูมิใจ
“นางตัวแสบ! ตอนนี้รู้ความสามารถของฉันหรือยัง? ฉันจะดูซิว่าแกยังกล้าเถียงไหม?”
“ฉันจะบอกแก!”
“ถึงแม้ไอ้คนไร้ประโยชน์หยางเฟิงนั่นจะอยู่ที่นี่ ฉันก็จะตบไม่พลาด!”
“แกเช็ดตาให้สว่าง ดูให้ชัดๆว่าบ้านหลังนี้ ใครเป็นเจ้าของ!”
โจวซู่เอ๋อร์ปิดหน้า มองหลันซินด้วยหน้าตาน่าสงสารแล้วพูด “คุณหยางเคยบอกว่า ฉันทำงานที่ตระกูลเย่ ฉันเป็นแค่คนรับของตระกูลเย่ แต่ไม่ใช่ขี้ข้าของคุณ คุณจะมาด่าตีฉันตามใจชอบแบบนี้ไม่ได้!”
ถึงแม้โจวซู่เอ๋อร์จะเป็นคนรับใช้ในตระกูลเย่
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เธอจะถูกรังแกยังไงก็ได้!
หยางเฟิงเคยบอกเธอก่อนแล้ว
ตราบใดที่มีเขาอยู่ จะไม่มีกล้ารังแกเธอในตระกูลเย่!
ถ้าหลันซินแค่แกล้งเธอธรรมดา
เพื่อหลีกเลี่ยงรบกวนหยางเฟิงโจวซู่เอ๋อร์อดทนได้ก็จะอดทนไว้
แต่หลันซินให้เธอคุกเข่าลง
แล้วตบเธออีก
นี่เป็นการดูถูกเหยียบหยามความเป็นคนของเขาชัดๆ!
“นางตัวแสบ กล้าเอาไอ้คนไร้ประโยชน์หยางเฟิงมากดดันฉันเหรอ?”
“แกคิดว่า ฉันจะกลัวหยางเฟิงเหรอ?”
“ฉันจะบอกแก ฉันเป็นแม่ยายของเขา!”
“ถึงวันนี้ฉันจะตีแกตาย ดูซิว่าเขากล้าทำอะไรฉันไหม?”
เห็นโจวซู่เอ๋อร์กล้าเอาหยางเฟิงมากดดันตัวเอง
ในใจของหลันซินร้อนรุ่มด้วยความโกรธ
พูดจบ
เพี้ยะ!
เพี้ยะ!
เพี้ยะ!
หลันซินตบไปแรงๆสองสามครั้ง!
โจวซู่เอ๋อร์ไม่กล้าต่อสู้กลับ ทำได้แค่หลบอย่างสุดชีวิต
นี่ยิ่งทำให้หลันซินหยิ่งผยองมากขึ้น
“ตบแกให้ตายนางตัวแสบ!”
“วันนี้ถ้าไม่สั่งสอนแกดีๆ แกก็จะไม่รู้ความสามารถฉันหลันซิน!”
“แกจำไว้ ในวิลล่าหยุนติ่งขึ้นอยู่กับฉัน ถึงแม้จะเป็นหยางเฟิงก็ต้องเชื่อฟังดีๆ!”
หลันซินตบตีไป ด่าว่าไปด้วย
คนรับใช้ที่อยู่รอบๆดูถึงตรงนี้ ต่างก็เงียบกันหมด
ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วย
ความโหดร้ายของหลันซิน พวกเขาเคยเห็นมาแล้ว
ใครเข้าไปช่วย ก็คือหาที่ตาย!
“โอ๊ย!”
“โอ๊ย!”
“โอ๊ย!”
โจวซู่เอ๋อร์ร้องด้วยความเจ็บปวดไม่หยุดเมื่อถูกตบตี
คนทั้งตัวขดตัวอยู่ที่มุมห้องอย่างสั่นเทา
