เทพสงครามพิทักษ์โลก – บทที่ 590

เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 590
ดูเหมือนว่าในสองวันที่ผ่านมา นักสู้คนใหม่จะหลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆ

ครั่ก！

เขาจินเฟิงสั่นรุนแรงอย่างต่อเนื่อง

ภูเขาทั้งลูกสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง

หินตกลงมาไม่ขาดสาย

ทุกคนจ้องไปที่เขาจินเฟิง อย่างเงียบ ๆ รอสมบัติที่จะเกิด

“ฮ่าฮ่าฮ่า！”

ในตอนนี้

เสียงหัวเราะดังลั่นจากที่ใกล้ ทำลายความเงียบงัน

สายตาของทุกคนล้วนหันไปจับจ้อง

“เพื่อนนักศิลปะการต่อสู้ของข้า ข้าหยางเฟิง ผู้นำของพันธมิตรโลกบู๊ใต้ ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าชมชิ้นส่วนของจักรพรรดิมังกร!”

ชิ้ว！

ชิ้ว！

ชิ้ว！

เมื่อพูดจบ

แต่ละเงาล้วนถอยออกไปไกล

ไม่นานนัก

เงานคนนับร้อยก็ไปหยุดอยู่ที่ยอดเขา

นอกจากหยางเฟิง

นอกจากเย่หลง องครักษ์มังกรและคนอื่นๆ

เมื่อเห็นหยางเฟิง

มุมปากของทุกคนก็สั่นเล็กน้อย

ครั้งก่อนหยางเฟิงด่าทุกคนว่าเป็นขยะ

สิ่งนี้ทำให้ผู้คนในปัจจุบันเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองต่อหยางเฟิง และต้องการจะฆ่าเขา!

ไม่คิดเลยว่า

ครั้งนี้หยางเฟิงจะหน้าด้านขนาดนี้

ใช้อำนาจของการเป็นเจ้าแห่งทิศตะวันออกในการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

รู้สึกว่าชิ้นส่วนของแผนที่จักรพรรดิมังกรนี้เป็นของครอบครัวของเขา

เย่หลงอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “เจ้าหนุ่ม ถ่อมตัวหน่อยเจ้าจะตายรึ? ”

หยางเฟิงเอามือไปข้างหลัง เงยศีรษะขึ้นแล้วพูดว่า “หลักการของฉันคือ ไม่พอใจก็ลงมือ สำหรับข้าแล้วไม่มีการถ่อมตัว! ”

เมื่อได้ยินดังนั้น

เย่หลงถึงขั้นพูดไม่ออก

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตไม่ต่างจากสุนัข

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาระมัดระวังและเก็บซ่อนพลังที่แท้จริงของตนเองเสมอ

ถึงอยู่มาถึงทุกวันนี้

แต่เจ้าหยางเฟิงคนนี้

จัดการเรื่องอย่างบ้าอำนาจ ไม่สนใจผู้ใด

ไม่รู้ว่าเขาใช้ชีวิตมาถึงตอนนี้ได้อย่างไร

และเสือขาวและองครักษ์มังกรและคนอื่นๆ

กลับมีปฏิกิริยาดั่งเทพ

นี้มันเรื่องล้อเล่นอะไรกัน？

ท่านแม่ทัพเป็นถึงเทพสงครามอันดับหนึ่งของต้าเซี่ย

จะให้จัดการแบบถ่อมตนงั้นรึ？

ต่อให้อยู่ต่อหน้าผู้นำประเทศต่างๆ ก็ถือว่าเป็นเย้ยหยันท่านแม่ทัพ

เงียบ！

คำพูดเดียวของหยางเฟิง

ทั้งสนามรบก็เงียบสนิท

หยางเฟิงแตะจมูกของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม “ทำไมล่ะ ดูเหมือนทุกคนไม่ต้อนรับข้ามากนัก?”

เมื่อได้ยินดังนี้

ทุกคนล้วนมีรังสีสีดำแพร่กระจายออกมา

หรือว่าเจ้าคนนี้ไม่รู้ตัวเองเลยรึ？

เขาไม่คาดไม่ถึง ทุกคนไม่อยากคุยกับชายไร้ยางอายคนนี้เหรอ?

เหลิงฉานอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “หยางเฟิง อย่าทำตัวเย่อหยิ่ง! ทุกคนที่นี่ล้วนเป็นผู้เยี่ยยมยุทธ์ของสำนักใหญ่แห่งโลกบู๊ !

วันนี้ชิ้นส่วนของจักรพรรดิมังกรจะถือกำเนิด และนี้ก็ถึงเวลาตายของเจ้าแล้ว! ! ”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ

สีหน้าของเหลิงฉานเต็มไปด้วยความแค้น

ผู้คุมกฎสิบมองเหลิงฉานด้วยความเห็นใจ

ตาคนนี้สติดีอยู่หรือไม่？

ต่อปากต่อคำกับเจ้าหยางเฟิงปากสุนัข ถือเป็นการหาเรื่องใส่ตัว

ปากสุนัขของหยางเฟิงทำให้คนโกรธเคืองได้

ในเมื่อ ผู้คุมกฎสิบตัดสินใจแล้ว

ไม่ว่าหยางเฟิงจะยั่วยุแค่ไหน เขาก็ยังคงนิ่งเงียบ

รอจนกว่าชิ้นส่วนของจักรพรรดิมังกรจะถือกำเนิด คอยหาหาโอกาสอีกครั้งที่จะฆ่าหยางเฟิง

เวลานั้น

โลกทั้งใบเงียบสนิท!

ในที่สุดก็มีคนพูดแล้ว

หยางเฟิงมองไปที่ เหลิงฉานและพูดด้วยท่าทางขี้เล่น: “ทำไมล่ะ ไอพวกขี้แพ้แผลรักษาแล้วงั้นรึ งั้นพวกเรามาสู้กันอีกครั้งดีหรือไม่ ข้าสัญญาว่า ครั้งนี้ข้าจะฆ่าเจ้า!”

“มารดามึงสิ”

เหลิงฉานโกรธจนแทบสำลักน้ำลายตัวเองตาย

จะสู้ก็สู้ไม่ได้

จะเถียงก็เถียงไม่ชนะ

ทำให้คนโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

“หึ！”

ในที่สุด

เหลิงฉานถอนหานใจ หันกายออกไปและหยุดพูด

การที่สนใจคำพูดของหยางเฟิง เดิมทีแล้วก็เป็นการหาเห่าใส่หัว

เมื่อเห็นว่าเหลิงฉานหุบปากแล้ว

หยางเฟิงมองไปที่ผู้คุมกฎสิบอีกครั้งและพูดจาเยาะเย้ยว่า “ข้าก็ว่าเจ้าเต่าหดหัว ช่วงไม่กี่วันมานี้เจ้าไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหนงั้นรึ ？พวกเรามาสู้กันอีกรอบดีไหม ข้าจะสัญญาว่าจะให้อภิสิทธิ์พิเศษเหมือนกับเหลิงฉาน แก่เจ้า และฆ่าเจ้าเพียงในหมัดเดียว !”