เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 680
เอ๋!
เย่เทียนที่ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง ก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ
เขาถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว
แก๊ง!
และดอกไม้พืชผลนับไม่ถ้วนที่ปกติเย่หลงมองว่าเป็นของล้ำค่า ก็ร่วงหล่นลงกับพื้น!
“คุณปู่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” หยางเฟิงแสร้งถามอย่างเป็นกังวล
เย่เทียนส่ายหัว: “ฉันไม่เป็นไร! ไม่เป็นไร! คนเราพอแก่แล้ว แข้งขาก็จะยืนไม่ค่อยมั่นคง เสียฟอร์มหมดเลย เสียฟอร์มหมดเลย…”
“จิ้งจอกเฒ่า!”
หยางเฟิงแอบด่าอยู่ในใจ เขาก้าวมาข้างหน้าไม่กี่ก้าว
น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย เสียงทุ้มต่ำ และถามด้วยท่าทีที่น่าเกรงขาม: “ในเมื่อคุณปู่ไม่ได้เจอเย่ชิว งั้นดูเหมือนว่าผมจะเข้าใจผิด ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ยกคนเข้ามา!!”
ตูม!
หลังจากเสียงคำพูดหายไป ก็มีเสียงดังสนั่นเกิดขึ้น!
มีโลงศพปรากฏขึ้นต่อหน้าเย่เทียน และสิ่งที่ดึงดูดความสนใจมากที่สุดก็คือ โลงศพนี้ไม่มีฝาโลงปิดอยู่!
มีเพียงผ้าขาวคลุมอยู่บนร่างของศพ
ทำให้ยากที่จะเห็นรูปร่างหน้าตาของผู้ตาย!
ทันใดนั้น
สีหน้าของเย่ชิวก็เปลี่ยนเป็นขาวซีด
ทั้งสถานที่ถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน!
“คุณปู่ ท่านจะไม่ดูหน่อยหรือ” หยางเฟิงพูดแหย่
ใช้เวลาอยู่นาน
เย่เทียนถึงจะสูดหายใจเข้าลึก และเดินเข้าไป
เขายื่นมือที่สั่นเทาไปยกเปิดผ้าขาวขึ้น
ในใจของเขาภาวนาอยู่ตลอด
หวังว่าศพนี้จะไม่ใช่เย่ชิว!!!
แต่น่าเสียดาย
เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับเขา
เมื่อเขายกผ้าขาวขึ้น
ใบหน้าของเย่ชิว ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
แม้ว่าเย่ชิวจะเสียโฉมไปแล้ว!
แม้ว่าใบหน้าของเย่ชิวจะเต็มไปด้วยรอยแผล!
แต่ด้วยความสัมพันธ์ทางสายเลือดของครอบครัว ที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างชัดเจน
เย่เทียนก็สามารถรับรู้ได้ทันที!
ศพนี้ก็คือเย่ชิว!
เป็นหลานชายเพียงคนเดียวของเขา!
เวลา.
ฉากนั้นเงียบลง
“อาๆๆ …”
หลังจากนั้น
เสียงร้องไห้และคำรามของเย่เทียน ก็ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง!
นี่คือหลานชายของเขา!
นี่คือหลานชายเพียงคนเดียวของเขา!
ตายไปทั้งๆ แบบนี้?
เจ็บ!
เจ็บปวด!!
มันเจ็บปวดมากจริงๆ!!!
เย่เทียนรู้สึกว่าหัวใจของเขาเจ็บจนเหมือนจะฉีกขาดจากกัน
ก่อนหน้านี้เขาสูญเสียลูกชายติดต่อกันไปถึงสองคน
คนแก่สูญเสียลูก ถือเป็นความเศร้าโศกที่สุดแล้ว
มาตอนนี้ หลานชายเพียงคนเดียวก็มาตายจากไปอีก!
สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในโลกมนุษย์นี้
คงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว!
“บอกฉันทีว่า เขาตายได้ยังไง?”
ทันใดนั้น
สีหน้าของเย่เทียน ก็เปลี่ยนกลายเป็นน่ากลัวเป็นอย่างมาก อวัยวะต่างๆ บนใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเข้าด้วยกัน!
เขาใช้สองมือจับคอเสื้อของหยางเฟิงแน่น และตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“บังอาจ!”
“ปล่อยท่านแม่ทัพเดี๋ยวนี้!”
เมื่อเห็นว่าเย่เทียนไม่เคารพหยางเฟิง
เสือขาวจึงตวาดเสียงดังทันที พร้อมกับในตาที่เต็มไปด้วยเจตนาสังหาร!
หยางเฟิงโบกมือของเขา
เสือขาวจึงได้ถอยกลับไป
แต่ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เย่เทียนอยู่
หากคนผู้นี้กล้าทำอะไรแปลกๆ เขาจะฆ่าทิ้งในทันที!
หยางเฟิงสีหน้านิ่งเฉย พร้อมกับยิ้มถามว่า “คุณปู่ ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้น? คุณปู่ไม่ได้เจอกับเย่ชิวไม่ใช่หรือ?”
“ฉัน……”
เย่เทียนพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาทันที
เขาปล่อยหยางเฟิงด้วยความอ่อนแรง
เขาไม่กล้ายอมรับ
เขากลัว!
กลัวว่าถ้าเขาพูดความจริงออกมา หยางเฟิงจะฆ่าเขาไปด้วย!
ยิ่งไปกว่านั้น
การตายของเย่ชิว จะต้องเกี่ยวข้องกับหยางเฟิงอย่างแน่นอน
บางทีคนที่ฆ่าอาจจะเป็นหยางเฟิงก็ได้!
คิดได้เช่นนั้น
เย่เทียนใช้ฟันกัดลิ้นของตัวเองจนเลือดไหล เพื่อให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ลง!
เขาฝืนยิ้มและพูดว่า “ฮ่าๆ! ขอโทษด้วย เมื่อครู่ปู่ตื่นเต้นมากไปหน่อย!”
“แกก็รู้ว่า คนเราพอแก่ตัว บางครั้งก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้!”
เมื่อนึกขึ้นมาว่า
ศัตรูที่ฆ่าลูกชายและหลานชายอยู่ตรงหน้า
แต่ตนเองไม่สามารถแก้แค้นให้ได้
และยังต้องแสร้งทำเป็นพูดคุยด้วยอย่างยิ้มแย้มอีก
เย่เทียนก็กำหมัดแน่น
ถึงขั้นเล็บที่แหลมคมของเขา เจาะลึกเข้าไปในฝ่ามือของตัวเอง
