เทพสงครามพิทักษ์โลก – บทที่ 714

เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 714
เสียงร้องอย่างน่าเวทนาเหมือนฆ่าหมูอย่างนั้น ทำให้ทุกคนที่อยู่ในงานตกใจหวาดกลัว！

“นี่……”

“นี่ นี่……”

ทุกคนที่อยู่ในงานก็หวาดกลัว

คนที่เข้าใจต่างก็ถูกพลังที่แข็งแกร่งของหยางเฟิงทำให้หวาดกลัว

ผู้ที่ไม่เข้าใจก็ถูกพลังที่ยิ่งใหญ่หนึ่งตีสิบนี้ทำให้สั่นไหวแล้ว！

ก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหยุนเฟยฉางแล้ว

เขาได้ตะลึงงันอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ต้องรู้ว่าบอดี้การ์ดเหล่านี้ต่างก็เป็นปรมาจารย์ของตระกูลหยุน

พลังต่ำสุดก็คือแดนปรมาจารย์！

คุ้มครองประจำกายของคุณชาย คุณหนูตระกูลหยุนของพวกเขาเหล่านี้

พลังที่แข็งแกร่งอย่างนี้เพียงพอที่ทำให้พวกเขาสามารถทำตามใจได้ในจงโจวแล้ว！

แต่คิดไม่ถึง

คนเหล่านี้อยู่ต่อหน้าหยางเฟิงเหมือนเด็กน้อยอย่างนั้น ไม่มีแรงเอาคืนแม้แต่นิด

“ต่อมาควรจะมาถึงตาคุณแล้ว！”

หยางเฟิงเงยหน้ามองหยุนเฟยฉางอยู่ยิ้มกว้าง

รอยยิ้มนี้

ในความคิดของหยุนเฟยฉางก็คือรอยยิ้มของปีศาจอย่างนั้น

ส่วนลึกในใจของเขา

ความทรงจำที่น่ากลัวบางอย่างมาถึงนาทีนี้ถึงค่อย ๆ ถูกปลุกให้ตื่นอย่างเลือนราง

น่าจะไม่ใช่เขา น่าจะไม่ใช่เขา！

“นาย ๆ ๆ ……”

หยุนเฟยฉางใช้นิ้วมือชี้ที่หยางเฟิงอยู่ พูดด้วยใบหน้าที่หวาดกลัวว่า“นายจะเอายังไง？ นายรู้ไหมว่าฉันคือคุณชายของตระกูลหยุน？ ถ้าหากนายกล้าตีฉัน นายตายแน่นอนแล้ว！”

“ฮึ ๆ ！”

หยางเฟิงส่ายหน้าแล้ว พูดด้วยใบหน้าที่ผิดหวัง“ประโยคนี้ คุณได้เคยพูดแล้ว คุณเปลี่ยนคำใหม่หน่อยได้ไหม？”

“ฉัน……”

หยุนเฟยฉางทันใดนั้นก็พูดไม่ออกพักหนึ่ง

ประโยคนี้เขาเคยพูดแล้วจริง ๆ

แต่เขายังจะสามารถพูดอะไรได้？

ผัวะ！

ไม่ได้รอให้หยุนเฟยฉางมีปฏิกิริยามา

ฝ่ามือหนึ่งอีก

แต่ฝ่ามือนี้พลังมาก

ทำให้หยุนเฟยฉางทั้งคนต่างก็ตบลอยออกไปเลยทันที

พอดีกับเวลานี้หนิงชิงเฉิงกับสวีโหย่วหรงสองคนเดินออกมาแล้ว

เพียงเห็นหยุนเฟยฉางทั้งคนเหมือนเส้นตรงเส้นหนึ่งกระแทกลงด้านหน้าของพวกหล่อนอย่างรุนแรงแล้ว

ตึ้ง！

เสียงดังสนั่นเสียงหนึ่ง

หยุนเฟยฉางเจ็บจนฉีกยิ้มกว้าง

ฟันสองสามซีกกระเด็นลอยออกไปแล้ว

เขารู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองต่างก็ถูกหยางเฟิงตีจนบิดเบี้ยวแล้ว

การเปลี่ยนแปลงที่กระทันหันนี้

ทำให้หนิงชิงเฉิงกับสวีโหย่วหรงสองคนตกใจแล้ว

“หยุนเฟยฉาง？ คุณเป็นอะไรไปแล้ว？”

หนิงชิงเฉิงก้มหน้ามองหยุนเฟยฉางอยู่ ด้วยสีหน้าที่สงสัย

หยุนเฟยฉางเงยหน้ามองเห็นหนิงชิงเฉิง สีหน้าแดง

เขาในเวลานี้อดไม่ได้ที่จะหาที่มุดเข้าไปแล้ว！

ขายหน้าต่อหน้านางฟ้าของตัวเอง

ยังมีอะไรที่ยิ่งกว่าขายหน้านี้อีกไหม？

“คุณชายหยุนคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

สวีโหย่วหรงกลับตกใจมาก รีบขึ้นไปประคองหยุนเฟยฉางขึ้นมาแล้ว

หยุนเฟยฉางส่ายหน้าพูด“ผมไม่เป็นอะไร！”

“คุณชายหยุนสรุปแล้วใครกล้าตีคุณ？”

สวีโหย่วหรงตะลึงงันแล้ว

เขาคิดไม่ถึงในงานเลี้ยงจะมีคนกล้าตีหยุนเฟยฉาง？

ในเวลาเดียวกันนี่ก็เหมือนกับตบหน้าตระกูลหนิง ตระกูลหยุน สองตระกูลมหาเศรษฐีนะ！

หยุนเฟยฉางใช้นิ้วมือชี้หยางเฟิงอยู่ พูดอย่างกัดฟันว่า“ก็เป็นไอ้เด็กนี่！”

หนิงชิงเฉิงกับสวีโหย่วหรงมองไปตามทิศทางนิ้วมือของหยุนเฟยฉางแล้ว

พอมองนี้

หนิงชิงเฉิงยิ้มแล้ว ผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยงามมาก

สวีโหย่วหรงตะลึงแล้ว สมองเชื่องช้าเหมือนสมองมีปัญหา

เหมือนผ่านไปนานมาก

หล่อนถึงพูดออกมาเสียงดังอย่างควบคุมไม่ได้“หยางเฟิง！”

“อะไร？ หยางเฟิง！”

ได้ยินชื่อนี้

สมองของหยุนเฟยฉางอื้ออึงเสียงหนึ่ง！

เงาร่างที่เลือนรางนั่นในก้นบึ้งของหัวใจก็เป็นเงาร่างนั้นที่ตัวเองฝันร้ายมาตั้งแต่เด็ก นาทีนี้ค่อย ๆ ผสมเข้าด้วยกันกับหยางเฟิงกระทั่งสองเป็นหนึ่งเดียว！

คิดไม่ถึงเป็นเขา！

ตีหยุนเฟยฉางให้ตายเขาก็คิดไม่ถึง

คนนี้ที่ตีเขาก็คือหยางเฟิง！

ก็คือคุณชายที่ถูกทอดทิ้งคนนั้น ที่ถูกตระกูลหยางไล่ออกไป！