เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 806
ไป๋ปิงปิงขึ้นมาด้านหน้าพูดปลอบ
ไป๋เฉินเฟิงสะบัดมือแล้วพูด“เธอไม่ต้องพูดแล้ว ฉันถือว่ามองชัดเจนแล้วไป๋กวงคนบาปคนนี้ก็คือคนที่สนับสนุนไม่ขึ้น！ ถ้าหากเอาตระกูลไป๋มอบให้ในมือของเขาแล้ว ตระกูลไป๋ก็จะถูกทำลายในมือของเขาไม่ช้าก็เร็ว！”
พูดอยู่เขาดึงมือของไป๋ปิงปิงขึ้น พูดอย่างจริงใจว่า“ปิงปิง เธอทำให้ดี ๆ อนาคตของตระกูลไป๋ก็อาศัยเธอแล้ว！”
ได้ยิน
ไป๋ปิงปิงไม่ได้พูดอะไร
สองดวงตากลับเปิดเผยสีที่ผิดปกติออกมาเล็กน้อย
เดินออกจากห้องหนังสือ
ไป๋กวงพุ่งมาแล้วพูดด่าต่อไป๋ปิงปิงด้วยสีหน้าที่มืดมน“ไป๋ปิงปิง เธอนังสารเลวคนนี้！ สรุปแล้วเธอมอมยาเสน่ห์อะไรให้พ่อของฉันกิน เธอนอนกับตาแก่คนนั้นแล้วใช่ไหมเขาถึงได้เอาตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ให้กับเธอ！”
พอคิดถึงตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ของไป๋ซื่อมีเดียตัวเองถูกไป๋ปิงปิงแย่งไปแล้ว
ในใจของไป๋กวงก็โกรธมาก！
เผชิญหน้าต่อการด่าทอด้วยความโกรธของไป๋กวง
ไป๋ปิงปิงไม่ได้โกรธใด ๆ
หล่อนเพียงแค่หันหน้ามามองไป๋กวงอยู่ด้วยใบหน้าที่สงสาร
เหมือนในสายตาของไป๋ปิงปิง
ไป๋กวงก็เป็นเพียงแค่แมลงที่น่าสงสารตัวหนึ่งเท่านั้น！
“ถ้าหากนายกระตือรือร้นและมุ่งมั่นสักหน่อย พ่อก็จะไม่เอาตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ของไป๋ซื่อมีเดียมอบให้ฉัน！”
“ต่างก็เป็นนายที่ไม่กระตือรือร้นและมุ่งมั่น ทำร้ายจิตใจของพ่อมากแล้วทั้งหมดต่างก็เป็นนายที่ทำขึ้นมาเอง！”
พูดจบคำพูดนี้
ไป๋ปิงปิงก็ขี้เกียจที่จะพูดมากอีก ก้าวใหญ่ออกไปเลยทันที
ตัวเองพูดมากกับไป๋กวงอีกก็ไม่มีประโยชน์
ถึงยังไงตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ของไป๋ซื่อมีเดียได้เป็นของตัวเองแล้ว
และไป๋กวง……
ฮึ ๆ ！
เป็นเพียงแค่ลูกชายเศรษฐีที่เที่ยวเล่นไปวัน ๆ คนหนึ่งเท่านั้น
ถ้าหากไม่ใช่ชาติกำเนิดของเขาดี
มีคุณสมบัติอะไรมาพูดคุยกับตัวเอง？
“นังสารเลว！นังสารเลว！”
“แกรอดู มีสักวันหนึ่งไม่ช้าก็เร็วฉันจะเอาแกไล่ออกไปจากตระกูลไป๋！”
มองเห็นเงาหลังของไป๋ปิงปิงออกไป
ไป๋กวงพูดตระโกนเสียงดังอย่างโกรธจัด
โดยเฉพาะสุดท้าย สายตาที่สงสารของไป๋ปิงปิงทำให้ศักดิ์ศรีของไป๋กวงได้รับการทำร้ายอย่างลึก ๆ แล้ว
เขาเป็นคุณชายของตระกูลไป๋ที่ยิ่งใหญ่
แต่ไป๋ปิงปิงเป็นใคร
ก็แค่นังสารเลวคนหนึ่งที่โชคดีเท่านั้น！
ถ้าหากไม่ใช่พ่อของตัวเองสงสารหล่อน เอาหล่อนมารับเลี้ยง
หล่อนก็แค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่ใช่สายเลือดโดยตรงของตระกูลไป๋！
หล่อนมีสิทธิ์อะไรมาสงสารตัวเอง？
เป็นเรื่องที่ไม่สมเหตุผลจริง ๆ ！
เวลานี้
ทะเลสาบเยียนโป
พื้นที่ชมวิวแห่งหนึ่งของจงโจว
ที่นี่มีทิวทัศน์ธรรมชาติดี
ปกติคนมากมายมาเที่ยวเล่นริมทะเลสาบ
“คุณมาแล้ว！”
ยืนที่ริมเยียนโป
ไป๋ปิงปิงพิงราวอยู่ใส่กระโปรงสีขาวทั้งตัว ผมยาวลอยพลิ้วเหมือนเด็กผู้หญิงในความฝันวันนี้หล่อนแต่งตัวไม่เหมือนกับทุกครั้ง
ถ้าหากออกไปปกติ
ไป๋ปิงปิงในฐานะเป็นดาราดังจะต้องใส่แว่นดำ หน้ากาก เอาตัวเองปิดบังอย่างแน่นหนาแน่นอน กลัวว่าคนอื่นจะจำตัวเองได้
แต่วันนี้ไป๋ปิงปิงไม่อยากทำอย่างนี้
เพราะหล่อนต้องการเจอผู้ชายคนหนึ่งที่สำหรับหล่อนแล้วสำคัญมากในชีวิต
“คุณรู้ว่าผมจะมา？”
หยางเฟิงเดินมาแล้วถามอย่างจาง ๆ
ตอนเช้าหลังหยางเฟิงได้รับข้อความที่ไป๋ปิงปิงส่งมาก็ลังเลเล็กน้อย
สุดท้ายเขายังคงเลือกที่จะมาแล้ว
ยังไงหยางเฟิงก็ไม่ได้ทำเรื่องที่ไม่ดีอะไรอีก
มีสิทธิ์อะไรถึงมาไม่ได้？
ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง
ไป๋ปิงปิงหันหน้า ตาหมุนพอยิ้ม
ทันใดนั้นสีสันของวิวรอบ ๆ ก็หายไปในพริบตา
เทียบกับหนิงชิงเฉิงและเย่เมิ่งเหยียนขึ้นมาแล้ว
ไป๋ปิงปิงมีเสน่ห์ที่ไม่เหมือนใคร
หล่อนเหมือนดอกบัวขาวที่อยู่บนเขาหิมะ
ทั้งสะอาดบริสุทธิ์ทั้งเป็นธรรมชาติ
อยากที่จะเข้าใกล้แต่กลับอยู่ไกลเป็นพันหลี้
“ขอบคุณ！”
