เมื่อเฉินเฟิงมาถึง ทำให้หลินจื้อเผิงและหลี่เชี่ยนคนเหล่านี้ตกใจ
พวกเขายืนขึ้นพร้อมเพรียงกัน และอธิบายอย่างรวดเร็วว่า: “คุณชายเฉิน คุณ คุณมาแล้ว พวกเรากำลังล้อเล่น ล้อเล่น”
“ใช่มั้ย เย่เซิ่งเทียน? พวกเรากำลังเล่นเกมกันอยู่นะ?”
สายตาของหลินจื้อเผิงมองดูเย่เซิ่งเทียนอย่างโหดร้าย
“กำลังเล่นเกมกันอยู่จริงๆ เล่นเกมที่สนุกมาก”
เย่เซิ่งเทียนพูดดูเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม
เฉินเฟิงใจกระดอนขึ้นมาถึงลำคอ ไอ้คนโง่พวกนี้ รนหาที่ตายชัดๆ
เดิมทีเขาต้องการขอโทษเย่เซิ่งเทียนในทันที ตำหนิคนเหล่านี้ แต่ถูกสายตาของเย่เซิ่งเทียนห้ามไว้
ใช่แล้ว เจ้าเทพบอกว่าเล่นเกม ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะเล่นกับคนเหล่านี้ดีๆ!
ทำให้พวกเขารู้ จุดจบของการทำให้เจ้าเทพขุ่นเคืองใจ!
คุณมาเพื่อฉันใช่มั้ย? คุณก็จริงๆเลย ทำไมต้องรอถึงตอนนี้ถึงกล้าสารภาพรักกับฉัน? อันที่จริงตอนนั้นที่ฉันปฏิเสธคุณ เพียงแค่ไม่อยากให้คุณเสียการเรียน ฉันก็ไม่ได้เตรียมตัวพร้อมด้วย
หลินจื้อเผิงยิ้มแย้ม พูดด้วยท่าทางเหมือนสุนัขรับใช้ว่า: “คุณชายเฉิน ซูจวนแต่งตัวเป็นพิเศษเพื่อคุณเลยนะ ความปรารถนาหลายปีนี้ เซอร์ไพรส์มากมั้ย?”
หลี่เชี่ยนกับหงเหมยและคนอื่นๆ พูดอย่างค่อนข้างอิจฉาว่า: “ก็มีแต่ซูจวนเท่านั้นที่คู่ควรกับคุณชายเฉิน เป็นกิ่งทองใบหยกชัดๆ”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ซินซูจวนก็ยิ่งได้ใจ
หางตาก็กวาดผ่านไปที่บนตัวของเย่เซิ่งเทียน
แอบคิดว่า เย่เซิ่งเทียน ตอนนี้นายเสียใจมากใช่มั้ย?
เจ็บปวดหัวใจมากใช่มั้ย?
น่าเสียดาย ทำให้เธอผิดหวัง เย่เซิ่งเทียนไม่ได้รู้สึกเลยสักนิด แต่กลับเต็มไปด้วยความตลก
เฉินเฟิงสะบัดมือของซินซูจวนออกในทันที หยิบทิชชูออกมาเช็ดบริเวณที่ซินซูจวนจับเมื่อกี้นี้ และพูดด้วยท่าทางรังเกียจว่า: “อย่าแตะต้องฉัน เธอสกปรกเกินไป กะหรี่ยังสะอาดกว่าเธอ”
อะไรนะ?
ซินซูจวนที่ถูกสะบัดมือก็นิ่งอึ้ง
คนทั้งคนราวกับโดนฟ้าผ่า หน้าแดงหน้าดำสักพัก แทบรอไม่ไหวที่จะมุดดินหนี
เธอจ้องมองเฉินเฟิงอย่างเลื่อนลอย
เมื่อก่อนนี้คุณชอบฉันไม่ใช่เหรอ?
คุณเคยตามจีบฉันหนึ่งปีไม่ใช่เหรอ?
ตอนนี้ฉันต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ เป็นคนยอมที่จะอิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอกก่อน ทำไมคุณต้องปฏิเสธด้วย?
คุณยังว่าฉันสกปรกกว่ากะหรี่ด้วย?
จื้อเผิงกับหลี่เชี่ยนและคนอื่นๆก็ตกตะลึงเช่นกัน
ซินซูจวนเป็นคนยอมที่จะอิงแอบแนบชิดซบอยู่ในอ้อมอกก่อน ไม่นึกเลยว่าจะถูกคุณชายเฉินรังเกียจ?
นี่ก็ขายหน้าจนทำให้ผู้คนมากมายรับรู้จริงๆ
ก่อนหน้านี้ที่คุณชายเฉินไม่มา ดาวมหาลัยซินก็ภูมิใจมาก ตอนนี้ไม่นึกเลยว่าถูกคุณชายเฉินบอกว่าสกปรกกว่ากะหรี่!
หลังจากนี้ไป ดาวมหาลัยซินก็ไม่มีหน้าเจอใครแล้ว
ซินซูจวนยังไม่ได้ดึงสติกลับมาจากการจู่โจมครั้งนี้ หงเหมยหลี่เชี่ยนทั้งสองคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดกับเธอ เริ่มที่จะซ้ำเติม
หงเหมยพูดเยาะเย้ยว่า: “ฮ่าๆๆๆ ซูจวน ฉันก็ว่าเธอไม่เจียมตัว คุณชายเฉินจะชอบเธอได้ยังไง”
หลี่เชี่ยนพูดอย่างประชดประชันว่า: “คุณชายเฉินเจอสาวสวยมามากมาย ซูจวนเธอก็หลงตัวเองเกินไปแล้วจริงๆ”
หงเหมยก็พูดอีกว่า: “ฉันให้เธออย่าพยายามเหนื่อยเสียเปล่านานแล้ว อย่าเล่นลูกไม้ไปหน่อยเลย เธอก็ไม่ฟัง ตอนนี้อยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัว”
“พวกเธอ……”
ซินซูจวนจ้องมองหลี่เชี่ยนและหงเหมยอย่างโกรธแค้น โกรธจนตัวสั่นเทา
เพื่อนรักของเธอ ไม่นึกเลยว่าในเวลานี้ จะทรยศเธอ!
สารเลว สารเลว!!!
ทำไมพวกแกต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย!!!
ฉันไม่ดีกับพวกแกตรงไหน? ไม่นึกเลยว่าพวกแกจะทรยศฉัน!!!
เธอจ้องมองสองคนนั้นด้วยความโกรธ นั่งลงไปอย่างทั้งอายทั้งโกรธ
ซินซูจวนที่ก่อนหน้านี้ยังหยิ่งยโสราวกับนกยูง ตอนนี้ก็เหมือนกับไก่แก่ที่โดนถอนขนด้านหลัง ไม่มีใครสนใจเธอ
เธอมองไปทางเย่เซิ่งเทียน ในที่สุดก็รับรู้ถึงความรู้สึกของการถูกทุกคนมุ่งเป้าเป็นอย่างไร
ในที่สุดก็รับรู้ความรู้สึก ถูกผู้คนทำให้อับอายเป็นอย่างไร
