โจวอู่มองผู้รับผิดชอบของสวรรค์บนดิน และกล่าวอย่างไม่เต็มใจ “โม่โสงคุณหมายความว่าอย่างไร! สวรรค์บนดินของพวกคุณ อยู่ในห้ามณฑลในเจียงหนาน ต้องพึ่งพาตระกูลโจวของพวกเรา ถ้าพวกคุณตัดความสัมพันธ์กับตระกูลโจว มันเป็นการขุดหลุมฝังตนเอง!”
โม่โสงกล่าวอย่างไม่แยแส “แล้วไงล่ะ? ตระกูลโจวล่วงเกินคุณเย่ พวกคุณยังเอาตัวไม่รอด ยังอยากให้สวรรค์บนดินของพวกเราตายเป็นเพื่อนพวกคุณด้วยหรือ? ถ้าพวกคุณยังมีแรงเหลือ คุณควรพาคนของคุณไปโรงพยาบาลเถอะ แล้วอย่าหยิ่งยโสอีก เก็บอารมณ์บ้าง จะได้ไม่ถูกคุณเย่ตบหน้าอีก”
“คุณ!!”
โจวอู่โกรธจนพูดไม่ออก วันนี้เขาอับอายขายหน้ามาก! !
แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจคือเย่เซิ่งเทียนมีพลังอำนาจเช่นใดกันแน่? จนสามารถทำให้สวรรค์บนดินเต็มใจตัดความสัมพันธ์กับตระกูลโจว ซึ่งเป็นการขุดหลุมฝังตนเอง ทำให้เขาไม่เข้าใจจริง ๆ
เขาไม่เข้าใจ!
คนอื่นไม่เข้าใจเช่นกัน
สวรรค์บนดิน กำลังทำอะไรอยู่? พวกเขาตัดความสัมพันธ์กับตระกูลโจวเพื่อเย่เซิ่งเทียน และปฏิเสธที่จะให้บริการกับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับตระกูลโจว!
นี่คือการสร้างศัตรู!
การทำเช่นนี้ ไม่เพียงล่วงเกินตระกูลโจวเท่านั้น แต่ยังล่วงเกินคนมากมาย
ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลชั้นนำอย่างตระกูลโจว มีพันธมิตรที่มีผลประโยชน์มากมาย ความสัมพันธ์ที่หลากหลายเกี่ยวพันกัน และซับซ้อนเป็นอย่างมาก
การล่วงเกินตระกูลโจว เท่ากับล่วงเกินคนกลุ่มใหญ่เหล่านั้น! !
โม่โสงเขาจะทำเช่นนั้นเหรอ?
“ดีมาก!! ดีมาก!!”
สายตาของโจวอู่จ้องเขม็งไปที่ โม่โสงและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “ในเมื่อสวรรค์บนดินของพวกคุณรนหาที่ตายเอง ต้องการเป็นพวกเดียวกันกับเด็กเปรตคนนั้น ก็คอยรับโกรธของตระกูลโจวเถอะ!!”
“พูดจาให้ดี ๆ หน่อย!”
จ้าวปิงตะโกนด้วยความโมโห
ไอ้แก่นี่ไม่ไว้หน้า
เป็นการรนหาความตาย
ผมเพิ่งกล่าวไปเมื่อสักครู่ว่าใครกล้าวิพากษ์วิจารณ์คุณเย่ลับหลัง ก็คือรนหาความตาย
ไอ้แก่นี่ด่าคุณเย่ต่อหน้าผม คุณคิดว่าคำพูดของผมเป็นตดเหรอ?
คุณไม่ให้เกียรติผม
โจวอู่รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก เรื่องที่ถูกเย่เซิ่งเทียนทำให้อับอายขายหน้านั้นช่างมันเถอะ เพราะตนเองไม่สามารถเอาชนะเย่เซิ่งเทียนได้
โม่โสงตัดความสัมพันธ์ก็ช่างมัน เพราะเบื้องหลังของสวรรค์บนดินนั้นไม่ธรรมดาเช่นกัน
แต่ จ้าวปิงคิดว่าตนเองเป็นใคร ถึงได้กล้าตะโกนใส่ตนเอง?
คุณคิดว่าผมเป็นคนโง่เขลาจริง ๆ เหรอ?
สารเลวจริง ๆ! !
“จ้าวปิง คุณคิดว่าตนเองเป็นใคร ถึงกล้าเป็นศัตรูกับตระกูลโจว? ตระกูลจ้าวอยากล่มสลายเหรอ?”
จ้าวปิงใช้เท้าเตะ โจวอู่และด่าว่า “แม่งฉิบหาย ไอ้แก่ คุณคิดว่าคำพูดของผมแค่พูดไปเฉยหรอ? คุณเย่เป็นคนที่คุณสามารถทำให้อับอายขายหน้าได้หรือ?”
ฝูงชนตกตะลึง
จ้าวปิงอายุสี่สิบกว่าแล้ว แต่เขากลับหุนหันพลันแล่นเหมือนเด็กหนุ่ม
เขาทำร้ายท่านรองอีกครั้ง
วันนี้ท่านรองโชคร้ายเพราะเรื่องนี้ เขาถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หากบอดี้การ์ดของท่านรองไม่ถูกเย่เซิ่งเทียนทำร้ายจนพิการไปเสียก่อน ท่านรองคงไม่น่าสงสารถึงขนาดนี้
ถูกต้อง น่าสงสาร
แม้แต่อู๋เฟิงยังรู้สึกว่าท่านรองนั้นน่าสงสารมาก
บางคนทนดูไม่ได้ เพราะใบหน้าชราของเขาบวมเหมือนหัวหมู และตอนนี้เขาถูกคนรุ่นหลังอย่างจ้าวปิงทำร้าย ซึ่งทำให้เขารู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก
“เจ้าบ้านจ้าว คุณทำเช่นนี้กับท่านรองได้อย่างไร?”
สีหน้าของอู๋เฟิงเต็มไปด้วยความตำหนิ โจวอู่ถูกทำร้ายจนมึนเหมือนกัน ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินคำพูดของอู๋เฟิงแล้ว เขาก็ขยับตัวเล็กน้อย
อู๋เฟิงพยุง โจวอู่ลุกขึ้นและถอนหายใจ และไม่รู้ว่ามือของเขาถือรองเท้าเหม็น ๆ ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเขาก็ใช้รองเท้าตบไปที่หน้าโจวอู่
“ต้องเลียนแบบคุณเย่ ถ้าจะตีคนก็ต้องตบหน้า เพราะไอ้แก่คนนี้ไม่รู้ว่าหน้าคืออะไร งั้นก็ตบหน้าของมันให้แตก ใครก็ตามที่กล้าพูดจานินทาคุณเย่ ก็จะมีจุดจบเช่นนี้”
