อะไรน่ะ?
นึกไม่ถึงว่าเขากล้าพูดแบบนี้กับท่านผู้ว่าฯ?
บ้าคลั่งเกินไปแล้ว!
บ้าคลั่งจนไร้ขอบเขต!
กล้าว่าผู้นำของมณฑลหลินอานว่าเป็นตัวใคร? เย่เซิ่งเทียนเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?
กล้าพูดว่าท่านผู้ว่าฯไม่มีคุณสมบัติที่จะเรียกว่าน้องชาย?
ช่างใจกล้าจริง ๆ!
บ้าคลั่งมาก!
ไม่มีขื่อมีแป!
จองหองที่สุด! !
เจียวเย็นตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครกล้าว่าตนเองแบบนี้
หรือว่าตนเองฟังผิด?
จินเย่าเหวินกล่าวเบา ๆ ว่า “พี่เขย เจ้าเด็กนี้ไม่เห็นพี่อยู่ในสายตา ยังกล้าบอกว่าพี่เป็นตัวอะไร…”
“พี่ไม่ได้หูหนวก!”
สีหน้าของ เจียวเย็นแย่และเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก
ตนเองไม่ได้ฟังผิด!
เจ้าเด็กคนนี้ทำให้ตนเองอับอายขายหน้าต่อหน้าคนมากมายจริง ๆ!
ช่างใจกล้ามาก!
เจียวเย็นกล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าหนุ่ม คุณไม่รู้จักผมไม่เป็นไร คุณด่าผมก็ไม่เป็นไร ผมเป็นคนใจกว้างพอ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ผมอายุมากกว่าคุณหลายสิบปีใช่ไหม? ถ้านับแล้วผมถือเป็นผู้อาวุโสใช่ไหม? คุณไม่มีความเคารพผู้อาวุโสเลยแม้แต่น้อย คุณเคยได้รับบการอบรมสั่งสอนหรือไม่? พ่อแม่ของคุณสอนคุณเช่นนี้เหรอ?”
เพียะ!
เย่เซิ่งเทียนตบไปที่หน้าของ เจียวเย็น ทำให้ เจียวเย็นตัวหมุนไปสามรอบ! !
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “รนหาความตาย!”
เปรี้ยง!
ฉากนี้เหมือนสายฟ้าผ่าลงมากลางวันแสก ๆ จนทำให้คนรู้สึกเวียนหัว!
นึกไม่ถึงว่าเย่เซิ่งเทียนจะทำร้ายท่านผู้ว่าฯ! !
ด้วยการตบหน้า การตบหน้าจนทำให้ท่านผู้ว่าฯตัวหมุนไปสามรอบ! !
นี่……
ทุกคนต่างตะลึง ตกใจจนอึ้ง ตกใจจนคลั่ง ตกใจจนหวาดกลัว!
รู้สึกสะพรึงกลัว!
เย็นที่สันหลัง!
เขาเป็นถึงท่านผู้ว่าฯ!
เป็นผู้นำของมณฑลหลินอาน!
การดำรงอยู่อย่างยิ่งใหญ่!
นึกไม่ถึงว่าจะถูกเย่เซิ่งเทียนตบหน้า! !
ฟ้าถล่มแล้ว! !
เจียวเย็นที่ถูกตบหน้า และไม่สามารถมีปฏิกิริยาตอบสนองได้เป็นเวลานาน
เขาจ้องไปที่เย่เซิ่งเทียนด้วยความอึ้ง เขาถูกตบหน้าจริง ๆ!
ถูกเขยแต่งเข้าคนหนึ่งตบหน้า! !
เขามีชีวิตอยู่จนถึงป่านี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคนอื่นตบหน้า!
ต่อหน้าผู้คนมากมาย และถูกตบหน้าในฐานะท่านผู้ว่าฯของมณฑลหลินอาน!
และทันใดนั้น ดวงตาของ เจียวเย็นกลายเป็นสีแดงและเปลี่ยนเป็นกระหายเลือด!
ดวงตาเฉียบคมทั้งคู่จ้องไปที่ดวงตาของเย่เซิ่งเทียน
ราวกับเห็นสายฟ้าสี่เส้นชนกันกลางอากาศ และประกายเป็นดอกไม้ไฟที่มองไม่เห็น
“เย่เซิ่งเทียน คุณช่างใจกล้ามาก!!”
เลขาเอกมีปฏิกิริยาตอบสนองทันที แล้วตะโกนด้วยความโมโห “ช่างใจกล้ามาก จองหองสุดขีด นึกไม่ถึงว่าคุณจะกล้าทำร้ายท่านผู้ว่าฯ คุณไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่ไหม? เด็ก ๆ จับคนบ้าคลั่งคนนี้ไปลงโทษ!!”
เพียะ!
เย่เซิ่งเทียนตบไปที่หน้าเลขาเอก การตบคราวนี้รวดเร็วมาก เลขาเอกยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง กระทั่งเขามองไม่เห็นว่าเย่เซิ่งเทียนลงมืออย่างไร ก็รู้สึกว่าใบหน้าของตนเองร้อนผ่าว ราวกับว่าหน้ามันจะแตก
และเขากระเด็นออกไป แล้วกระแทกลงบนตัวของบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลัง
ซู่!
ตกตะลึง!
ประหลาดใจ!
ไม่อยากจะเชื่อ!
ไม่กล้าเชื่อ!
เหลือเชื่อ!
นึกไม่ถึงว่าเลขาเอกถูกทำร้ายเช่นกัน!
เย่เซิ่งเทียนทำร้ายท่านผู้ว่าฯ แล้วยังทำร้ายเลขาเอกอีกด้วย!
เขามีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วใช่ไหม?
ทุกคนต่างรู้สึกตกใจ!
ไม่มีใครคิดว่าเย่เซิ่งเทียนจะใจกล้าและยโสโอหังขนาดนี้!
“ดูแลสุนัขของคุณด้วย”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวอย่างช้า ๆ
อะไรน่ะ?
ทุกคนต่างตกใจกลัว เย่เซิ่งเทียนรนหาความตายจริง ๆ
เจียวเย็นรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก และคำรามว่า “เด็ก ๆ จับคนบ้าคลั่งคนนี้เอาไว้!!”
“ใครจะจับเจ้าเทพ?”
เสียงไม่เยือกเย็นดังขึ้นมา
ผู้หญิงที่มีท่าทางน่าเกรงขามเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ
เมื่อเห็นเธอ ทำให้ทุกคนหายใจติดขัด!
