“เกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ล่ะคนหงอยเหมือนมะเขือแห้ง”
โจวอู่กล่าวด้วยความไม่พอใจ และคนที่อยู่ข้าง ๆ มองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ
บรรยากาศแปลก ๆ ทำให้โจวอู่ขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจ
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้โกลาหลวุ่นวายขนาดนี้ ใครกล้ามาก่อกวนในงานเลี้ยงวันเกิดคุณปู่? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?”
โจวเทียนฉีด่าประโยคหนึ่ง
พวกเขายังไม่เห็นเย่เซิ่งเทียนที่นั่งอยู่ข้างหน้า
ท่านรองเป็นคนโง่หรือเปล่า?
เวลาเช่นนี้ยังกล้ากลับมาอีก?
แล้วยังกล้าพูดอวดดีขนาดนี้?
คนอื่นบุกมาถึงบ้านคุณแล้ว คุณรู้ไหมว่าตนเองไปยั่วยุใคร?
ตระกูลโจวของพวกคุณกำลังจะถูกทำลายแล้ว!
ไป๋เฉินที่อยู่ท่ากลางฝูงชนเบ้ปากเล็กน้อย เขาได้ข้อสรุปแล้วว่าโจวอู่เป็นคนที่ทำให้เย่เซิ่งเทียนขุ่นเคือง มิฉะนั้น คนที่เย็นชาและเย่อหยิ่งอย่างเย่เซิ่งเทียน คงไม่สนใจและถือสาตระกูลโจวหรอก
เขาอยู่ในงานเลี้ยงการกุศล ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในงานเลี้ยงสหพันธภาพสมาคมบู๊และการค้าเมื่อคืน แต่เขาก็สามารถเดาได้ว่าโลกบู๊ โลกธุรกิจ และหานเฟิงจะไม่มีวันปล่อยเย่เซิ่งเทียนไปอย่างแน่นอน
และการที่วันนี้เย่เซิ่งเทียนปรากฏตัวอยู่ที่นี่ แสดงว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ในงานสหพันธภาพสมาคมบู๊และการค้าเมื่อคืนอย่างแน่นอน
เมื่อนึกถึงการกวาดล้างที่เกิดขึ้นในเจียงหนานเมื่อคืนแล้ว เขาก็รู้ว่าคืนต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่นอน!
เพียงแต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมโจวอู่ถึงกล้าปรากฏตัวอย่างเปิดเผย
และตอนนี้เกิดเรื่องกับปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามคม และประธานสมาคมการค้าเจียงหนานและคนอื่น ๆ แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่โจวอู่จะปลอดภัย
เมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
ไป๋เฉินขมวดคิ้ว
“ไอ้ลูกอกตัญญู คุกเข่าลง!!”
โจวฮงหรูโกรธจนตัวสั่น ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ลูกอกตัญญูคนนี้ เย่เซิ่งเทียนคงไม่บีบบังคับตระกูลโจวถึงขนาดนี้
“แก แกทำเรื่องอะไรไว้กันแน่!!”
โจวฮงหรูโกรธจนไม่สามารถพูดอะไรได้
“แกนี่เอง!!”
ตอนนี้ ในที่สุดโจวอู่ก็เห็นชัดเจนว่าคนที่นั่งบนเก้าอี้ที่หันหลังให้เขาคือเย่เซิ่งเทียน! !
ชั่วขณะหนึ่ง ความแค้นเก่าและความแค้นใหม่ผสมปะปนกัน ทำให้ดวงตาของโจวอู่เบิกตากว้างด้วยความโมโห และไม่สนใจคำพูดของโจวฮงหรู
“ไอ้สารเลว เมื่อคืนฉันไม่ได้ฆ่าแก แต่นึกไม่ถึงว่าแกกล้ามาก่อกวนในงานเลี้ยงวันเกิดของพ่อ วันนี้จะเป็นวันตายของแก!”
โจวอู่กล่าวด้วยความโมโห “ทุกคนเข้ามา!”
ขณะนี้ คนสองร้อยกว่าคนวิ่งเข้ามาจากด้านนอก ตอนนี้ห้องโถงเต็มไปด้วยคน ทำให้เดิมห้องโถงที่กว้างใหญ่ แต่ตอนนี้ดูแออัดมาก
คนเหล่านี้ล้วนสวมเครื่องแบบทหารรับจ้าง และพวกเขาถือดาบประกายแวววาวอยู่ในมือ!
แต่ละคนนั้นมีสีหน้าที่เย็นชา มีแสงสีเลือดประกายอยู่ในดวงตา ทำให้คนรอบข้างรู้สึกสั่นสะท้าน
“นี่มัน นี่มันคือ……..หน่วยหมาป่าของตระกูลโจว!”
“หน่วยหมาป่า!! คุณท่านโจวเป็นคนก่อตั้งกองทัพนี้ขึ้นมาเอง และการอาศัยพวกเขา ทำให้คุณท่านโจวสามารถกวาดล้างกองกำลังใต้ดินในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้ และ กลายเป็นฮ่องเต้ใต้ดินของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ !”
“มิน่าคุณท่านโจวไม่เผชิญหน้ากับเขาโดยตรง ที่แท้เขากำลังถ่วงเวลา และรอหน่วยหมาป่า!”
“หน่วยหมาป่าของตระกูลโจวมาถึงแล้ว คราวนี้เย่เซิ่งเทียนต้องตายแน่นอน! ถึงแม้ลูกน้องของเขาจะเก่ง แต่เขาไม่สามารถต่อสู้กับคนจำนวนมากขนาดนี้ได้หรอก?”
คนที่พูดเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นคนที่ไม่อยู่ในโลกบู๊
ส่วนคนโลกบู๊เหล่านั้นต่างเงียบและไม่พูดอะไร
เพราะพวกเขารู้ว่าอยู่ต่อหน้าเซียนบู๊แล้ว บางครั้งจำนวนคนก็ไม่มีประโยชน์อะไร
“เย่เซิ่งเทียน แม่งฉิบหายแกยังกล้ามาที่บ้านฉันอีกเหรอ? ใครให้ความกล้าแกถึงได้ยโสโอหังขนาดนี้ แกเป็นแมวเก้าชีวิตเหรอ? ถึงได้กล้ามาก่อกวนในงานเลี้ยงวันเกิดของคุณปู่!”
โจวหมินหมินลูบใบหน้าที่ยังบวมของตนเองโดยไม่รู้ตัว และกล่าวด้วยความโมโหว่า “ดูเหมือนว่าแกจะไม่หลาบจำน่ะ มันก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องไปหาแก วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ตายเหมือนไอ้แก่นั้นคุณ!”
