เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เซิ่งเทียน จ้าวเชียนและคนอื่นๆนิ่งอึ้ง มองดูเย่เซิ่งเทียนอย่างตกตะลึงจนตาค้าง
หมอนี่มันบ้าเกินไปแล้วนะ?
ถือว่าที่นี่เป็นที่สำหรับให้เขาตอแหลเหรอ?
แม่งเอ๊ย!
ไอ้เด็กเปรตคนนี้ ตอแหลไปจนเหยียบหัวของพวกเขา!
พวกเขาคนไหนบ้างที่ไม่ใช่คนมีหน้ามีตา?
ตอนนี้กลับถูกเด็กน้อยคนหนึ่ง ตอแหลอยู่ตรงหน้าของพวกเขา! ไอ้เด็กเปรตคนนี้อยากมีชื่อเสียงจนบ้าไปแล้วนะ!
“ผู้ป่วยที่ออกจากโรงพยาบาลโรคจิตแห่งไหนกัน? เล่นละครโกหกหลอกลวงผู้คนถึงที่นี่ อายุน้อยๆ ทำอะไรไม่ดี ต้องการรนหาที่ตาย!”
แม่ของแกให้สมองแกเยอะกว่าคนอื่นเหรอ? มาหาที่ตาย! กล้ามาก่อกวนในถิ่นของท่านผี แกมีกี่ชีวิต? พ่อหนุ่ม ทำตัวดีๆน่ะ คุกเข่าลงคารวะขอความเมตตาตอนนี้ ยังโอกาสรอดชีวิตอยู่ ไม่เช่นนั้นถ้าเกิดลงไม้ลงมือ
หลี่เจิ้นหัวและหลู้ซื่อไห่แสยะยิ้มพูดว่า: “สำหรับไอ้คนที่รนหาที่ตายแบบนี้ พูดจาไร้สาระมากขนาดนั้นทำไม? ทำร้ายจนสาหัสโยนออกไปในทันที ดูสิต่อไปนี้ใครยังกล้ามาก่อเรื่องในถิ่นของท่านผี!”
ในเวลานี้ ท่านผีวางมาดท่าทางเมตตา และพูดอย่างราบเรียบว่า: “เห็นแก่เจ้าสำนักหลายคน เห็นแก่ว่าแกทำผิดครั้งแรก ตีแขนขาหักก็พอ หลังจากได้รับการลงโทษ ก็ไสหัวออกไปซะ!”
คนข้างๆมองเย่เซิ่งเทียนด้วยความเห็นอกเห็นใจ ต่อหน้าของท่านผี เขาก็กล้าพูดว่า”ฉันไม่อยากเห็นคนยืนอยู่”คำพูดที่ตอแหลขนาดนี้ ถ้าอยู่ก่อนหน้านี้ ท่านผีเพียงแค่ตีแขนขาทั้งสองข้างของเขาหัก ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ท่านผีคงจะคร่าชีวิตของเขาอย่างแน่นอน!
อย่ามองว่าปากของท่านผีพูดได้ดี เขาจะปล่อยให้คนที่ตอแหลตรงหน้าของเขารอดชีวิตไปได้ยังไง?
ไม่อย่างนั้น ท่านผีก็ไม่ใช่”ผีใต้ดิน”แล้ว
“คุยเสร็จแล้วเหรอ?”
เกาเจี๋ยมองไปที่ท่านผีและคนอื่นๆ แทบรอไม่ไหวอยากจะลงมือตั้งนานแล้ว!
โดยเฉพาะท่านผี ก็เป็นเขาจัดคน ให้ลงไม้ลงมือกับคนในครอบครัวของเจ้าเทพ! ขนาดเด็กไม่ถึงสามปีก็ไม่ละเว้น!
คนสารเลวแบบนี้ สมควรตาย!
ตายหนึ่งหมื่นครั้งก็ไม่พอ!
“คุณผู้ชายบอกแล้ว ไม่อยากเห็นพวกแกยืนอยู่!”
หลังจากที่พูดจบ เกาเจี๋ยจ้องมองไปที่ท่านผี ยิ้มอย่างชั่วร้าย พุ่งขึ้นจากพื้นดินอย่างกะทันหัน ราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ กระโดดขึ้นไปบนชั้นสองกลางอากาศ!
“แกรนหาที่ตาย กล้าเย่อหยิ่งต่อหน้าของจอมไทเก๊กหม่าฮู่กั๋วอย่างฉัน คุกเข่าเดี๋ยวนี้!”
หม่าฮู่กั๋วเห็นคนคนนี้กระโดดขึ้นไปบนชั้นสอง ในใจก็สั่นสะท้านในทันใด รู้ว่านี่เป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง และก็ชิงลงมือก่อน!
“คุกเข่าลงซะ!”
เกาเจี๋ยตะโกนอย่างเยือกเย็น หม่าฮู่กั๋วเพิ่งยกเท้าขึ้น ยังไม่ได้เตะออกไป ขาทั้งสองก็มีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรง
หม่าฮู่กั๋วยังไม่ทันได้เปล่งเสียงร้องออกมา คนทั้งคนก็กระแทกจากชั้นสองตรงไปที่ชั้นหนึ่งอย่างกะทันหัน คุกเข่าตรงหน้าที่นั่งของเย่เซิ่งเทียนพอดี ขาทั้งสองแตกออก!
ทุกคนตกตะลึง มองไปทางชั้นสองอย่างตกตะลึงอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก!
จ้าวเชียน หลี่เจิ้นหัวและหลู้ซื่อไห่ทั้งสามคน เมื่อเห็นสถานการณ์นี้ แอบอุทานว่าไม่ดีในทันที และลงมือในเวลาเดียวกัน
แต่ยังคงไม่เพียงพอให้มอง
ความเร็วของเกาเจี๋ยเร็วมาก จนพวกเขามองไม่เห็นร่างของเกาเจี๋ยอย่างชัดเจน ทั้งสามคนก็ตกลงมาจากชั้นสอง ขาทั้งสองแตกหัก คุกเข่าตรงหน้าของเย่เซิ่งเทียน!
“อ๊ากกกกกกกกก!”
เสียงคำรามอันน่าเศร้า ดังก้องไปทั่วผู้ชม!
นั่นเป็นความเจ็บปวดอย่างมาก ฟังจนคนหวาดกลัว!
“แก แกอย่าเข้ามา! แกต้องการทำอะไร ฉันเป็นท่านผี! ฉันมีผู้อำนาจอยู่เบื้องหลังนะโว้ย!”
เมื่อเห็นฉากนี้ ท่านผีจะไม่เข้าใจได้ยังไง นี่เจอกับยอดฝีมืออย่างแท้จริง คนข้างกายแค่นี้ของตัวเองไม่พอที่จะสู้กับคนอื่นเขาด้วยซ้ำ!
ขนาดคนเหล่านี้ของหม่าฮู่กั๋วก็ถูกคนอื่นเขาโยนลงชั้นล่าง ก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะสู้กลับ นับประสาอะไรกับลูกน้องเหล่านั้นของเขา
ต่อให้จะต้านทานได้สักพัก ก็ไม่ทัน!
“คุณผู้ชายของฉันบอกแล้วว่า เขาไม่อยากเห็นคนยืนอยู่”
เกาเจี๋ยเดินไปทางท่านผีทีละก้าว และตะโกนอย่างเฉียบขาดว่า: “แก หูหนวกเหรอ!!”
