บทที่ 446 ฉันยังกล้าที่จะฆ่าแก
“หลี่เฟิง เจ้าทำอะไร มีสิทธิ์อะไรมาตบลูกสาวของฉัน!”
เมื่อเห็นลูกสาวของตัวเองถูกตบ หลี่หลานก็โกรธมากขึ้นมา เธอไม่คิดว่าคนในครอบครัวของตัวเองจะไร้เหตุผลเช่นนี้ และไม่มีเงินให้ยืมก็จะตบตีลูกสาวของเธอ!
หลี่เฟิงพูดอย่างประชดประชาญว่า “ฉันเป็นคุณอาของเธอ นี่คือทัศนคติของเธอที่ควรมีต่อผู้อาวุโสหรือไม่? เสี่ยวหลาน ในเมื่อแกสั่งสอนลูกสาวของตัวเองไม่เป็น ฉันก็ช่วยสั่งสอนแทนแกสักหน่อย จะต้องเคารพผู้อาวุโส ที่ฉันทำเช่นนี้ก็เพราะดีต่อเธอนะ!”
“หลี่เฟิง มึงออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ตระกูลเราไม่ต้อนรับมึง!”
หลี่หลานผลักตัวหลี่เฟิงออกไปทางประตู
ย้อนกลับไปในตอนนั้น ตอนที่เธอหนีไปกับสามี เธอรู้สึกละอายใจต่อทางตระกูลของเธอ แต่เธอก็จะไม่ยอมให้คนในครอบครัวของเธอมากลั่นแกล้งลูกสาวของตัวเอง
มาเจอกันครั้งแรกก็ตบตีลูกสาวของเธอแล้ว นี่มันคืออะไร? จะมีคนในครอบครัวเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?
ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาพวกคุณไม่เคยคิดที่จะมาสนใจพวกเราเลย ตอนนี้ต้องการเงินแล้วก็มาขอเงินถึงที่บ้าน แค่ไม่มีเงินให้ก็ต้องลงมือตบคน เธอไม่ต้องการครอบครัวแบบนี้หรอก!
หลี่เฟิงผลักตัวหลี่หลานออก และพูดอย่างเย็นชาว่า “เสี่ยวหลาน นี่ฉันกำลังทำเพื่อประโยชน์ของแกเลยนะ วิลล่าที่พวกแกอาศัยอยู่ราคาน่าจะแพงน่าดูเลยใช่ไหม? ฉันเคยตรวจสอบมาแล้ว พบว่าราคาอยู่ที่หนึ่งร้อยล้าน และขายได้ไม่ต่ำกว่าเจ็ดแปดสิบล้าน? บริษัทเล็กๆ อย่างบริษัทหัวหยวน ยังจำเป็นต้องดำรงต่อไปอีกหรือ? ขายเป็นเงินแล้วนำไปลงทุนในบริษัทของตระกูลเรา และแบ่งปันปันผลไม่ดีกว่าหรือ? พวกแกก็ยังสามารถกลับไปบ้านพ่อแม่ได้อีกด้วย”
หลี่หลานพูดอย่างโกรธเคืองว่า “มึงออกไปจากที่นี่ซะ หลายปีที่ผ่านมาเราไม่เคยได้พึ่งพาพวกแกมาก่อน และพวกเราก็ไม่ได้อดตายเลย! หลี่เฟิงฉันบอกแกเลยนะ แกกลับไปบอกคนในตระกูลหลี่ ถ้าพวกแกแค่อยากจะใช้เราเป็นเครื่องมือหาเงิน ครอบครัวแบบนี้ไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร? เงินทุนของพวกแกมีปัญหา ทำไมถึงต้องให้ลูกสาวฉันออกเงินล่ะ? ลูกสาวของฉันเคยใช้เงินพวกแกมาสักบาทไหม?”
หลี่เฟิงหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง แล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “ในเมื่อพวกแกจะไร้จิตใจได้ขนาดนี้ ก็อย่าโทษพวกเราที่จะโหดร้าย! บริษัทหัวหยวนเล็กๆ แห่งหนึ่ง ฉันโทรศัพท์แค่สายเดียวก็สามารถทำให้พวกแกล้มละลายได้แล้ว! อุตสาหทำดีกลับไม่ได้ดีจริงๆ เลย อีกไม่กี่วันก็ถึงวันเกิดอายุเจ็ดสิบปีของพ่อแล้ว เดิมทีพ่อแม่ยังหวังให้พวกแกกลับไปอยู่ แต่ดูเหมือนว่าแกไม่มีพ่อแม่อยู่ในใจเลยแม้แต่น้อย”
หลี่หลานเยาะเย้ยว่า “ถ้าตระกูลหลี่อยากจะเอาสิ่งที่ลูกสาวของฉันผ่านความยากลำบากมากมายถึงได้กลับมา งั้นฉันจะบอกแกนะหลี่เฟิง พวกแกคิดผิดไปแล้ว!”
“พูดดีๆ ไม่ยอมฟังอยากเจอดีใช่ไหม ตอนนี้แกกล้าที่จะไม่เชื่อฟังคำพูดของพี่ชายคนนี้เลยงั้นเหรอ!”
หลี่เฟิงจ้องที่หลี่หลานด้วยสายตาที่ไม่ดี และพูดอย่างมั่นใจว่า “ไอ้คนที่ไร้ยางอาย ลูกสาวของแกก็ไร้ยางอายเหมือนกับแก ไอ้คนไร้ยางอาย วันนี้ฉันก็จะสั่งสอนแกแทนพ่อแม่สักหน่อย!”
หลังจากพูดจบ หลี่เฟิงก็ยกมือขึ้นและกำลังจะลงมือตบหลี่หลาน
หวางซีคว้ามีดผลไม้บนโต๊ะขึ้นมา และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “หลี่เฟิง ถ้าแกกล้าแตะต้องแม่ฉันก็ลองดู!”
“โอ๊ย แกคิดว่าถือมีดผลไม้ก็จะทำให้ฉันกลัวแล้วงั้นเหรอ? แกกล้าที่จะใช้มีดขู่คุณอา มีแม่แบบไหนก็จะมีไอ้ลูกต่ำทรามแบบนั้นจริงๆ คอยดูนะว่าวันนี้ฉันจะจัดการให้แกหลาบจำไปเลย!”
เมื่อพูดแบบนั้น หลี่เฟิงก็คว้าเก้าอี้แล้วขว้างไปทางหวางซี!
ในขณะนั้นเอง ประตูก็ถูกผลักเปิด เย่เซิ่งเทียนอุ้มซือซือ แล้ววิ่งพุ่งเข้ามา เตะหลี่เฟิงล้มลงด้วยเท้า และเหยียบหน้าอกของหลี่เฟิงด้วยเท้าข้างหนึ่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า “แกกล้าดียังไง มารังแกคนในครอบครัวของฉันถึงที่บ้านแบบนี้”
หลี่เฟิงถูกเตะออกไปจนแทบจะหายใจไม่ออก ใช้เวลานานถึงจะหายใจคล่องตัวได้ แต่ก็ถูกเย่เซิ่งเทียนเหยียบอยู่และไม่สามารถขยับตัวได้ และก็ด่าอย่างดุเดือดว่า “เจ้าก็คือสามีของหวางซีงั้นเหรอ? กล้าดียังไง ถึงกล้าทุบตีฉัน! ฉันเป็นผู้อาวุโสของเจ้านะ!”
“ทุบตีเจ้างั้นเหรอ?”
ดวงตาของเย่เซิ่งเทียนเย็นชาและมืดมน และเขากล่าวว่า “ฉันยังกล้าที่จะฆ่าเจ้าอีกด้วย!”
