บทที่ 448 กลับบ้านพ่อแม่
หลี่หลานที่ไม่ได้กลับบ้านพ่อแม่ของเธอมากว่ายี่สิบปี ในที่สุดก็สามารถกลับบ้านพ่อแม่ของเธออย่างมีหน้ามีตา มีความสุขจนแทบจะเป็นเหมือนซือซือเลยทีเดียว
“พวกเจ้าคิดว่าฉันควรใส่ชุดอะไรดี?”
หลี่หลานไม่ได้กินอาหารเช้า วิ่งเข้าไปในห้องและเปลี่ยนเสื้อผ้าไปหลายชุด จากนั้นก็ถามหวางซีและเย่เซิ่งเทียนว่า “ฉันกลับไปแล้วควรจะนำของขวัญอะไรไปให้คุณปู่คุณย่าของพวกเจ้าดี?
ซือซือเงยหน้าของเธอขึ้นเล็กน้อยอย่างมีความสุข และพูดอย่างไร้เดียงสาว่า “คุณย่าคุณย่า พวกเราจะไปงานเลี้ยงกันใช่ไหม? เพื่อนในโรงเรียนอนุบาลบอกหนูว่า ตอนที่คุณตาของเขาเสียชีวิตมีผู้คนมากมายมากินข้าวที่งานเลี้ยง พวกเราจะไปกินงานเลี้ยงของใครเหรอ?”
เย่เซิ่งเทียนรีบปิดปากของซือซือ ไอ้เด็กเวรตัวน้อยนี้ อยู่ในวัยที่ใครเห็นก็เกลียดชัง และไม่ว่าคำพูดอะไรก็สามารถออกมาจากปากเล็กๆ ของเธอได้
หวางซีจ้องไปที่ซือซือ “ถ้ากล้าพูดจาเหลวไหลอีก แม่จะเย็บปากของเจ้า และไม่ให้กินข้าว”
ซือซือมองลงไปที่ท้องน้อยอ้วนของเธอ จากนั้นมองไปที่โจ๊กบนโต๊ะ และเริ่มร้องไห้ด้วยความทันที “แม่ อย่าเย็บปากของซือซือ ซือซืออยากกินข้าว ซือซือชอบกินข้าวมากที่สุด”
เจ้าเด็กกินเก่ง
เป็นคนกินเก่งอย่างสมบูรณ์เลยทีเดียว
รู้สึกว่าไร้ประโยชน์เล็กน้อย
ถึงเวลาควรที่จะมีตัวน้อยอีกคนแล้ว
หลี่หลานยิ้มและกล่าวว่า “เจ้าหนูน้อยผู้ไร้จิตใจ เหมือนซีเอ๋อร์ในวัยเด็กเลย ชอบกินข้าวอย่างเดียว แม้ว่าฟ้าจะถล่มลงมาก็ไม่สำคัญเท่ากินข้าวเลย”
เย่เซิ่งเทียนเหลือบมองที่หวางซี จากนั้นเหลือบมองที่ซือซือ เขาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ถูกหวางซีกระทืบขาอย่างแรง และพูดอย่างรวดเร็วว่า “แม่ ในเมื่อไปอวยพรวันเกิด ฉันคิดว่าคนชราอายุมากแล้ว ให้ของขวัญอะไรก็ไม่สำคัญเท่าสุขภาพกาย เอาแบบนี้ไหม ฉันรู้จักกับหมอเทวดาหัว แล้วฉันจะไปหาเขาขอสูตรถนอมสุขภาพเพื่อนำไปเป็นของขวัญเถอะ”
หวางซีส่ายหัวและกล่าวว่า “ไม่ได้ มันดูไม่มีราคาเกินไป แม้ว่าเราจะไม่มีเงินมาก แต่ก็ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นว่ายากจนโดยจงใจ”
หลี่หลานรู้สึกเสียดายเงินเล็กน้อย และพูดว่า “นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่ต้องใช้เท่าไหร่เหรอ? ครอบครัวของเรามีเงินไม่มากนัก ไม่จำเป็นต้องแพงเกินไป ฉันคิดว่าหยกพระพุทธเจ้าสองสามร้อยหยวนก็ดีพอแล้ว ครอบครัวเราไม่ได้มีเงินขนาดนั้น”
เมื่อเห็นความขี้เหนียวของหลี่หลาน เย่เซิ่งเทียนก็ยิ้มและพูดว่า “แม่ เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล ฉันไปขอสูตรถนอมสุขภาพที่หมอเทวดาหัวไม่ต้องใช้เงิน ก่อนหน้านี้ฉันเคยช่วยเขามาก่อน”
ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน ซือซือได้แอบยัดเกี๊ยวนึ่งเข้าไปในปากของเธอ เพราะกลัวว่าจะถูกจับได้ เธอจึงรีบเคี้ยวและกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว
“เอาแบบนี้ไหม นอกจากสูตรการรักษาสุขภาพแล้ว เรายังมอบพระหยกหนึ่งองค์ด้วย เซิ่งเทียนเจ้าไปซื้อมา อย่าแพงเกินไปนะ แบบที่เจ็ดแปดร้อยก็พอแล้ว”
หลังจากหลี่หลานพูดจบ ก็ยังจงใจกำชับว่า “อย่าซื้อของแพงโดยเด็ดขาด ครอบครัวของเราไม่มีเงิน”
“เข้าใจแล้ว”
เย่เซิ่งเทียนหันกลับมาด้วยรอยยิ้ม และเมื่อเขายื่นมือออกไปจะหยิบเกี๊ยวนึ่ง ถึงพบว่าเกี๊ยวนึ่งเจ็ดแปดชิ้นได้ถูกซือซือกินไปหมดแล้ว
และซือซือไม่เพียงแต่ดื่มโจ๊กในชามของตัวเองหมดเท่านั้น แต่ยังดูดโจ๊กในชามใหญ่ของเขาอย่างหมดท่า
“พระเจ้า วันนี้เด็กคนนี้กินเข้าไปมากเท่าไหร่แล้ว?”
จากนั้นทั้งสามคนถึงตอบสนอง วันนี้ซือซือกินเยอะเกินไปแล้ว จุกจนเป็นอะไรไปจะทำยังไง?
เห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้าถูกดันขึ้น และท้องน้อยก็กลมมากขึ้น
“ซือซือหิวมาก”
ซือซือดูไร้เดียงสา
เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้ว ความอยากอาหารของซือซือผิดปกติ หรือว่าจะเป็นเพราะเลือดประหลาดในร่างกายของซือซือ?
ก่อนหน้านี้เลือดประหลาดของซือซือเกือบจะโดนดูดจนหมดตัว และสุดท้ายเย่เซิ่งเทียนก็ได้ถ่ายเลือดของตัวเองเข้าไป ควบคู่ไปกับการดันเลือดไปทั่วร่างกาย การฝังเข็มและการนวด และการเปิดจุดฝังเข็ม เลือดประหลาดในร่างกายของซือซือจึงได้เปิดใช้งานล่วงหน้า
สิ่งแรกที่แสดงให้เห็นคือ ความอยากอาหารที่เพิ่มขึ้น
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
หลังจากเตรียมพร้อมทุกอย่างแล้ว และก็ได้ซื้อของขวัญ หลี่หลานก็พาสมาชิกในครอบครัวสี่คน กลับไปที่ตระกูลหลี่ในเจียงหนาน และอวยพรวันเกิดของท่านใหญ่ตระกูลหลี่
แต่ก่อนที่จะเข้าประตู ก็ถูกคนห้ามไว้แล้ว
“โอ๊ย นี่ไม่ใช่พี่หลานเหรอ? ไม่ได้เจอกันมายี่สิบกว่าปี ให้กำเนิดลูกหมูได้ครอกหนึ่งแล้วพากลับมางั้นเหรอ?”
หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวสวยงามพูดอย่างประชดประชาญ
