บทที่ 447 ให้แม่ของเราได้มีหน้ามีตาสักครั้ง
การจ้องมองอย่างเฉยเมยของเย่เซิ่งเทียน ทำให้หลี่เฟิงตัวสั่นโดยไม่มีเหตุผล
ในดวงตาที่เฉยเมยคู่นั้น มีแสงอันเย็นชาฉายออกมาสองเส้น มันช่างเย็นเหลือเกิน มันก็เหมือนกับน้ำแข็งที่ไม่ละลายเป็นหมื่นปี ทำให้เกิดร่องรอยของความกลัวจากไขกระดูกของเขาเลยทีเดียว
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ออร่าสังหารอันเยือกเย็นในดวงตาที่เย็นชาทั้งสองนั้น มันเปรียบเสมือนมีดคมที่วางอยู่ต้นคอของเขา ซึ่งสามารถบาดคอของเขาได้ทุกเมื่อ
“เจ้า เจ้าอยากจะทำอะไร!”
หลี่เฟิงกลัวแล้ว เขารู้สึกว่าเย่เซิ่งเทียนจะฆ่าตัวเองจริงๆ
นี่ไม่ใช่สายตาที่มนุษย์ควรจะมีเลยจริงๆ!
สายตานี้ ทำให้เขานึกถึงการจ้องมองของเสือที่หิวโหยมาห้าวัน ที่เขาเคยเห็นมาก่อนหน้านี้!
เย่เซิ่งเทียนไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องไปที่เขาอย่างหนักแน่น
หลี่เฟิงตกใจมากจนตัวสั่น และรีบพูดว่า “เจ้า อย่าลงมือ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้เลย”
เย่เซิ่งเทียนยังคงมองเขาต่อไป
หลี่เฟิงตบหน้าตัวเองอย่างแรงสองครั้ง และขอความเมตตาว่า “ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ เสี่ยวหลาน ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันมันเลวทราม เรื่องทั้งหมดฉันโกหกแกทั้งนั้น หลานสาว ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว เสี่ยวหลาน พ่อแม่ไม่เคยแบบนั้นมาก่อนเลย พ่อแม่บอกให้แกกลับบ้าน ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ”
“อะไรนะ? แก แกโกหกฉันเหรอ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่หลานก็น้ำตาไหลพรากทันที และเธอก็วิ่งเข้าไปตบหน้าพี่ชายของตัวเองอย่างแรง และด่าว่า “หลี่เฟิงแกยังเป็นคนอยู่หรือไม่? แกเป็นพี่ชายของฉันนะ แต่กลับทำกับฉันแบบนี้! แกใช้พ่อแม่มาโกหกฉันเลยงั้นเหรอ!”
เย่เซิ่งเทียนยกขาขึ้น ไม่อยากจะสนใจกับหลี่เฟิงอีกเลย
ซือซือยังไม่ได้ตื่นขึ้นมา เย่เซิ่งเทียนได้ถ่ายเลือดจำนวนมากให้กับซือซือ จากนั้นก็ได้ฝังเข็มและนวดให้กับซือซือ ดันเลือดให้ทั่วร่างกาย และในตอนนี้เจ้าตัวเล็กก็ยังนอนหลับลึกอยู่
จะต้องนอนอีกห้าชั่วโมงถึงจะตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่
“ซีเอ๋อร์ ไม่เป็นไรแล้ว”
เย่เซิ่งเทียนจับใบหน้าของหวางซีอย่างทุกข์ใจ จากนั้นก็ดึงมีดผลไม้ในมือเธอออก แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ฉันขอโทษ ที่ทำให้คุณต้องได้รับความลำบาก”
หวางซีส่ายหัวอย่างหนักแน่นและกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ฉันได้เตรียมใจนี้มานานแล้ว ตราบใดที่ครอบครัวของเราอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าความยากลำบากใดๆ ฉันก็ไม่กลัวเลย”
เย่เซิ่งเทียนพยักหน้าเบาๆ
หลี่เฟิงถูกหลี่หลานตบหน้าไปหลายที และวิ่งหนีไปด้วยหางจุๆ
หลี่หลานขังตัวเองอยู่ในห้อง แต่เย่เซิ่งเทียนและหวางซีก็ไม่กล้าไปรบกวน
ทั้งครอบครัวนี้จะสามารถเดินมาถึงจุดนี้ได้นั้น มันไม่ง่ายเลยจริงๆ
หลี่หลานปากร้ายแต่ใจดี แม้ว่าจะด่าว่าเย่เซิ่งเทียนอยู่เสมอ แต่ก็แค่ด่าผ่านๆ เท่านั้น และมีของอร่อยก็จะเก็บไว้ให้เย่เซิ่งเทียนหนึ่งชุด
“แม่ทนมายี่สิบกว่าปีแล้ว ในเมื่อตอนนี้มีโอกาสที่จะกลับบ้านได้ เราก็กลับไปกับแม่กันเถอะ”
เย่เซิ่งเทียนวางซือซือไว้บนเตียง แล้วพูดว่า
หวางซีถอนหายใจและกล่าวว่า “หลายปีที่ผ่านมาแม่ไม่เคยพูดสิ่งเหล่านี้เลย ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยพูดมาก่อน พอนานๆ ไปฉันก็ไม่ได้ถามอีกเลย ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้ ถามแม่ก่อนดีกว่า
หวางซีหยุด และพูดว่า “เซิ่งเทียน ฉันขอคุยกับคุณเรื่องหนึ่ง ถ้าทางตระกูลหลี่ต้องการยืมเงินจริงๆ ฉันก็อยากขายบ้านหลังนี้ไปก่อน แล้วให้แม่กลับไปแบบมีหน้ามีตาสักครั้ง และให้แม่ได้เชิดหน้ายืดอกสักครั้ง แน่นอน ถ้าคุณไม่เห็นด้วยก็ช่างมันเถอะ อันที่จริงฉันก็คิดว่าการที่จะใช้เงินมากมายขนาดนั้นเพื่อที่จะสร้างหน้าตา มันก็ไม่คุ้มค่า แต่ฉันแค่รู้สึกไม่เต็ม”
เย่เซิ่งเทียนหัวเราะและพูดว่า “ในเมื่อคุณอยากจะทำเช่นนี้ งั้นก็ทำไปเถอะ และไม่จำเป็นต้องขายบ้านเลย ตอนนี้โครงการในเมืองใหม่คุณรับผิดชอบอยู่ไม่ใช่หรือ? คุณมอบโครงการเล็กๆ ให้แก่ตระกูลหลี่ ก็เพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะหาเงินได้แล้ว ถึงเวลานั้นให้เรียกเวินไปด้วย เธอเป็นถึงเลขาของเจ้าเทพเลยนะ ยังกลัวว่าจะสร้างหน้าตาให้แม่ไม่ได้อีกเหรอ? ถ้ายังไม่พอ ฉันก็จะโทรหาสหายเพื่อนรบของฉันอีก ให้พวกเขามาช่วยสร้างฉากสักหน่อย และให้แม่กลับไปบ้านแม่อย่างมีหน้ามีตาสักครั้ง”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ หวางซีก็ตกตะลึงไปเลย เธอก็แค่พูดไปอย่างนั้น และก็ไม่ได้คิดที่จะขายบ้านเพื่อเอาหน้าตาจริงๆ
แต่เธอไม่คิดเลยว่า เย่เซิ่งเทียนจะคิดได้รอบคอบมากขนาดนี้ และน้ำตาไหลลงมาอย่างอดไม่ได้
เย่เซิ่งเทียนกอดเธออย่างอ่อนโยนและพูดว่า “ร้องไห้ทำไม ฉันมีพวกคุณที่เป็นคนใกล้ชิดที่สุดเพียงไม่กี่คน ถ้าฉันไม่ใส่ใจพวกคุณแล้วจะไปใส่ใจใครล่ะ?”
หวางซีปาดน้ำตา แล้วถามว่า “คุณกับซือซือไปทำอะไรที่เมืองหลวง?”
เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้วและพูดว่า “เมื่อคืนนี้ทางตระกูลเย่มารับซือซือไป”
หวางซีเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “คุณอยากจะจัดการกับทางตระกูลเย่อย่างไร? ฉันจะฟังของคุณทั้งหมด เพราะยังไงตอนนี้ครอบครัวของเราก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใคร เราก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้”
“ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวเบาๆ
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หลี่หลานทำอาหารเช้าเสร็จ และพูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อยว่า “เซิ่งเทียน ซีเอ๋อร์ ฉันจะคุยอะไรกับพวกเจ้าหน่อย ถ้าพวกเจ้าไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไร”
เย่เซิ่งเทียนเช็ดปากให้ซือซือ และกล่าวว่า “แม่ ถ้าคุณอยากกลับไปฉันกับซเอ๋อร์จะกลับไปเป็นเพื่อนคุณ เพราะยังไงตอนนี้ทางครอบครัวของเราก็ไม่ได้ขาดอะไร ไม่จำเป็นต้องไปมองสีหน้าใคร”
หลี่หลานพูดด้วยความงุนงงว่า “ผ่านไปยี่สิบห้าปีแล้ว เคยไปแค่ครั้งเดียว ถ้าทางตระกูลหลี่ยังไม่ยอมรับฉัน ฉันก็จะได้ตัดใจไปเลย”
