บทที่ 473 พินัยกรรม
“เสี่ยวหลาน เมื่อลูกกลับมาแล้ว ส่วนของลูกนั้น พ่อยังคงเก็บไว้ให้ลูกเสมอ”
หลี่กั๋วหรงกล่าวด้วยดวงตาที่เปียกชื้น “นับจากนี้เป็นต้นไป พ่อขอมอบอำนาจรับผิดชอบธุรกิจยาของตระกูลให้ลูก”
“คุณพ่อ……”
น้ำตาของหลี่หลานไหลออกมาทันที เธอไม่เคยคิดว่าตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา พ่อยังคิดถึงเธอ
เธอกลับบ้านพ่อแม่คราวนี้ ความหวังสูงสุดของเธอคือไม่โดนพ่อไล่ออกจากบ้าน
“เสี่ยวหลาน พ่อรู้ว่าลูกต้องการจะพูดอะไร?”
หลี่กั๋วหรงนั่งบนเก้าอี้ แล้ววางซือซือไว้บนตักและกล่าวอย่างเย็นชา “บ้านนี้พ่อเป็นใหญ่ที่สุด พ่อรู้ว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ พวกเขากำลังรอให้พ่อตาย จะได้แบ่งทรัพย์สมบัติได้ ลูกก็เห็นแล้ว วันนี้อยู่ต่อหน้าพ่อ พวกเขายังพูดเรื่องแบ่งมรดก มันทำให้พ่อเสียใจจริง ๆ ถึงแม้ว่าพ่อจะรู้ว่าไม่ช้าก็เร็ววันนั้นก็ต้องมาถึง แต่พ่อก็รู้สึกเจ็บปวดใจ”
“ตอนนั้นพ่อโกรธลูกจริง ๆ แต่หลังจากผ่านไปหลายปี พ่อก็ปลงแล้ว จุดประสงค์ของพ่อก็คืออยากให้พวกคุณมีชีวิตครอบครัวที่ดี? ในเมื่อลูกเลือกหวางหงจื้อแล้ว และลูกเต็มใจที่จะใช้ชีวิตลำบากกับเขา นั่นหมายความว่าชีวิตของลูกมีความสุข”
“เรื่องธุรกิจยาก็เป็นตามที่พ่อบอก เพราะเดิมทีพ่อก็เก็บไว้ให้ลูกอยู่แล้ว พ่อได้เขียนพินัยกรรมไว้เรียบร้อยแล้ว นี่เป็นส่วนของลูก ไม่มีใครสามารถเอาไปได้ ถึงแม้ว่านิสัยของลูกจะหยิ่งทะนง แต่ลูกเป็นคนมีเมตตา ถ้าพ่อมอบธุรกิจนี้ให้ลูก ก็จะทำให้คนอื่น ๆ สามารถมีชีวิตอยู่รอดได้ ถ้ามอบให้คนอื่น มันจะเร่งการล่มสลายของตระกูลหลี่ให้เร็วขึ้นเท่านั้น”
หลี่หลานพยักหน้าและน้ำตานองหน้า
หลี่กั๋วหรงมองหวางซีและกล่าวว่า “ซีเอ๋อร์ อย่าตำหนิว่าตาที่เป็นคนที่โหดร้าย ที่ไม่ได้สนใจพวกคุณมาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา นั่นเป็นเพราะตาไม่อยากจะเสียหน้า ความจริงแล้ววันนี้ถึงแม้พวกคุณจะไม่กลับมา ตาก็คิดที่จะไปเยี่ยมพวกคุณ ตอนนี้ตาเป็นคนที่ใกล้จะตายแล้ว ไม่กลัวเสียหน้าแล้ว ตอนนี้ความหวังเดียวของตาก็คือใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุข ถ้าหลานมีความสามารถ หลานก็ช่วยแม่ดูแลธุรกิจยาด้วย”
หวางซีไม่อยากจะเชื่อ ตระกูลหวางทำให้เธอเสียใจมามากแล้ว และกระทั่งมีเงามืดอยู่ในใจ
ตอนนี้ความห่วงใยของ หลี่กั๋วหรงทำให้เธอรู้สึกว่ามันไม่เหมือนความจริง
ไม่รอคำตอบจากหวางซีหลี่กั๋วหรงมองเย่เซิ่งเทียนอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความซับซ้อน “ผมรู้ว่าการที่สองแม่ลูกสามารถมีวันนี้ได้ ล้วนเป็นความดีความชอบของคุณ ถึงแม้ผมจะไม่รู้สถานะตัวตนที่แท้จริงของคุณ แต่คุณสามารถทำให้ซาพั่วหยุนลู่หรงถิงหยูฝาน และหลี่อิงหมินเห็นแก่หน้าคุณ แล้วมาอวยพรวันเกิดให้ผมได้ สถานะตัวตนของคุณต้องไม่ธรรมดา”
“ดูท่าทางคุณแล้วไม่ใช่คนธรรมดา ผมไม่ได้หวังว่าจะให้คุณช่วยตระกูลหลี่ เพราะตระกูลหลี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ ผมแค่หวังว่าก่อนที่ตระกูลหลี่ล่มสลาย คุณจะสามารถช่วยปราบปรามได้ ผมเชื่อว่าคุณมีความสามารถนั้น”
เย่เซิ่งเทียนกล่าวอย่างสงบว่า “เพื่อเห็นแก่น้ำใจที่คุณมีต่อคุณแม่และซีเอ๋อร์ ผมสัญญาว่าจะช่วยคุณสักครั้ง”
“ขอบคุณ ขอบคุณ”
ดูเหมือนว่าหลี่กั๋วหรงจะคลายความกังวล และรู้สึกผ่อนคลาย
“คุณพ่อ ร่างกายคุณพ่อยังแข็งแรงอยู่ อย่ากล่าวเช่นนั้น”
หลี่หลานรู้สึกเศร้าจนพูดไม่ออก
ทุกคนต่างฟังออกว่า หลี่กั๋วหรงกำลังพูดสั่งเสีย
เมื่อคนกำลังจะตาย น้ำเสียงนั้นน่าโศกเศร้า
เมื่อคนกำลังจะตาย คำพูดนั้นมีเมตตา
เมื่อคนแก่จนอายุใกล้จะสิ้นอายุขัยแล้ว จะสามารถรับรู้ได้ไม่มากก็น้อย
“พ่อรู้สภาพร่างกายของตนเองดี พวกคุณไม่จำเป็นต้องโศกเศร้า เกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมดา พ่อปลงนานแล้ว”
หลี่กั๋วหรงไม่ได้ใส่ใจมากนัก
หวางซีรู้สึกโศกเศร้าอย่างอธิบายไม่ถูก
ในความทรงจำของเธอ เธอไม่เคยรับรู้ถึงความห่วงใยจากคุณปู่คุณย่าเลย ตั้งแต่เธอจำความได้ คุณย่าไม่เคยสนใจเธอเลย
ตอนนี้ความห่วงใยของ หลี่กั๋วหรงทำให้เธอตื่นตระหนกเล็กน้อย
เย่เซิ่งเทียนกล่าวอย่างสงบ “แค่มะเร็งเท่านั้น ไม่ใช่ว่ารักษาไม่หาย”
หลี่กั๋วหรงตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วกล่าวด้วยความตกใจ “คุณ…คุณรู้ได้อย่างไร?”
“ไม่มีอะไรแปลกหรอก การแพทย์แผนโบราณของจีนนั้นลึกซึ้ง การมอง การฟัง การถาม และการจับชีพจรนั้นสามารถวินิจฉัยโรคได้ สมัยก่อนตอนที่หมอได้พบช่ายหวงกง เพียงแค่มองแวบเดียว เขาก็สามารถรู้ว่าเขาป่วย ซึ่งเขาอาศัยจากการมอง”
หลี่กั๋วหรงลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ จ้องเย่เซิ่งเทียนราวกับเห็นผี และกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า “คุณ คุณรักษาได้?”
