บทที่ 483 การต่อสู้ระหว่างการแพทย์แผนจีนและแผนตะวันตก
“คุณชายไฉ ฉันผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตฉันด้วย หวางซี พวกเราเป็นพี่น้องกันที่ดีที่สุด ยกโทษให้ฉันเถอะ ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ฉันผิดไปแล้ว……..”
หงเสี่ยวเหมยตกใจจนหน้าซีดเซียว เธอรู้ดีกว่าใครๆว่าในเขตพื้นที่คนผิวสีดำของประเทศอเมนั้นวุ่นวายขนาดไหน
หวางซียังคงใจอ่อน และตบเข้าที่ใบหน้าของหงเสี่ยวเหมย และกล่าวว่า “ตบหน้าแกในครั้งนี้ เราก็ถือว่าขาดกัน”
ดังนั้นเธอจึงมองไปที่ไฉจวิ้น และกล่าวว่า “คุณชายไฉ ปล่อยเธอไปเถอะ ฉันเชื่อว่าการลงโทษในตอนนี้ มันเพียงพอที่เธอจะจดจำไปชั่วชีวิตแล้ว”
ไฉจวิ้นรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า “พูดง่าย พูดง่าย ในเมื่อคุณนายซีพูดแล้ว ฉันก็จะปล่อยเธอไปโดยธรรมชาติอยู่แล้ว”
ทันทีที่พูดจบ เขาก็เห็นเย่เซิ่งเทียนจ้องมองตัวเองอยู่อย่างเย็นชา และทันใดนั้นเขาก็เข้าใจถึงความหมายของเย่เซิ่งเทียนทันที
เขาจึงขยิบตาให้พญาบู๊ที่กำลังจับตัวหงเสี่ยวเหมย และกล่าวว่า “โยนตัวมันออกไป อย่าทำให้ตาของท่านเย่และคุณนายซีเปื้อนสกปรก”
พญาบู๊คนนั้นเข้าใจทันที
ในเมื่อหงเสี่ยวเหมยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนประเทศอเม และเหนือกว่าคนอื่น งั้นก็ปล่อยให้เธอไปเป็นคนประเทศอเมเถอะ
คนที่เต็มไปด้วยกลิ่นไอของไพร่ตกต่ำจากไขกระดูกประเภทนี้ คุณปล่อยให้เธอเป็นมนุษย์เธอไม่เป็น แต่เธอจะไปเป็นสุนัขเอง
ยิ่งไปกว่านั้น หงเสี่ยวเหมยคนนี้ออกมาหาเรื่องตายครั้งแล้วครั้งเล่า และถ้าไม่เติมเต็มความปรารถนาของเธอมันคงไม่ดีต่อเธอ
“ซีเอ๋อร์ เราเข้าไปกันเถอะ”
หลังจากพูดจบ เย่เซิ่งเทียนก็เหลือบมองที่ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะและไฉจวิ้น และพูดว่า “พวกเจ้าไปทำงานกันเถอะ เราเดินดูสักหน่อยก็จะกลับไปแล้ว”
ไฉจวิ้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขากลัวว่าเจ้าปีศาจคนนี้จะไม่ยอมปล่อยเขาไปล่ะ แต่ไม่คิดเลยว่าในครั้งนี้เขาไม่ได้หาเรื่องตัวเอง เขาจึงรีบตอบตกลง และวิ่งหนีไปเหมือนวิ่งหนีเอาชีวิตรอด
ในหัวใจของชิอิจิโร่ มิยาโมโตะเต็มไปด้วยความผิดหวัง เดิมทีเขายังอยากจะขอความรู้ทักษะการประดิษฐ์ตัวอักษรจากอาจารย์เย่สักหน่อย แต่ดูเหมือนว่าในตอนนี้เขาไม่มีโอกาสนี้แล้ว
แต่ในเมื่ออาจารย์เย่มาแล้ว งั้นตัวเองก็ต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ และจะปล่อยพลาดไปอีกไม่ได้แล้ว
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะตัดสินใจขึ้นมา แม้ว่าเขาจะตอบด้วยปาก แต่ในความเป็นจริงเขาก็มักจะทิ้งอยู่ในที่ที่ไม่ไกลไม่ใกล้
เดิมทีหวางซียังอยากจะถามเย่เซิ่งเทียนสักหน่อยว่า ชายชราชาวประเทศอาทิตย์เป็นคนทำอะไร แต่เรื่องของหงเสี่ยวเหมยทำให้ในหัวใจของเธอยุ่งเหยิง และก็ไม่มีความคิดนั้นอีกเลย
ชายชรากลุ่มหนึ่งกำลังพูดคุยกันถึงเรื่องราวการแพทย์แผนจีน และกำลังเถียงกันจนหน้าแดงกับกลุ่มนักศึกษาแพทย์แผนตะวันตก และไม่มีใครสามารถโน้มน้าวใครให้ยอมแพ้ได้
โก้วหวยอันดับหนึ่งในการฝังเข็มของเจียงหนานกล่าวอย่างเย็นชาว่า “แพทย์แผนจีนไม่ได้เรื่องงั้นเหรอ? ใครบอกเจ้าว่าการแพทย์แผนจีนไม่ได้เรื่อง? การฝังเข็มได้มีการสืบทอดกันมานานหลายพันปีแล้ว พวกเส้นเลือดและจุดฝังเข็ม การแพทย์ตะวันตกเข้าใจหรือไม่?”
ชายวัยกลางคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกล่าวด้วยท่าทีอ่อนโยนว่า “แพทย์แผนจีนได้มีการพัฒนามานับพันปีแล้วก็จริง แต่มีบางอย่างในการแพทย์แผนจีนไม่สอดคล้องตามวิทยาศาสตร์ วิทยาศาสตร์เป็นสิ่งที่เข้มงวด วิธีการของแพทย์แผนจีนนั้นล้าหลังเกินไป และทฤษฎีก็ล้าหลังเกินไป ในสังคมสมัยใหม่ บทบาทของการแพทย์แผนจีนนั้นไม่ค่อยมากสักเท่าไหร่”
ในเวลานี้การต่อสู้กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว และทั้งสองก็จ้องตากัน
“เซิ่งเทียน พวกเขาจะไม่ต่อสู้ใช่มั้ย? น่ากลัวมากเลย ไม่มีใครสนใจเลยเหรอ?”
หวางซีกล่าวอย่างกังวลใจว่า
เย่เซิ่งเทียนยิ้มและกล่าวว่า “เป็นเรื่องปกติ คนในวงการแพทย์เป็นคนบ้าทั้งหมด ตราบใดที่พวกเขาไม่ฆ่าคนก็ไม่เป็นไร”
“แพทย์แผนจีนก็คือการหลอกลวง คุณลองดูพวกหมอบนถนนสมัยเก่า คนไหนที่ไม่ใช่คนหลอกลวง”
เผยชุนชิวแพทย์อันดับหนึ่งในเจียงหนานหัวเราะเบาๆ นี่ไม่ใช่การแลกเปลี่ยนทางวิชาการอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นการโจมตีซึ่งกันและกัน
“เห้~ถุ้ย~”
โก้วหวยถ่มน้ำลายใส่หน้าเผยชุนชิวโดยตรง “ไอ้หน้าด้าน ตัวมึงเองแม่งก็ไม่ใช่คนเรียนแพทย์แผนจีนเหรอ? ไอ้คนทรยศ? มึงหุบปากไปซะ”
“ตุ้ย~ตุ้ย~ตุ้ย~”
“ถุยถุยถุย”
ในชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนต่างพากันถ่มน้ำลายใส่กันขึ้นมา และคนที่อยู่ข้างๆก็รีบหลบหลีกอย่างรวดเร็ว
“พวกเราไปกันเถอะ พวกมันโหดเกินไป”
หวางซีเบิกตากว้าง คนพวกนี้แต่ละคนต่างก็เป็นถึงแพทย์ที่มีชื่อเสียง แต่ไม่คิดว่าระหว่างพวกเขาจะสื่อสารกันแบบนี้งั้นเหรอ!
“เซิ่งเทียน คุณคิดว่าแพทย์แผนจีนยอดเยี่ยมกว่าหรือแพทย์แผนตะวันตกยอดเยี่ยมกว่าหรือ?”
