บทที่ 480 ถ้าดูถูกตนเอง คนอื่นก็จะดูถูกคุณ
หวางซีนึกไม่ถึงว่าจะได้พบหงเสี่ยวเหมยที่นี่
เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าตนเองมีความแค้นอะไรกับหงเสี่ยวเหมย
ตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย พวกเธอเป็นเพื่อนร่วมหอพัก เธอกับหงเสี่ยวเหมยมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างดี จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน
ต่อมาเมื่อหงเสี่ยวเหมยไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ พวกเธอจึงไม่ค่อยได้ติดต่อกัน
หลายเดือนก่อน เธอและหงเสี่ยวเหมยได้พบกันโดยบังเอิญในงานเลี้ยงการกุศลที่เมืองเฉียนถัง
เธอคิดว่าไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์จะไม่แน่นแฟ้มไปมากกว่านี้ แต่มิตรภาพระหว่างเพื่อนสนิทยังอยู่ แต่หวางซีนึกไม่ถึงว่าหงเสี่ยวเหมยจะเย็นชากับเธอ และหงเสี่ยวเหมยยังเยาะเย้ยเธออีกด้วย
แม้กระทั่ง หงเสี่ยวเหมยยังต้องการที่จะเหยียบย่ำหวางซีต่อหน้าไป๋เฉิน แต่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัว ทำให้หงเสี่ยวเหมยถูกไป๋เฉินสั่งสอนอย่างหนัก ถือว่ากรรมตามสนอง
นึกไม่ถึงว่าหงเสี่ยวเหมยยังไม่เปลี่ยนนิสัยอีก เมื่อเธอได้พบกับหวางซีที่นี่ เธอก็หยิ่งยโสอีกครั้ง
“หงเสี่ยวเหมย ฉันไม่เคยล่วงเกินคุณใช่ไหม?”
หวางซีขี้เกียจจะสนใจหงเสี่ยวเหมย เพราะอย่างไรเสียพวกเธอก็เป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เธอไม่อยากจะทำจนเกินไป
แต่หงเสี่ยวเหมยไม่ได้คิดเช่นนั้น ทำราวกับว่าหวางซีและเย่เซิ่งเทียนฆ่าคนทั้งครอบครัวของเธอ และกล่าวอย่างดุร้ายว่า “อีผู้หญิงชั้นต่ำ วันนี้คุณพาสามีไร้ประโยชน์ของคุณมากินฟรีดื่มฟรีใช่ไหม? ครั้งที่แล้วตอนอยู่ที่เมืองเฉียนถัง อาศัยว่ารู้จักไป๋เฉินแล้วมาทำร้ายฉัน? วันนี้ฉันจะทำให้พวกคุณสองคนชดใช้!”
ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะที่อยู่ด้านข้างมองหงเสี่ยวเหมยด้วยความไม่พอใจ คิดอยู่ในใจว่าไม่ง่ายเลยที่ตนเองจะได้พบอาจารย์เย่อีกครั้ง ยังไม่ทันได้ปรึกษาเรื่องศิลปะการเขียนพู่กันจีน ก็ถูกคุณมาขัดขวางแล้ว
เขาเดินไปข้างหน้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า “คุณผู้หญิง โปรดระวังคำพูดของคุณด้วย และควรเคารพคนอื่นด้วย! เย่ซามะและคุณนายเย่เป็นแขกผู้มีเกียรติของผม และถ้าคุณไม่เคารพพวกเขา ก็ถือเป็นการไม่เคารพผมด้วย! ถึงแม้ว่าผมจะเป็นชาวประเทศอาทิตย์ แต่ผมก็รู้มารยาทของต้าเซี่ย คุณในฐานะที่เป็นชาวต้าเซี่ย ทำไมถึงได้ไม่มีมารยาทขนาดนี้ ยังสู้คนต่างชาติอย่างผมไม่ได้!”
หงเสี่ยวเหมยไม่รู้จักชิอิจิโร่ มิยาโมโตะ และกล่าวอย่างเย่อหยิ่งว่า “ไอ้แก่ คุณเป็นใคร? กล้ามาวิจารณ์ต่อหน้าฉัน? ฉันเรียนจบมาจากประเทศอเมเชียวน่ะ และฉันกำลังจะได้กรีนการ์ดของประเทศอเมแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังจะกลายเป็นคนประเทศอเมแล้ว! แม่งฉิบหาย คุณอย่าเอาฉันไปโยงกับคนต้าเซี่ยชั้นต่ำพวกนั้น!”
หลังจากกล่าวจบ หงเสี่ยวเหมยตบหน้าของชิอิจิโร่ มิยาโมโตะ!
การตบครั้งนี้ ทำให้ชิอิจิโร่ มิยาโมโตะตกตะลึง
เขาเป็นอาจารย์ศิลปะการเขียนพู่กันจีนอันดับหนึ่งของประเทศอาทิตย์ และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับโลกแห่งศิลปะการเขียนพู่กันจีนของต้าเซี่ย ตอนนี้เขากลับถูกคนทรยศที่ลบล้างบรรพบุรุษทำร้าย!
“หงเสี่ยวเหมย คุณมันไร้ยางอายจริง ๆ ชายชราคนนี้อายุมากขนาดนี้แล้ว คุณยังลงมือทำร้ายเขาอีก!”
คำพูดของหงเสี่ยวเหมยและการตบครั้งนี้ ทำให้หวางซีโกรธทันที
เธอนึกไม่ถึงเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่สามารถพูดคุยได้ทุกเรื่อง จะกลายเป็นคนไร้ยางอายที่ไม่ต้องการแม้แต่บรรพบุรุษของตนเองด้วยซ้ำ!
“ฉันทำร้าย แล้วยังไงล่ะ? ฉันเป็นชาวอเมผู้สูงศักดิ์ การที่ฉันทำร้ายพวกคุณนั้น มันเป็นการให้เกียรติพวกคุณแล้ว! วันนี้ฉันไม่เพียงทำร้ายเขาเท่านั้น แต่วันนี้ฉันจะจัดการพวกคุณด้วย ถึงฉันทำร้ายพวกคุณ พวกคุณก็เจ็บตัวเปล่า ๆ เพราะตอนนี้ฉันเป็นชาวอเมแล้ว! พวกคุณต้าเซี่ยจะสามารถทำอะไรฉันได้?”
หลังจากกล่าวจบ เธอยกมือขึ้นเพื่อจะตีหวางซีอีกครั้ง
แต่กลับถูกเย่เซิ่งเทียนตบหน้าอย่างแรง ทำให้หงเสี่ยวเหมยล้มลงบนพื้น
“ที่รัก ตีได้ดีมาก!”
หวางซีกล่าวด้วยความโมโหว่า “หงเสี่ยวเหมย ฉันไม่สนใจว่าคุณจะอพยพย้ายถิ่นฐานไปที่ใดเพราะนั้นเป็นเสรีภาพของคุณ แต่เพราะกรีนการ์ดเพียงใบเดียว คุณก็ทิ้งได้แม้แต่บรรพบุรุษของตนเอง ฉันดูถูกคุณ! เพราะคุณนั้นดูถูกประเทศเกิดของตนเอง แล้วไปประจบสอพลอฝรั่งพวกนั้น คุณคิดว่าพวกเขาไม่ดูถูกคุณเหรอ?”
“หงเสี่ยวเหมย ฉันขอมอบคำพูดให้คุณหนึ่งประโยค คนที่เคารพตนเอง คนอื่นก็จะเคารพคุณ คนที่ดูถูกตัวเอง คนอื่นก็จะดูถูกคุณ!”
