บทที่ 477 กล้าเหยียดหยามภรรยาของผม?
“คุณเข้าใจผิดจริง ๆ พวกเราไม่ใช่นักตุ้มตุ๋น ในเมื่อคุณรู้จักตระกูลหลี่ คุณต้องมีหมายเลขโทรศัพท์ของลุงโจงใช่ไหม ถ้าคุณไม่เชื่อคุณก็โทรไปถามลุงโจงได้”
หวางซีอธิบายด้วยความจำใจ
รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ตกลง ผมจะให้โอกาสพวกคุณ คุณโทรไปหาพ่อบ้านโจง”
หวางซีกล่าวด้วยความอึดอัดว่า “พวกเราเพิ่งเจอพ่อบ้านโจง และยังไม่มีเบอร์โทรศัพท์มือถือของพ่อบ้านโจง ถ้าคุณมีก็สามารถโทรถามเขาได้”
“ไม่มีแม้กระทั่งข้อมูลติดต่อของพ่อบ้านโจง แล้วพวกคุณยังกล้ามาบอกว่าตนเองไม่ใช่คนหลอกลวงอีกหรือ?”
ชายหนุ่มชี้ไปที่หวางซีและเย่เซิ่งเทียน แล้วกล่าวกับบอดี้การ์ดทั้งสี่ที่อยู่ข้างหลังตนเองว่า “ตีขาให้หักแล้วโยนออกไปข้างนอก! ผู้หญิงคนนี้ไม่เลว ลีลาบนเตียงน่าจะไม่เลว พาไปที่ห้องผมก่อน ส่วนผู้ชายคนนี้แค่ปล่อยให้มันมีลมหายใจก็พอ”
คลิก!
ชายหนุ่มยังไม่ทันพูดจบ และก่อนที่บอดี้การ์ดจะลงมือ เย่เซิ่งเทียนก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มแล้ว เขาเตะไปที่ขาทั้งคู่ของชายหนุ่มคนนั้น
ขาของชายหนุ่มงอไปข้างหลังเก้าสิบองศา เหมือนกับขาของสุนัขตอนหมอบ แล้วเขาก็คุกเข่าอยู่บนพื้น
“โอ๊ย……”
ชายหนุ่มส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เดิมห้องโถงที่มีเสียงพูดคุยกัน แต่ขณะนี้เงียบทันที ทุกคนต่างมองมาทางนี้
“คุณคิดว่าตนเองเป็นใคร กล้ามาเหยียดหยามภรรยาของผมหรือ?”
เย่เซิ่งเทียนไม่คิดออมมือ เห็นได้ชัดว่าบุคคลนี้พุ่งเป้ามาที่พวกเขาสองคน
ในเมื่อเป็นกับดัก เขาจะคอยดูว่าผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังนั้นจะใจกล้าขนาดไหน
“แกมันช่างใจกล้ามาก กล้าลงมือทำร้ายคุณชายของพวกเรา!”
บอดี้การ์ดคนหนึ่งเดินออกไป แต่มีร่องรอยของความกลัวอยู่ในดวงตาของเขา เพราะเมื่อสักครู่เขามองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเย่เซิ่งเทียน!
ยอดฝีมือนักบู๊!
เพี๊ยะ ๆ ๆ ๆ!
การต่อสู้กับคนหนึ่งคนก็เป็นการต่อสู้ และการต่อสู้เป็นกลุ่มก็เป็นการต่อสู้เหมือนกัน และเย่เซิ่งเทียนไม่ได้คิดที่จะออมมือ!
และเกือบจะเป็นเวลาเดียวกัน เขาตบไปที่หน้าของบอดี้การ์ดทั้งสี่คน ทำให้พวกเขากระเด็นออกไปไกลกว่าสิบเมตร!
บุคคลนี้ไม่ธรรมดา!
“บังอาจ!”
“แกมันรนหาที่ตาย!”
“ลูก!”
เสียงตะโกนพร้อมกัน ชายวัยกลางคนทั้งสามรีบพุ่งเข้ามาทันที
ชายวัยกลางคนที่รูปร่างอ้วนปกป้องชายหนุ่มที่ขาหักและคำราม “คุณกล้าทำร้ายลูกชายของผม! คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร!! ผมคือ ไป๋เหวินเซวียนแห่งตระกูลไป๋ และวันนี้ผมจะทำให้คุณไม่สามารถออกไปจากประตูนี้ได้!”
ตระกูลไป๋ เป็นหนึ่งในสามตระกูลวีรบุรุษของเมืองโมตู
ตอนนี้คุณชายของตระกูลไป๋ถูกคนทำร้ายจนขาหัก ซึ่งอยู่ในงาน การประชุมวิชาการทางการแพทย์แห่งเมืองโมตูภายใต้สายตาจับจ้องของสาธารณชน มันเหมือนเป็นการตบหน้าตระกูลไป๋!
ถ้าวันนี้ตระกูลไป๋ไม่แก้แค้น ต่อไปตระกูลไป๋ก็จะกลายเป็นตัวตลก
“เห็นได้ชัดว่าลูกกชายของคุณเป็นคนที่หาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลก่อน แล้วต้องการลงมือทำร้ายพวกเรา สามีของฉันแค่ป้องกันตัวเท่านั้น ตระกูลไป๋ไม่แยกแยะผิดถูกแบบนี้เหรอ?”
หวางซียืนขึ้นและพูดเข้าข้างเย่เซิ่งเทียน
“คุณพ่อ ฆ่าไอ้เด็กเปรตคนนั้น ส่วนผู้หญิงคนนี้เก็บไว้ก่อน ผมจะทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงชั้นต่ำ และจะทำให้เธอกลายเป็นโสเภณีที่นอนกับผู้ชายเป็นพันเป็นหมื่นคน!!”
คุณชายไป๋ร้องด้วยความเจ็บปวด และกัดฟันกล่าวด้วยความแค้น
ไป๋เหวินเซวียนคำราม “เหล่าซุน ยังจะรออะไรอีก ไม่ได้ยินสิ่งที่เฟิงเอ๋อร์พูดเหรอ!!”
ชายวัยกลางคนอีกคนขมวดคิ้ว ซุนหลงเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของ ไป๋เหวินเซวียนและเป็นคนที่ตระกูลไป๋จ้างมาคอยคุ้มครองความปลอดภัย เขาเป็นบุคคลอันดับหนึ่งในหมัดแปดเก็ก ของเมืองโมตู
ถ้าซุนหลงลงมือ เจ้าเด็กคนนี้ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!
“เจ้าเด็กคนนี้รนหาที่ตายใช่ไหม? กล้าลงมือทำร้ายไป๋เฟิง และซุนหลงอาศัยหมัดแปดเก็กจนไปถึงระดับปรมาจารย์!”
“นักบู๊ อาจารย์บู๊ ปรมาจารย์ ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ นี่คือระดับแดนของโลกบู๊ คนที่สามารถเป็นปรมาจารย์นั้นมีน้อยมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นการอาศัยหมัดแปดเก็กเพียงอย่างเดียว?”
“คนไม่เจียมตัว ทุกคนคอยดูกันเถอะ ซุนหลงฆ่าเขาง่ายเหมือนกับการฆ่าไก่!”
ทุกคนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันเบา ๆ สำหรับของพวกเขาแล้ว เย่เซิ่งเทียนเป็นคนที่ตายไปแล้ว
บทที่ 476 มาแล้ว
บทที่ 478 อาศัยอำนาจรังแกคนใช่ไหม?
