Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 524 ไอ้อู๋เป็นผู้หญิง
หลี่กั๋วหรงรู้สึกอารมณ์หลากหลายอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
มีอะไรน่าสลดใจมากไปกว่าการที่ญาติพี่น้องเข่นฆ่ากัน?
“ไสหัวออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกแกสองคนอีก ไสหัวออกไปจากเมืองโมตู!”
หลี่กั๋วหรงไม่สามารถลงมือฆ่าพวกเขาได้ สุดท้ายเขาก็ยังเป็นคนใจอ่อน
นึกถึงตอนที่หลี่เซียงหลันกอดขาตนเองตอนที่เธอยังเป็นเด็ก และเรียกพ่อด้วยเสียงน้ำออดอ้อน นึกถึงภาพร้องไห้ตอนที่ตนเองส่งหลี่เซียงหลันไปโรงเรียนอนุบาลครั้งแรก และนึกถึงภาพที่ตนเองแอบเช็ดน้ำตาตอนที่หลี่เซียงหลันแต่งงานกับมู่ซิ่วหลิน……
เธอคือลูกสาวที่ตนเองเคยทะนุถนอม
เป็นหัวใจของตนเอง
ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะรู้ว่าตนเองไม่ใช่พ่อผู้ให้กำเนิดของเธอ แต่ตนเองเลี้ยงดูเธอเป็นเวลาหลายสิบปีแล้ว แล้วตนเองจะลงมือได้อย่างไร?
หลี่เซียงหลันและมู่ซิ่วหลินคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วกราบสามครั้ง หลี่เซียงหลันกล่าวเบา ๆ ว่า “คุณพ่อ หนูจะไปแล้ว ชาตินี้วาสนาของพวกเราได้สิ้นสุดลงแล้ว ชาติหน้าหนูขอเกิดเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของคุณพ่อ และจะกตัญญูต่อคุณพ่อ!”
จากนั้น มู่ซิ่วหลินก็พยุงเธอและกำลังจะเดินจากไป
ทันใดนั้นมู่ซิ่วหลินก็หันกลับมาและกล่าวด้วยความรู้สึกผิดว่า “เซี่ยหมิงหลี่ไม่ใช่คนธรรมดา เขามีคนที่มีพลังอำนาจสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง พวกคุณระวังให้ดี และเขายังมีราชาบู๊อยู่ข้างกายสองคน ผมขอโทษสำหรับสิ่งที่เคยทำก่อนหน้านั้น”
หลังจากกล่าวจบ สองสามีและภรรยาก็เดินกะโผลกกะเผลกออกไปจากตระกูลหลี่ และไม่หันกลับมาอีกเลย
หลี่หลานพยุงหลี่กั๋วหรงและไม่ได้มองภาพที่ หลี่เซียงหลันและมู่ซิ่วหลินเดินจากไป เขากล่าวด้วยความขมขื่น “เซิ่งเทียน ขอบคุณมาก ถ้าไม่ใช่นาย ตระกูลหลี่คงจะจบสิ้นแล้ว”
“ผมทำเพื่อคุณแม่และซีเอ๋อร์เท่านั้น ไม่ได้ทำเพื่อตระกูลหลี่ของคุณ”
เย่เซิ่งเทียนไม่ให้เกียรติเขาแม้แต่น้อย เขาคิดว่าสาเหตุที่ตระกูลหลี่เกิดเรื่องในวันนี้ เป็นผลมาจากการปล่อยปละละเลยของหลี่กั๋วหรง
จากนั้นเขาก็มองไปที่หัวเวิ่นยีและกล่าวว่า “คืนนี้ฉันจะต่อกระดูกขาให้นาย”
ขณะนี้ ไอ้อู๋จับหน้าอกตนเองแล้วเดินเข้ามา และถามด้วยน้ำเสียงสั่น “นี่น้อง ขอถามหน่อย นาย..นายไปถึงระดับเซียนบู๊แล้วใช่ไหม? ขอละลาบละล้วงถามว่าน้องชายว่าอาจารย์ของคุณเป็นใคร?”
“คุณยังไม่คู่ควรที่จะรู้”
เย่เซิ่งเทียนทิ้งประโยคที่เย็นชา แล้วอุ้มซือซือกลับไปที่ห้อง
ไอ้อู๋เก้อเขินจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็เป็นคนรุ่นเดียวกับหลี่กั๋วหรงและถือว่าเป็นผู้อาวุโส แต่เขากลับถูกเหยียดหยามขนาดนี้
ตามลำดับรุ่นแล้ว เย่เซิ่งเทียนต้องเรียกเขาว่าปู่ แต่ตอนนี้เขาถูกรุ่นหลานทำให้อับอายขายหน้าต่อหน้าคนมากมาย ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธแค้น
“ไอ้อู๋ แกอย่าใส่ใจคำพูดของเขาเลย นิสัยของเซิ่งเทียนก็เป็นแบบนี้ แกก็เห็นแล้ว เขาไม่ให้เกียรติแม้แต่ฮันด้วยซ้ำ”
หลี่กั๋วหรงยิ้มด้วยความขมขื่น เขารู้ว่าเย่เซิ่งเทียนผิดหวังในตัวเขาเล็กน้อย
“ฮ่า ๆ วางใจเถอะ ฉันจะถือสาเด็กได้อย่างไร?”
ไอ้อู๋กล่าวพร้อมกับหัวเราะ เพียงแต่เสียงหัวเราะนั้นเป็นเสียงหัวเราะแห้ง ๆ
“คนอย่างคุณ ยังคิดจะเป็นผู้อาวุโสของอาจารย์ผมอีก คุณเป็นตัวอะไร!”
หัวเวิ่นยีกล่าวด้วยความไม่เกรงใจ เขารู้สึกระแวงไอ้อู๋ และมักจะรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนดี
บุคคลนี้ เป็นคนที่ไม่จริงใจ!
อย่างไรก็ตาม เขาขี้เกียจจะถาม
สีหน้าของไอ้อู๋ทรุดลง พ่นลมออกมาอย่างเย็นชา หันหลังแล้วเดินจากไป ไม่ว่าหลี่กั๋วหรงจะรั้งเขาอย่างไรก็ไม่เป็นผล
“ท่านหัว คำพูดของคุณทำร้ายจิตใจคนมากไปหน่อย”
หวางซีกล่าวด้วยความจำใจ
หัวเวิ่นยีรีบกล่าวว่า “อาจารย์แม่ คุณสั่งสอนถูกแล้ว แต่บุคคลนี้เป็นคนที่ไม่จริงใจ เขาเป็นคนที่เสแสร้งมาก”
จากนั้นเขาก็หันไปมองหลี่กั๋วหรงและกล่าวว่า “หลี่กั๋วหรงคุณรู้จักบุคคลนี้นานแค่ไหนแล้ว?
“สามสิบปีแล้ว วางใจเถอะ เขาไม่มีอะไรหรอก”
หลี่กั๋วหรงถอนหายใจ เมื่อสักครู่เขาอยากไกล่เกลี่ย แต่ก็ไม่มีเวลาไกล่เกลี่ย
“สามสิบปี? ถ้าเช่นนั้นคุณเป็นคนที่ตาบอดจริง ๆ เพราะมองคนไม่ออก”
หัวเวิ่นยีกล่าวเยาะเย้ย
“คุณพูดเช่นนั้นได้อย่างไร?”
หลี่กั๋วหรงตกตะลึง และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
หัวเวิ่นยีกล่าวหยอกล้อว่า “ถ้าคุณไม่ได้ตาบอด คุณน่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่าเธอเป็นผู้หญิง ถึงแม้ว่าเธอจะแสดงได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง การปลอมตัวของเธอนั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ก็ไม่อาจเล็ดลอดสายตาของผมได้!”
