Mars เจ้าสงครามครองโลก – บทที่ 645 ไม่อาจแก้ตัวได้

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? มีอะไรเหรอ?”

หลี่หลานเดินเข้ามาจากด้านนอก เมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เธอรู้สึกตกตะลึง

เย่เซิ่งเทียนและหลี่เย็นหรานเปลือยกายอยู่บนเตียง ขณะที่หวางซีร้องไห้จนตาบวมแดง นั่งกอดเขาอยู่บนพื้นด้วยความสิ้นหวัง

“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!!!”

หลี่หลานโมโหจนคลั่ง เธอไม่เคยคิดว่าเย่เซิ่งเทียนกับหลี่เย็นหรานจะทำเรื่องแบบนี้ได้

“คุณแม่ นี่เป็นความเข้าใจผิด ผมไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ หลี่เย็นหรานใช้ข้ออ้างขอโทษเพื่อให้ผมดื่มเหล้าสองแก้ว หลังจากผมดื่มเสร็จ ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอผมตื่นมาก็เป็นแบบนี้แล้ว”

ตอนนี้เย่เซิ่งเทียนทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับแม่ยายเท่านั้น เขาหวังว่าแม่ยายจะสามารถมีสติและฟังเขาอธิบาย

หลี่เย็นหรานไม่มีเวลาสนใจเรื่องที่ร่างกายตนเองเปลือยเปล่า เธอคุกเข่าอยู่ตรงหน้าหลี่หลาน ร้องไห้และกล่าวว่า “คุณป้า มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรดื่มเหล้าจนเมา และฉันไม่ควรให้พี่เขยดื่มเหล้า มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด คุณป้า ป้าฆ่าฉันเถอะ ฉันผิดต่อพี่ซี ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพี่เขย ฉันไม่โทษเขา”

“พวกแกหุบปาก!”

หลี่หลานกล่าวด้วยความโมโห ตบหน้าหลี่เย็นหรานและเย่เซิ่งเทียนอย่างรุนแรง “สัตว์เดรัจฉาน พวกแกสองคนมันเป็นสัตว์เดรัจฉาน! หลี่เย็นหราน เราเชื่อใจเธอมากขนาดนี้ ให้อภัยกับสิ่งที่เธอเคยทำในอดีต นี่คือวิธีที่เธอปฏิบัติต่อลูกสาวของฉันเหรอ? เธอยังมีมโนธรรมอยู่อีกไหม?”

“เย่เซิ่งเทียน แกทำร้ายลูกสาวฉันมากขนาดนั้น หวางซีรอแกกลับมาโดยไม่คำนึงถึงอะไรทั้งนั้น เพื่อแกแล้วหวางซีสูญเสียไปมากมายเท่าไหร่? แกไม่รู้เหรอ? ตอนนี้แกกลับทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ แกละอายใจต่อลูกสาวของฉันบ้างไหม? ฉันตาบอดจริง ๆ ที่เลือกเชื่อใจคนใจคอชั่วร้ายอย่างแก แกทำกับลูกสาวของฉันแบบนี้เหรอ!!!”

เย่เซิ่งเทียนรู้สึกเจ็บปวดใจเหมือนถูกมีดทิ่มแทง เกิดเรื่องเช่นนี้แล้ว เขาไม่สามารถอธิบายได้

ถึงแม้ว่าจะอธิบาย เรื่องทั้งหมดได้กลายเป็นความจริงแล้ว ไม่มีใครเชื่อหรอก

“คุณป้า อย่าโทษพี่เขยเลย มันเป็นความผิดของฉันเอง เป็นความผิดของฉันเองที่ดื่มเหล้าจนเมา ถึงได้ทำผิดอย่างใหญ่หลวง คุณป้า คุณฆ่าฉันเถอะ ฉันยอมตายเพื่อชดใช้ความผิด ฉันเป็นคนชั้นต่ำ ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พี่เขยก็จะไม่…….”

ยังไม่ทันที่หลี่เย็นหรานจะพูดจบ หลี่หลานก็กล่าวด้วยความโมโหว่า “หุบปาก! พวกแกสองคนล้วนไม่ใช่คนดี! หลี่เย็นหราน เธอไสหัวออกไปจากที่นี่ ฉันไม่มีหลานสาวที่ไร้ยางอายเช่นเธอ!”

“คุณป้า ฉัน……”

“ไสหัวออกไปให้พ้น!!!”

เสียงคำรามของหลี่หลาน ทำให้หลี่เย็นหรานสวมเสื้อผ้าและวิ่งร้องไห้ออกไป

ตอนนี้ในห้องนอนเหลือเพียงสามคน

“เย่เซิ่งเทียน แกยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”

ดวงตาของหลี่หลานแดงก่ำ และเธอโกรธจนตัวสั่น

“คุณแม่ หลี่เย็นหรานวางแผนใส่ร้ายผม”

เย่เซิ่งเทียนกัดฟันพูด

เหล้าสองแก้วนั้นมีปัญหาอย่างแน่นอน แต่เขาไม่ได้รู้สึกว่ามียาอยู่ในแก้วเหล้า แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น เหล้าสองแก้วนั้นต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน

“ต่อให้แกถูกใส่ร้าย เรื่องยังไม่ได้เกิดขึ้นเหรอ? แกยังไม่ได้นอนกับเธอเหรอ? หลี่เย็นหรานเป็นสาวบริสุทธิ์ แล้วเธอจะใช้ความบริสุทธิ์ของตนเองมาใส่ร้ายแกเหรอ?”

เลือดสีแดงที่อยู่บนเตียงบอกทุกอย่างแล้ว

ไม่สำคัญว่าเย่เซิ่งเทียนถูกใส่ร้ายหรือไม่ แต่สิ่งสำคัญคือเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นแล้ว

ถ้าเรื่องยังไม่เกิดขึ้น เพียงแค่กอดกันเท่านั้น มันก็สามารถอธิบายได้ แต่ตอนนี้ปัญหาคือเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว!

ไม่ว่าจะเป็นแผนการของหลี่เย็นหรานหรือไม่ก็ตาม แต่เย่เซิ่งเทียนได้ทำลายความบริสุทธิ์ของหลี่เย็นหรานแล้ว!

เย่เซิ่งเทียนพูดอะไรไม่ออก

ตอนนี้จะพูดอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์

หวางซียืนขึ้น มองเลือดสีแดงที่อยู่บนเตียง น้ำตาของเธอไหลไม่หยุด มีความดิ้นรนอยู่ในดวงตาของเธอ ในที่สุดกลายเป็นความสิ้นหวัง และสุดท้ายก็กลายเป็นความโศกเศร้า

เธอมองเย่เซิ่งเทียน และกล่าวด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า

“เย่เซิ่งเทียน หย่ากันเถอะ!”