“เสี่ยวหลาน เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
หลี่กั๋วหรงถามด้วยความโกรธแค้น
มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะเห็นความหวังของตระกูลหลี่ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ครอบครัวลูกสาวกลับมาสู่ตระกูล แต่ตอนนี้กลับเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น
หลานสาวสุดที่รักของเขานอนกับสามีของหลานสาวสุดที่รักอีกคนหนึ่ง เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องทำอย่างไร
“คุณพ่อ อย่าถามอีกเลย เรื่องนี้…….เฮ้อ ซีเอ๋อร์กำลังจะหย่ากับเซิ่งเทียนแล้ว!”
หลี่หลานกล่าวด้วยความขมขื่น
กล่าวตามตรง เธอคุ้นชินกับการที่มีเย่เซิ่งเทียนอยู่ในบ้านแล้ว และถือว่าเย่เซิ่งเทียนเป็นลูกชายของตนเองแล้ว
ถึงแม้ว่าตอนที่เย่เซิ่งเทียนเพิ่งกลับมา เธอดุด่า ดูถูกเหยียดหยามและเคยทุบตีเย่เซิ่งเทียน แต่เธอก็ค่อย ๆ ยอมรับเย่เซิ่งเทียน และถือว่าเย่เซิ่งเทียนเป็นลูกชายของตนเองแล้ว
แต่ตอนนี้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ถึงแม้ว่าเย่เซิ่งเทียนกับหลี่เย็นหรานจะมีความสัมพันธ์เพราะความมึนเมา แต่เหตุการณ์นี้ได้เกิดขึ้นแล้ว และมันทำร้ายลูกสาวของเธออย่างหนักหนาสาหัส จนเธอไม่สามารถให้อภัยเย่เซิ่งเทียนได้
“เย็นหราน คุกเข่าขอโทษ!!”
หลี่กั๋วหรงกล่าวด้วยความเจ็บปวด
หลี่เย็นหรานรีบคุกเข่าลง ร้องไห้และกล่าวว่า “คุณป้า ขอโทษ หนู หนู… มันเป็นความผิดของหนูเอง หนูไม่ควรดื่มเหล้าจนเมา และหนูไม่ควรเมาอาละวาดแล้วให้พี่เขยดื่มเหล้า ขอโทษ ขอโทษ หนูจะไปจากตระกูลหลี่ พวกท่านอย่าขับไล่พี่เขยออกไปเลย”
หลี่เย็นหรานพูดอย่างชาญฉลาด เธอรับความผิดไว้เองทั้งหมด เมื่อคนอื่นได้ฟังแล้วจะรู้ว่าเธอปกป้องเย่เซิ่งเทียน
ขณะเดียวกัน ก็โยนความผิดทั้งหมดให้กับความมึนเมา ซึ่งมันจะทำให้หลี่หลานและคนอื่น ๆ คิดว่าทั้งสองมีความสัมพันธ์กันหลังจากดื่มเหล้า ไม่ใช่ว่าเธอใส่ร้ายเย่เซิ่งเทียน
เมื่อเป็นเช่นนี้ หลี่หลานและหวางซีจะไม่ยกโทษให้เย่เซิ่งเทียนอย่างแน่นอน
มันเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายจะมีเซ็กส์หลังดื่มเหล้า ยิ่งกว่าไปนั้น ถ้าเมาเหล้าจริง ๆ แล้วยังจะมีเรี่ยวแรงและความคิดเช่นนั้นเหรอ?
นี่เป็นเพียงคำแนะนำทางจิตวิทยาและการโน้มน้าวเท่านั้น หลี่หลานและหวางซีจะคิดว่าเย่เซิ่งเทียนมีความคิดเช่นนั้นมานานแล้ว
หลี่เย็นหรานร้องไห้อย่างน่าสงสารและก้มหน้าลง แต่มีร่องรอยของความชั่วร้ายประกายอยู่ในดวงตาของเธอ
คำพูดเหล่านี้ไอ้อู๋เป็นคนสอนเธอ และผ่านการฝึกฝนหลายครั้ง
ตอนนี้จิตใจของหลี่กั๋วหรงและหลี่หลานสับสนวุ่นวาย ซึ่งทำให้พวกเขามองไม่ออก
นอกจากนี้ เกิดเรื่องเช่นนี้แล้ว หลี่หลานกับหวางซีจะยังคงมีสติได้อย่างไร? ตอนนี้พวกเธอล้วนถูกอารมณ์ควบคุมแล้ว
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลี่เย็นหรานสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เธอไม่รู้ว่าไอ้อู๋เป็นใคร แต่แผนการพวกนี้ทำให้เธอรู้สึกขนพองสยองเกล้า
เธอต้องออกจากประเทศต้าเซี่ยทันที มิเช่นนั้นเธอกังวลว่าจะถูกไอ้อู๋ฆ่าปิดปาก
“ลุกขึ้นเถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะสัตว์เดรัจฉานอย่างเย่เซิ่งเทียนมีความคิดเช่นนั้น ถ้าดื่มเหล้าเมาจริง ๆ แล้วจะมีสติสัมปชัญญะได้อย่างไร ฉันตาบอดจริง ๆ ฉันชักศึกเข้าบ้าน ฉันมองคนผิดไปจริง ๆ!”
หลี่หลานดุด่าด้วยความดุดัน
เธอสูญเสียสามีไปแล้ว ลูกสาวและหลานสาวคือเส้นเลือดหล่อเลี้ยงชีวิตของเธอ
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะยอมรับเย่เซิ่งเทียน และถือว่าเย่เซิ่งเทียนเป็นลูกชายแท้ ๆ ของตนเอง คิดว่าครอบครัวได้ลืมตาอ้าปากแล้ว แต่ตอนนี้กลับเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น!
ความหวังของหลี่หลานถูกเย่เซิ่งเทียนทำลายอย่างสิ้นเชิง
เธอรู้สึกเกลียดเย่เซิ่งเทียนมาก
“คุณป้า คราวนี้มันเป็นอุบัติเหตุจริง ๆ พวกท่านอย่าโทษพี่เขยเลย โทษหนูคนเดียว หนูจะออกไปจากตระกูลเพื่อเป็นการชดใช้ความผิด พี่เขยเป็นผู้บริสุทธิ์”
หลี่เย็นหรานทำตัวน่าสงสารและน้ำเสียงของเธอก็จริงใจมาก
“เย็นหราน หลานกลับไปก่อน”
หลี่กั๋วหรงกังวลว่าถ้าหลี่เย็นหรานยังอยู่ที่นี่ต่อไป มันจะเป็นการกระตุ้นหลี่หลานมากยิ่งขึ้น
หลังจากหลี่เย็นหรานจากไปแล้ว หลี่กั๋วหรงก็ถามว่า “เสี่ยวหลาน ลูกสงบสติอารมณ์หน่อย พ่อคิดว่าเย่เซิ่งเทียนไม่ใช่คนเป็นแบบนั้น เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะถูกคนอื่นวางยา?”
“คุณพ่อ อย่าพูดแทนสัตว์เดรัจฉานคนนั้นอีกเลย เย็นหรานเมาเหล้าแล้วกลับมาที่บ้าน และตอนนั้นที่บ้านมีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น และวันนี้เขาอยู่ที่บ้านตลอด แล้วใครจะวางยาเขาได้? หลี่เย็นหรานเป็นคนยาเหรอ? ถึงแม้ว่าหลี่เย็นหรานจะเป็นคนวางยา แต่เขาก็มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับหลี่เย็นหรานแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ขณะที่หลี่หลานกล่าว น้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
ก่อนหน้านั้นเธอตั้งความหวังไว้กับเย่เซิ่งเทียนมากเท่าใด ตอนนี้เธอก็รู้สึกผิดหวังมากเท่านั้น
