Mars เจ้าสงครามครองโลก – บทที่ 871 สิ้นหวัง

Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 871 สิ้นหวัง
เทวดาหมายเลขสิบสวมชุดสีขาว สวมหน้ากากสีขาว บนหน้ากากมีคำว่า“สิบ”

ด้านหลังของเขา ยังมีชายชุดดำหลายคน มีนายพลสวรรค์สวมชุดแดงสามคน ผู้พิทักษ์สวมชุดม่วงสองคน

เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้น ก็ทำให้เย่เซิ่งเทียนและคนอื่นๆกดดันขึ้น

สีหน้าของเจียงลั่วเสินเปลี่ยนไปทันที ดูสิ้นหวังเล็กน้อย

เขากระซิบกับเย่เซิ่งเทียน“เทวดาชุดขาว ฉันแค่เคยได้ยินมา คิดไม่ถึงว่าจะปรากฏตัวขึ้น ในสรวงสวรรค์ นายพลสวรรค์ชุดแดงเป็นระดับล่างที่สุด แต่นายพลสวรรค์ทุกคนก็เป็นนักบู๊เหนือโลกีย์ ซึ่งผู้พิทักษ์ที่สวมชุดสีม่วงมีระดับสูงขึ้นมากว่านายพลสวรรค์ชุดแดงหนึ่งระดับ ทุกคนล้วนอยู่แดนลอยเมฆ และเทวดาชุดขาว ก็อยู่สูงกว่าผู้พิทักษ์หนึ่งระดับ ความสามารถแกร่งกล้า เป็นตำนานอยู่ในระดับแดนลอยเมฆ ได้ข่าวมาว่าคือแดนฉ่องทิพย์ แต่สำหรับแดนนี้ เราไม่รู้ข้อมูลอะไรเลย”

ถึงแม้เจียงลั่วเสินจะไม่กลัว แต่ก็สิ้นหวังมากเช่นกัน

หรือจะไม่มีความหวังที่จะทำลายชะตานี้？

หรือจะทำได้แค่ลูกแกะที่ถูกคนของสรวงสวรรค์ไอ้บ้าพวกนี้ฆ่า？

“ไม่เลวๆ ไม่เลวจริงๆ คนของตระกูลเย่ น่าสนใจจริงๆ วิชาเผาไหม้อายุขัยของตัวเอง สามารถทำให้คนไปสู่แดนฉ่องทิพย์ ได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ มันน่าประหลาดใจจริงๆ”

เทวดาหมายเลขสิบไม่สนใจว่าจะถูกเย่ห้าวและคนอื่นๆฆ่า เขาถอนหายใจกล่าวว่า“น่าเสียดาย เลือดเทพที่เกิดจากวิชาต้องห้ามนี้ ไม่มีประโยชน์อะไร”

เมื่อเห็นคนเหล่านี้ ก็ทำให้เลือดภายในกายของเย่เซิ่งเทียนเริ่มลุกโชนขึ้น

ไอ้พวกสารเลวนี่ เป็นคนจับตัวแม่ไป

ตอนนี้ พวกเขาจะจับลูกสาวของตัวเองไป！

“แม่ฉันอยู่ไหน！！”

เย่เซิ่งเทียนโกรธจัด ถึงจะถูกฝ่ายตรงข้ามกดดัน จนเขาไม่สามารถดิ้นรนไปไหนได้ แต่กลับยังคงอยากฆ่าพวกมันให้ตาย

เทวดาหมายเลขสิบมองดูเขา แล้วหัวเราะ“เมื่อเทียบกับการเป็นห่วงแม่ของแก เป็นห่วงตัวแกเองเถอะ ตอนนี้แก อ่อนแอเกินไป ถึงแม้ว่าตัวทดลองอย่างแกจะมีศักยภาพมาก แต่ถ้าเติบโตไม่ได้ ก็เป็นได้แค่ขยะเท่านั้นแหละ”

“ลูกสาวของแกน่ารักดีนะ สี่ขวบ อืม เอาไปเป็นตัวทดลองได้พอดี ถ้าทนต่อไปได้ ไม่แน่อาจจะสามารถมีชีวิตต่อไปได้ ถ้าทนไม่ไหว ลูกสาวของแกก็ต้องตายสถานเดียว”

“บัดซบ！！”

เย่เซิ่งเทียนตะคอกก่นด่า แล้วเหวี่ยงหมัดออกไป

เจียงลั่วเสินเองก็ชักดาบออกมาในเวลาเดียวกัน

เทวดาหมายเลขสิบไม่ขยับแม่แต่น้อย ผู้พิทักษ์ชุดม่วงสองคนปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเขา สกัดกั้นการโจมตีอันทรงพลังของเย่เซิ่งเทียนและเจียงลั่วเสินอย่างง่ายดาย

ไม่สั่นคลอน！

ไม่มีโอกาสเอาชนะได้เลย！

หรือจะทำได้แค่ปล่อยให้คนอื่นฆ่าแกง？

เจียงลั่วเสินรู้สึกโกรธ ไม่ยอมจำนน ในใจเต็มไปด้วยไฟ

เย่เซิ่งเทียนรู้สึกแบบเดียวกัน เขาใช้ระยะเวลาสั้นๆสี่ปี เดินมาจนถึงทุกวันนี้

เขาใช้ชีวิตแลกมาซึ่งความสามารถในวันนี้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของเทวดาแห่งสรวงสวรรค์หนึ่งท่าน ยังคงไม่ควรค่าแก่กันเอ่ยถึง

ไม่มีสิทธิ์ให้อีกฝ่ายได้ลงมือเลยด้วยซ้ำ

และนี่ ก็เป็นแค่เทวดาของสรวงสวรรค์คนหนึ่งเท่านั้น

ความโกรธ ความสิ้นหวัง

“ไอ้เหี้ย เมียฉันล่ะ！”

เย่ห้าวปล่อยหมัดออกไป อายุขัยของเขา กำลังถูกเขาเผาผลาญ

ความไร้ประโยชน์หลายปีมานี้ อัดแน่นอยู่ในอก วันนี้จะต้องปล่อยมันออกไป

หมัดที่ปล่อยออกไป สั่นสะท้านอยู่กลางอากาศ เทวดาหมายเลขสิบสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่กล้าได้ใจ

เทวดาหมายเลขสอบกลับไม่ได้รับหมัดนี้ไว้ เขาหัวเราะ“เป็นไปตามคาดวิชาต้องห้ามของตระกูลเย่ไม่ธรรมดาจริงๆ แต่ว่านะ แกจะยืนหยัดได้อีกนานเท่าไรกันเชียว？แกยังมีพลังชีวิตอีกเท่าไรให้เผาผลาญ？”

“ฆ่าแกก็พอแล้ว！！”

เย่ห้าวไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

เขาพุ่งตัวออกไป

ความอดกลั้นหลายปีมานี้ ความไร้ประโยชน์และความรู้สึกผิด ทำให้เขากลายเป็นเหมือนซากศพเดินได้

มีชีวิตอยู่ แต่กลับเหมือนตายทั้งเป็น